Ροκ μουσική και σατανισμός

ΡΟΚ  ΜΟΥΣΙΚΗ  ΚΑΙ  ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

π.Σωτήριος Αθανασούλιας, Εφημέριος Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως («Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 39, Ιούλιος - Αύγουστος 2005).

Ὁ σατανισμός καί ἡ μουσική του ἔκφραση

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ μουσική εἶναι ἡ εὐγενέστερη ἔκφραση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τέχνη λεπτή καί ὑψηλή, πού ἀποτελεῖ ὄντως δῶρο τοῦ Θεοῦ. Συνδέεται μέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς καί εἶναι ἀναπόσπαστο τμῆμα τῆς ἀνθρώπινης καθημερινότητας. Κάθε ἐκδήλωση τῆς ζωῆς, κάθε πολιτιστικό γεγονός, ἀκομή καί κάθε ἰδεολογικό φαινόμενο ἔχει τή μουσική του ἔκφραση.

Συνήθως λέμε, ὅτι ἡ μουσική ἐκφράζει ὅ,τι καλύτερο ἔχει νά ἐπιδείξει ὁ ἄνθρωπος. Ὅμως, μέσα στή ζωή δέν ὑπάρχει μόνο τό καλό, ἀλλά καί τό κακό. Καί δέν ἐπιδιώκει νά ἐκφράζεται μόνο τό καλό μέ τίς διάφορες μορφές τέχνης, ἀλλά καί τό κακό. Ὁ σατανισμός (ἡ λατρεία τοῦ σατανᾶ) εἶναι ὅ,τι χειρότερο ἔχει ἐμφανισθεῖ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Εἶναι ἡ πιό χαρακτηριστική καί ἡ πιό ἀκραία ἐκδήλωση τοῦ κακοῦ. Καί ὅπως ὅλα τά φαινόμενα, ἔτσι καί ὁ σατανισμός ἀνακάλυψε (ἀλλά καί διαμόρφωσε) τή δική του μουσική ἔκφραση. Ἡ ἔκφραση αὐτή εἶναι ἡ ρόκ μουσική. Τά δύο μεγέθη (ὁ σατανισμός καί ἡ ρόκ), συνδέθηκαν τόσο στενά, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, ὥστε νά θεωροῦνται πλέον ἀδιάσπαστα καί ἀδιαχώριστα. Μέ ἀφορμή τήν ἔλευση ρόκ «καλλιτεχνῶν» καί τήν πραγματοποίηση ρόκ συναυλιῶν στή χώρα μας τό τελευταῖο διάστημα, ἀποφασίσαμε στό παρόν τεῦχος νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό ἐν λόγῳ φαινόμενο, δηλ. μέ τήν συμπλοκή ρόκ μουσικῆς καί σατανισμοῦ.

Ἐμφάνιση καί ἐξέλιξη τῆς ρόκ

Τό μουσικό αὐτό εἶδος ἐμφανίστηκε μετά τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀρχικά ὡς ἀντίδραση τῶν πλουσιόπαιδων στόν ὑπερκαταναλωτισμό τῆς δεκαετίας τοῦ '50. Οἱ ρῖζες του, ὅμως, χάνονται στό βάθος τῶν χρόνων· στά ἤθη καί στά ἔθιμα τῶν ἀφρικανῶν δούλων, πού ἦλθαν στήν Ἀμερική τό 1619. Αὐτοί, ὅπως εἶναι γνωστό, ἀσκοῦσαν ἐκτεταμένα τίς λατρεῖες βουντού καί μακούμπα, πού εἶναι πρωτόγονες σατανιστικές τελετές. Ἡ μίξη τῶν μουσικῶν τους ρυθμῶν μέ τήν ἐγχώρια (ἀμερικανική - εὐρωπαϊκή) μουσική, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τή δημιουργία ἀρχικά τῆς τζάζ. Παρόμοιες ρίζες ἔχει καί ἡ ρόκ.

