Γεννιέται ἡ ἐλπίδα

Γεννιέται ἡ ἐλπίδα

Χριστούγεννα! Ἴσως κάπως ἰδιόμορφα ἐφέτος. Ἴσως ἀκόμα λιγότερο ἑορταστικὰ καὶ ἀπὸ πέρυσι. Μὲ  τὸ ἐνδιαφέρον τῶν περισσοτέρων στὴν πεσμένη ἑορταστικὴ ἐμπορικὴ κί νηση, στὶς ἀπαγορευτικὲς γιὰ τοὺς πολ λοὺς τιμὲς τῆς γαλοπούλας. Μὲ χιλιάδες ἀνθρώπους νὰ παίρνουν τὸ φαγητὸ ἀκόμη καὶ αὐτῆς τῆς ἑορταστικῆς ἡμέρας ἀπὸ τὰ συσσίτια. Μὲ τὴν ἀνεργία τοῦ πατέρα νὰ σκιάζει σὲ τόσα σπιτικὰ τὴ χαρὰ τῆς γιορτῆς. Μὲ ἐλπίδες γιὰ πολλοὺς νεκρές, ἀνύπαρκτες στὸν ἐπίλογο τοῦ ἔτους.

Καὶ ὅμως Χριστούγεννα! Καὶ Χριστούγεννα σημαίνει χαρά! Χαρὰ ἀνείπω τη καὶ ἐλπίδα κραταιά! Χριστούγεννα μὲ Χριστό! Μέσα στὸ ἑορταστικὸ κλίμα καὶ  πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ ἕνωση καὶ κοινωνία μὲ τὸν γεννηθέντα Κύριο.

Ὄχι Χριστούγεννα μόνο τῶν πολύχρωμων φώτων ἀλλὰ τοῦ οὐράνιου ἄστρου ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Φάτνη τοῦ γεννηθέντος  Κυρίου. Ὄχι Χριστούγεννα τῶν κο σμι- κῶν ἐξόδων καὶ τῶν κοσμοπολίτικων δαπανῶν ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὴν ἔνδεια, τὴν οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση καὶ τὴν πείνα, ἀλλὰ Χριστούγεννα ἐμπνευσμένα καὶ χαριτωμένα ἀπὸ τὴν πτωχεία τῆς Φάτνης. Ἐκείνου ποὺ «ἐπτώχευσε  πλούσιος ὤν». Ἐκείνου ποὺ ὡς Θεὸς ἦταν πλούσιος κι ἐφτώχυνε γινόμενος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς πνευματικὰ πλούσιοι (Β΄ Κορ. η΄ 9).Χριστούγεννα μὲ Χριστό, μαζὶ μὲ τὸν  Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν Χριστό. Ἀντίθετα ἐνδεχομένως μὲ ὅ,τι ζούσαμε ἕως τώ ρα, νομίζοντας ὅτι ζωὴ εἶναι ἡ κατανάλωση. Χριστούγεννα χωρὶς τὴ θλίψη καὶ τὴν κατάθλιψη, στὰ ὁποῖα μᾶς ὁδήγησε αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς. Μακριὰ ἀπὸ  τὴν ἀλαζονεία ποὺ μᾶς εἶχε κυριεύσει  καὶ τὴν αἴσθηση ὅτι μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὰ ἔχουμε ὅλα.

Γιατὶ Χριστούγεννα σημαίνει νὰ ξαναβροῦμε τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ζωῆς. Νὰ  αἰσθανθοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἀπόμακρος. Δὲν μᾶς ἄφησε στὶς δυστυχίες  μας. Δὲν παρέμεινε κάπου ψηλά. Ἀλλὰ ἔγινε ἄνθρωπος, εἶναι δίπλα μας διαρκῶς. Ζεῖ κι Αὐτὸς στὴν ἐγκατάλειψη. Βιώνει κι Αὐτὸς τὴ φτώχεια καὶ τὴ μοναξιά, τὴν ἐγκατάλειψη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Γίνεται πρόσφυγας στὰ πρῶτα κιόλας χρόνια τῆς ζωῆς Του. Δίπλα μας εἶναι ὁ Θεός! Κι ἂς Τὸν διώχνουμε συχνὰ οἱ ἄνθρωποι. Αὐτὸς δέχθηκε τὴ ζεστασιὰ τοῦ ἄχυρου, τὴν ἀνάσα τῶν ζώων, τὴ συντροφιὰ τῶν ἀστεριῶν ἀλλὰ καὶ τὴν ὑμνωδία τῶν ἀγγέλων καὶ τὴν προσκύνηση τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὴν ἄσημη Γέννησή Του. Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ φανερώσει ὅτι δὲν ξεχνᾶ τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἂς Τὸν ἔχει ἐκεῖνος ξεχάσει.

