Κυριακή Δ΄ Ματθαίου – «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης• αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου»

Αποστολικό Ανάγνωσμα: Ρωμ. στ΄ 18-23

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Ματθ. η΄ 5-13

 «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης• αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου» (Ματθ. η΄ 8).

 Υποκλινόμαστε με θαυμασμό μπροστά στο μεγαλείο της συγκατάβασης του Θεού προς τον άνθρωπο, τον οποιοδήποτε άνθρωπο ανεξαρτήτως χρώματος, φυλετικής ή θρησκευτικής καταγωγής, που προσφεύγει όμως κοντά του με πίστη. Μάλιστα αυτή η πίστη προς τον Ιησού ως Θεό δεν είναι μόνο προάγγελος του θαύματος που θα ακολουθήσει, αλλά και προάγγελος των εξελίξεων στο χώρο της βασιλείας του Θεού. Η πίστη σε συνδυασμό με ορισμένες άλλες αρετές όπως η ταπεινοφροσύνη και η αγάπη, αποτελούν την εγγύηση για την κατάκτηση της βασιλείας των ουρανών και όχι η θρησκευτική ή φυλετική καταγωγή.

Ναι, η πίστη στον Ιησού ως Κύριο και Θεό και ότι αυτός μπορεί να κάνει το θαύμα με μόνο τον λόγο του και χωρίς να είναι ανάγκη να φέρουν τον ασθενή κοντά του ή να χρειαστεί να πάει ο ίδιος επί τόπου, όπως εζήτησε ο Ιάειρος.

Πίστη, λοιπόν, στον Ιησού ως Θεό και ως έχοντα τη δυνατότητα να βγάλει τον άνθρωπο από τα αδιέξοδα του και να τον οδηγήσει στη θεραπεία και στη συνέχεια στη βασιλεία του Θεού. Μια πίστη ζωντανή, που εκφράζεται με έργα και δεν περιορίζεται σε απλή «θρησκευτική συνήθεια». Μια πίστη που δεν επικαλείται θρησκευτική καταγωγή ή προσωπικές αρετές, αλλά συνοδεύεται με πράξη αυτογνωσίας και βαθειά ταπείνωση, όπως έγινε σήμερα με τον εκατόνταρχο. Δεν επικαλέσθηκε το αξίωμα του για να προβληθεί. Δεν επικαλέσθηκε την δύναμη του αξιώματος του για να εντυπωσιάσει για να αποδείξει ότι είναι μεγάλος και τρανός. Αντίθετα μπροστά στο μεγαλείο του συνομιλητή του ομολόγησε τη δική του αναξιότητα. «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου».

Αλήθεια, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν ξέρουμε τι να πρωτοθαυμάσουμε, την ταπεινοφροσύνη του ή την πίστη και την αγάπη του; Μπροστά στον Ιησού αισθάνεται μικρός και ανάξιος. Όμως εμείς πόσο ανάξιοι νιώθουμε κάθε φορά που μπαίνουμε στην εκκλησία του Θεού ή και ακόμα περισσότερο όταν τον δεχόμαστε μέσα μας δια του μυστηρίου της Θεία Κοινωνίας;

Δύσκολη η απάντηση του ερωτήματος αν θέλουμε η απάντηση μας να είναι ειλικρινής. Γιατί πολλές φορές ξεχνούμε που βρισκόμαστε και τι επιδιώκουμε. Πολλές φορές, σαν άλλοι Φαρισαίοι, συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους ανθρώπους και όχι με το Θεό. Μάλιστα σ’ αυτή τη σύγκριση βλέπουμε ή και μεγαλοποιούμε τις ατέλειες των συνανθρώποων μας και αδυνατούμε να δούμε, πολύ δε περισσότερο να αναγνωρίσουμε τις δικές μας ατέλειες και αδυναμίες. Αποτέλεσμα, οι θεωρούμενοι «αμαρτωλοί» να δικαιώνονται και εμείς ως «αυτοδικαιωμένοι» να μένουμε έξω από τη βασιλεία των ουρανών». Και τούτο γιατί με την αντίληψη της «ευσέβειας» μας χτίζουμε ένα τείχος ανάμεσα στον εαυτό μας και την πραγματικότητα που μας κρατά μακριά από τη σωτηρία.