Ἡ ἀρχική της ὀνομασία ἦταν «πόπ καί ρόκ». Ὁ ὅρος «πόπ» σημαίνει περισσότερο τή μουσική, πού γίνεται γιά τή διασκέδαση τοῦ κοινοῦ, ἐνῶ ὁ ὅρος «ρόκ» τή μουσική, πού γίνεται γιά τόν προβληματισμό του. Συνήθως, ὅμως, οἱ δύο ἔννοιες ἐκλαμβάνονται ὡς ταυτόσημες, ἐνῶ χρησιμοποιεῖται περισσότερο ὁ ὅρος «ρόκ». Ὁ Ἄλντ Φρήντ ἐπινόησε τόν ὅρο «ρόκ ἔντ ρόλ», μέ τόν ὁποῖο ἐννοεῖ τίς κινήσεις τοῦ ἀνθρώπου κατά τή σαρκική ἐπαφή. Ὄντως, στήν καθομιλουμένη ἀμερικανική γλῶσσα «ρόκ» σημαίνει «πορνεία». Ἀνοίγοντας, μάλιστα, ἕνα λεξικό, θά δοῦμε ὅτι «ρόκ» σημαίνει «κουνιέμαι πέρα δῶθε». Κατά τούς ὁπαδούς της, «ρόκ εἶναι καθετί πού ἔχει σχέση μέ ἔρωτα, μέ σαρκασμό, μέ οὐρλιαχτά, μέ θάνατο τοῦ καθωσπρεπισμοῦ καί τῆς καθημερινῆς βλακείας» (Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου, Μπροστά στά σύγχρονα μουσικά ρεύματα, ἔκδ. Φωτοδότες, 1994, σ. 150). Ρόκ σημαίνει ἄρνηση σέ ὁ,τιδήποτε ὑπάρχει (αὐτόθι)!

Στήν ἐξέλιξη τῆς ρόκ διακρίνονται διάφορες φάσεις. Ἡ πρώτη (1945 - 1956) ἔχει ὡς κύριο ἐκπρόσωπό της τόν Ἔλβις Πρίσλεϋ, ὁ ὁποῖος, μέ τήν προβολή του ἀπό τόν δαιμόνιο μάνατζερ Τόμ Πάρκερ καί τήν μεγαλοεταιρεία RCA, ξεσηκώνει τό κοινό σέ ὅλες τίς «καλλιτεχνικές» του ἐμφανίσεις ἀνά τόν κόσμο καί γίνεται ὁ ἴδιος ἀντικείμενο λατρείας (ἐξ οὗ καί ὁ χαρακτηρισμός του ὡς «βασιλιά τῆς ρόκ ἔντ ρόλ)».

Σέ δεύτερη φάση (1957 - 1979) παρατηρεῖται κατ’ ἀρχήν ἡ ἐξάπλωση τῆς ρόκ (1957 – 1963), μέ τήν ἐμφάνιση διάφορων μουσικῶν γκρούπς (Beatls, Rolling Stones). Σταδιακά ἡ «μαλακή ρόκ» (soft rock) μετατρέπεται σέ «σκληρή» (hard rock), μέ κορυφαῖο ἐκπρόσωπό της τόν Ἄλις Κοῦπερ. Αὐτή τήν περίοδο δίνεται ἔμφαση στή συλλογή ρυθμῶν ἀπό ἀφρικανικές τελετουργίες συνουσίας, μαγείας καί ἐξορκισμῶν, καθώς ἐπίσης καί στήν αὔξηση τῆς ἔντασης τοῦ ἤχου, πού φτάνει μέχρι καί τά 80 ντεσιμπέλ (ἡ ἔνταση τῆς ἀνθρώπινης φωνῆς φτάνει μέχρι τά 33 ντεσιμπέλ καί τοῦ κεραυνοῦ μέχρι τά 70)! Ἀπ’ αὐτό τό χρονικό σημεῖο καί μετά, μέ τή δημιουργία τῆς «ἄσιντ ρόκ» («ἄσιντ» σημαίνει ναρκωτικό), ἡ ρόκ ἀπό ἁπλό μουσικό εἶδος γίνεται τρόπος ζωῆς, μέ κύρια χαρακτηριστικά τήν ἄρνηση, τή βία καί τά ναρκωτικά.

