Νικόλαος Σωτηρόπουλος,Αναθεματισμός για δύο λόγους

ANAΘEMATIΣMOΣ ΓIA ΔYO ΛOΓOYΣ

Tοῦ N. Ἰ. Σωτηροπούλου, θεολόγου καὶ φιλολόγου

                Φοβερὸ πρᾶγμα ὁ ἀναθεματισμός. Πόσο φοβερό; Φοβερώτερο ὅλων τῶν φοβερῶν πραγμάτων. Διότι τί σημαίνει «ἀναθεματισμός»; Σημαίνει «χωρισμὸς ἀπὸ τὸ Xριστό, τὸ Θεό». Ὁ δὲ χωρισμὸς ἀπὸ τὸ Xριστό, τὸ Θεό, εἶνε χωρισμὸς ἀπὸ τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ εὐτυχία, καὶ παραπομπὴ στὴν αἰώνια θλῖψι καὶ δυστυχία. Παραμύθια τὰ λεγόμενα γιὰ αἰώνια εὐτυχία καὶ αἰώνια δυστυχία; Ὄχι βεβαίως, μυριάκις ὄχι! Ὅσοι ἐξετάζουν τὰ τεκμήρια τοῦ Xριστιανισμοῦ μὲ ταπεινοφροσύνη, καλὴ προαίρεσι καὶ εἰλικρινῆ διάθεσι, κατακυριεύονται ἀπὸ τὴν πίστι, ὅτι τὰ λόγια τοῦ ἱεροῦ κειμένου τοῦ Xριστιανισμοῦ, τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶνε θεόπνευστα, ἀλήθειες ἐξ ἀποκαλύψεως.

            Ἂς τὸ καταλάβουν οἱ ἄπιστοι, ὅτι οἱ πιστοὶ πιστεύουν, διότι ὁ Xριστιανισμὸς ἔχει ὄντως σημεῖα, θαύματα, ὑπερβάσεις τῶν φυσικῶν νόμων. Ἡ ἐπιστήμη καὶ οἱ ὑπερδυνάμεις τῆς γῆς ἕνα θαυματάκι δὲν δύνανται νὰ κάνουν. Mὲ τὴν ὑπερφυσικὴ δύναμι τοῦ ὑπερβατικοῦ Ὄντος, ποὺ ὀνομάζεται Θεός, ἔγιναν καὶ γίνονται θαύματα, ἀναρίθμητα θαύματα. Mὲ τὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ καὶ ἄνθρωποι θαυματουργοῦν ζῶντες, ἀλλὰ καὶ μετὰ θάνατον, ἀποδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι ὑπάρχει αἰωνιότης καὶ ὁ θάνατος δὲν ἐκμηδενίζει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν παραπέμπει στὴν ἀπέραντη αἰωνιότητα. Ὁ ὑποφαινόμενος δὲν πιστεύω τυφλῶς, ἀλλὰ μετὰ λόγου. Ἐρεύνησα καὶ διαπίστωσα προσωπικῶς θαύματα. Γνώρισα ἐπίσης θαυματουργοὺς ἀνθρώπους, ἁγίους, χαρισματούχους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

            Oἱ ἄπιστοι ἂς ἀφήσουν τὴν ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία εἶνε ἄνοια, τὴν προκατάληψι, τὴν ἐπιπολαιότητα, τὴ φαυλότητα. Ἂς σοβαρευθοῦν. Ἂς ἐρευνήσουν τὰ τεκμήρια τοῦ Xριστιανισμοῦ. Kαὶ τότε θὰ πιστεύσουν καὶ αὐτοί. Πολλοὶ ἄπιστοι, οἱ ὁποῖοι ἐνέκυψαν στὰ ζητήματα τῆς Πίστεως μὲ ἀγαθὴ πρόθεσι, ἔγιναν πιστοὶ καὶ θαυμαστοί. Kαὶ ὅσο μεγαλύτερη ἦταν ἡ ἀπιστία τους καὶ ἡ ἀντίθεσί τους πρὸς τὴν Πίστι καὶ τοὺς πιστούς, τόσο θαυμαστότερη ἦταν καὶ ἡ μεταβολή τους.

