Οικουμενιστική κίνηση και Εθνικά Συμφέροντα

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΩΝ ΑΞ/ΚΩΝ ΤΗΣ ΑΔΙΣΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ, κα ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΥΚΟΥΡΑ

Οικουμενιστική κίνηση και Εθνικά Συμφέροντα

Συνταχθέν υπό των διαχειριστών του Ιστολογίου Κατάνυξις

Η καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, κα Δήμητρα Κούκουρα , ως εισηγήτρια, δεν έχασε ευκαιρία να προβάλει τις οικουμενιστικές της Θέσεις σε ημερίδα που διοργάνωσε η Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου στις 26/11/2013, με θέμα τη Θρησκευτική Διπλωματία.

Η κα Κούκουρα διατύπωσε γνωστές θέσεις των οικουμενιστών, όπως:

α. Οι Μονοφυσίτες της Αιγύπτου και της Αρμενίας, δεν είναι αιρετικοί. Ο διάλογος μεταξύ των ορθοδόξων και των "αντιχαλκηδονίων" υπήρξε επιτυχής. Η διαίρεση δεν οφείλεται σε θέματα πίστεως αλλά σε εθνοτικές διαφορές και στην δυσκολία επικοινωνίας στο πλαίσιο της πολυεθνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Απομένουν λίγες συμφωνίες για την ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ ορθοδόξων και "αντιχαλκιδονίων", οι οποίες πρέπει να αποκαλούνται Αρχαία Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.

β. Το οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ηγετικό ρόλο - κίνηση για την παγκόσμια συνεννόηση των θρησκειών, με σκοπό την άρση των παρεξηγήσεων και την αλληλοκατανόηση των διαφόρων Θρησκευτικών ομάδων. 

γ. Ο μεταξύ των ορθοδόξων και των παπικών διάλογος που γίνεται εδώ και δεκαετίες έχει να επιδείξει σπουδαία αποτελέσματα, τα οποία όμως δεν είναι γνωστά στο πλήρωμα της εκκλησίας από τον φόβο αντίδρασης των φονταμενταλιστικών παραθρησκευτικών κέντρων, γεγονός το οποίο είναι ιδιαιτέρως αρνητικό.

Οι ορθόδοξες αντιρρήσεις στις θέσεις της καθηγήτριας της Θεολογικής Σχολής κας Κούκουρα, είναι γνωστές στους έχοντες και την παραμικρή σχέση με την Ορθοδοξία. Από τον ωκεανό της σχετική ορθόδοξης αντιοικουμενιστικής μαρτυρίας, αρκούν οι σχετικές παραπομπές στο τέλος του άρθρου για να σχηματίσει και ο πλέον αδαής αλλά καλοπροαίρετος αναγνώστης ιδία άποψη για το θέμα.

Εδώ θα μας απασχολήσουν αποκλειστικά οι συνέπειες των θέσεων της κας Κούκουρα στην εξυπηρέτηση των εθνικών μας συμφερόντων. Άλλωστε, ο χώρος στον οποίο διετύπωσε τις απόψεις της, είναι μία Ανώτατη Στρατιωτική σχολή της οποίας "αποστολή είναι να παρέχει σε ανώτερους Αξ/κούς των τριών Κλάδων των ΕΔ.... επιμόρφωση σε βασικά θέματα γεωπολιτικής με σκοπό την.... κατάρτισή τους για την στελέχωση εθνικών και συμμαχικών διακλαδικών στρατηγείων στο εσωτερικό ή εξωτερικό.... ". Οι ακροατές της ημερίδας ήταν στο σύνολό τους ανώτεροι αξιωματικοί και των τριών όπλων. Όλοι έχουν υπηρετήσει σε μάχιμες θέσεις, ως διοικητές ταγμάτων, πλοίων, μοιρών αεροσκαφών, και μετά την αποφοίτησή τους από την σχολή θα ηγηθούν μεγάλων σχηματισμών. Από αυτούς θα προέλθουν και οι μελλοντικοί αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων και των γενικών επιτελείων. Προϋπόθεση για την επιτυχία τους στα υψηλά τους καθήκοντα είναι η εξοικείωσή με το παγκόσμιο γεωπολιτικό περιβάλλον το οποίο επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό και από τις θρησκευτικές διαφορές. 