Χριστούγεννα! Καὶ ἡ ἐλπίδα μας εἶναι  ὁ Χριστός! Ἡ Ἐλπίδα μας εἶναι ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἀγάπη, κι αὐτὴ τὴν ἀγάπη Του διαρκῶς ἐκδηλώνει στὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ μᾶς μάθει ν’ ἀγαπᾶμε κι  ἐμεῖς πραγματικὰ τὸν Ἴδιο καὶ τὸν κάθε  ἄνθρωπο. Ἡ Ἐλπίδα εἶναι ὁ Χριστός.

Εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του μέσα στὴν ὁποία  ὁ Ἴδιος γεννιέται. Κι αὐτὴ ἡ ἐλπίδα ἀναβλύζει καὶ θεριεύει μέσα μας ὅταν καὶ ὅσο Τὸν πλησιάζουμε, Τοῦ μιλᾶμε, Τοῦ καταθέτουμε  μετανιωμένοι τὰ λάθη καὶ τὶς παρεκτροπές μας. Ὅταν Τὸν κάνουμε ἔνοικο τῆς  δικῆς μας ψυχῆς μὲ τὴ μετοχή μας στὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας.Καὶ ἡ ἐλπίδα εἶναι γιὰ ὅλους, γιατὶ ὁ  Χριστὸς γεννᾶται καὶ πάλι γιὰ ὅλους.

Ὑπάρχει ἐλπίδα! Στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ! Ὑπάρχει ἐλπίδα! Ἡ γέννηση τοῦ Λυτρωτῆ. Ὑπάρχει ἐλπίδα! Ἡ σάρκωση  τῆς Ἀγάπης. Ἀρκεῖ νὰ κινήσουμε κι ἐμεῖς  νὰ πᾶμε κοντά Του ὅπως οἱ βοσκοὶ καὶ  οἱ Μάγοι.

Ὑπάρχει ἐλπίδα! Ἀρκεῖ νὰ πλησιάσουμε τὴ θεία Του Φάτνη ταπεινά. Μὲ  ἐξομολογητικὴ διάθεση. Μὲ μετανιωμένο φρόνημα. Μὲ ἀπόφαση νὰ χαράξουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴ σχέση μαζί Του ποὺ  χαλάσαμε. Μὲ διάθεση νὰ διαλαλήσουμε μὲ χαρὰ τὸν ἐρχομό Του καὶ τὴ λύτρωσή Του σ’ ἕναν κόσμο ποὺ ὄχι μόνο ἐπιμένει νὰ Τὸν ἀγνοεῖ ἀλλὰ καὶ συστηματικὰ Τὸν ἀπορρίπτει.

Ὑπάρχει ἐλπίδα! Διότι ἡ Γέννησή Του «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς  γνώσεως». Διότι «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν». Αὐτὸς ποὺ εἶναι «Ἀνατολὴ ἀνατολῶν» καὶ χάρισε σὲ μᾶς  ποὺ βρισκόμαστε «ἐν σκότει καὶ σκιᾷ»  τὴν ἀλήθεια (Ἐξαποστειλάριον Ἑορτῆς).

Τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν Ἑαυτό Του, γιὰ τὸν  κόσμο, γιὰ τὸν αἰώνιο προορισμό μας.  Τὸ πρόσωπο τοῦ τεχθέντος ὑπὲρ τῆς  τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας Ἰησοῦ  Χριστοῦ.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”