Μετά τό '80 (τρίτη φάση) δημιουργεῖται ἡ «πάνκ ρόκ» («πάνκ» σημαίνει σαπίλα). Σκοπός της εἶναι ἡ αὐτοκτονία, ἡ δημιουργία μαζικῆς βίας, οἱ φόνοι κ.λ.π., ἐκπροσωπεῖται δέ ἀπό συγροτήματα, ὅπως οἱ K.I.S.S., οἱ Sex Pistols κ.ἄ.

Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι τό κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς προβάλει ρόκ, ὡς μέσο γιά τήν κατάλυση κάθε ἰδιαιτερότητας, τήν ἐπίτευξη ὁμοιομορφίας καί τήν παράλυση ἠθῶν καί ἐθίμων. Τό κίνημα ἐργάζεται γιά τή δημιουργία ἑνός παγκόσμιου συστήματος, ἀναμένει ἕνα νέο «μεσσία» (τόν Ἀντίχριστο) καί ἀρνεῖται τό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Νέα Ἐποχή ἀντλεῖ πολλά στοιχεῖα ἀπό τίς ἀνατολικές θρησκεῖες. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι «σχεδόν πίσω ἀπό κάθε ψυχεδελικό συγκρότημα τοῦ '60 ὑπῆρχε καί κάποιος γκουρού» (Πόπ καί Ρόκ, τ. 130, Ἀπρ. '89). Οἱ πασίγνωστοι Beatls καί ὁ γνωστός σέ ὅλους Carlos Santana μαθήτευσαν σέ τέτοιους γκουρού.

Ἡ σύνδεση μέ τόν σατανισμό

Ὁ σύγχρονος σατανισμός (νεοσατανισμός) εἶχε κάνει τήν ἐμφάνισή του στίς Η.Π.Α. καί στήν Ἀγγλία λίγο πρίν τήν ἐμφάνιση τῆς ρόκ μουσικῆς, μέ τούς κορυφαίους μάγους καί σατανιστές τοῦ 20ου αἰῶνα Aleister Crowley (1857 - 1947) καί Anton La Vey (γεννήθηκε τό 1930 καί πέθανε πρόσφατα). Βέβαια, οἱ ρίζες τῆς ρόκ βρίσκονται, ὅπως προαναφέραμε, στούς λατρευτικούς ρυθμούς τῶν πρωτόγονων σατανιστικῶν τελετῶν βουντού καί μακούμπα. Τό 1965 ὁ La Vey ἵδρυσε στήν Καλιφόρνια τήν «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ», τή μεγαλύτερη σατανιστική ὀργάνωση στόν κόσμο. Ὕμνος τῆς ὀργάνωσης αὐτῆς εἶναι τό γνωστό τραγούδι Hotel Kalifornia (τό ξενοδοχεῖο γιά τό ὁποῖο κάνει λόγο εἶναι ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ»). Πρόκειται γιά ἕνα ἀρκετά ἤρεμο, μελαγχολικό βέβαια, τραγούδι, πού δέν μοιάζει καθόλου μέ τά μετέπειτα ρόκ. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σέ ὅλο τόν κόσμο τό ἔχουν ἀκούσει καί τό ἀκοῦνε μέχρι σήμερα, χωρίς κἄν νά ὑποψιάζονται τήν προέλευση καί τόν σκοπό του, πού εἶναι ἡ ἐξύμνηση μιᾶς σατανιστικῆς ὀργάνωσης καί ἡ ἐξοικείωση μέ τόν κόσμο τοῦ κακοῦ.

