Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Μνήμες και ευλαβικόν μνημόσυνον

ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΕΥΛΑΒΙΚΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

Μία τιμητικὴ ἀναφορὰ στοὺς ἀγῶνες τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» μὲ τὴν συμπλήρωση 2000 φύλλων δὲν εἶναι μόνο εὐκαιρία ἐγκωμιασμῶν καὶ αὐτοδοξασμοῦ, ἀλλὰ κυρίως ἀποτιμήσεως τῆς προσφορᾶς τῶν μακρῶν αὐτῶν ἀγώνων διὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμό μας, τὰ δύο κύρια συστατικὰ τῆς Ρωμαίϊκης – Ἑλληνορθόδοξης Ταυτότητός μας. Εἶναι ὅμως καὶ γιὰ μᾶς, ποὺ συναγωνιστικὰ μετέχουμε σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀναπόληση, δυνατότητα καταθέσεως ἐμπειριῶν καὶ μνημῶν ἀπὸ τὴ συνεργασία μας μαζί του. Καὶ εἶμαι εὐγνώμων, διότι οἱ δύο μεγάλες ἡγετικὲς Μορφὲς τοῦ «Ο.Τ.», ὁ ἀείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ὁ καὶ ἱδρυτής του, ἀλλὰ καὶ ὁ μακαριστὸς π. Μᾶρκος Μανώλης, συναγωνιστὴς καὶ συνόμιλος ἀπὸ τὰ φοιτητικά μας χρόνια, ἀγκάλιασαν μὲ ἀγάπη τὴν ταπεινὴ συνεργασία μας, ποὺ διεξαγόταν πάντοτε μὲ ἀπόλυτη ἑνότητα στὰ θέματα Ὀρθοδοξίας καὶ Ἔθνους καὶ μὲ κοινοὺς πνευματικοὺς στόχους.

Γι᾽ αὐτὴ τὴ συνεργασία τῆς ταπεινότητάς μου μὲ τὸν «Ο.Τ.» θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ καταθέσω κάποια στιγμιότυπα, ποὺ φανερώνουν τὸ πνευματικὸ κλίμα, μέσα στὸ ὁποῖο ἄρχισε, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ συνεχίζεται ἀδιάκοπα μέχρι σήμερα.

Ἤδη στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽60 εἶχαν καταχωρισθεῖ μικρὲς συμβολές μου στὴν ἐφημερίδα.Ἦταν τιμὴ μεγάλη γιὰ ἕνα νεαρὸ πτυχιοῦχο νὰ φιλοξενοῦνται κείμενά του σὲ μιὰ Ἐφημερίδα, ποὺ ἤδη διακρινόταν στοὺς στίβους τῶν πνευματικῶν ἀγώνων, ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπ᾽ ἀρχῆς ἡ Ἐφημερίδα ἀντιμετώπιζε καὶ ἐπιθέσεις ἢ καὶ προσπάθειες ἀπαξιώσεως ἐκ μέρους ἐκείνων, ποὺ εἶχαν ἐνταχθεῖ στὴν πλευρὰ τῶν πρώιμων ἐθνομηδενιστῶν ἢ οὐνιτιζόντων οἰκουμενιστῶν, ἦταν ἐπιβεβαίωση τῆς βαρύτητας τῶν προσπαθειῶν της καὶ τῆς σημασίας τῶν φιλοξενουμένων σ᾽ αὐτὴν συμβολῶν.

Καὶ ὅταν ἐμεῖς οἱ νεώτεροι, ἄπειροι καὶ ἀδόκιμοι, βλέπαμε κείμενα, ὑπογραφόμενα ἀπὸ Προσωπικότητες, ὅπως ὁ καθηγητὴς καὶ ὡς μοναχὸς ἀποβιώσας Κων. Καβαρνός, ὁ Φώτης Κόντογλου, ὁ π. Ἰ. Ρωμανίδης, ὁ Κ.Μουρατίδης, ὁ Διον.Μπατιστάτος θεωρούσαμε ἰδιαίτερη τιμὴ νὰ μποροῦμε μέσῳ τοῦ «Ο.Τ.» νὰ σκεκόμασθε στὸ πλευρὸ ὅλων ἐκείνων, ποὺ κρατοῦσαν ψηλὰ τὴν σημαία τοῦ ἀγῶνος καὶ ἔδιναν συνοχὴ καὶ συνέχεια στὴν εὐλογημένη αὐτὴ προσπάθεια.

