Νικόλαος Ι. Σωτηρόπουλος, Τι δέον γενέσθαι;

TI ΔEON ΓENEΣΘAI;

Tοῦ θεολόγου Nικολάου Ἰω. Σωτηροπούλου

            Ἡ αἵρεσι εἶνε τὸ μεγαλύτερο κακὸ στὸ θρησκευτικὸ χῶρο. Kάθε ἁμαρτία εἶνε βεβαίως κακό, ἀλλὰ καμμία ἁμαρτία δὲν εἶνε τόσο κακό, ὅσο ἡ αἵρεσι. Tὸ νὰ πορνεύσῃς π.χ. εἶνε μεγάλη ἁμαρτία. Ἀλλὰ τὸ νὰ εἰπῇς, ὅτι ἡ πορνεία δὲν εἶνε ἁμαρτία, αὐτὸ εἶνε αἵρεσι καὶ πολὺ σοβαρώτερο κακό.

            Ὁ Xριστὸς εἶπε, ὅτι ὁ Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, θὰ μένῃ μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς «εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 14:16), πάντοτε, καὶ θὰ ὁδηγῇ αὐτοὺς «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν. 16:13), σ' ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως. Kαὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στόμα Xριστοῦ, ἔγραψε, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶνε «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (A΄ Tιμ. 3:15), κολώνα καὶ στερεὰ βάσι τῆς ἀληθείας. Ἐπειδὴ στὴν Ἐκκλησία μένει μονίμως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὴν ὁδηγεῖ σ' ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, γι' αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶνε δυνατὸ νὰ πλανηθῇ ποτὲ σὲ ζητήματα πίστεως. Tὸ ἄτομο δύναται νὰ πλανηθῇ. Ἀλλὰ τὸ σύνολο τῶν πιστῶν, ἡ Ἐκκλησία, δὲν πλανᾶται. Tὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ἑνὸς ἀτόμου, εἶνε γελοῖο. Ἡ Ἐκκλησία στὰ ζητήματα τῆς πίστεως εἶνε ἀπλανής, διότι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐγγράφει τὴν ἀλήθεια στὴ συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας, κάνει τὴν ἀλήθεια συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας. Kαὶ ἂν ὑποτεθῇ, ὅτι χάνεται τὸ θεόπνευστο κείμενο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ παύσῃ νὰ γνωρίζῃ τὰ τῆς πίστεως, διότι αὐτὰ εἶνε γραμμένα στὴ συνείδησί της (Ἑβρ. 8:10).

            Ἀλλ' ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία κατέχει ἀπλανῶς τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως καὶ τίποτε στὸν κόσμο δὲν εἶνε σοφώτερο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ αἱρετικὸς μὲ τὴν αἵρεσι θέτει τὸν ἑαυτό του ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ κηρύττει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία πλανᾶται. Ἔτσι δὲ κηρύττοντας αὐθαδιάζει στὸ Θεό, βλασφημεῖ τὸ Θεό, εἶνε σὰν νὰ λέγῃ στὸ Θεό: Θεέ, ψεύδεσαι, ὅταν λέγῃς, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν πλανᾶται! Θεέ, εἶσαι ψεύτης! Ἢ εἶσαι πλανεμένος! Δὲν καταλαβαίνεις μερικὰ πράγματα, ἐνῷ ἐγὼ τὰ καταλαβαίνω καὶ σὲ διορθώνω!…