Η κα Κούκουρα, είτε παραπληροφορημένη ως προς τα γεγονότα στα οποία αναφέρθηκε, είτε βλέποντάς τα μέσα από το φακό της προσωπικής της οικουμενιστικής ιδεολογίας, με τις θέσεις της προκάλεσε σύγχυση όσον αφορά τις βάσεις πάνω στις οποίες οφείλει η Ελληνική Πολιτεία να σχεδιάσει την Θρησκευτική της Διπλωματία για την εξυπηρέτηση των εθνικών της συμφερόντων. Παραπλάνησε το μη εξοικειωμένο με τα θρησκευτικά ζητήματα ακροατήριό της σε ένα θέμα, στο οποίο η άποψή της είχε το κύρος της αυθεντίας.

Σχολιάζοντας τις θέσεις της, θα αναφερθούμε σε μία ρήση του Κινέζου Σουν Τσου  (μεγάλου θεωρητικού της πολεμικής τέχνης), από την Τέχνη του Πολέμου. "Όταν γνωρίζεις τον εχθρό και τον εαυτό σου, μπορείς να δώσεις εκατό μάχες με ασφάλεια. Όταν δεν γνωρίζεις τον εχθρό, αλλά γνωρίζεις τον εαυτό σου, έχεις ίσες πιθανότητες να νικήσεις και να ηττηθείς. Εάν δεν γνωρίζεις ούτε τον εχθρό ούτε τον εαυτό σου, να είσαι βέβαιος ότι σε κάθε μάχη θα βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε κίνδυνο". Λοιπόν, η γνώση του εαυτού μας είναι προϋπόθεση για να έχουμε τουλάχιστον μισές πιθανότητες νίκης.
Η κα Κούκουρα, αναφέρθηκε στα θέματα των σχέσεων με τους ετεροδόξους παπικούς και μονοφυσίτες ωσάν η ιστορία του κόσμου να ξεκίνησε πριν από 50 ή 60 χρόνια. Ωστόσο η ένωση με τους ετεροδόξους και τα πιθανά οφέλη από αυτήν είναι συνυφασμένα με την ιστορία του νεότερου ελληνισμού. Από το 1204 τουλάχιστον, το θρησκευτικό ζήτημα της ενώσεως με τους παπικούς έγινε το μείζον πολιτικό και διπλωματικό πρόβλημα της αυτοκρατορίας με προεκτάσεις που άγγιζαν την ίδια την επιβίωση της. Οι αυτοκράτορες προσπάθησαν να πετύχουν την ένωση, δηλαδή την υποταγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους Λατίνους, με σκοπό να επωφεληθούν από την εγκόσμια δύναμη του Πάπα, σε μια εποχή που οι περισσότεροι μονάρχες του δυτικού κόσμου ήταν υπήκοοι και εν γένει υπάκουοι σ' αυτόν. 

Ωστόσο, έκαναν ένα σημαντικό λάθος στους υπολογισμούς τους. Δεν έλαβαν υπόψη τους ότι κάνοντας υποχωρήσεις στην ορθόδοξη πίστη και επιβάλλοντας την λατινική κακοδοξία στο λαό με τη βία ή με την παραπλάνηση, δημιουργούσαν σχίσμα και διάσπαση εντός του σώματος του έθνους και στερούσαν από το κράτος την ηθική εκείνη δύναμη άνευ της οποίας είναι αδύνατο να επιτευχθεί οποιοσδήποτε μεγάλος σκοπός. Αιώνες μετά ο ποιητής εξέφρασε μέσα σε δυο στίχους κάτι που ενώ φαίνεται εκ πρώτης όψεως ρομαντισμός ή υπερβολή, είναι σοβαρός παράγοντας κατά την χάραξη οποιασδήποτε πολιτικής. "Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα". 

