Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΩΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Την Γ΄ Κυριακή των Νηστειών
προβάλλεται ο Τίμιος Σταυρός για προσκύνηση στους πιστούς, για να αντλήσουν από
αυτόν δύναμη και να συνεχίσουν ως την Ανάσταση τον πνευματικό τους αγώνα. Να
συνέρθουν από την κόπωση των προηγούμενων ημερών και να αντικρούσουν νικηφόρα
τις λυσσώδεις επιθέσεις του διαβόλου εναντίον τους αυτή την ιερή περίοδο. Η προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού είναι το
μεγάλο όπλο κατά του διαβόλου και των παγίδων του. Είναι το ανεπανάληπτο
τρόπαιο νίκης κατά των αντιθέων δυνάμεων και η παρηγοριά κάθε πονεμένου.
Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη
χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του
είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο
βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών Χριστιανών. Η
Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει
την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές
στηρίζεται η Θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία της για τη ζωή της
Εκκλησίας.
Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο
κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του
ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6,13), διότι «ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν
απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» (Α΄
Κορ.1,17). Ο Κύριος της δόξης «υπό
χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο
μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως αίσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η
ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε
ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων
ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι
αυτού σωθησόμεθα δι’ αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω
Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη
ζωή αυτού» (Ρωμ.5,8-10).
Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του
ουρανοβάμονος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού, από ατιμωτικό και φρικτό φονικό
όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο
του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η
ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία
ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και
λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η
οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω
του Σταυρού.
Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να
λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο
Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική
απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως
και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν
κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή, οι οποίοι σταυρώνονται σε ξύλο
σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σώμα του, αλλά τον αμαρτωλό
και κακό εαυτό του, «ταις του βίου
ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος, «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».
Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την
φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών
αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό
του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά
τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του
Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο! Οι Μάρτυρες του
Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς, μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού.
Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και άντ’ αυτού τον ονομάζουν …πάσαλο. Στην
Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την ονομασία του Σταυρού με …ξύλο! Και μόνο
γι’ αυτό θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την οργάνωση αυτή σαφώς σατανική.
Εμείς οι Ορθόδοξοι, που διατηρούμε
ανόθευτη τη χριστιανική διδασκαλία, προσκυνούμε τον τίμιο Σταυρό και αντλούμε
από αυτόν δύναμη και αγιασμό. Κάθε χρόνο, εκτός από τις πολλές εορτές
προσκύνησης του Σταυρού του Κυρίου, τις άγιες ημέρες της Μ. Εβδομάδος
προσερχόμαστε με σεβασμό και ευλάβεια στους ναούς για να προσκυνήσουμε τον
Εσταυρωμένο Κύριο και να υμνήσουμε τα σωτήρια Πάθη Του. Για μας η Αγία και
Μεγάλη Εβδομάδα είναι απαραίτητος εορτολογικός χρόνος για να υποδεχτούμε την
λαμπροφόρο Ανάσταση.
Η κατάνυξη και η χαρμολύπη των Αγίων
και Αχράντων Παθών του Χριστού μας μπορούν να μας δώσουν την πραγματική χαρά
της Αναστάσεως. Αυτό μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα
προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό
(Ματθ.16,24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και
κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να
αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση,
η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση
χωρίς το σταυρό. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά. Η
ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή: «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ,
ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι
κυριεύει» (Ρωμ.6,8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση,
η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας
ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και
δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να
συναναστηθεί με Αυτόν. Η Ορθοδοξία μας είναι η Εκκλησία του Σταυρού γι' αυτό
βιώνει και ζει αδιάκοπα την ανείπωτη χαρά της Αναστάσεως.
Ας προσέλθουμε λοιπόν την αγία ημέρα της Σταυροπροσκυνήσεως στους ιερούς
ναούς, κλίνοντας γόνυ μπροστά στον Τίμιο Σταυρό, για να πάρουμε δύναμη,
προκειμένου να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα ως το τέλος. Να σταυρώσουμε
για μια ακόμη φορά τον κακό εαυτό μας, το χειρότερο εχθρό μας, ο οποίος
πασχίζει να μας καταστρέψει. Μέσα από αυτή την νοητή σταύρωσή μας θα αξιωθούμε
να δούμε, να βιώσουμε και να προσκυνήσουμε τον Αναστάντα Χριστό, και να
προσμένουμε τη μακάρια ελπίδα και της δικής μας εν Χριστώ ανάστασης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου