Το μήνυμα της αναστάσεως του Χριστού

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Το μήνυμα της αναστάσεως του Χριστού αποτελεί τον παιάνα της συντριβής του θανάτου. Ο Χριστός έπαθε και αναστήθηκε, για να μας προσφέρει τη βέβαια ελπίδα ότι μπορούμε και εμείς μετά τον βιολογικό μας θάνατο να ζήσουμε αιωνίως στη βασιλεία Του. Η πίστη σε ζωή μετά θάνατον ήταν βαθειά ριζωμένη σε όλους τους λαούς διαχρονικά. ...

Το μαρτυρεί αυτό ο τρόπος της ταφής, καθώς τον νεκρό συνοδεύουν τα κτερίσματα, αγαπημένα του είδη κατά τον βίο του. Το μαρτυρεί και το πλήθος των δοξασιών, σύμφωνα με τις οποίες ο νεκρός μετέβαινε σε κάποιον άλλο κόσμο. Οι πρόγονοί μας είχαν πλάσει τον μύθο των Μακροβίων μακάρων, λαού, του οποίου ο βίος εκτεινόταν σε χιλιάδες έτη. Παράλληλα θεωρούσαν ως τόπο διαμονής των εναρέτων ανθρώπων τα παραδείσια Ηλύσια πεδία σε αντίθεση προς τα Τάρταρα, το κολαστήριο των κακών.

                Η δυναμική της πίστεως του Χριστού, μέσω της οποίας κατέστη δυνατή η αναμόρφωση του ελληνορωμαϊκού κόσμου σε διάστημα τριών αιώνων μαρτυρεί ότι το σύνολο των δοξασιών περί το απειράριθμο πάνθεο της ρωμαιοκρατίας δεν ικανοποιούσε τους πολίτες της αυτοκρατορίας. Το πλέον σημαντικό και συνήθως αποκρυπτόμενο είναι ότι ο θρίαμβος της νέας πίστεως οφείλεται στο μαρτύριο των πιστών αυτής κατά τους άνευ αποχρώντος λόγου διωγμούς. Και όταν επί τέλους ο Καίσαρ διακήρυξε την ανεξιθρησκεία ή μάλλον όταν επέβαλλε ως επίσημη θρησκεία τη νέα πίστη άρχισε κατά γενική ομολογία η παρακμή. Δεν ετέθη το ερώτημα: Τι θα συνέβαινε, αν ο Θεός επέτρεπε την ανά τους αιώνες συντήρηση των διωγμών κατά των πιστών; Στην ιστορία είναι χωρίς νόημα τα ερωτήματα, τα οποία αρχίζουν με το «αν». Εκείνο που έχουμε να παρατηρήσουμε πάντως είναι ότι διωγμοί και μάλιστα άγριοι εκδηλώθηκαν και κατά μεταγενέστερες έως πρόσφατες φάσεις της ανθρώπινης ιστορίας με τα ίδια αποτελέσματα: Την ισχυροποίηση της πίστης.

                Η χριστιανική πίστη φαίνεται ακόμη και σήμερα αριθμητικά ισχυρή, αν λάβουμε υπ’ όψη μας τους πληθυσμούς των χριστιανικών λεγομένων κοινωνιών. Στην πραγματικότητα έχει υπολειφθεί ένα λείμμα, όπως είχε προφητευθεί από τον ίδιο τον Κύριό μας, που διακήρυξε: «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον». Γιατί η χριστιανική πίστη όχι μόνο δεν εξαπλώθηκε σε άλλους λαούς, αλλά γνώρισε με την πάροδο των αιώνων τη συρρίκνωση στο εσωτερικό των κοινωνιών, οι πρόγονοι των οποίων την είχαν αποδεχθεί μαρτυρώντας γι’ αυτήν;