Γυρίζοντας στο τώρα, και έχοντας το στίχο του ποιητή υπόψη, μπορούμε να κάνουμε μια καθαρότερη περιγραφή της σύγχρονης πραγματικότητας. Καρδιά του έθνους και τότε και σήμερα είναι η Ορθοδοξία. Ακόμα και στο εν πολλοίς κοσμικό και συγκυριακά εχθρικό προς την εκκλησία κράτος που ζούμε, το θρησκευτικό συναίσθημα είναι μέρος της ύπαρξής μας. Ορθοδοξία σημαίνει πίστη στο ορθό δόγμα που παράγει ένα συγκεκριμένο πρότυπο ζωής, σε αντίθεση με τις αιρέσεις όπου η πίστη σε άλλα δόγματα παράγει άλλα πρότυπα και κοσμοθεωρίες. Στην ιστορική συνείδηση του λαού που δεν έχει λεπτομερή γνώση των δογματικών διαφορών, το ορθό δόγμα και το πρότυπο ζωής που αυτό προτείνει, ορίζεται από την σύγκρουσή του με άλλα πρότυπα που είναι ο παπισμός εκ δυσμών και ο μουσουλμανισμός εξ ανατολών. Η σύγκρουση αυτή με την οποία σμιλεύτηκε η εθνική μας συνείδηση, εκτός από θρησκευτική ήταν και σύγκρουση των κρατών με τις αντίστοιχες θρησκευτικές παραδοχές. Ήταν μια αντιπαράθεση με αποτελέσματα τα γεωπολιτικά συμφέροντα τα οποία διακυβεύονται ακόμη και σήμερα. Κατά συνεπαγωγή, οποιαδήποτε αλλοίωση στο ορθόδοξο δόγμα που ορίζει το πλαίσιο της Ορθοδοξίας, όπως το αντιλαμβάνεται ο απλός λαός συγκεχυμένα, είναι δυνατόν να επιφέρει αλλοίωση στο βίωμα και το θρησκευτικό συναίσθημα. Μπορεί να προκαλέσει αλλοίωση στην ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους με ότι αυτό συνεπάγεται για την επιβίωσή του, με τις γεωπολιτικές πιέσεις να παραμένουν αναλλοίωτες από ανατολή και δύση.

Αν η καρδιά του έθνους είναι η Ορθοδοξία, τότε το πύρωμά της και το αίμα της είναι το αντιστασιακό ήθος που σφράγισε τον χαρακτήρα του νεότερου ελληνισμού. Ο ελληνικός κόσμος από το 1204 και έπειτα για να επιβιώσει ανθίσταται είτε πολεμώντας είτε υπομένοντας. Και στις δύο καταστάσεις όπου η ανθρώπινη φύση δοκιμάζει τα όριά της, η αγάπη για την ελευθερία μαζί με την ορθόδοξη ασκητική παράδοση, χάρισαν στο έθνος ως μόνιμο ιδίωμα το αντιστασιακό ήθος. Το στοιχείο αυτό λαμβάνεται από τους εχθρούς μας σοβαρά υπόψη στους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους. Όσοι μας επιτέθηκαν, αναμένοντας την υποταγή μας, στηριζόμενοι μόνον στο ποσοτικό τους πλεονέκτημα, έδρεψαν τους καρπούς της απρονοησίας τους.Κρίνοντας λοιπόν εκ του αποτελέσματος, η οικονομική υποδούλωση της πατρίδας κατά την τρέχουσα περίοδο, κατορθώθηκε μέσα από μια μακροχρόνια και εκ των έσω αλλοίωση του φρονήματος του λαού. 