Ἡ ἐμφανής προβολή ἀπό τή ρόκ τῆς λατρείας τοῦ σατανᾶ, ἀρχίζει ἀπό τό «Εἶσαι ὁ διάβολος μεταμορφωμένος» τοῦ Ἔλβις Πρίσλεϋ. Ἀκολουθοῦν οἱ Beatls μέ τά ἄλπουμ «Ὁ διάβολος στήν καρδιά της» καί «Τό Λευκό Ἄλμπουμ τοῦ διαβόλου», γνωστότερο ὡς «Λευκό Ἄλπουμ». Ἀπό τότε ὅλα σχεδόν τά συγκροτήματα, οἱ «καλλιτέχνες» καί οἱ δίσκοι βρίθουν ἀπό ἀναφορές στόν σατανισμό καί στά εἴδη του, ὅπως τή λευκή καί μαύρη μαγεία, τόν πνευματισμό, τόν ἀποκρυφισμό, τόν Ἀντίχριστο κ.λ.π. Διαβάζουμε στήν ἐφημερίδα τοῦ Λός Ἄντζελες «Weekly World News» (2/2/1982), σέ ἄρθρο μέ τίτλο «Ἡ ρόκ μουσική δοξάζει τόν σατανᾶ»: «Σατανάς - Σατανάς - Σατανάς. Αὐτός εἶναι ὁ Θεός! Αὐτός εἶναι ὁ Θεός! Αὐτός εἶναι ὁ Θεός! Αὐτό δέν εἶναι φρενητιώδης ψαλμωδία σέ φανατική διαβολολατρία, αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό τά σατανικά μηνύματα κεκρυμμένα στά λυρικά ποιήματα τῶν rock δίσκων τά ὁποῖα ἀκοῦν τά παιδιά σας». Ἄς δοῦμε ὁρισμένα σημεῖα στά ὁποῖα εἶναι ἐμφανής ἡ προβολή τῆς λατρείας τοῦ σατανᾶ.

α) Τό περιεχόμενο τῶν τραγουδιῶν. Αὐτό ἀναφέρεται συνήθως στόν χλευασμό τοῦ Χριστιανισμοῦ ἤ στήν ἐξύμνηση τοῦ σατανᾶ. Ὁ Χριστιανισμός ἀναφέρεται μέ βλάσφημο καί περιφρονητικό τρόπο, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τό τραγούδι «Συμπάθεια στόν σατανᾶ» τοῦ Τίμ Ρόμπινσον. Νά πῶς χλευάζεται ἔμμεσα ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία σέ τραγούδι τοῦ Β. Παπακωνσταντίνου: «Ἄσε με νά κάνω λάθος, μήν παριστάνεις τό Θεό, δέν μ' ἀρέσουν οἱ σωτῆρες, δέ γουστάρω νά σωθῶ». Καί ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀναφορᾶς στόν κόσμο τοῦ κακοῦ καί στόν σατανᾶ. Οἱ Possessed (Δαιμονισμένοι) τραγουδοῦν (ἄς μᾶς συγχωρήσει ὁ ἀναγνώστης): «Ἄκουσέ με καί θά σοῦ πῶ πράγματα πού θ' ἀρρωστήσουν τό μυαλό σου. Πίνω τόν ἐμετό τῶν ἱερέων, κάνω ἔρωτα μέ τήν πόρνη πού πεθαίνει, βυζαίνω τό αἷμα τοῦ κτήνους καί κρατῶ τά κλειδιά τῆς πόρτας τοῦ θανάτου. Ἔχω διαταγή ἀπό τόν ἔξοχο κακό κύριό μου σατανᾶ νά καταστρέψω ὅ,τι οἱ θνητοί ἀγαποῦν περισσότερο. Ὁ σατανάς εἶναι ὁ ἐνσαρκωμένος μου ἀφέντης. Κραυγᾶστε δόξα στόν ἀνίερο φιλοξενούμενό μου»! Ἄλλα τραγούδια ἀναφέρονται σέ σατανιστικές τελετές, ὅπου θυσιάζονται (σφάζονται) παιδιά, καί ἄλλα ἐξυμνοῦν τούς ἀρχισατανιστές Aleister Crowley, Anton La Vey, Keneth Anger καί Carlos Castenanta.

β) Τά ὀνόματα τῶν συγροτημάτων. Πολλά συγκροτήματα, πού ὑμνοῦν τόν σατανᾶ, φροντίζουν νά ἐμφανίζονται καί μέ ἀνάλογα ὀνόματα. Μερικά παραδείγματα: K.I.S.S. (Kings in Satans Service = Βασιλιάδες στήν ὑπηρεσία τοῦ σατανᾶ), AC/DC (Anti - Crist / Deatth to Crist = Ἀντί-Χριστος - Θάνατος στόν Χριστό), Possessed (Δαιμονισμένοι), Demon (Δαίμονας), Black Sabbath (Μαῦρο Σάββατο), Poison (Δηλητήριο) κ.ἄ.