                Οι Πέρσες, για όσους δεν μελετούν τα συναξάρια των αγίων, θεωρούνται εξ αρχής εχθρικοί προς τη χριστιανική πίστη. Και όμως έχουν πλήθος μαρτύρων και μετά την αναγνώριση της νέας πίστης από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τι άραγε συνετέλεσε, ώστε τελικά να μαραθεί η πίστη στη χώρα αυτή; Μήπως η αίσθηση των ηγεμόνων της ότι αυτή είχε συνυφανθεί με αυτοκρατορία εχθρική προς τη δική τους; Δεν αποκλείεται. Ο συσχετισμός της πίστης με την αυτοκρατορία ή το έθνος στους πρόσφατους αιώνες είχε επιβλαβείς συνέπειες για την πίστη. Συνήθως οι ηγεμόνες ήθελαν την Εκκλησία θεραπαινίδα τους και υπηρέτρια των σκοπών τους. Γι’ αυτό και στην δική μας αυτοκρατορία, τη Ρωμανία (Βυζάντιο), αρκετοί αυτοκράτορες αναμείχθηκαν σε θέματα αιρέσεων αποσκοπώντας όχι στην ακεραιότητα του δόγματος, αλλά στη συνοχή της. Δεν κατάφεραν παρά να διεγείρουν τα πάθη, να αναστατώσουν την Εκκλησία και να εντείνουν τις κεντρόφυγες ροπές των πολιτών των ανατολικών επαρχιών της αυτοκρατορίας. Βέβαια και άλλες κινήσεις, που είχαν πρωτίστως πολιτικό κίνητρο για την αυλή, οδήγησαν στον εκχριστιανισμό τους σλαβικούς λαούς, οι οποίοι ενίσχυσαν κατά πολύ το σώμα της Εκκλησίας. Ποτέ όμως δεν έπαψαν οι τριβές, καθώς οι ηγεμόνες, αν και χριστιανοί, δεν είχαν συνειδητοποιήσει τον λόγο του Χριστού για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας (υπηρετικό).

                Είναι εκπληκτική η ευκολία, με την οποία οι ευάριθμοι Άραβες κατάφεραν να υποτάξουν τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Είναι επίσης εκπληκτική η ευκολία με την οποία οι Οθωμανοί Τούρκοι κατάφεραν να υποτάξουν τους Ρωμηούς της Μικράς Ασίας. Γιατί άραγε δεν άντεξαν αυτοί το μαρτύριο και αλλαξοπίστησαν. Ασφαλώς λόγω της στρεβλής πίστης (αιρέσεως), οι πρώτοι, λόγω της χλιαρής πίστης, οι δεύτεροι. Τους ακολούθησαν αρκετοί Ρωμηοί της Βαλκανικής καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατορίας. Πρέπει να επισημάνουμε και έναν ακόμη παράγοντα: Την έλλειψη παραδείγματος. Αν κατά τη διάρκεια της πίεσης προς εξισλαμισμό υπήρχαν στερεοί στην πίστη, οι οποίοι θα αποδέχονταν να μαρτυρήσουν, θα είχαμε αισθητή ανάσχεση των εξισλαμισμών. Αυτό γινόταν κάθε φορά που έχυνε το αίμα του ένας νεομάρτυρας με κορυφαίο τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.