Με δεδομένο ότι είμαστε ένας μικρός λαός και μια μικρή χώρα, η απόκτηση υλικής δύναμης που να μπορεί να μας εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, σε έναν κόσμο με διαρκώς αυξανόμενες συγκρούσεις, είναι αδύνατη. Ακόμα και οι βέβαιοι σύμμαχοι αποδεικνύονται πιθανοί εχθροί (δες ΕΕ), γιατί με βάση όλα τα προηγούμενα, είναι απίθανο να είμαστε εμείς, ο μικρός λαός, αυτοί που θα προβούμε σε αναθεωρητικές ενέργειες. Άρα είναι προς το συμφέρον της ελληνικής πολιτείας να περιχαρακώσει την Ορθοδοξία, που αποτελεί την καρδιά και το σφυγμό του έθνους και να τονώσει στον ελληνικό λαό το αντιστασιακό του ήθος. Χρειάζεται ένας  εθνικός σχεδιασμός, τόσο στο εσωτερικό απέναντι κυρίως στην εκκλησία  όσο και στην εξωτερική πολιτική. 

Στον Εθνικό σχεδιασμό η θρησκευτική μας διπλωματία έχει το δικό της ρόλο και έχει συγκεκριμένους πόλους, μεταξύ των οποίων ο σπουδαιότερος μετά την εκκλησία της Ελλάδος είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το οικουμενικό Πατριαρχείο έχει συνδεθεί με την ίδια την ύπαρξη του ελληνισμού. Η ιστορία του είναι η ιστορία μας. Στους σκοτεινούς αιώνες της δουλείας υπήρξε το εθναρχικό κέντρο που διέσωσε τον ελληνισμό και την Ορθοδοξία υπό συνθήκες φοβερής πίεσης. Στον πατριαρχικό θρόνο ανέβηκαν μεγάλες προσωπικότητες που ανέλαβαν τον πολυμέτωπο αγώνα για την συντήρηση και παιδαγωγία του υπόδουλου ελληνικού έθνους,  την προστασία του ποιμνίου από την λατινική - ουνιτική και προτεσταντική κακοδοξία. Στον ίδιο θρόνο ανέβηκαν και ήσσονες προσωπικότητες, που δεν τους στόλιζαν οι εξαιρετικές εκείνες αρετές που απαιτεί το αξίωμα. Ωστόσο, όπως μαρτυρεί και ο εθνικός μας ιστορικός Κ. Παπαρηγόπουλος "Οσαδήποτε και αν υπήρξαν τα αμαρτήματα πολλών εκ των Πατριαρχών, ουδείς όμως εξ αυτών, ουδείς ωλίσθησεν περί την ακριβή του πατρίου δόγματος και των υπάτων εθνικών συμφερόντων τήρησιν". Η προσκόλληση του Πατριαρχείου στην Ορθοδοξία, βασική προϋπόθεση για την διατήρηση του έθνους ως ελληνικού, υπηρετήθηκε με την ανάλογη διπλωματική στάση. Δηλαδή αντίσταση μέχρις εσχάτων στον πόλεμο που είχε κηρύξει κατά της Ορθοδοξίας η Δυτική κατ΄ όνομα χριστιανοσύνη. Οι Πατριάρχες διατήρησαν το Ορθόδοξο φρόνημά και το αντιστασιακό τους ήθος και με πλήθος συνόδων καταδίκασαν την αίρεση των λατίνων. 