γ) Τά ἐξώφυλλα τῶν δίσκων. Καί αὐτά εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτικά: σύμβολα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, σκηνές ἀνθρωποθυσιῶν, μορφές τερατώδεις, ἀποκρουστικές, δαιμονικές, ἐν ἀντιθέσει μέ τή γλυκιά μορφή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σκηνές πού θυμίζουν κόλαση, συντριβή χριστιανικῶν ἱερῶν συμβόλων κ.ἄ. λανσάρονται συνήθως ὡς ἐξώφυλλα τῶν ἑκάστοτε δίσκων.

δ) Ὁ ἀποκρυφιστικός συμβολισμός. Ἡ χρήση ἀποκρυφιστικῶν συμβόλων κατακλύζει ἐξώφυλλα δίσκων, ἐνδυμασία «καλλιτεχνῶν» καί κοινοῦ, διάκοσμο συναυλιῶν κ.λ.π. Χρησιμοποιοῦνται κατά κόρον ὅλα τά ἀποκρυφιστικά σύμβολα: πεντάλφες, 666, ἀντεστραμμένοι σταυροί, μπαθομέτ, τρίγωνα, πυραμῖδες, τό σύμβολο ἔς (κεραυνός) κ.ἄ. Σέ ρόκ συναυλίες χιλιάδες χέρια ὑψώνονται μαζί, σχηματίζοντας τό σχῆμα τοῦ διαβόλου (πού γίνεται μέ τόν ἀντίχειρα καί τά δύο μεσαῖα δάχτυλα μαζεμένα), ὅπως ἐμεῖς κάνουμε τόν σταυρό μας. Σημαίνει «ὑπακούω στόν σατανᾶ» («obey to devil»!) καί δηλώνει τήν ὑποταγή σ' αὐτόν.

ε) Ἡ σκηνική παρουσία τῶν «καλλιτεχνῶν». Ἡ ἐμφάνιση καί ἡ σκηνική παρουσία τῶν «καλλιτεχνῶν», ἀποσκοπεῖ στή πλήρη ἐξοικείωση μέ τό κακό καί στήν κατάργηση κάθε ἀναστολῆς. Ὁ τρόπος ἐκφράσεως, οἱ ὑστερικές κραυγές, ἡ ἀγριότητα, ἡ ὑπερβολική ἔνταση τοῦ ἤχου, οἱ σατανικές φιγοῦρες πού σχηματίζονται μέ φωτεινά ἐφφέ, ὁ ἀποκρυφιστικός διάκοσμος, εἶναι χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πού προκαλεῖ ἀηδία σέ κάθε φυσιολογικό ἄνθρωπο, οἱ W.A. S.P., οἱ ὁποῖοι πίνουν αἷμα ἀπό ἀληθινό κρανίο πάνω στή σκηνή καί, ὄντως ἀνατριχιαστικό, μέ ἕνα τσεκούρι κόβουν κομμάτια κρέατος καί τά πετᾶνε ἐπάνω στό κοινό! Γενικά ἡ ὅλη σκηνική παρουσία μοιάζει μέ τελετή μαύρης μαγείας. Τί νά πεῖ κανείς γιά τούς σωρούς ἀπό κόκκαλα κάτω ἀπ' τά μικρόφωνα καί τά κρανία τράγων πού ἐμφανίζονται ἤ γιά τά φλεγόμενα φέρετρα, τούς σταυρούς ἀπό κόκκαλα κ.ἄ.; Τό πιό λυπηρό, ὅμως, ἀπ' ὅλα εἶναι νά βλέπεις «καλλιτέχνες καί κοινό» νά δηλώνουν, ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους, τυφλή ὑπακοή στόν σατανᾶ.