Κυρίως ὅμως ἡ συνεργασία μου μὲ τὸν «Ο.Τ.» ἔγινε συχνότερη καὶ ὑπευθυνότερη, ὅταν κατὰ τὴν διάρκεια τῶν μεταπτυχιακῶν σπουδῶν μου (1969 – 1975) χειροτονήθηκα στὴν Δ. Γερμανία καὶὡς κληρικὸς καὶ ἱεροκήρυκας ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίσω τὴν ὀργανωμένη προσπάθεια τῶν Οἰκουμενιστῶν νὰ ἐπιταχύνουν πάσῃ θυσίᾳ τὴν ἑνωτικὴ πορεία, στὸ πνεῦμα τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Φερράρας – Φλωρεντίας (1438/39). Διότι θὰ ἐπαναλάβω καὶ ἐδῶ ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς στόχος τοῦ διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ θέλει νὰ ἐμφανίζεται ὡς «ἐκκλησία», καὶ τῶν «ὀρθοδόξων» ἐκκλησιαστικῶν Ἡγεσιῶν, σχεδὸν καθ᾽ ὁλοκληρίαν, ποὺ ἔχουν πλέον ἐκμαυλισθεῖ μέσα στὴν δίνη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραληρήματος. Σὲ ἕνα ἄνισο ἀγώνα, ὅπως ὁ διεξαγόμενος ἀπὸ μᾶς τοὺς ταπεινοὺς καὶ ἀσημάντους στὴν καρδιὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἦταν ἀπόλυτα ἀναγκαία ἡ συμπαράσταση καὶ ἐνίσχυση ἀπὸ τὸ ἑλλαδικὸ κέντρο.Ὁ«Ο.Τ.» λοιπὸν καὶ τὰ πρόσωπά του ἦταν αὐτό, ποὺ χρειαζόμεθα τότε.

Ὁ π. Χαράλαμπος μὲ μεγάλη χαρὰ καὶ προθυμία προσεφέρθη νὰ φιλοξενεῖ τὰ κείμενά μου, ποὺ ἐγράφοντο μέσα σὲ κλίμα ἀδελφικῆς συνεργασίας καὶ ἐλευθερίας.Ἄλλωστε, αὐτὸ ποὺ βάρυνε, ἦταν ἡ ταυτότητα τοῦ φρονήματος,ἀκραιφθῶς πατερικοῦ – ὀρθοδόξου καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. Ἡ σχέση μὲ τὰ κείμενα καὶ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας ἦταν τὸ μεγαλύτερο ἐχέγγυο τῆς σχέσεώς μας μέσα στὸ ἁγιοπατερικὸ κλίμα. Ἡ ἀρχὴ ποὺ διεῖπε τὸν ἀγώνα μας, ἦταν: τίποτε πέρα καὶ ἐκτὸς τῆς ἁγιοπατερικῆς μας παραδόσεως, ποὺ δὲν τελειώνει ΠΟΤΕ, ἀλλὰ συνιστᾶ τὴν συνέχεια τῆς «ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδα, στ. 3). Τὰ ἄρθρα μου διαδέχονταν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, πολλὲς φορὲς δύο καὶ τρία στὸ ἴδιο φύλλο

τῆς Ἐφημερίδος. Ἦσαν ἄρθρα ἐνυπόγραφα, ὅταν περιεῖχαν συγκεκριμένες προσωπικὲς ἀναφορὲς καὶ θεολογικὴ κριτική, ἀλλὰ καὶ ἀνυπόγραφα, ὅταν ἐπρόκειτο γιὰ πληροφόρηση ἢ μετάφραση ξενογλώσσων δημοσιευμάτων ἀπὸ τὸν χῶρο τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἰδιαίτερα μὲ ἐνδιέφερε, ὅπως καὶ τὴν Ἐφημερίδα, ἡ ἐνημέρωση τῶν ἀναγνωστῶν μας γιὰ τὰ τεκταινόμενα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ ἐξωτερικές, ἀλλὰ καὶ ἐσωτερικὲς δυνάμεις.

