ΑΚΤΙΝΕΣ: Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Περί συμπροσευχών με αιρετικούς

ΠΑΛΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΛΛΑ ΛΙΑΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΣΥΜΒΕΙΣΑ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΕΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ

ΠΕΡΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Εν Πειραιεί 19-10-2012
πρωτοπρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος

εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς

Η Ορθόδοξος Εκκλησία διδάσκει σταθερά καί αταλάντευτα ότι απαγορεύεται η συμπροσευχή του Ορθοδόξου Χριστιανού μέ αιρετικούς. Όχι ασφαλώς από μίσος. Η ρήτρα αυτή αποτελεί στοιχειώδες μέτρο ασφαλείας γιά τούς πιστούς της, αλλά καί ένα φιλάνθρωπο μήνυμα αφυπνίσεως γιά τούς αιρετικούς. Υπάρχουν γι’αυτό καί θεόπνευστες εντολές της Αγίας Γραφής καί παραδείγματα Αποστόλων καί Πατέρων, αλλά καί σχετικοί Ιεροί Κανόνες Αγίων Συνόδων. Αυτό γνωρίζαμε καί αυτό τηρούμε οι Ορθόδοξοι αιώνες τώρα.

Αλλά ήδη καί αυτός ο σωτήριος φραγμός, σύμφωνα μέ άνωθεν οδηγίες, επιχειρείται νά καταρριφθεί. Γιατί; Διότι, αποτελεί εμπόδιο στούς σκοπούς της παναιρέσεως του Οικουμενισμού καί της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», πού θέλουν τήν παγκοσμιοποίηση καί επομένως τό πλησίασμα, τή συναναστροφή, τήν απάμβλυνση των θρησκευτικών ιδίως διαφορών, τή συναλοιφή όλων, τό θρησκευτικό ανακάτεμα, μέ μιά λέξη τήν πανθρησκεία. Καί ήδη μέ τίς επανειλημμένες συμπροσευχές, πού προβάλλουν κάθε τόσο τά Μ.Μ.Ε., πολλοί κοντεύουν νά ξεχάσουν καί αυτά, πού ήξεραν.

Καί οι μέν εκτός Εκκλησίας τή δουλειά τους κάνουν. Τό ανησυχητικό είναι ότι στά σχέδιά τους παρασύρουν τήν πνευματική μας ηγεσία, πού ήδη έχει εισάγει νέες ερμηνείες καί νοθεύει τήν καθαρή διδασκαλία της. Έτσι καί στό προκείμενο θέμα ακούμε τώρα νά λένε˙ «Η συμπροσευχή, πού απαγορεύεται, δέν είναι αυτή, πού νομίζετε εσείς οι αδαείς˙ είναι μόνο η ευχαριστιακή». Απαγορεύεται δηλ. η συμπροσευχή μόνο στή Θεία Ευχαριστία-Λειτουργία. Εννοούν, έτσι, ότι οι άλλες συμπροσευχές επιτρέπονται.

Αλλοίμονο, βέβαια, αν η εκκλησιαστική διδασκαλία άλλαζε έτσι, μέ τήν επινόηση μιάς νέας ερμηνείας. Τά τέκνα της Ορθοδοξίας διακρίνουν τήν ορθή από τή νόθο ερμηνεία˙ γνωρίζουν ότι κάθε συμπροσευχή μέ αιρετικούς καί αλλοθρήσκους απαγορεύεται. Οι Οικουμενιστές, όμως, συλλαμβάνονται καί εδώ από τά λόγια τους. Διότι, ούτε καί μέ αυτή τή νεόκοπη ερμηνεία τους φαίνονται συνεπείς. Τελικά, καί σέ ευχαριστιακές συμπροσευχές έχουν προχωρήσει, καί μάλιστα πρό πολλού, όπως θά καταδειχθεί από τό περιστατικό, πού θά αναφέρουμε στή συνέχεια. Ποιά νέα ερμηνεία θά επινοήσουν τώρα οι Οικουμενιστές, γιά νά δικαιολογήσουν τά αδικαιολόγητα;

Τό γεγονός, στό οποίο θά αναφερθούμε, λαμβάνοντας αφορμή από τή μνήμη του Οσίου Γερασίμου στις 20 Οκτωβρίου, είναι παλαιό, πράγμα πού δείχνει ότι η διάβρωση έχει αρχίσει από πολύ νωρίς. Έχει δημοσιευθεί στή «Σπίθα» τόν Οκτώβριο του 1965 από τόν μακαριστό επίσκοπο πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη.