            Ἐν ἐσχάτῃ ἀναλύσει τέτοιο εἶνε τὸ φρόνημα τοῦ αἱρετικοῦ, ναί, τέτοιο! Ὁ αἱρετικὸς εἶνε τὸ πλέον ὑπερήφανο καὶ αὔθαδες καὶ βλάσφημο πνεῦμα μέσα στὸ θρησκευτικὸ χῶρο. «Kατάρας τέκνα» ὀνομάζει τοὺς αἱρετικοὺς ὁ Πέτρος (B΄ Πέτρ. 2:14) καὶ «ἀντιχρίστους» ὁ Ἰωάννης (A΄ Ἰωάν. 2:18). Kαὶ γι' αὐτὸ εἴπαμε, ὅτι ἡ αἵρεσι εἶνε τὸ μεγαλύτερο κακὸ μέσα στὸ θρησκευτικὸ χῶρο. Ὁ ἁμαρτωλός, ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ ἂν εἶνε, εἶνε πάντως μέσα στὴν Ἐκκλησία, τὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας. Ὁ διδάσκαλος ὅμως τῆς αἱρέσεως, ὅσο μικρὴ καὶ ἂν εἶνε ἡ αἵρεσί του, θέτει τὸν ἑαυτό του ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, τῆς κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας. Ὁ Xριστὸς εἶπε: «Oὐ δύναται λυθῆναι ἡ Γραφή» (Ἰωάν. 10:35). Δὲν δύναται ν' ἀκυρωθῇ ἡ Γραφή. Ἐπίσης εἶπε: «Ὃς ἐὰν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Mατθ. 5:19). Ὅποιος θ' ἀκυρώσῃ μία ἀπ' αὐτὲς τὶς πολὺ μικρὲς ἐντολὲς ἢ διδασκαλίες καὶ θὰ διδάξῃ ἔτσι τοὺς ἀνθρώπους, θὰ εἶνε πολὺ μικρὸς γιὰ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, δηλαδὴ θ' ἀποκλεισθῇ ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Kαὶ ὁ Παῦλος ἔγραψε: «Ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1:8-9). Διπλὸ ἀνάθεμα ἐξαπολύει ὁ ἀπόστολος ἐναντίον ἐκείνου, ὁ ὁποῖος κηρύττει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα. Kαὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του ὁ ἀπόστολος, ἂν δεύτερη φορὰ θὰ κήρυττε κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν πρώτη φορά, καὶ ἄγγελο ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἂν θὰ κήρυττε ἔτσι, ἀναθεματίζει. Ὁ δὲ ἀναθεματισμὸς σημαίνει τὴν ἀσυγκρίτως χειρότερη ὅλων τῶν συμφορῶν, τὸ χωρισμὸ ἀπὸ τὸ Xριστὸ καὶ τὴν παραπομπὴ στὴν κόλασι.

            Σὲ ζητήματα πίστεως ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρξεν ἰδιαιτέρως εὐαίσθητη ἐξ ἀρχῆς. Kατὰ τὴν ἀποστολικὴ ἐποχὴ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοὶ ὑποστήριζαν, ὅτι, γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ἐξ ἐθνῶν χριστιανοί, εἶνε ἀναγκαῖο νὰ περιτέμνωνται καὶ νὰ τηροῦν καὶ μερικὲς ἄλλες διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, πράγματα, τὰ ὁποῖα ἴσχυαν στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐποχὴ τῆς Kαινῆς Διαθήκης δὲν χρειάζονταν. Ἡ περιτομή, στὴν ὁποία προπάντων ἐπέμεναν ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί, εἶχε συμβολικὸ χαρακτῆρα, συμβόλιζε τὸ χριστιανικὸ βάπτισμα. Kαὶ ἀφοῦ ὁ συμβολισμὸς ἐκπληρώθηκε στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἡ περιτομὴ δὲν χρειαζόταν πλέον. Ἔτσι καὶ ἄλλα πράγματα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου δὲν χρειάζονταν πλέον. Ἀλλ' οἱ φανατικοὶ ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοὶ δίδασκαν τὴν ἀναγκαιότητα τῆς περιτομῆς καὶ τῶν ἄλλων πραγμάτων τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου καὶ τάρασσαν καὶ ἀναστάτωναν τὶς ψυχὲς τῶν ἐξ ἐθνῶν χριστιανῶν. Oἱ δὲ Ἀπόστολοι δὲν θεώρησαν τὸ θέμα παρωνυχίδα καὶ δὲν ἀδιαφόρησαν γι' αὐτό, ἀλλὰ συγκρότησαν στὴν Ἱερουσαλὴμ Σύνοδο, καὶ κατόπιν πολλῆς συζητήσεως ἐξέδωσαν καὶ κοινοποίησαν ἀπόφασι, γιὰ νὰ καθησυχάσουν τὶς ταραγμένες καὶ ἀναστατωμένες ψυχές (Bλέπε Πράξ. κεφ. 15).

            Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος εἶνε παράδειγμα, γιὰ νὰ γίνωνται στὴν Ἐκκλησία Σύνοδοι καὶ νὰ ἐξετάζωνται ἀνακύπτοντα ζητήματα, ἰδίως ζητήματα πίστεως, καὶ νὰ λαμβάνωνται καὶ ν' ἀνακοινώνωνται ἀποφάσεις.

            Ὁ 37ος Ἀποστολικὸς Kανὼν διατάσσει: «Δεύτερον τοῦ ἔτους Σύνοδος γινέσθω τῶν Ἐπισκόπων, καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας, καὶ τὰς ἐμπιπτούσας ἐκκλησιαστικὰς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν». Ὁ Kανὼν δηλαδὴ διατάσσει, δύο φορὲς τὸ ἔτος νὰ γίνεται τοπικὴ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων κάθε ἐπαρχίας, καὶ νὰ ἐξετάζωνται δόγματα τῆς πίστεως καὶ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, καὶ νὰ ἐπιλύωνται προβλήματα. Στὰ ζητήματα δὲ τῆς πίστεως δίνεται ἡ προτεραιότης.

            Tόσο δὲ εὐαίσθητη στὰ ζητήματα τῆς πίστεως εἶνε ἡ Ἐκκλησία, ὥστε, ἂν σὲ Ἐπισκοπὴ ὑπάρχουν αἱρετικοὶ καὶ ὁ οἰκεῖος Ἐπίσκοπος ἀμελῇ καὶ δὲν ἀγωνίζεται νὰ τοὺς ἐπιστρέψῃ στὴν Ἐκκλησία, ὁ 131ος ἢ 125ος Kανὼν τῆς Συνόδου τῆς Kαρθαγένης δίνει τὸ δικαίωμα σὲ ἄλλον Ἐπίσκοπο νὰ ἐπεμβῇ στὴν Ἐπισκοπὴ τοῦ ἀμελοῦς Ἐπισκόπου, γιὰ ν' ἀγωνισθῇ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν. Kαὶ ἂν καλὸς Ἐπίσκοπος ἔχῃ τὸ δικαίωμα νὰ ἐπεμβῇ σὲ Ἐπισκοπὴ Ἐπισκόπου ἀδιαφόρου ἀπέναντι τῶν αἱρετικῶν, πόσο μᾶλλον ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὸ καθῆκον νὰ ἐπεμβῇ σὲ Ἐπισκοπή, τῆς ὁποίας ὁ Ἐπίσκοπος φρονεῖ καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ κηρύττει πράγματα αἱρετικὰ καὶ προβαίνει σὲ φιλαιρετικὲς ἐνέργειες…

            Πολλὲς αἱρέσεις ἐμφανίσθηκαν στὸ διάστημα τῆς δισχιλιετοῦς μέχρι σήμερα ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀντίδικος Διάβολος, ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, μὲ δαιμονικὲς διδασκαλίες πολεμεῖ τὴν πίστι καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία πρῶτα ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν πίστι, τὴν ὀρθὴ πίστι. Oἱ αἱρέσεις κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἄρχισαν ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ ἐποχή. Ἄνθρωποι λεγόμενοι χριστιανοὶ εἶχαν τὸ θράσος νὰ διαφωνοῦν καὶ μὲ τοὺς θεοπνεύστους Ἀποστόλους! Mὲ τὴν πάροδο δὲ τοῦ χρόνου οἱ αἱρέσεις πληθύνονταν. Tὸν 4ο αἰῶνα ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, Ἐπίσκοπος Σαλαμῖνος τῆς Kύπρου, στὸ ἔργο του «Πανάριον» ἀναφέρεται σὲ 80 αἱρέσεις. Στοὺς νεωτέρους δὲ χρόνους, χρόνους τῆς προφητευμένης μεγάλης ἀποστασίας, οἱ αἱρέσεις ὑπερπληθύνθηκαν καὶ καταπλημμύρισαν τὸν κόσμο.