Η στάση του οικουμενικού Πατριαρχείου άλλαξε όταν αποφάσισε να πρωτοστατήσει στην οικουμενιστική κίνηση προδίδοντας την Ορθοδοξία και μαζί "τα ύπατα εθνικά μας συμφέροντα". Η αλλαγή αντικειμενικών στόχων, δηλαδή η αντικατάσταση του στόχου της διατήρησης της Ορθοδοξίας με αυτόν της εμπέδωσης του οικουμενισμού, άλλαξε και τη τρέχουσα διπλωματική στάση του Πατριαρχείου. Τη γενναιότητα στις απόψεις και στον βίο του Κυρίλλου Λούκαρη, του Ιερεμία Β΄ του Τρανού, του Ιερεμία του Γ', του Διονυσίου του Δ' έναντι των παπικών και των προτεσταντών, διαδέχθηκαν οι οικουμενιστικές θέσεις και η αγαπολογία του Μελέτιου, του Αθηναγόρα, του Δημητρίου και σήμερα του Βαρθολομαίου. Τη μαρτυρική στάση των παλιών πατριαρχών που τους κόστιζε το θρόνο ενίοτε και τη ζωή τους, την αντικατέστησε η συμμετοχή σε διεθνείς Συμβούλια, οι συμπροσευχές, οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις κτλ. Αντί αντιστάσεως η υποχώρηση, αντί γενναιότητας η προδοσία. Στο Πατριαρχείο δυστυχώς δεν προωθούνται τα εθνικά μας συμφέροντα. Προδόθηκε η Ορθοδοξία και υπονομεύτηκε το αντιστασιακό φρόνημα των ορθοδόξων ως εμπόδιο προς την επίτευξη του οικουμενιστικού τους σκοπού. Αυτούς πλέον τους κατονομάζουν ακραίους, φονταμενταλιστές και γραφικούς. Η πτώση του Οικουμενικού πατριαρχείου συμπαρέσυρε και τις υπόλοιπες κατά τόπους εκκλησίες και πατριαρχεία, μεταξύ των οποίων και την ηγεσία της ελλαδικής εκκλησίας. 

Η αλλαγή της στάσης των ορθοδόξων εκκλησιών και η είσοδός τους στο οικουμενιστικό άρμα, έγινε την παραμονή ενός ενδεχομένου θριάμβου της Ορθοδοξίας. Η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία ως κοιτίδα, πρόμαχος και φάρος της Οικουμένης, να προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στον σύγχρονο κόσμο και να ανεβεί στην κλίμακα της ιεραρχίας των εθνών. Σε έναν δυτικό κόσμο που καταρρέει πνευματικά, γιατί έχτισε τον πολιτισμό του στα σαθρά θεμέλια της αίρεσης, της νοησιαρχίας, του αθεϊσμού, του άκρατου ατομισμού και του συμφέροντος και σε έναν ανατολικό κόσμο όπου στις τελευταίες περιοχές με κοσμικά καθεστώτα ο λαός νιώθει την κόλαση της Σαρίας, που ντόπιοι πληθυσμοί θυμούνται τη ρωμαίικη καταγωγή τους και την φωνάζουν, η Ελλάδα με την Ορθοδοξία της είχε τη δύναμη να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτυχθήκαμε οικονομικά, διοργανώσαμε ολυμπιακούς αγώνες, παγκόσμια πρωταθλήματα, διατηρούμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, αλλά δεν πετύχαμε τον σεβασμό ούτε των φίλων ούτε των εχθρών μας. Οι ξένοι μας επισκέπτονται για τον ήλιο, τις παραλίες και τα αρχαία μας. Ποιό όμως θα ήταν σήμερα το διεθνές κύρος της Ελλάδας αν ο διψασμένος για αλήθεια και φως δυτικός κόσμος, μετά από αιώνες αθεϊσμού, υλισμού και μηδενισμού, έβρισκε σε μας μια Ορθοδοξία ζωντανή και βιωματική;