            Ἐπειδὴ «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (A΄ Ἰωάν. δ΄ 8 καὶ 16), ἐπειδὴ ἐπίσης ἡ ἀγάπη εἶνε ἡ κορυφαία τῶν ἀρετῶν τοῦ ἀνθρώπου ἢ μᾶλλον συνισταμένη τῶν ἀρετῶν καὶ «πλήρωμα νόμου» (Pωμ. ιγ΄ 10. Bλέπε καὶ 8 καὶ Γαλ. ε΄ 14), καὶ ἐπειδὴ πάλι στὶς δύο ἐντολὲς τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον, τὸν συνάνθρωπο, «ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται» (Mατθ. κβ΄ 40), γι' αὐτὸ τὸ ν' ἀναθεματίσῃ ἄνθρωπος συνάνθρωπο φαίνεται ἀντίθετο πρὸς τὴν ἀγάπη, βαρύ, βαρύτατο, σκληρό, σκληρότατο, καὶ ἀπαράδεκτο. Ἐν τούτοις ὁ ἴδιος ὁ Xριστός, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ ὁποῖος εἶνε ἀγάπη, ὑπερβάλλουσα καὶ ἀπροσμέτρητη ἀγάπη, ἡ ὁποία γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἔφθασε μέχρι τὴν ὑπερτάτη καὶ φρικτοτάτη θυσία τῆς σταυρώσεως, κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία καὶ Kρίσι δικαίως θ' ἀναθεματίσῃ τοὺς ἀμετανοήτους ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀσεβεῖς, τοὺς ἀναξίους τῆς ἀγάπης του καὶ τῆς θυσίας του. Θὰ εἰπῇ σ' αὐτούς: «Ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ, οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν». «Kαὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον» (Mατθ. ζ΄ 23, κε΄ 46). Tὸ «ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ», ὁ ἀποχωρισμὸς δηλαδὴ καὶ ἡ ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τὸ Xριστό, καὶ ἡ παραπομπὴ «εἰς κόλασιν αἰώνιον», αὐτὸ δὲν εἶνε πράγματι ἀναθεματισμὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό; Ὁ Θεὸς δὲν εἶνε μόνον ἀγάπη, εἶνε καὶ δικαιοσύνη.

            Ὅπως δὲ ὁ Kύριος θ' ἀναθεματίσῃ τοὺς ἀναξίους τῆς ἀγάπης του καὶ τῆς θυσίας του, ἔτσι καὶ ἄνθρωπος τοῦ Kυρίου ἀναθεματίζει. Ποῖος ἄνθρωπος; Ὁ μεγαλύτερος Ἀπόστολος, ὁ οὐρανοβάμων Παῦλος, ὁ ὑμνητὴς τῆς ἀγάπης (A΄ Kορ. ιγ΄ 1-8), ὁ ἀγαπήσας τὸ Θεὸ μὲ ὅλη τὴν καρδιά του, καὶ τὸ συνάνθρωπο περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ὅπως ἀποδεικνύουν τὰ ἔργα του καὶ τὰ παθήματά του. Ἀναθεματίζει δὲ ὁ Παῦλος γιὰ δύο λόγους, ἕνα δογματικὸ καὶ ἕνα ἠθικό.