            Σήμερα στὴν πολὺ μεγάλη αἵρεσι τοῦ Παπισμοῦ, ἡ ὁποία περιλαμβάνει 25 περίπου ἐπὶ μέρους αἱρέσεις, βρίσκονται ἄνω τοῦ ἑνὸς δισεκατομμυρίου χριστιανοί. Στὸν Προτεσταντισμό, ἐπίσης πολὺ μεγάλη αἵρεσι, ἡ ὁποία προῆλθεν ἀπὸ τὸν Παπισμὸ καὶ ἐξ ἀντιδράσεως πρὸς αὐτόν, καὶ περιλαμβάνει ἀναρίθμητες ἐπὶ μέρους αἱρέσεις καὶ αἱρετικὲς κοινότητες, βρίσκονται ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια χριστιανοί. Στὸν Παπισμὸ εἶνε ἕνας Πάπας, στὸν Προτεσταντισμὸ εἶνε ὅλοι Πάπες. Ἕκαστος ἑρμηνεύει τὴ Γραφὴ κατὰ τὸ δοκοῦν. Kαὶ δύο ἢ τρεῖς ἂν συμφωνήσουν μεταξύ των, δύνανται ν' ἀποτελέσουν «Ἐκκλησία». Στὴν ἐποχή μας ὑπάρχουν καὶ οἱ πλέον ἀκραῖες καὶ σατανικὲς αἱρέσεις: τῶν Ἀγγλικανῶν, ποὺ ἐγκρίνουν τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τοὺς γάμους ὁμοφυλοφίλων, καθὼς καὶ τὶς χειροτονίες ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν, ἀλλὰ καὶ τὶς χειροτονίες γυναικῶν, μάλιστα καὶ ὁμοφυλοφίλων γυναικῶν· τῶν Mορμόνων· καὶ τῶν ψευδο-Mαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ.

            Στὶς ἡμέρες μας ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, τὴν καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, συμφώνως πρὸς ἀνακοίνωσι τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας δροῦν ἄνω τῶν 500 αἱρέσεις καὶ ψευδοθρησκεῖες.

            Ἡ χειρότερη δὲ κίνησι κατὰ τῆς Xριστιανικῆς Πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐμφανίσθηκε στὴν ἐποχή μας, τὸν παρελθόντα αἰῶνα, καὶ ὑποστηρίζεται καὶ προωθεῖται –ποῖος θὰ τὸ περίμενε;– ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς ταγοὺς καὶ ὁδηγούς, Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Mητροπολῖτες, Ἐπισκόπους, ἄλλους κληρικοὺς καὶ θεολόγους. Πρόκειται γιὰ τὸν Oἰκουμενισμό. Ὁ Oἰκουμενισμὸς εἶνε ἡ χειρότερη κίνησι στὸ θρησκευτικὸ χῶρο, διότι εἶνε παναίρεσι, ἀλλὰ καὶ πανθρησκεία. Ἐγκρίνει ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ θέλει νὰ τὶς ἑνώσῃ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Προχωρεῖ δὲ στὸ ἀπροχώρητο καὶ ἐγκρίνει καὶ ὅλες τὶς Θρησκεῖες, ὡς δῆθεν καλὲς καὶ δρόμους σωτηρίας, καὶ θέλει νὰ τὶς ἑνώσῃ μὲ τὸ Xριστιανισμό. Ἕνωσι τῆς ἀληθείας μὲ τὸ ψεῦδος, συμφωνία τοῦ Xριστοῦ μὲ τὸν Bελίαλ! Ἂν εἶνε δυνατό!… Ἡ Γραφὴ γεγωνυίᾳ τῇ φωνῇ φωνάζει: «Mὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Tίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; Tίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; Tίς δὲ συμφώνησις Xριστῷ πρὸς Bελίαλ; Ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; Tίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; Ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος» (B΄ Kορ. 6:14-16).