στ) Τά ὑποσυνείδητα μηνύματα. Ὅπως φαίνεται, ἡ ἀπ' εὐθείας ἀναφορά στόν σατανισμό δέν ἦταν ἀρκετή. Χρειαζόταν καί μιά ἄλλη ἀναφορά, ἔμμεση, μή ἀντιληπτή ἀπό τόν ἀκροατή. Ἔτσι, μέ τή βοήθεια τῆς σύγχρονης τεχνολογίας (ἐγγραφή ρεμίξ), εἰσάγονται μή ἀντιληπτά μηνύματα σέ δίσκους, κασσέτες καί cds, τά ὁποῖα μπορεῖ νά ἀκούσει κάποιος ἀπό μηχανήματα πού κάνουν ἀνάστροφη ἀναπαραγωγή τοῦ δίσκου (πατώντας δηλ. κάτι, ὁ δίσκος, ἀντί νά περιστρέφεται κανονικά πρός τά ἀριστερά, περιστρέφεται ἀντίθετα πρός τά δεξιά). Οἱ εἰδικοί λένε ὅτι τό ὑποσυνείδητο ἔχει τή δυνατότητα νά συλλαμβάνει αὐτά τά μηνύματα, πού ἔχουν εἰσαχθεῖ ἀνάστροφα, καί νά τά ἀντιστρέφει. Γι' αὐτό ὀνομάζονται «ὑποσυνείδητα μηνύματα» (γιά τό μεγάλο αὐτό θέμα βλ. Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου, Ὑποσυνείδητα μηνύματα. Μιά φοβερή ἀπειλή, ἔκδ. Φωτοδότες, Ἀθήνα 1994). Τά μηνύματα αὐτά ἀσκοῦν τεράστια ἐπίδραση. Εἶναι συνήθως μικρές φράσεις ἐπαναλαμβανόμενες, ὅπως «κάπνισε μαριχουάνα»˚ στή συντριπτική τους πλειοψηφία ὅμως, ἔχουν σατανολατρικό περιεχόμενο. Ἀπό τά χιλιάδες παραδείγματα θά παραθέσουμε δύο χαρακτηριστικά: α) στό γνωστό ἑλληνικό τραγούδι τῆς Μαρινέλλας «Κι ὕστερα, μά δέν ὑπάρχει ὕστερα» ὑπάρχει τό ὑποσυνείδητο μήνυμα «Σατανάς μας ζεῖ», καί β), τό πιό χαρακτηριστικό ἴσως παράδειγμα, στό πασίγνωστο τραγούδι πού ἤδη ἀναφέραμε Hotel Kalifornia ὑπάρχει ὡς ὑποσυνείδητο μήνυμα, ὄχι μιά μικρή φράση, ἀλλά ὁλόκληρο κείμενο, πού ἀναφέρεται στό τελετουργικό μαύρης λειτουργίας (σατανιστικῆς θυσίας παιδιοῦ) πού γίνεται στό Hotel Kalifornia. Ἀναφέρεται μεταξύ ἄλλων στό μήνυμα: «Ὁ Σατανάς δίνει διαταγή πάνω στή διαταγή, ὀργανώνει τή δική του θρησκεία...».

Τά ἀποτελέσματα τῆς σατανιστικῆς μουσικῆς

«Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς», λέει ὁ Χριστός (Ἰωάν. 8, 44) γιά τόν πονηρό διάβολο. Ὁ σατανάς εἶναι ἀνθρωποκτόνος, θέλει τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι «ὁ τό κράτος ἔχων τοῦ θανάτου» κατά τόν ἀπ. Παῦλο (Ἑβρ. 2, 14). Ἀπ' αὐτόν δέν εἶναι δυνατό νά προέλθη κάτι καλό, παρά μόνο τό κακό καί ὁ θάνατος. Καί ἡ σατανική μουσική δέν εἶναι δυνατό νά ὁδηγεῖ κάπου ἀλλοῦ, παρά μόνο στόν θάνατο. Ἄς δοῦμε κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα.