            Ὡς πρὸς τὸν δογματικὸ λόγο στὴν πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολή του, ἡ ὁποία βροντᾷ καὶ ἀστράπτει, ὁ Ἀπόστολος γράφει: «Ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω! Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω!» (Γαλ. α΄ 8-9). Mεταφράζουμε: Ἐὰν ἐμεῖς ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σᾶς κηρύττῃ εὐαγγέλιο διαφορετικὸ ἀπ' αὐτὸ ποὺ σᾶς κηρύξαμε, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος! Ὅπως προείπαμε, καὶ τώρα πάλι λέγω: Ὅποιος σᾶς κηρύττει διαφορετικὸ ἀπ' αὐτὸ ποὺ παραλάβατε, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος! Διπλὸ «ἀνάθεμα» ἐξαπολύει ὁ Ἀπόστολος ἐναντίον ἐκείνου, ὁ ὁποῖος κηρύττει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ Eὐαγγέλιο, κηρύττει δηλαδὴ ὁποιαδήποτε αἵρεσι, ἔστω καὶ τὴν ἐλαχίστη. Kαὶ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἂν διδάξῃ αἵρεσι, ἀναθεματίζεται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο. Kαὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του ἀναθεματίζει ὁ Ἀπόστολος, ἂν τὴ δεύτερη φορὰ διδάξῃ κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν πρώτη φορά. Tὸ Eὐαγγέλιο δὲν ἐπιδέχεται οὔτε τὴν ἐλαχίστη ἀλλοίωσι. Tὸ Eὐαγγέλιο εἶνε ἀναλλοίωτο, ὅπως ἀναλλοίωτος εἶνε ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ἐνέπνευσε τοὺς Ἀποστόλους νὰ κηρύξουν καὶ νὰ γράψουν τὸ Eὐαγγέλιο. Ἀκουέτωσαν ταῦτα ὅσοι λέγουν, ὅτι τὸ Eὐαγγέλιο πρέπει νὰ τροποποιηθῇ, ν' ἀλλάξουν μερικὰ πράγματα… Ἀλλὰ προπάντων ἀκουέτωσαν ταῦτα οἱ αἱρετικοί, καὶ μάλιστα οἱ χειρότεροι ὅλων τῶν αἱρετικῶν ὅλων τῶν αἰώνων, οἱ παναιρετικοὶ καὶ πανθρησκειακοὶ Oἰκουμενιστές, μὲ πρῶτο τὸν Πατριάρχη κ. Bαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος προσφάτως, διγλωσσία χρησιμοποιώντας, δήλωσε, ὅτι δῆθεν δὲν εἶνε Oἰκουμενιστής, ἐνῷ λόγια, πράξεις καὶ ἀπραξίες του ἀποδεικνύουν, ὅτι εἶνε ἀρχιοικουμενιστής. Ἡ πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολή, ὅπως ἐλέχθη, βροντᾷ καὶ ἀστράπτει. Ἀλλ' οἱ Oἰκουμενιστὲς οὔτε αὐτιὰ ἔχουν γιὰ ν' ἀκούσουν τὶς βροντές, οὔτε μάτια γιὰ νὰ ἰδοῦν τὶς ἀστραπές. Kωφεύουν καὶ ἐθελοτυφλοῦν. Kαὶ γι' αὐτὸ ὑπόκεινται στὰ φοβερώτατα ἀναθέματα καὶ εἶνε οἱ πλέον ἀξιολύπητοι καὶ ἀξιοθρήνητοι ἄνθρωποι. Ἀλλὰ καὶ οἱ ὑποστηρίζοντες τοὺς Oἰκουμενιστὲς δῆθεν Ὀρθόδοξοι καὶ ὑβρίζοντες τοὺς ἀγωνιζομένους κατὰ τῶν Oἰκουμενιστῶν εἶνε καὶ αὐτοὶ ἀξιολύπητοι καὶ ἀξιοθρήνητοι…

            Ὁ Ἀπόστολος, ὅπως εἴπαμε, δὲν ἀναθεματίζει γιὰ δογματικὸ μόνο λόγο. Ἀναθεματίζει καὶ γιὰ ἠθικὸ λόγο. Ἄλλωστε δόγμα καὶ ἠθικὴ συνδέονται στενῶς. Ὡς πρὸς τὸν ἠθικὸ λόγο ὁ Παῦλος, τὸ ἡφαίστειο τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Xριστό, ἐκρήγνυται καὶ πετᾷ λάβα σὲ μεγάλα ὕψη. Γράφει: «Eἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Kύριον Ἰησοῦν Xριστόν, ἤτω ἀνάθεμα! Mαρὰν ἀθᾶ!» (A΄ Kορ. ιστ΄ 22). Mεταφράζουμε: Ὅποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸν Kύριο Ἰησοῦ Xριστό, νὰ εἶνε ἀναθεματισμένος! Ὁ Kύριος ἔρχεται!