Όμως ο Ιησούς είναι σαφής. Αποστρέφεται την υποκρισία και προειδοποιεί ότι η επικίνδυνη πορεία θα έχει και επικίνδυνη κατάληξη. Και εξηγεί το λόγο: «Αλίμονο σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές, γιατί κλίνετε στους ανθρώπους το δρόμο για τη βασιλεία των ουρανών. Ούτε εσείς μπαίνετε ούτε το επιτρέπετε σε όσους θέλουν να μπουν». (Ματθ. κγ΄ 14).

Πραγματικά είναι φοβερή η επισήμανση του Ιησού, γιατί ενώ στόχος μας πρέπει να είναι η είσοδος στη βασιλεία των ουρανών με την όλη στάση, ζωή και συμπεριφορά μας, ούτε μπαίνουμε αλλά ούτε και επιτρέπουμε στους άλλους να μπουν»!!

Για τούτο και μας προειδοποιεί: «Όποιος γίνει αφορμή να κλονιστεί ένας απ’ αυτούς τους μικρούς που πιστεύουν σε εμένα, είναι προτιμότερο γι’ αυτόν να κρεμάσει μια μυλόπετρα στο λαιμό του και να καταποντιστεί στη θάλασσα» (Ματθ. ιη΄ 6).

Όμως ο εκατόνταρχος του σημερινού ευαγγελίου, παρά το ότι δεν ανήκει στον Ιουδαϊκό χώρο, εν τούτοις παρουσιάζεται περισσότερο πιστός απ’ ότι οι Ιουδαίοι οι οποίοι ενώ βλέπουν το θαύμα αρνούνται να αναγνωρίσουν τη Θεότητα του Ιησού. Αντίθετα ο εκατόνταρχος ομολογεί τη Θεότητα του Ιησού και τη δυνατότητα του να κάνει το θαύμα με μια προστακτική εντολή του.

«Αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου». «Πες όμως ένα λόγο, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου». Αλήθεια τέτοια πίστη και τόση αγάπη είναι αδύνατο να μην σχολιαστούν. Είπε ο Ιησούς: «Αμήν λέγω υμίν ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον». Σας βεβαιώνω πως τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα.

Ο θαυμασμός του Ιησού είναι απόλυτα δικαιολογημένος. Δε διστάζει μάλιστα να τον επαναλάβει για δεύτερη φορά. Και ο δυο περιπτώσεις εκείνη της Χαναναίας κι σήμερα του εκατόνταρχου, αφορούσαν ειδωλολάτρες. Κι όμως παρά την ως τώρα ειδωλολατρική ζωή τους μπόρεσαν να διακρίνουν στο πρόσωπο του Ιησού τον Κύριο και Θεό. Δικαιολογημένος όμως και ο επικριτικός λόγος του Ιησού στους σύγχρονους του Ιουδαίους, που ενώ τον πλησιάζουν εκφράζουν αμφιβολία για τη δυνατότητα του να κάνει το θαύμα.

Πιο εκφραστική η περίπτωση του πατέρα δαιμονιζόμενου παιδιού που είπε: «Αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησε μας» (Μαρκ. θ΄ 22). Ακόμα και ο μαθητής του Θωμάς ζητά να βάλει τον δάκτυλον του «εις τον τύπον των ήλων» (Ιωάν. κ΄ 25).

Όμως ούτε ο δίκαιος έπαινος ούτε ο επικριτικός λόγος του Ιησού περιορίζονται στους ανθρώπους σημερινού ευαγγελίου ή της εποχής του. Τόσο ο έπαινος όσο και η προειδοποίηση απευθύνονται διαχρονικά σε όλους τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων. Άρα και σε μας σήμερα και μάλιστα στο βαθμό της πίστης με την οποία τον πλησιάζουμε. Ας μην ξεχνάμε τη δική του διαβεβαίωση ότι: «Το ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» (Μαρκ. θ΄ 23). Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει. Αδελφοί μου, υποκλινόμαστε στη συγκατάβαση του Θεού προς τον άνθρωπο. Υποκλινόμαστε ακόμα και στη θαυμαστή πίστη του ανθρώπου που μέσα από αυτήν ανυψώνεται ο ίδιος προς το Θεό χωρίς να επιδιώκει τη σωματική παρουσία του Κυρίου. Ας μιμηθούμε την πίστη του εκατόνταρχου και να είμαστε βέβαιοι ότι θα ακούσουμε κι εμείς τα πολυπόθητα και παρήγορα λόγια: «Ύπαγε και ως επίστευσας γεννηθήτω σοι». Αμήν.

Θεόδωρος  Αντωνιάδης-Μητρόπολη Πάφου