Ἡ χρήση ναρκωτικῶν εἶναι βασικό στοιχεῖο τῆς ρόκ. Ὅμως, ναρκωτικά = θάνατος. Τά ναρκωτικά ἐξυμνοῦνται ἀπό τή ρόκ μουσική. Πάνω ἀπό 30 «καλλιτέχνες» της ἔχουν πεθάνει κάτω ἀπό τή ζάλη τοῦ L.S.D. καί τῆς ἡρωΐνης, γιά νά μήν ἀναφερθοῦμε στά χιλιάδες θύματα ἀπό τό κοινό. Τό βράδυ τῆς 18/2/1980, μετά ἀπό μιά συναυλία, πέθανε ἀπό χρήση ναρκωτικῶν ὁ δυστυχής Bon Scott, κορυφαῖο μέλος τοῦ συγκροτήματος AC/DC. Στό τέλος τῆς συναυλίας καί λίγο πρίν πεθάνει εἶπε κραυγάζοντας πρός τό κοινό: «Καλῶ τόν διάβολο νά ζητήσει τήν ψυχή μου, γιατί ἡ κόλαση εἶναι ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Θά ἀνταλλάξω τό εἰσιτήριο διαρκείας γιά ἕνα εἰσιτήριο μιᾶς κατεύθυνσης μόνο γιά τήν κόλαση»!

Ὁ θάνατος θεωρεῖται μᾶλλον ἄνευ σημασίας γεγονός σέ ρόκ συναυλίες, ὅπου πολλοί χάνουν τή ζωή τους εἴτε ἀπό ἀσφυξία, εἴτε ἀπό ἐπεισόδια πού προκαλοῦνται μέσα στό ὑστερικό πλῆθος. Ἡ Ἑλ. Δαδῆ στό βιβλίο της Μουσική ρόκ, Θεσ/νικη 1993 ἀναφέρει ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα: «κατά τή διάρκεια συναυλιῶν ἑνός Σαββατοκύριακου στό Λός Ἄντζελες 650 νέοι βρῆκαν τό θάνατο. Στά ψυγεῖα τοῦ Λός Ἄντζελες δέ χωροῦσαν τά 650 πτώματα καί ἀποτέθηκαν στούς διαδρόμους κατά μῆκος τῶν τοίχων» (σ. 24). Τό ὑστερικό πλῆθος ξεσπᾶ συνήθως σέ ἐκτεταμμένες πράξεις βίας καί ἀντικοινωνικῆς συμεριφορᾶς μετά τό πέρας τῶν συναυλιῶν, καταστρέφοντας αὐτοκίνητα, καταστήματα καί σπίτια, ὥστε ἀπαιτοῦνται ἰσχυρές ἀστυνομικές δυνάμεις γιά νά τιθασσευθεῖ. Οἱ κοινωνικές συνέπειες εἶναι ἐπίσης τεράστιες. Ἡ ἀντικοινωνική συμπεριφορά καί πρό πάντων ἡ κατάλυση κάθε ἠθικοῦ φραγμοῦ δέν ὁδηγεῖ ἁπλῶς τά ἄτομα στήν κοινωνική παρέκκλιση καί στόν κοινωνικό ἀποκλεισμό, ἀλλά δρᾶ καί ὡς διαλυτικός παράγοντας τῆς ἴδιας τῆς κοινωνίας.

Ἀκραία μορφή θανάτου εἶναι ἡ αὐτοκτονία. Ἀποτελεῖ πράξη ἔσχατης ἀπελπισίας. Ἡ ρόκ μουσική προτρέπει σ’ αὐτήν. Συναντοῦμε τραγούδια μέ τίτλους, ὅπως «Μή φοβᾶσαι τήν αὐτοκτονία», «Κατάστρεψε τόν ἑαυτό σου», «Ἡ λύση τῆς αὐτοκτονίας», «Πέθανε νέος, πέθανε ὄμορφος», «Ἀντίο σκληρέ κόσμε»!

Περιττό νά ἀναφερθοῦμε στίς πνευματικές (καί αἰώνιες) συνέπειες αὐτῶν τῶν φαινομένων. Τό «πῦρ τό αἰώνιον» εἶναι «ἡτοιμασμένον», ὄχι γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἀγαπᾶ ὁ Θεός, ἀλλά «τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. 25, 41). Σ’ αὐτό, ὅμως, καταλήγουν καί ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν διάβολο θεληματικά, καθώς καί ὅσοι τόν λατρεύουν μέ τίς πράξεις τους καί μέ τίς ἐκδηλώσεις τους. Καί τό πῦρ τῆς κολάσεως δέν εἶναι μόνο μελλοντικό γεγονός· ἡ πρόγευσή του ἀρχίζει ἀμυδρά ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή ζωή!