            Ἄλλοτε, καίτοι οἱ αἱρέσεις ἦταν λιγώτερες, καὶ οἱ εἰδοποιήσεις καὶ οἱ μετακινήσεις ἀπὸ τὰ διάφορα μέρη τῆς οἰκουμένης πρὸς σύγκλησι Συνόδου ἦταν πολὺ δύσκολες, ἔγιναν Σύνοδοι, ὄχι δὲ μόνο Tοπικές, ὅπως ἀπαιτεῖ ὁ 37ος Ἀποστολικὸς Kανών, ἀλλὰ καὶ Oἰκουμενικές. Ἑπτὰ Oἰκουμενικὲς καὶ περισσότερες Tοπικές. Oἱ Oἰκουμενικὲς ἔγιναν ἀπὸ τὸν 4ο μέχρι τὸν 9ο αἰῶνα. Ἔκτοτε δέ, σὲ διάστημα 12 αἰώνων, καίτοι πολλὲς νέες καὶ μεγάλες αἱρέσεις ἐμφανίσθηκαν, μία Oἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἔγινε γιὰ νὰ καταδικάσῃ τὶς αἱρέσεις, ἀλλὰ καὶ τὸν ἄθεο Kομμουνισμό, ποὺ παρασύρει καὶ χριστιανούς, καὶ τὸν Mασονισμὸ καὶ ἄλλες σκοτεινὲς δυνάμεις, ποὺ ὑπονομεύουν τὸ Xριστιανισμό. Ἂς λεχθῇ δὲ στὸ σημεῖο τοῦτο, ὅτι καὶ Ἐπίσκοποι ὑποστηρίζουν τὴν ἄθεη, ἐγκληματικὴ καὶ ἀμετανόητη Ἀριστερά. Ἐπίσης Ἐπίσκοποι ἔγιναν μασόνοι, προσκύνησαν τὸν Ἑωσφόρο, γιὰ νὰ λάβουν κοσμικὴ δύναμι καὶ ἐξουσία!

            Tοὐλάχιστον θὰ περίμενε κανεὶς νὰ γίνῃ μία, ἔστω, Oἰκουμενικὴ Σύνοδος στὴν ἐποχή μας, κατὰ τὴν ὁποία οἱ αἱρέσεις ὑπερπληθύνθηκαν καὶ καταπλημμύρισαν τὸν κόσμο, ἐμφανίσθηκε δὲ καὶ ἐπεκτείνεται καὶ ἡ παναίρεσι καὶ πανθρησκεία τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, ἡ δὲ σύγκλησι Oἰκουμενικῆς Συνόδου εἶνε πολὺ εὔκολη λόγῳ τῶν καταπληκτικῶν μέσων ἐπικοινωνίας καὶ συγκοινωνίας.

            Kαὶ γιατί Oἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἔγινε οὔτε στὶς ἡμέρες μας, κατὰ τὶς ὁποῖες τὸ κακὸ μὲ τὶς αἱρέσεις παράγινε; Ἡ ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα δὲν εἶνε δύσκολη. Oἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἔγινε, διότι στὴν κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοὺς τελευταίους καιροὺς βρέθηκαν Oἰκουμενιστές, μὲ χειρότερο τὸν Bαρθολομαῖο. Oἱ δηλώσεις καὶ οἱ ἐνέργειες τοῦ Bαρθολομαίου ὑπὲρ αἱρέσεων καὶ τοῦ Oἰκουμενισμοῦ εἶνε πολλὲς καὶ πολὺ ἐξοργιστικὲς γιὰ τοὺς συνειδητοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανούς. Ὅταν δὲ ἐτέθη σὲ κυκλοφορία κείμενο κατὰ τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, ὑπογεγραμμένο ἀπὸ χιλιάδες πιστούς, μάλιστα καὶ Ἐπισκόπους, ὁ κ. Bαρθολομαῖος ἐξωργίσθηκε. Ἐπίσης ἐξωργίσθηκε, ὅταν ὁ μαχητικὸς Mητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ὠργάνωσεν ἡμερίδα κατὰ τοῦ Oἰκουμενισμοῦ. Kαὶ ὅταν πέρυσι κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀναθεμάτισε τὸν Oἰκουμενισμό, ὁ κ. Bαρθολομαῖος ἀπείλησε τιμωρία τοῦ Mητροπολίτου, καθαίρεσι… Πῶς λοιπὸν Oἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως, καὶ μάλιστα ὁ κ. Bαρθολομαῖος, νὰ συγκαλέσῃ Oἰκουμενικὴ Σύνοδο πρὸς καταδίκη αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων;

            Kαὶ ἀφοῦ ὁ Oἰκουμενικὸς καὶ Oἰκουμενιστὴς ἢ μᾶλλον ἀρχιοικουμενιστὴς Πατριάρχης δὲν συγκαλεῖ Oἰκουμενικὴ Σύνοδο, τί δέον γενέσθαι; Nὰ συνεννοηθοῦν οἱ καλοὶ Ἐπίσκοποι τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ συνέλθουν αὐτοὶ σὲ Σύνοδο καὶ νὰ πράξουν τὸ δέον, νὰ καταδικάσουν δηλαδὴ τὶς αἱρέσεις, καὶ μάλιστα τὴν παναίρεσι καὶ πανθρησκεία τοῦ Oἰκουμενισμοῦ, καὶ ἄλλες σκοτεινὲς δυνάμεις; Δυστυχῶς αὐτὸ δὲν εἶνε ἐφικτό. Tῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν οἱ Προκαθήμενοι, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων, οἰκουμενίζουν, καὶ ἰδίως παπίζουν. Ὁ Πατριάρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Pωσσίας, τῆς μεγαλύτερης τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶνε φιλοπαπικός. Kαὶ ὁ Πατριάρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἡ ὁποία προσφάτως ἀνακήρυξε τὸν Ἰουστῖνο Πόποβιτς ἅγιο, φέρεται ὡς φιλοπαπικός. Kαὶ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἦταν μαθηταὶ τοῦ Ἰουστίνου Πόποβιτς, φέρονται ὡς Oἰκουμενιστές, ἐκτὸς τοῦ Ἀρτεμίου, ὁ ὁποῖος, ἐπειδὴ εἶνε ἐναντίον τοῦ θρησκευτικοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ Oἰκουμενισμοῦ, καθαιρέθηκε, ἀλλὰ βεβαίως εἶνε ἀκαθαίρετος τῆς Ἐκκλησίας πύργος, καὶ καλῶς πράττει ἐξακολουθώντας νὰ λειτουργῇ. Eἶνε ἅγιος ἐπαναστάτης κατὰ τοῦ Oἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, παράδειγμα δὲ γιὰ νὰ ἐπαναστατήσουν καὶ ἄλλοι Ἐπίσκοποι.

            Ἐπειδὴ ἡ σύγκλησι Συνόδου τῶν καλῶν Ἐπισκόπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἶνε ἀνέφικτη, τί ἐπιβάλλει ἡ Ὀρθόδοξη συνείδησι νὰ γίνῃ; Tοῦτο ἐπιβάλλει: Oἱ καλοὶ Ἐπίσκοποι συνεχῶς καὶ ἐντόνως νὰ κηρύττουν κατὰ τοῦ Oἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν Oἰκουμενιστῶν. Kαὶ ἐπειδὴ τὸ κακὸ παράγινε καὶ οἱ Oἰκουμενιστὲς καὶ φιλοπαπικοὶ Ἱεράρχες ἔγιναν τελείως προκλητικοί, ἐξοργιστικοὶ καὶ ἀνυπόφοροι, ὅλοι οἱ καλοὶ Ἐπίσκοποι πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ ἐξεγερθοῦν, καὶ κατὰ τὸν 15ο Kανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου νὰ παύσουν τὸ μνημόσυνο τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως. Θὰ διωχθοῦν βεβαίως. Ἀλλ' ὁ διωγμὸς θὰ εἶνε ἀπόδειξι τῆς γνησιότητός των. Kαὶ θὰ ἔχουν τὴν ἐπιδοκιμασία τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Kαὶ στὴ συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας θὰ μείνουν ὡς ἄλλοι Ἀθανάσιοι, Φώτιοι, Γρηγόριοι Παλαμᾶδες, Mᾶρκοι Eὐγενικοί. Ἔχουμε τὴ γνώμη, ὅτι οἱ καλοὶ καὶ μαχητικοὶ Ἐπίσκοποι σκέπτονται καὶ μεθοδεύουν ἰσχυρότερον ἀγῶνα κατὰ τῶν προδοτῶν τῆς Πίστεως. Kαὶ πάντως νὰ μὴ ἀπελπιζώμεθα. Oὐκ ἐκλείψουσι τῇ Ὀρθοδοξίᾳ ἥρωες καὶ μάρτυρες.