Όπως είναι γνωστό στή νήσο της Κεφαλληνίας υπάρχει η Ι.Μ. του Οσίου Γερασίμου, όπου βρίσκεται τό Ιερό Λείψανο του Οσίου. Η Ι.Μ. έχει γίνει ένα από τά σπουδαιότερα προσκυνήματα της Ελλάδος. Μυριάδες ευσεβούς ορθοδόξου λαού καί από τά νησιά καί από τήν ηπειρωτική Ελλάδα, κατά τήν εορτή του Οσίου, συρρέουν γιά νά προσκυνήσουν. Όπως πάντοτε, έτσι καί τότε τήν 20^ή Οκτωβρίου του 1965, όταν εορταζόταν ο Όσιος, στόν Καθεδρικό Ναό της Μονής τελέσθηκε μεγαλοπρεπώς αρχιερατική λειτουργία. Λειτουργών αρχιερεύς ήταν ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Αλέξιος, τοποτηρητής της χειρευούσης Μητροπόλεως Κεφαλληνίας. Κύματα ευσεβούς λαού πλημμύρισαν τόν Ναό καί μετείχαν μέ κατάνυξη της θείας Λειτουργίας. Αλλά, ξαφνικά η γαλήνη του εκκλησιάσματος ταράχθηκε από θλιβερό γεγονός ή μάλλον από σειρά-αλυσίδα γεγονότων, από τά οποία τό ένα ήταν θλιβερώτερο του άλλου.

Στό πυκνό εκκλησίασμα, τό οποίο αποτελούνταν αποκλειστικώς από Ορθοδόξους, παρεισέδυσε καί ένας παπικός «ιερεύς». Κακώς επετράπη στόν παπικό «ιερέα» η είσοδος στό Ναό. Διότι, σύμφωνα μέ τούς Ιερούς Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, απαγορεύεται η είσοδος αιρετικών στούς Ιερούς Ναούς της Ορθοδοξίας. Αλλά, δέν ήταν αυτό η μόνη κανονική παράβαση. Επακολούθησε καί άλλη σοβαρότερη. Ο παπικός «ιερεύς» δέν έμεινε καθ’όλη τή διάρκεια της Θείας Λειτουργίας μεταξύ του πλήθους των πιστών. Μετά τόν Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, ο λειτουργών αρχιερεύς κάλεσε τόν παπικό «ιερέα», πού καθόταν έξω από τό θυσιαστήριο, νά εισέλθει εντός του Ιερού. Αυτός, αφού δέχθηκε μιά τέτοια τιμητική πρόσκληση, εισήλθε στό Ιερό Βήμα καί πλησίασε πρός τήν Αγία Τράπεζα, γιά νά λάβει αντίδωρο από τόν αρχιερέα. Αλλά, εκείνη τήν στιγμή, κατά τήν οποία ο παπικός «ιερεύς» ετοιμαζόταν νά λάβει τό αντίδωρο, πέφτει κεραυνός, πού τάραξε τούς πάντες. Κεραυνός Ορθοδοξίας. Κεραυνό ονομάζουμε τήν θαρραλέα κραυγή, η οποία ακούσθηκε. Λαϊκός, πού δέν φοίτησε σέ ιερατικές καί θεολογικές σχολές καί δέν μετεκπαιδεύθηκε στήν Ευρώπη, κάτοχος λίγων γραμμάτων, εργάτης στό επάγγελμα, αλλά έχοντας στά στήθη του σπινθήρα Ορθοδοξίας, όταν είδε τήν αντικανονική αυτή ενέργεια του Μητροπολίτου, δέν σιώπησε, αλλά έκραξε φωνή μεγάλη καί είπε˙ «Δέν έχουν θέση οι αιρετικοί εντός του Ορθοδόξου θυσιαστηρίου. Διαμαρτύρομαι. Όσοι πιστοί Ορθόδοξοι ας διαμαρτυρηθούν!». Καί τό πιστό τέκνο της Εκκλησίας δέν αρκέσθηκε μόνο σέ μία έντονη διαμαρτυρία, αλλά εκτελώντας χρέη ευταξίου της αρχαίας Εκκλησίας, ο οποίος έδιωχνε από τό Ναό κάθε ανόσιο καί αιρετικό, πού θά τολμούσε νά εισέλθει σ’αυτόν, κατά τή φρικτή ώρα της τελέσεως του μυστηρίου, προσπάθησε κι αυτός νά εκδιώξει από τόν Ιερό Ναό τόν παρείσακτο. Αλλά, δέν πέτυχε. Διότι, ο δεσπότης κάλεσε αμέσως άλλου είδους ευταξίες, κάλεσε τά όργανα της δημοσίας τάξεως, τούς χωροφύλακες, οι οποίοι δέν έχουν θέση, κατά τίς ιερές στιγμές, στόν Ιερό Ναό καί δίνει αυστηρή εντολή νά απομακρύνουν από τόν Ιερό Ναό τόν Ορθόδοξο, πού διαμαρτυρόταν. Τά όργανα της τάξεως, πιστά καί αυτά τέκνα της Ορθοδοξίας, παρ’όλη τή δυσφορία καί αγανάκτηση, πού αισθάνθηκαν γι’αυτή τήν ενέργεια του δεσπότη, αναγκάσθηκαν νά εκτελέσουν τήν εντολή. Εξέβαλαν, λοιπόν, από τόν Ιερό Ναό τό πιστό τέκνο της Ορθοδοξίας.