                Η Δύση δεν δέχθηκε έντονη την πίεση του Ισλάμ παρά σε μικρό μέρος της (Ισπανία). Λόγω όμως της επικράτησης των φραγκικών φύλων κατά τον Μεσαίωνα είχαμε προϊούσα τη στρέβλωση των δογμάτων της πίστεως και διαμόρφωση ήθους παντελώς ξένου προς αυτό του Ευαγγελίου με κύριο γνώρισμα την ανελευθερία. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι κατά των μουσουλμάνων έδειξαν περίτρανα την αντίθεση των «σταυροφόρων» και εκείνων που ευλογούσαν τις ενέργειές τους προς τον ευαγγελικό λόγο. Συνέπεια αυτής της θεολογικής αλλοτρίωσης υπήρξαν η «αναγέννηση» και ο «διαφωτισμός», όπως οι οπαδοί τους αποκαλούν τις ιστορικές περιόδους αμφισβήτησης, αρχικά, και απόρριψης, στη συνέχεια, της θείας αυθεντίας στο όνομα της ελευθερίας και των λοιπών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η άρνηση του Θεού είναι γνώρισμα αποκλειστικά των «χριστιανικών» κοινωνιών. Η νεωτερικότητα, περίοδος μετά τον «διαφωτισμό» κράτησε μόλις δύο αιώνες και ήδη περάσαμε στη μετανεωτερικότητα, χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της οποίας είναι η κατάρρευση των ιδεολογιών, που σχηματίστηκαν ως υποκατάστατα της απαγορευμένης στο όνομα του «ορθολογισμού» θρησκευτικής πίστης.

                Η ψυχή, η οποία ακολούθησε στη Δύση τον Θεό στην ανυπαρξία, έχει ανάγκη τροφής. Καθώς η χριστιανική πίστη παραμένει απαγορευμένη και μαίνεται ο άτυπος διωγμός κατά της πίστης στον Χριστό με ειρωνείες, λοιδορίες, βλασφημίες και «επιστημονικές» αποκαλύψεις εναντίον του, εκείνοι που σε κάποια φάση της ζωής τους αισθάνονται το υπαρξιακό κενό να τους πνίγει, αναζητούν διεξόδους προς τη μεταφυσική των λαών της Ανατολής. Πόσο όμως μπορεί να αντέξει το κριτικό δυτικό πνεύμα τις θλιβερές δοξασίες του αφανισμού του προσώπου, τις πλήρεις μοιρολατρείας; Η μόδα του 1980 της προσέλευσης στους γκουρού των Ιμαλαΐων φαίνεται να έχει κιόλας ατονήσει. Τώρα ορθώνεται άλλη πρόκληση μέσα στην ίδια την Ευρώπη πλέον. Είναι το Ισλάμ, το οποίο διεκδικεί ρόλο ιατρού προς θεραπεία των πασχόντων όντως από πνευματικό καρκίνο Ευρωπαίων. Μόνον οι ανιστόρητοι δεν γνωρίζουν πώς συμπεριφέρονται οι μουσουλμάνοι, όταν αισθάνονται πληθυσμιακά υπέρτεροι. Θα αντέξει στην πίεση ο αποχριστιανισμένος κόσμος της Δύσης και ο δικός μας ο ορθόδοξος, που ερωτοτροπεί μαζί της; Είναι σημαντικό το ερώτημα, που όμως δεν τίθεται. Οι βιώνοντες την παρακμή τους δεν στοχάζονται. Ο Χριστός, αν και κατηγορήθηκε για μεσσιανισμό είπε: «Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;». Έδωσε όμως ο ίδιος την απάντηση: «Και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής (της Εκκλησίας)». Θα ενδυναμώσει λοιπόν νέους μάρτυρες, οι οποίοι θα συντελέσουν στην ανάσχεση της επέκτασης της αθεΐας και των ψευδών πίστεων. Αυτοί όμως θα είναι μέλη της μίας αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, της μόνης, που με τα μυστήριά της ενδυναμώνει τους πιστούς να σαλπίζουν τον παιάνα «Χριστός ανέστη» αψηφώντας τις συνέπειες.

                                                                                      «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»          

Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.

Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά Μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική.

Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.

Σύμφωνα με τους Ορφικούς, ο Κρόνος βασίλευε εκεί έχοντας βασίλισσα την Ρέα.

Οι αναφορές για τα Ηλύσια Πεδία στην αρχαία γραμματεία μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ είναι σπανιότατες. Στο Thesaurus Linguae Graecae (TLG) εμφανίζονται μόνο δύο: Υπάρχει μία στην Οδύσσεια (Οδ 4.556) και μία αναφορά του Αριστοτέλη στο ίδιο χωρίο του Ομήρου.