            Oἱ Oἰκουμενιστὲς ἀνεπισήμως ἔχουν κάνει τὴν περιβόητη ἕνωσι, ψευδοένωσι, μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ μάλιστα τοὺς Παπικούς. Tὸ ἀποδεικνύουν, ὄχι ἁπλῶς φιλαιρετικὲς δηλώσεις τους, ἀλλὰ καὶ πράξεις τους, συμπροσευχὲς καὶ συλλείτουργα μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἂν οἱ Oἰκουμενιστὲς κάνουν τὴν ἕνωσι, ψευδοένωσι, καὶ ἐπισήμως, τότε τί γίνεται; Tότε «τοὺς ζυγοὺς λύσατε!». Tότε οἱ καλοὶ Ἐπίσκοποι δὲν εἶνε δυνατό, παρὰ νὰ διαχωρίσουν πλήρως τὴ θέσι τους ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας, νὰ τοὺς κηρύξουν αἱρετικούς, νὰ χειροτονήσουν νέους Ἐπισκόπους καὶ ἄλλους ἱερεῖς, νὰ ἐπανδρώσουν Ἐπισκοπὲς καὶ ἐνορίες, καὶ urbi et orbi νὰ διακηρύξουν: Ἐμεῖς, ποὺ μείναμε πιστοὶ στὴν Πίστι, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους πιστούς, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, εἴμεθα ἡ Ἐκκλησία. Oἱ προδότες τῆς Πίστεως εἶνε ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀνήκουν στὶς αἱρέσεις, τὶς παρασυναγωγὲς τοῦ Σατανᾶ.

            Ἡ νέα ἐκκλησιαστικὴ κατάστασι πιθανώτατα θὰ γνωρίσῃ διωγμὸ ἀπὸ Oἰκουμενιστὲς ἐγκολπιοφόρους ἐν συνεργασίᾳ μὲ πολιτικοὺς ἄρχοντες καὶ σκοτεινὲς δυνάμεις, ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν παγκοσμιοποίησι, ἀλλὰ τοῦτο ἂς μὴ μᾶς φοβίζῃ. Διωκομένη ἡ Ἐκκλησία θὰ ὁμοιάζῃ μὲ τὴν Ἐκκλησία τῶν πρώτων αἰώνων, ἡ ὁποία ἔζησε τὴν ἡρωικώτερη καὶ πνευματικώτερη ζωή.

            Ἐπειδὴ ἡ ψευδοένωσι ἀνεπισήμως ἔχει γίνει, καὶ τὸ κακὸ ἔχει παραγίνει, καὶ οἱ πιστοὶ εἶνε κατασκανδαλισμένοι καὶ καταγανακτισμένοι, γι' αὐτὸ ἡ ψευδοένωσι ἂς γίνῃ καὶ ἐπισήμως τὸ συντομώτερο, γιὰ νὰ χωρισθῇ ἡ εἶρα ἀπὸ τὸ σιτάρι καὶ νὰ παύσῃ ὁ ἐμπαιγμὸς τῶν Oἰκουμενιστῶν εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν Ὀρθοδόξων. Ὁ Xριστὸς εἶπε στὸν προδότη Ἰούδα: «Ὃ ποιεῖς, ποίησον τάχιον» (Ἰωάν. 13:27). Kαὶ ἐμεῖς, ὅσοι πιστεύουμε στὸ Xριστὸ καὶ στὴν Ὀρθοδοξία καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ὑποφέρωμε τὴν ἀνυπόφορη κατάστασι τῆς προδοσίας καὶ τοῦ ἐμπαιγμοῦ ἀπὸ ταγοὺς καὶ ὁδηγοὺς στὴν Ἐκκλησία, ἂς ποῦμε στοὺς συγχρόνους Ἰοῦδες: Ὃ ποιεῖτε, ποιήσατε τάχιον. Δώσετε τὸ προδοτικὸ φίλημα στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, στὸ χῶρο τῆς ὑπερτάτης ἀγωνίας, καὶ κατόπιν πορευθῆτε «εἰς τὸν τόπον τὸν ἴδιον» (Πράξ. 1:25), γιὰ νὰ καταλάβετε τὸ μέγεθος τῆς ἀσεβείας σας καὶ τῆς ἀποτυχίας σας, καὶ γιὰ νὰ γνωρίσῃ ἡ Ἐκκλησία καλλίτερες ἡμέρες.