Αλλά, έως εδώ σταμάτησε τό σκάνδαλο; Δυστυχώς όχι. Έπεται θλιβερώτατη συνέχεια, γιά τήν οποία κάθε πιστός πρέπει νά κλάψει καί νά θρηνήσει. Διότι, ο δεσπότης, αντί από τήν ζωηρή αυτή διαμαρτυρία νά συναισθανθεί τό σφάλμα του καί νά απέχει κάθε άλλης φιλοφρονήσεως πρός τόν παπικό, κάλεσε δυστυχώς τόν παπικό εκ νέου καί του έδωσε τό αντίδωρο. Αλλά, η ενέργεια του λειτουργούντος αρχιερέως δέν έμεινε αναπάντητη. Άλλο πιστό τέκνο της Ορθοδοξίας, όχι λαϊκός, αλλά κληρικός, ιεροδιάκονος, αψηφώντας τήν μήνη του αρχιερέως καί ενθυμούμενος ποιανού τάχθηκε νά είναι γενναίος στρατιώτης, μέ όλη τήν σταθερότητα, αλλά καί μέ όλη τήν σεμνότητα, πού απαιτούσε ο ιερός τόπος καί οι στιγμές της φρικτής μυσταγωγίας, πλησίασε τόν αρχιερέα καί του λέει˙ «Αυτό, Σεβασμιώτατε, τό οποίο κάνετε, απαγορεύουν αυστηρώς οι Ιεροί Κανόνες της Ορθοδοξίας». Στό άκουσμα της νέας διαμαρτυρίας, στό άκουσμα της λέξεως «κανόνες» ο αρχιερεύς ταράχθηκε σφόδρα˙ αλλοιώθηκε τό πρόσωπό του, έχασε πλήρως τήν κυριαρχία του εαυτού του, λησμόνησε ολοτελώς πού βρισκόταν καί γεμάτος οργή καί θυμό, ντυμένος μέ όλη τήν αρχιερατική στολή - φρικτό θέαμα καί άκουσμα - ορμά ακάθεκτος κατά του ταλαίπωρου ιεροδιακόνου, τόν κτυπά, τόν ραπίζει, καί σέ έντονο ύφος του λέει˙ «Ποιό κατσίκι σέ χειροτόνησε;... Κάτι τέτοιοι καλόγεροι σάν κι εσένα είναι στήν Αθήνα καί ταράσσουν τήν Εκκλησία... Θά σέ αφορίσω. Θά σέ καθαιρέσω... Εγώ είμαι εδώ... Κάνω ό,τι θέλω...».

