Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Οι άξιοι κληρικοί

ΟΙ ΑΞΙΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

ΣΥΧΝΑ ἀναφερόμαστε στοὺς ἀνάξιους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν μὲ τὴ συμπεριφορά τους καὶ δημιουργοῦν διάφορα σκάνδαλα, ἐνῶ ξεχνᾶμε τοὺς κληρικούς, ποὺ ἐργάζονται στὴν Ἐκκλησία μὲ φόβο Θεοῦ καὶ ἱερὸ ζῆλο. Καὶ εἶναι ἀρκετοὶ αὐτοί. Δόξα τῷ Θεῷ!

Οἱ Μητροπολίτες ἔχουν ὑποχρέωση νὰ τοὺς προσέχουν καὶ νὰ τοὺς στηρίζουν, γιατὶ καὶ αὐτοὶ ὡς ἄνθρωποι ἔχουν ποικίλα προβλήματα, τόσο οἰκογενειακὰ ὅσο καὶ ἐνοριακά. Τὸ λέω αὐτό, γιατὶ ἔχουμε περιπτώσεις, ὅπου συμβαίνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Μητροπολίτες νὰ θέτουν στὸ περιθώριο τοὺς εὐλαβεῖς κληρικούς, γιατὶ φοβοῦνται ὅτι θὰ χάσουν τὴ λάμψη τοῦ ἀρχιερατικοῦ τους ἀξιώματος. Πρόκειται γιὰ κατάσταση, ποὺ μόνο ὡς πνευματικὴ δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ.

Ὅμως ἀξίζει νὰ παρακολουθήσουμε τὴν ἀγωνία, ποὺ ἔχει γιὰ τὸ ποίμνιό του ἕνας εὐαίσθητος ἱερέας.

Δείχνει αὐτό, ποὺ οἱ περισσότεροι ἱερεῖς δὲν προσέχουν λόγῳ ραθυμίας. «Κάθε φορά, ποὺ σκέφτομαι πόσο ἀποδοτικὸς εἶμαι στὸ ποιμαντικό μου ἔργο, μὲ πιάνει μελαγχολία. Αἰσθάνομαι ὅτι σχεδὸν τίποτα δὲν κατορθώνω, ὅτι ὅλα παραμένουν ἴδια, ὅπως τὰ εἶχα βρεῖ πρὸ πολλῶν ἐτῶν. Ἴδιοι παραμένουν καὶ οἱ ἄνθρωποι, χωρὶς ἀλλαγὲς στὴ συμπεριφορὰ καὶ τὸν τρόπο ζωῆς γενικότερα».

Πράγματι οἱ ἄνθρωποι δύσκολα μεταβάλλονται, παρὰ τὶς συνεχεῖς προσπάθειες τοῦ ἱερέα τους. Μπορεῖ νὰ σέβονται τὸν ἱερέα τους καὶ νὰ τὸν ἐπαινοῦν, μένουν ὅμως ἀνεπηρέαστοι. Καὶ αὐτὸ προβληματίζει τὸν ποιμένα, ποὺ κοπιάζει γιὰ τὸ ποίμνιό του. Παρηγορεῖται ὡστόσο, γιατὶ τὸ φαινόμενο εἶναι γενικό. Τὸ βλέπει καὶ στοὺς παραθεριστὲς τοῦ καλοκαιριοῦ, ποὺ κατακλύζουν τὴν ἐνορία του καὶ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς ταξιδεμένους ἐνορίτες του. Εἶναι πάντα ἴδιοι. Συνεχίζουν νὰ ζοῦν μὲ τὶς ἁμαρτωλές τους συνήθειες καὶ τὸ ἦθος τους δὲν εἶναι χριστιανικό. Μένουν καὶ αὐτοὶ ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τους.

Εἶναι βέβαια, σχολαστικὸ καὶ πρόωρο νὰ θέλει ἕνας κληρικὸς νὰ δεῖ τὴν καρποφορία τοῦ ἔργου του. Δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχεῖ γι᾽ αὐτό. Ἐὰν ἡ συνείδησή του εἶναι ἥσυχη, πρέπει νὰ αἰσθάνεται χαρὰ καὶ νὰ δοξολογεῖ τὸ Θεό, πάντα μὲ ταπεινὸ φρόνημα. Ἀπολογία θὰ δώσει μόνο στὸν Κύριο, ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης. Οἱ κρίσεις τῶν ἀνθρώπων πρέπει νὰ τὸν ἀφήνουν ἀδιάφορο. Ὁ ἱερός του ζῆλος πρέπει νὰ διατηρεῖται καὶ νὰ αὐξάνεται ἀπὸ τὸν προσωπικό του πνευματικὸ ἀγώνα. Νὰ διατηρεῖ νεανικὸ φρόνημα καὶ νὰ ἐργάζεται μὲ πλήρη ἀφοσίωση καὶ θερμὴ προσευχή.

Στὴν ἐποχή μας ὅλα αὐτά, ποὺ σημειώνω ἐδῶ ἠχοῦν κάπως παράξενα στὴν πλειονότητα τῶν κληρικῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλοὺς κοσμικόφρονες Μητροπολίτες. Αὐτοὶ ἔχουν ἄλλη νοοτροπία καὶ ἄλλες προτεραιότητες. Δὲν νοιάζονται γιὰ τὸ ποίμνιο, οὔτε καὶ σκέφτονται τοὺς κινδύνους, ποὺ ἀντιμετωπίζει. Ἐκεῖνο, ποὺ ἰδιαίτερα τοὺς ἀπασχολεῖ εἶναι νὰ ἱκανοποιοῦνται τὰ τρία πάθη: ἡ φιλοχρηματία, ἡ φιλοδοξία καὶ ἡ φιληδονία. Ἐὰν τὸ πετυχαίνουν αὐτό, ὅλα βαίνουν καλῶς. Δὲν σκέφτονται τίποτα πιὸ πέρα.Ὅλα ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν σ᾽ αὐτὰ τὰ φοβερὰ πάθη.

Πάντως, πρέπει νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι οἱ φιλοχρήματοι, οἱ φιλόδοξοι καὶ οἱ φιλήδονοι κληρικοὶ δὲν θὰ εἰσέλθουν στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἂς φοροῦν βαρύτιμους σταυροὺς καὶ ἀπαστράπτουσες μίτρες.

Ορθόδοξος Τύπος, 14/06/2013