Στὸ πλαίσιο αὐτό, κατὰ τὰ ἔτη 1972 – 1973 ἐπὶ μῆνες συνεχίσθηκε ἡ διαλογικὴ ἀλληλογραφία μεταξὺ τοῦ χρησιμοποιοῦντος τὸ ψευδώνυμο «Θεολόγος» καὶ τῆς ταπεινότητός μου, ποὺ χρησιμοποιοῦσε ἐπίσης ψευδώνυμο «Τακτικὸς Ἀναγνώστης». Ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς θεολογικῆς αὐτῆς ἀλληλογραφίας ἦταν ἕνα κείμενο τοῦ «Θεολόγου» ὑπὲρ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ τότε Οἰκ. Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καὶ ἄλλων προσώπων τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου. Ὁ «Θεολόγος» (σήμερα μπορῶ νὰ ἀποκαλύψω τὸ γνωστὸ καὶ τότε ὄνομά του), ἦταν ὁ μακαρίτης Μητροπολίτης Νικοπόλεως κυρὸς Μελέτιος, ὁ ὁποῖος ὡς βασικὸ στέλεχος τῆς Ἐπιτροπῆς Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων καὶ φίλα προσκείμενος εἰς τὸ Πατριαρχεῖο, ἤθελε νὰ τὸ στηρίξει, πιστεύοντας (ἴσως) ὅτι οἱ ἀσκοῦντες κριτικὴ (ὄχι στὸ Πατριαρχεῖο μας ὡς θεσμό, ἀλλὰ) στὸ πρόσωπο τοῦ Πατριάρχου παρερμήνευαν τὶς ἐνέργειές του. Αὐτὸ δέχεται ὁ γράφων μολονότι οἱ περισσότεροι, ποὺ γνώριζαν καλύτερα ἀπὸ ἐμὲ τὶς σχέσεις Πατριάρχου καὶ Πάπα Παύλου ΣΤ´ μετὰ τὴν Β´ Βατικανή, δὲν ἀπέκρουαν τὴν αὐστηρά, ἀλλὰ δίκαιη, κριτικὴ τοῦ ὑπογραφομένου. Ἡ ἀλληλογραφία ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ ἔλθουν πολλὰ στὴν ἐπιφάνεια καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ οἱ Οἰκουμενιστές μας ἦταν λοιπὸν τὸ κύριο ἀντικείμενο τῶν ἀποστελλομένων στὸν «Ο.Τ.» συνεργασιῶν μου. Αὐτὸ μοῦ εἶχε ζητήσει καὶ ὁ π. Χαράλαμπος. Θέλω δὲ καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ νὰ Τὸν εὐχαριστήσω, διότι μὲ τὴν ἐφημερίδα ἐνισχύθηκα ἠθικά, ὅταν ἄρχισαν οἱ ἐναντίον μου ἐπιθέσεις στὴ Γερμανία, ἀπὸ τὴν προϊσταμένη Ἀρχή.

Καὶ κάτι ὡς ἀπότιση εὐγνωμοσύνης στὸν π. Μᾶρκο. Ὅπως εἶπα, γνωριζόμεθα ἀπὸ τὰ φοιτητικά μας χρόνια. Τὸν γνώρισα τεταρτοετῆ στὸ Φοιτητικὸ Οἰκοτροφεῖο τῆς Ἀδελφότητος «ΖΩΗ» τὸ 1958, ὅταν ὁ ὑπογραφόμενος ἦταν πρωτοετής. Μὲ προσείλκυσε, ὅπως καὶ πολλοὺς ἄλλους —ἴσως ὅλους– ἡ προσήνεια, ἡ ἀγάπη καὶ ἐν πραότη- τι ἀγωνιστικότητά του.

Στὸν π. Μᾶρκο ὀφείλω καὶ τὴν γνωριμία μου μὲ τὸν σεβαστὸ Γέροντα καὶ Πνευματοφόρο Πνευματικό, τὸν π. Σίμωνα (Ἀρβανίτη). Στὴν δεκαετία τοῦ ᾽80 ὁ Γέροντας εἶχε τυφλωθεῖ καὶ ἦταν κλινήρης. Ὁ π. Μᾶρκος τὸν ὑπηρετοῦσε, κυριολεκτικά, ὡς διάκονός του, λειτουργικὸς καὶ βιοτικός. Ὁ π. Μᾶρκος ὡς Ἱεροδιάκονος ἐρχόταν καὶ στὸν Πανεπιστημιακὸ Ἱ. Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα καὶ συλλειτουργούσαμε. Μιὰ μέρα μὲ παρεκάλεσε νὰ λειτουργῶ γιὰ ἕνα διάστημα καὶ στὴν Ἱ. Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος στὴν Πεντέλη, ἀφοῦ ὁ π. Σίμων δὲν μποροῦσε πλέον νὰ ἱερουργεῖ. Μὲ χαρὰ δέχθηκα, νὰ καλύψω τὸ περιστασιακὸ κενό, καὶ γιὰ ἀρκετὲς ἑβδομάδες λειτουργοῦσα καὶ στὴν Πεντέλη μαζί του. Μετὰ τὴν θ. Λειτουργία μετέφερα τὴ Θεία Κοινωνία στὸ κελλὶ τοῦ Γέροντα, γιὰ νὰ κοινωνήσει. Θυμᾶμαι τὴν αἰσθητή πνευματικότητά του. Μοῦ φιλοῦσε μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη τὸ χέρι καὶ ἐδέχετο μὲ κατάνυξη τὴν Θεία Μετάληψη. Μετὰ τὴν κατάλυση, πήγαινα κοντά του καὶ ἀφοῦ μοῦ προσέφερε τὰ καθιερωμένα φυστικάκια, συζητούσαμε γιὰ πνευματικὰ θέματα. Ἀξέχαστες στιγμές, πνευματικῆς οἰκοδομῆς γιὰ τὴν ταπεινότητά μου. Εὐχαριστῶ τὸν π. Μᾶρκο γιὰ τὴν μεγάλη αὐτὴ πρὸς ἐμὲ προσφορά του.

Ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ ὅμως θὰ ἀφηγηθῶ καὶ κάτι τὸ θαυμαστὸ σχετικὰ μὲ τὸν π. Σίμωνα. Μιὰ μέρα μὲ ἐπεσκέφθη στὸν Ἅγιον Ἀντίπα μιὰ Κυρία ἐκ Θεσσαλονίκης, ποὺ ζήτησε τὴν βοήθειά μου. Μοῦ ἀφηγήθηκε κάποιο σοβαρὸ πρόβλημά της καὶ ζήτησε λύση. Ὁμολογῶ ὅτι δὲν ἐν θυμοῦμαι οὔτε τὸ ὄνομα ἀλλ᾽ οὔτε καὶ τὴ μορφή της σήμερα. Τῆς ὑπέδειξα μιὰ λύση, ποὺ εἶχα ἀρυσθεῖ ἀπὸ μία σχετικὴ περίπτωση, ποὺ ἀντιμετώπισε κάποιος Ἅγιος Πατέρας μας. Ἔτσι μὲ ἔμαθε ὁ Γέροντάς μου, νὰ μὴ δίνω δικές μου ἀπαντήσεις καὶ λύσεις, ἀλλὰ μόνο πατερικές, ὥστε νὰ ἐνεργοῦν ἐκεῖνοι δι᾽ ἐμοῦ. Ἡ Κυρία θεώρησε δύσκολη τὴν προταθεῖσα λύση καὶ εὑρισκόμενος σὲ ἀμηχανία τὴν ἔστειλα στὸν π. Σίμωνα νὰ ζητήσει καὶ τὴ δική του γνώμη.

Τὸ βράδυ δέχθηκα ἕνα τηλεφώνημά της. Μὲ εὐχαριστοῦσε χαρούμενη, κυρίως διότι ἐνημέρωσα τὸν Παπούλη. Τὰ ἔχασα, διότι καμμιὰ ἐνέργεια δὲν εἶχα κάμει πρὸς τὸ μέρος του. Τὴν παρεκάλεσα νὰ ἐξηγήσει τί ἐννοεῖ. Χωρὶς νὰ τὴν γνωρίζει ὁ Γέροντας τῆς εἶπε: «Μαρία, παιδί μου, τί ἦλθες σέ μέ; Νὰ κάμεις αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπε ὁ π. Γεώργιος»! Γι᾽ αὐτὸ ἐκείνη ἐνόμισε ὅτι τὸν εἶχα ἐνημερώσει. Ὅταν τὴν ρώτησα, τρέμοντας, ἂν θὰ πράξει αὐτό, ποὺ λέγουν οἱ Ἅγιοι, μοῦ ἀπάντησε ὄχι ἁπλῶς καταφατικά, ἀλλὰ κλαίγοντας ἀπὸ χαρά. Οἱ ὄντως Πνευματικοὶ (φορεῖς τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βλ. Α´ Κορ. 2,15) ἐνισχύουν ὅλους μας καὶ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀγωνιστικὴ προσπάθειά μας. Αὐτὸ ὅμως τὸ ὀφείλω στὸν π. Μᾶρκο.

Δὲν θὰ πῶ περισσότερα, σεβόμενος τὴν οἰκονομία τοῦ χώρου. Εὐχαριστῶ τὸν Τριάδικὸ Θεό μας, ποὺ μὲ εὐλόγησε μὲ τὴν γνωριμία τῶν Πατέρων Χαραλάμπους καὶ Μάρκου, καὶ διότι ἐπέτρεψε νὰ γίνω συναγωνιστὴς καὶ συμπαραστάτης στὸν ἀγώνα τους. Ὅλοι οἱ συνεργάτες τοῦ «Ο.Τ.» ἔχουμε τὸ μεγάλο χρέος νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία, ποὺ ἐχάραξαν ἐκεῖνοι. Ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος σήμερα εἶναι ἡ ὑψηλότερη ἔπαλξη ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ σ᾽ αὐτὸ τὸ ὕψος ὀφείλουμε νὰ τὸν διατηρήσουμε.

Ορθόδοξος Τύπος, 29/11/2013