Ορθόδοξος αρχιερεύς, τελώντας τήν Θεία Λειτουργία, έχοντας τά χείλη του πορφυρωμένα μέ τό Τίμιο Αίμα του Χριστού, νά κτυπά καί νά βρίζει χυδαίως ένα διάκονο, διότι τόλμησε νά του υπενθυμίσει ευλαβώς τό ιερό καθήκον του ως ιεράρχου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τούς Ιερούς Κανόνες της οποίας ορκίσθηκε, κατά τή φρικτή ώρα της χειροτονίας, νά είναι ο άγρυπνος φύλακας!

Αυτό τό θλιβερό γεγονός συνέβη στόν Καθεδρικό Ναό της Ι.Μ. του Οσίου Γερασίμου κατά τήν επέτειο μνήμη της εορτής του Οσίου τό σωτήριο έτος 1965.

Τά ονόματα των δύο τιμίων τέκνων της Ορθοδοξίας είναι του μέν λαϊκού Γεώργιος Σαββάγλου από τήν Κεφαλληνία, του δέ ιεροδιακόνου Νικόδημος Πετρόπουλος από τήν Πάτρα. Ο ιεροδιάκονος αυτός τυγχάνει ευλαβέστατος, ευώδες άνθος πίστεως καί αρετής, τό οποίο ανεβλάστησε από τήν πνευματική ράβδο του προμάχου της Ορθοδοξίας, του εν Κυρίω κοιμηθέντος αειμνήστου π. Γερβασίου Παρασκευόπουλου.

Μέ τό στόμα αυτών των δύο γενναίων τέκνων της Ορθοδοξίας ακούσθηκε η φωνή αειμνήστων πατέρων καί διδασκάλων της Αγίας καί Αμωμήτου Πίστεώς μας. Ακούσθηκε εν πρώτοις η φωνή των εν Λαοδικεία της Μ. Ασίας συνελθόντων Αγίων Πατέρων τό 364 μ.Χ., οι οποίοι απαγόρευσαν τήν είσοδο των αιρετικών στούς Ναούς της Ορθοδοξίας. Ακούσθηκε η φωνή των Πατέρων της εν Κων/λει Πενθέκτης Οικ. Συνόδου, η οποία μέ τόν Β΄ κανόνα της περιέβαλε μέ οικουμενικό κύρος τίς αποφάσεις της εν Λαοδικεία Συνόδου. Νά, επί λέξει οι σχετικοί κανόνες της εν Λαοδικεία Συνόδου:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΣΤ΄: «Περί του μή συγχωρείν τοις αιρετικοίς εισιέναι εις τόν οίκον του Θεού, επιμένοντας τη αιρέσει» (Δέν είναι συγχωρεμένο, απαγορεύεται στούς αιρετικούς νά εισέρχονται στόν οίκο του Θεού, στόν ορθόδοξο ναό, όταν επιμένουν στήν αίρεσή τους).

ΚΑΝΟΝΑΣ ΛΓ΄: «Ότι ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι» (ότι δέν πρέπει νά συμπροσευχόμασθε μέ αιρετικούς ή σχισματικούς).