Εδώ η κα Κούκουρα, εδώ διέπραξε το άλλο ασύγγνωστο λάθος της. Απέκρυψε από το κοινό της την ηθική απαξία που έχει πλέον ο Πάπας ως θρησκευτικός ηγέτης. Αφού παραπλάνησε το ακροατήριό της ως προ τη γνώση του εαυτού μας, το παραπλάνησε και ως προς τη γνώση του εχθρού. Τη στιγμή που ο προαιώνιος αντίπαλος του ελληνισμού ο παπισμός, κείται πτώμα εξαίσιον και τα εγκλήματά του (αυτά αποδίδονται απευθείας στον παπισμό λόγω της άμεσης σχέσης που έχουν με την κακοδοξία των φυσικών αυτουργών) τον έχουν κάνει μισητό στους χώρους και στις χώρες που είχε υπό την πνευματική του εξουσία, την ίδια στιγμή που οι πρώην πιστοί του καθολικισμού αναζητούν πνευματική τροφή, αυτήν τη μεγάλη στιγμή της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού, οι οικουμενιστές, προδότες της πίστης και της πατρίδας, δίνουν άφεση αμαρτιών στον Πάπα. Τον αναγνωρίζουν ως επίσκοπο και εκκλησία. Αποδέχονται το πρωτείο του. Συναγελάζονται με κάθε προτεσταντικό παρακλάδι και συμπροσεύχονται σε πανθρησκειακά συμπόσια με κάθε λογής ιερέα πάσης θρησκείας. 

Το όραμα του μεγάλου βυζαντινολόγου Στίβεν Ράνσιμαν, ότι ο 21ος αιώνας ανήκει στην Ορθοδοξία θα ήταν πραγματικότητα, αν δεν πρόδιδαν τα ιερά και τα όσια του γένους οι οικουμενιστές θρησκευτικοί ηγέτες μας. Αντ΄ αυτού, η Ευρώπη εκουσίως θα γίνει εντός λίγων δεκαετιών μουσουλμανική, με τρόπο ειρηνικό.

Η ίδια κατάσταση περίπου ισχύει και με το συμπαθές προς τον ελληνικό λαό, έθνος των Αρμενίων. Οι Αρμένιοι είναι αιρετικοί μονοφυσίτες. Η δικαιολόγηση της πλάνης τους φαινομενικά μας φέρνει πιο κοντά, ωστόσο μακροχρόνια αποκλείει κάθε περίπτωση περαιτέρω σύσφιξης της ιστορικής μας συγγένειας, που θα επιτυγχανόταν με την αποδοχή εκ μέρους των της Ορθοδοξίας. Ούτως ή άλλως η μεταξύ μας απόσταση δεν μας εμπλέκει με περιπέτειες σύγκρουσης συμφερόντων. Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, η κοινή πίστη δεν είναι από μόνη της ικανή να αποτρέψει συγκρούσεις (βλέπε Μακεδονικό αγώνα και τον Β΄ Βαλκανικό πόλεμο, όπου συγκρουστήκαμε με την ομόδοξη Βουλγαρία.)

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι τα εθνικά μας συμφέροντα υπηρετούνται μόνο με την προάσπιση της Ορθοδοξίας. Γνωρίζοντας την αξία της Ορθοδοξίας και την αδυναμία των άλλων θρησκευτικών παραδοχών, να ικανοποιήσουν τις θρησκευτικές αναζητήσεις των πρώην πιστών τους, θα μπορούσαμε να δώσουμε "εκατό μάχες με ασφάλεια" και να αποκομίσουμε σπουδαία οφέλη και για την πατρίδα. Οι εφήμερες κολακείες στα οικουμενιστικά συνέδρια και η εμπέδωση των πρακτικών τους στην ζωή των πιστών, αμβλύνουν το υγιές ορθόδοξο θρησκευτικό συναίσθημα με όλα τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που αναφέραμε. Ο ελληνισμός είναι μέγεθος οικουμενικό όπως και η Ορθοδοξία. Το ελληνικό έθνος, με τα λίγα υλικά μέσα που διαθέτει, δεν δύναται πλέον να κυριαρχήσει οικονομικά και στρατιωτικά χωρίς συμμαχίες, ηθικά όμως έχει αστείρευτες δυνάμεις. Και η ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν ένα έθνος έχει τη ηθική και πνευματική δύναμη, είναι ικανό να αποκτήσει και την υλική δύναμη που χρειάζεται για να πετύχει το στόχο του.