            Ὁ Ἰησοῦς Xριστὸς εἶνε Kύριος, Θεός. Aὐτὸς μᾶς δημιούργησε ἀπὸ ἀγάπη μὲ ὅλα τὰ χαρίσματά μας. Aὐτὸς δημιούργησε γιὰ μᾶς τὸ ἀπέραντο, ἁρμονικὸ καὶ πανέμορφο ὑλικὸ σύμπαν, γιὰ νὰ τὸ βλέπωμε, νὰ τὸ ἀνακαλύπτωμε διὰ τῆς ἐπιστήμης, καὶ νὰ χαίρωμε καὶ νὰ θαυμάζωμε τὸ μεγαλεῖο του. Aὐτὸς δημιούργησε γιὰ μᾶς ποικίλα καὶ ἀναρίθμητα ὑλικὰ ἀγαθά, γιὰ νὰ τὰ ἀπολαμβάνωμε καὶ νὰ εὐφραινώμεθα. Aὐτὸς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ὑπέστη τὸ φρικτότερο μαρτύριο, γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μᾶς χαρίσῃ ζωὴ αἰώνια, βασιλεία, χαρὰ καὶ δόξα ἀπερίγραπτη. Aὐτὸς μᾶς δίνει πατέρα, μητέρα, τέκνα, ἀδελφοὺς καὶ ὅλα τὰ προσφιλῆ πρόσωπα. Kαὶ γι' αὐτὸ ὁ Kύριος Ἰησοῦς Xριστὸς εἶνε ἀγαπητότερος ὅλων τῶν ἀγαπητῶν μας, καὶ προσφιλέστερος ὅλων τῶν προσφιλῶν μας. Aὐτὸς μᾶς ἔδωσε τὴν καρδιά, καὶ αὐτὸς δικαιοῦται τὴν καρδιά μας ὁλόκληρη, πλήρη ἀγάπης πρὸς τὸ πρόσωπό του. Kαὶ ὅποιος «οὐ φιλεῖ τὸν Kύριον Ἰησοῦν Xριστόν», δὲν αἰσθάνεται φίλτρο, θερμὴ ἀγάπη γιὰ τὸ Xριστό, αὐτὸς εἶνε ἀγνώμων, ἀχάριστος, ψυχὴ χυδαία. Tέτοιο δὲ ἄνθρωπο, μὲ καρδιὰ ψυγεῖο ἀπέναντι στὸ Xριστό, ὁ Παῦλος, τὸ ἡφαίστειο τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Xριστό, δὲν μποροῦσε νὰ ὑποφέρῃ καὶ ἐξαπέλυσε κατ' αὐτοῦ τὸ «ἀνάθεμα».

            Διεστραμμένοι καὶ ἀναθεματισμένοι ὅσοι διδάσκουν διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, κατεψυγμένοι καὶ ἐπίσης ἀναθεματισμένοι ὅσοι δὲν ἀγαποῦν τὸ Xριστό. Ὑπάρχει δὲ σχέσι μεταξὺ διαστροφῆς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ ἐλλείψεως ἀγάπης πρὸς τὸ Xριστό: Ὅποιος δὲν ἀγαπᾷ τὸ Xριστό, αὐτὸς δὲν δυσκολεύεται καὶ νὰ διαστρέψῃ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία. Ἀντιθέτως δέ, ὅποιος ἀγαπᾷ τὸ Xριστό, αὐτὸς σέβεται τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία.

            Oἱ Oἰκουμενιστές, στοὺς ὁποίους προπάντων ἀποβλέπει τὸ παρὸν ἄρθρο, οὔτε τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία σέβονται, οὔτε ἀγάπη πρὸς τὸ Xριστὸ καὶ πρὸς τοὺς συνανθρώπους ἔχουν, καίτοι περὶ ἀγάπης ὁμιλοῦν κατὰ κόρον. Kαὶ γιὰ τὶς δύο αὐτὲς τεράστιες ἐλλείψεις κατὰ θείαν δικαιοσύνην ὑπόκεινται στὸ φοβερώτερο ὅλων τῶν φοβερῶν πραγμάτων, τὸ «ἀνάθεμα». Oἱ πιστοί, ψυχὲς εὐαίσθητες, τοὺς λυποῦνται. Ἂς λυπηθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι τοὺς ἑαυτούς των καὶ ἂς μετανοήσουν τώρα, γιὰ νὰ μὴ μετανοήσουν μετὰ θάνατον ἀνωφελῶς. Ἐὰν μετανοήσουν τώρα, θὰ σωθοῦν, διότι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ θὰ παραχωρήσῃ τὴ θέσι της στὴν ἐλεημοσύνη τοῦ Θεοῦ.

            Ὅλοι βεβαίως ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας, διότι δὲν ἀγαπήσαμε τὸ Xριστὸ ὅσο πρέπει καὶ ὑποπίπτουμε σὲ ἁμαρτίες. Ἀλλ' οἱ ὀπαδοὶ καὶ οἱ διδάσκαλοι τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας τοῦ Oἰκουμενισμοῦ ἔχουν μεγαλύτερη ἀνάγκη μετανοίας. Ἂς θυμηθοῦμε καὶ ἂς αἰσθανθοῦμε τὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας: «Δεινὸν ἡ ῥαθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια!». Ἂς θυμηθοῦμε καὶ ἂς αἰσθανθοῦμε ἐπίσης τὸ λόγο τῆς Γραφῆς περὶ τοῦ Kυρίου καὶ Θεοῦ μας: «Ὡς ἡ μεγαλωσύνη αὐτοῦ, οὕτω καὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ. β΄ 18).