Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ὅταν οἱ Ἐπίσκοποι δέν εἶναι λέοντες

Ὅταν οἱ Ἐπίσκοποι δέν εἶναι λέοντες

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ἀρχιερεῖς (δηλαδή οἱ φιλόδοξοι ἀρχιμανδρίτες) συνήθως δέν ἐκδηλώνονται σχετικά μέ τήν πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων. Δέν διατυπώνουν δημοσίως τήν ἀντίθετη γνώμη τους πρός τήν τακτική τῶν κρατούντων, δέν ἐλέγχουν συγκεκριμένες πράξεις ἀναξίων κληρικῶν καί ἐπισκόπων καί προπαντός οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Καί συμβαίνει αὐτό, γιατί περιμένουν τήν ἡμέρα καί τήν ὥρα πού θά ἀνέλθουν στό ὑψηλό βάθρο τῆς ἀρχιερωσύνης, χωρίς νά ἔχουν τή συναίσθηση τῶν μεγάλων εὐθυνῶν, πού θά ἀναλάβουν, ἀλλά καί χωρίς τόν πνευματικό ἐξοπλισμό πού ἀπαιτεῖ τό ἀξίωμα. Ἀπό αὐτή τή ζύμη τῶν πρός ἀρχιερατείαν κληρικῶν δέν πρέπει νά περιμένουμε σπουδαῖα πράγματα. Θά διαιωνίζεται ἡ κακοδαιμονία στήν Ἐκκλησία καί θά ἐκλείψει κάθε ἐλπίδα βελτιώσεως. Ἐκτός καί ἄν ὁ Θεός βάλει τό χέρι του καί ἀνατρέψει τά ὅσα ἀπαράδεκτα συμβαίνουν στήν Ἐκκλησία.

Τήν ἴδια τακτική τηροῦν καί οἱ Μητροπολίτες, παρόλο πού ἡ μεγάλη τους ἐπιθυμία ἔχει ἐκπληρωθεῖ. Τό ὄνειρό τους νά γίνουν δεσποτάδες πραγματοποιήθηκε καί τό ἀπολαμβάνουν καθημερινά μέσα στίς πολυτελέστατες ἀρχιερατικές τους στολές, κάτω ἀπό τίς χρυσίζουσες μίτρες καί τή λάμψη τῶν ποιμαντορικῶν ράβδων καί τῶν βαρύτιμων σταυρῶν καί ἐγκολπίων. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχιερωσύνη γι᾿ αὐτούς. Τίποτα ἄλλο. Ὅλα ὅσα περιμένει ὁ λαός ἀπό αὐτούς, δέν τούς ἀφοροῦν. Δέν εὐκαιροῦν γιά δευτερεύοντα καί ἐπουσιώδη πράγματα. Δικαιολογημένα κιόλας, γιατί τρέχουν ἀπό μητρόπολη σέ μητρόπολη γιά γιορτές καί πανηγύρια, γιά ἐκδηλώσεις κενές πνευματικοῦ περιεχομένου καί γιά ἀπόλαυση ἀβραμιαίων τραπεζῶν. Αὐτό θά πεῖ ἀρχιερωσύνη! Αὐτό θά πεῖ ποιμαντική! Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία! Καί ἄν τούς ζητήσεις νά ποῦν τή γνώμη τους γιά τόν οἰκουμενισμό καί τήν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία διαπράττουν οἱ μεγαλόσχημοι τοῦ Φαναρίου καί ὄχι μόνο, θά σηκώσουν τή ράβδο! Δέν πρέπει νά εἴμαστε ἀσεβεῖς, θά μᾶς συμβουλέψουν. Δέν πρέπει νά λέμε τίποτα γιά τό σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν πρέπει νά ἐπικρίνουμε τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς καί ἀλλόθρησκους κ.λ.π. Ὁ φόβος καί ἡ δειλία τῶν Μητροπολιτῶν δέν ἔχουν ἐξήγηση. Γιατί φοβοῦνται; Ποιός μπορεῖ νά τούς κάνει τό παρα- μικρό; Τί θά στερηθοῦν, ἄν ἀποκτήσουν φωνή; Γιατί δέν ἔχουν ἀνάλογο φόβο καί ἀπέναντι στό Θεό, καθώς δέν ὁμολογοῦν τήν πίστη τους καί δέν ἐλέγχουν ἐκείνους πού τήν περιφρονοῦν; Γιατί εἶναι ψοφοδεεῖς, παρόλο πού στίς βάσεις τῶν ἀρχιερατικῶν τους θρόνων ὑπάρχουν λέοντες, οἱ ὁποῖοι συμβολίζουν τό θάρρος καί τή γενναιότητα πού πρέπει νά τούς διακρίνουν;

Ὅμως ὑπάρχουν καί οἱ γενναῖοι Μητροπολίτες, στούς ὁποίους στηρίζεται ὁ λαός. Μπορεῖ νά ἀποτελοῦν ἐξαίρεση, ἀλλά τροφοδοτοῦν τήν ἐλπίδα ὅτι δέν χάθηκε τό πᾶν. Ἔχουμε ἀκόμα καί τούς Γέροντες, μέ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου καί τό ὁμολογιακό τους φρόνημα. Αὐτή διδάσκουν καί καθοδηγοῦν καί διώχνουν τούς λύκους ἀπό τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ. Τούς Γέροντες αὐτούς τούς θυμοῦνται συχνά οἱ δειλοί Μητροπολίτες, γιά νά παίρνουν καί οἱ ἴδιοι λίγο ἀπό τή δόξα. Ἀναφέρονται στά ξέψυχα κηρύγματά τους στήν ἁγιότητά τους, χωρίς ποτέ νά τούς ἔχουν μιμηθεῖ στό παραμικρό. Αὐτό βέβαια εἶναι ὑποκρισία πού εὔκολα ἀποκαλύπτεται.

Δέν ἐλπίζω ὅτι κάτι θά γίνει στά ἑπόμενα χρόνια. Εὔχομαι ὅμως νά παρέμβει δυναμικά ὁ Θεός, γιά νά μᾶς παρηγορήσει. Μέχρι τότε ἄς στηριζόμαστε στούς λίγους καί ἐκλεκτούς.

Ορθόδοξος Τύπος,21/11/2014