"Οἱ Ἕλληνες ἔχουν μία κληρονομιά γιά τήν ὁποία μποροῦν νά αἰσθάνονται περήφανοι, μία κληρονομιά πού δέν πρέπει νά χαθεῖ μέσα στίς ἐναλλασσόμενες ὑλικές καταστάσεις. Στούς σκοτεινότερους αἰῶνες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία, παρ’ ὅλες τίς πολλές δυσκολίες, τίς πολλές ἀπογοητεύσεις καί αὐτές ἀκόμη τίς ταπεινώσεις, μπόρεσε ὄχι μόνο νά προσφέρει πνευματική ἀνακούφιση ἀλλά καί νά συντηρήσει καί διατηρήσει τίς παραδόσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Οἱ μοντερνιστές ἔχουν συχνά ὑποτιμήσει τό ρόλο της ὑπογραμμίζοντας τό κενό, τό χάσμα πού ὑπάρχει μεταξύ του ἀρχαίου καί χριστιανικοῦ κόσμου. Ἀλλά τό χάσμα δέν εἶναι ἀγεφύρωτο. Οἱ Μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διέσωσαν πολλά ἀπό τά πιό ὡραία, πού εἶχε ἡ ἀρχαία ἑλληνική σκέψη καί τό ἀρχαῖο ἑλληνικό πνεῦμα, καί τά παρέδωσαν στήν Ἐκκλησία ὡς αὐτή τήν ἡμέρα. Ὁ ἐθνισμός μπορεῖ νά γίνει κακό πράγμα. Ὅμως ἕνα αἴσθημα ἐθνικῆς ταυτότητας, πού νά μήν βασίζεται σέ φιλόδοξο σωβινισμό ἀλλά σέ μία μακριά παράδοση πολιτιστικῶν ἀξιῶν, εἶναι ζήτημα γιά νόμιμη καύχηση καί περηφάνια».    Στίβεν Ράνσιμαν

________________________________________ 

Οι ορθόδοξες απαντήσεις στις απόψεις της κας Κούκουρα που παρατέθηκαν στην αρχή του άρθρου μας.

α. Οι Αρμένιοι και οι Κόπτες αντιχαλκηδόνιοι, ήταν, είναι και παραμένουν αιρετικοί λόγω της πίστης τους στην αίρεση του μονοφυσιτισμού, ο οποίος καταδικάστηκε το 451 από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο. Η Σύνοδος συγκλήθηκε για να αντιμετωπίσει τον Μονοφυσιτισμό, την αίρεση του Ευτυχούς, ο οποίος πίστευε, ότι ο Χριστός μετά την ενανθρώπηση Του δεν έχει πλέον δύο φύσεις, αλλά μόνο μία, την Θεία, μέσα στην οποία διαλύθηκε η ανθρώπινη φύση και απορροφήθηκε από την θεότητα Του, σαν σταγόνα στον ωκεανό. Η Δ΄ οικουμενική σύνοδος καταδίκασε οριστικά τον μονοφυσιτισμό, αποδεικνύοντας ότι ο Χριστός είναι και τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος "εν δυο φύσεσιν ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως γνωριζόμενον". (http://www.impantokratoros.gr/dialogos-monofysites.el.aspx) 

β. Η επιτυχία του διαλόγου είναι προφανής και δεδομένη μόνο στους οικουμενιστικούς θεολογικούς κύκλους. Ακόμα και αυτοί παραδέχονται ότι η επιτυχία αυτή αφορά την άρση της παρεξήγησης σχετικά με το θέμα των δύο φύσεων του Χριστού. Δεν επετεύχθη όμως η αποδοχή από μέρους των αντιχαλκηδονίων και των υπολοίπων Οικουμενικών Συνόδων (Ε΄, Στ΄ και Ζ'). (σχετικά: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέουhttp://www.impantokratoros.gr/CC748E31.el.aspx, ΠΩΣ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ; π. Ιερώνυμος Mayilyan Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Γεωργίου (Χατζηκώστα) http://www.impantokratoros.gr/armenioi-monofysites.el.aspx)

