Κυριακή Δ΄ Λουκά -«Η σπορά του λόγου»

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ- Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. η΄ 4-1

«Η σπορά του λόγου»

Είναι σ’ όλους μας γνωστή η θαυμάσια παραβολή του σπορέως. Την ακούμε κάθε Οκτώβριο στους Ναούς μας σε εποχή δηλαδή που ετοιμάζονται οι γεωργοί για την σπορά, επαναρχίζει όμως πλουσιωτέρα και συστηματικωτέρα  και η σπορά του θείου λόγου στον αγρό των ανθρωπίνων ψυχών με το θείο κήρυγμα.

Ένας γεωργός, είπε ο  Κύριος, πήγε στο χωράφι του για να σπείρει. Όπως έσπερνε, ένα μέρος του σπόρου έπεσε στο δρόμο και καταπατήθηκε από τους διαβάτες, ήλθαν όμως και τα πουλιά και το κατέφαγαν. Άλλο μέρος του σπόρου έπεσε πάνω σε πετρώδη γη, επειδή  όμως εκεί δεν είχε υγρασία, φύτρωσε μεν, αλλά αμέσως ξηράθηκε. Άλλο μέρος του σπόρου έπεσε σε έδαφος, που ήταν γεμάτο από σπόρους ακανθιών, μαζί όμως με τον καλό σπόρο βλάστησαν και τα αγκάθια και τον έπνιξαν χωρίς  αυτός να καρποφορήσει. Και τέλος άλλο μέρος του σπόρου έπεσε μέσα στην εύφορο γη, όταν όμως φύτρωσε έκανε καρπό εκατό φορές περισσότερο από  ό,τι ήταν ο σπόρος.

Η ωραία και παραστατική αυτή παραβολή έκανε ιδιαίτερα εντύπωση στους μαθητές του Κυρίου και προκάλεσε ζωηρό το ενδιαφέρον τους . Ήλθαν λοιπόν ιδιαιτέρως στο διδάσκαλό τους και τον ρωτούσαν ποια ήταν η έννοια και η βαθύτερη σημασία της παραβολής αυτής. Τι δηλαδή ήθελε να διδάξει με αυτήν στους ανθρώπους. Και ο Κύριος τότε τους είπε ποια είναι η έννοια της παραβολής.

Ο σπόρος σημαίνει τον λόγο του Θεού. Από τους ανθρώπους που ακούουν ή μελετούν τον λόγο του Θεού μερικοί μοιάζουν με το έδαφος το τσαλαπατημένο του δρόμου. Η ψυχή τους είναι σκληρή και δεν εισχωρεί  σ’αυτή ο λόγος του Θεού. Μένει στην επιφάνεια. Έρχεται έπειτα ο διάβολος και παίρνει το σπόρο του θείου λόγου από την καρδιά τους για να μη πιστεύσουν στη διδασκαλία του Ευαγγελίου και σωθούν.

Άλλοι  άνθρωποι μοιάζουν με την πετρώδη γη. Αυτοί όταν ακούσουν τον θείο λόγο, τον δέχονται με χαρά και ενθουσιασμό, δεν έχουν όμως βαθυτέρα πίστη. Πιστεύουν για λίγο καιρό μόνο και όταν έλθει καιρός πειρασμού ή διωγμού ξεχνούν εκείνα που άκουσαν και απομακρύνονται από την πίστη.

Η τρίτη ομάδα ανθρώπων μοιάζει με το έδαφος που είναι γεμάτο σπόρους ακανθιών. Οι άνθρωποι αυτοί ακούνε τον λόγο του Θεού και αρχίζουν με κάποια προθυμία να συμμορφώνονται με την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Πνίγονται όμως από τις αγωνιώδεις φροντίδες προς πλουτισμό και από τις αμαρτωλές απολαύσεις της ζωής και δεν κατορθώνουν να εφαρμόσουν τις θείες εντολές και να παράγουν καρπό.

Τέλος με την καλή και εύφορο γη μοιάζουν εκείνοι οι άνθρωποι, που έχουν καλή προαίρεση και διάθεση. Αυτοί με πολλή προσοχή ακούνε τον λόγο του Θεού και τον κρατούν σφιχτά μέσα στην ψυχή τους και καρποφορούν τις διάφορες αρετές τους με υπομονή και καρτερία στις θλίψεις και στους πειρασμούς και σ’ όλα τα εμπόδια που συναντούν στην προσπάθειά τους να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Αυτά είπε ο Κύριος, εμείς όμως σε ποια κατηγορία ανθρώπων ανήκουμε; Ας μη λησμονούμε ότι ο γεωργός όταν σπέρνει είναι δίκαιο να περιμένει να θερίσει. Έτσι και ο καλός Θεός. Σπέρνει το σπόρο του θείου λόγου στην ψυχή μας. Το κήρυγμα που ακούμε ή τα ορθόδοξα βιβλία που διαβάζουμε είναι η σπορά. Εμείς λοιπόν που στην ψυχή μας σπείρεται ο λόγος του Θεού πρέπει να μοιάζουμε την καλή και εύφορο γη. Να προσπαθούμε να ακούμε και να διαβάζουμε τα καλά, αποφεύγοντες τα κακά. Να μη τα ξεχνούμε. Αλλά να προσπαθούμε να τα εφαρμόζουμε στη ζωή μας. Να ασκούμαστε καθημερινά στην πίστη και την υπομονή και την ελπίδα και την δικαιοσύνη και την αγάπη. Το κέρδος και η ωφέλεια θα είναι δική μας γιατί ο Πανάγαθος Θεός θα μας αξιώσει και της επουρανίου Βασιλείας Του.

Ιερά Μητρόπολη Φ.Ν.Θ