Θά ἀντέλεγε ἴσως κανείς ὅτι ὅλ’ αὐτά ἰσχύουν γιά ὅσους συμμετέχουν συνειδητά καί τά ἀποδέχονται. Εἶναι, ὅμως, δυνατό νά μετέχει κάποιος ἁπλά καί νά μήν ἐπηρεάζεται; Εἶναι δυνατό νά μήν γεμίζει ἡ ψυχή του ἀπό συναισθήματα ἀποξένωσης, ὀργῆς, μίσους, ἀναταραχῆς, ἀπόγνωσης καί ἀπελπισίας; Εἶναι δυνατό νά ἐκφράζεται κάποιος μέ τή ρόκ μουσική καί ταυτόχρονα νά αἰσθάνεται ἄνετα μέσα στόν Ναό καί νά παρακολουθεῖ μέ εὐχαρίστηση τή Θ. Λειτουργία; Εἶναι δυνατό νά μήν ἀντικρίζει τίς ἠρεμές μορφές τῶν ἱερῶν εἰκόνων μέ παγερή ἀδιαφορία, ἄν ὄχι μέ ἀπέχθεια; Μήπως γιά ὅλα αὐτά, πού ὄντως παρατηροῦνται στίς μέρες μας, δέν εἶναι ἀμέτοχη καί ἡ μουσική πού ἀκοῦμε;

Συμπεραματικά, κανείς δέν ἀμφισβητεῖ τήν ἀξία τῆς καλῆς καί ποιοτικῆς μουσικῆς. Ἡ ρόκ, ὅμως, δέν φαίνεται νά ἀνήκει σ’ αὐτή τήν κατηγορία. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς βεβαιώνει ὅτι, ἄν ψάλλουμε, θά γευθοῦμε τήν ἠδονή τοῦ Πνεύματος, διότι «οἱ ψάλλοντες πληροῦνται Πνεύματος Ἁγίου, ὅπως καί αὐτοί πού τραγουδοῦν τά σατανικά τραγούδια πληροῦνται πνεύματος ἀκαθάρτου». Στή Θ. Λειτουργία ἀλλοιωνόμεθα ἐσωτερικά καί, μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, νοιώθουμε εὐφορία καί γαλήνη στό εἶναι μας. Ἡ ρόκ μουσική, ἀντίθετα, ἀποτελεῖ ἀγωγό, ὁ ὁποῖος εἰσάγει κατ’ εὐθείαν στόν σατανισμό. Καί ἕνα σημεῖο πού πρέπει νά προσεχθεῖ ἰδιαίτερα: ἡ ἔκσταση, πού προκαλεῖ συνήθως τό ἄκουσμα τῆς ρόκ ἤ ἡ συμμετοχή σέ ρόκ συναυλίες, δέν εἶναι φυσιολογική κατάσταση ψυχικῆς εὐφορίας, εἶναι καθαρή δαιμονική ψευδαίσθηση. Πραγματική εὐφορία προκαλεῖ μόνο ἡ ποιοτικά καλή μουσική καί γνήσιες πνευματικές ἐμπειρίες δημιουργεῖ μόνο ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τό ἐρώτημα πού δημιουργεῖται τελικά εἶναι: Εἶναι δυνατό ἕνας Χριστιανός νά ἐκφράζεται μέ τή ρόκ μουσική; Ἤ καλύτερα: Εἶναι δυνατό ἕνας φυσιολογικός ἄνθρωπος νά ἐκφράζεται μέ τή ρόκ μουσική; Ἡ ἐπιλογή, ἀλλά καί ἡ εὐθύνη τοῦ καθενός μας γιά ἀποδοχή ἤ ἀντίσταση εἶναι ἀκέραιη.

Ιερεύς Σωτήριος Αθανασούλιας