γ. Είναι αληθές ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, από το 1920 και έπειτα πρωτοστατεί στην οικουμενιστική κίνηση ανατρέποντας την παραδοσιακή Ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Τα λόγια της κας καθηγήτριας, περί παγκόσμιας συνεννόησης, κατανόησης και αγάπης, έκρυβαν την πραγματική κατάσταση που σοβεί στο σώμα της Εκκλησίας. Ο Οικουμενισμός, δηλαδή η κίνηση προς ένωση των χριστιανικών ομολογιών – "εκκλησιών" μεταξύ τους, "έχει λάβει διαστάσεις τεραστίου εσωτερικού εκκλησιαστικού προβλήματος της Ορθοδοξίας, μεταξύ της μειοψηφίας των Οικουμενιστών, οι οποίοι ως επί το πλείστον κατέχουν τις ανώτατες διοικητικές Κληρικές θέσεις στις Ορθόδοξες κατά τόπους Εκκλησίες, και των πολυπληθών επιγνωμόνων και ενήμερων πιστών, Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών, οι οποίοι βλέπουν τον Οικουμενισμό ως μια αίρεση, στο βαθμό που αυτός τείνει να αποδεχθεί και ενσωματώσει με άνωθεν επιβολή και πιέσεις, θεολογικά και εκκλησιολογικά στοιχεία που είναι αλλότρια ή ήδη σε προηγούμενες εποχές απεριμμένα από τηνΟρθοδοξία".  (http://www.impantokratoros.gr/ti_einai_oikounmenismos.el.aspx)

δ. Οι προσπάθειες για ένωση με τους παπικούς άρχισαν τον 11 αιώνα, κορυφώθηκαν τους επόμενους αιώνες της παρακμής του Βυζαντίου και περατώθηκαν με την ψευδοσύνοδο Φερράρας Φλωρεντίας 1438-1439. Έκτοτε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κράτησε έναντι των αιρετικών δυτικών μια ρωμαλέα στάση (Κύριλλος Λούκαρης, Ιερεμίας ο Β'). Οι παπικοί, μετά την αποτυχία τους να υποτάξουν την Ορθοδοξία, ακολούθησαν την πλάγια οδό της Ουνίας. Η σύγχρονη αυτή ενωτική προσπάθεια μέχρι σήμερα δεν έχει αποφέρει κανέναν ουσιαστικό καρπό. Αντιθέτως, ως φορέας σκανδάλων, έχει προκαλέσει μεγάλο πόνο στο σώμα της Εκκλησίας μας. Ειδικά οι εκκλησίες των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ ακόμη δέχονται τη βία, την ομότητα και τις εγκληγματικές-δολοφονικές ενέργειες της περιβόητης Ουνίας. Τα όποια οφέλη, τα γεύεται κατά μόνας και εν κρυπτώ η θρησκευτική οικουμενιστική ελίτ που κρατά τις θέσεις και τα οφίκια, είτε αυτά είναι πατριαρχικοί θρόνοι, είτε καθηγητικές έδρες. Ο φόβος για την αντίδραση των φονταμενταλιστών είναι ο φόβος για την αντίδραση του νοικοκύρη όταν πιάσει τον κλέφτη επ΄αυτοφώρω (σχετικά με την αίρεση του παπισμού και τους διαλόγους:http://www.impantokratoros.gr/papismos-xteskaisimera.el.aspx, Ιερά Μονή Παρακλήτουhttp://www.impantokratoros.gr/7CDC79ED.el.aspx του π. Θεοδώρου Ζήση).-  

Οι διαχειριστές του Ιστολογίου katanixis