Εάν κάποιος, αναγινώσκοντας αυτούς τούς Ιερούς Κανόνες, μας πει ότι αυτοί αφορούν τούς αιρετικούς καί όχι τούς χριστιανούς, οι οποίοι ανήκουν στόν Παπισμό καί είναι οπαδοί του Πάπα, εμείς έχουμε νά απαντήσουμε ότι, δυστυχώς, οι Παπικοί είναι καί σχισματικοί καί αιρετικοί. Αυτή είναι η υγιής κρίση των Ορθοδόξων. Αυτή είναι εν πρώτοις η κρίση του μεγάλου ηγέτη των Ορθοδόξων στή σύνοδο της Φλωρεντίας, του αρχιεπισκόπου Εφέσου αγίου Μάρκου του Ευγενικού, ο οποίος αγωνίσθηκε πάνω από κάθε άλλον, γιά νά μήν υποταγεί η Ορθόδοξος Εκκλησία στόν Πάπα. Εμείς, κηρύττει ο άγιος Μάρκος, δέν διακόψαμε τίς σχέσεις μέ τούς Παπικούς γιά κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο γιατί διαπιστώσαμε ότι είναι όχι μόνο σχισματικοί, αλλά καί αιρετικοί. Επί λέξει˙ «Ημείς δι’ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των παπικών, αλλ’η ότι εισίν ου μόνον σχισματικοί, αλλά καί αιρετικοί»[1]. Καί αυτή είναι η κρίση όχι μόνο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, αλλά καί άλλων εγκρίτων θεολόγων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Εάν κάποιος άλλος πει ότι, κατά τά τελευταία έτη, τά πράγματα άλλαξαν καί ότι ο Παπισμός αποδοκιμάζει τίς πλάνες καί τίς αιρέσεις του καί εκδηλώνει ειλικρινείς διαθέσεις, γιά νά επιστρέψει στίς πηγές των οκτώ πρώτων αιώνων, όταν ο Παπισμός ήταν ενωμένος μέ τήν Εκκλησία, αυτός πού λέει καί κηρύττει αυτά πλανάται οικτρώς. Διότι, τά πράγματα αποδεικνύουν ότι κανένα βήμα υποχωρήσεως δέν έκανε ο Παπισμός. Παρά τίς φιλοφρονήσεις, τά μειδιάματα καί τά φανταχτερά λόγια, πού ως πυροτεχνήματα εξαπολύει εσχάτως ο Πάπας, γιά νά μας εντυπωσιάσει, ο Πάπας στήν πραγματικότητα παραμένει αμετάπειστος καί αμετανόητος. Η ιδέα ότι ο Πάπας είναι ο ποντίφηκας, ο άκρος αρχιερέας, ο πρώτος, ο ύψιστος αρχηγός όλης της Εκκλησίας, πού έχει τά κλειδιά, τό πρωτείο καί τό αλάθητο, αυτός πού προβάλλει τό «veto» καί σ’αυτές ακόμη τίς αποφάσεις των Οικ. Συνόδων, τό είδωλο, πού πρέπει όλοι νά πέσουν νά προσκυνήσουν, η εσφαλμένη αλλά καί εωσφορική αυτή ιδέα έχει σφηνωθεί τόσο πολύ μέσα στά κρανία των Παπών καί όλων των οπαδών του Παπισμού, ώστε πρέπει νά περάσουν όχι δεκαετηρίδες, αλλά αιώνες ολόκληροι, γιά νά γίνει θαύμα, γιά ν’αλλάξει η νοοτροπία τους. Η αμετανοησία του Πάπα φάνηκε καί εσχάτως, όταν τόν Νοέμβριο του 2006 διεκήρυξε από τό πάλαι ποτέ κέντρο της Ορθοδοξίας, τό Φανάρι της Κων/λεως, τό εωσφορικό πρωτείο εξουσίας του επί της καθόλου Εκκλησίας, μπροστά στά μάτια καί τά αυτιά του λατινόφρονος Μεγάλου Οικουμενιστή Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί των αρχιερέων του πατριαρχείου, χωρίς τήν παραμικρά αντίδρασή τους, αλλά καί τόν Ιούλιο του 2009, όταν μέ εγκύκλιό του υποστήριξε ότι η μοναδική αληθινή Εκκλησία του Χριστού είναι ο Παπισμός, ενώ οι άλλες Εκκλησίες, ανάμεσα στίς οποίες καί η Ορθόδοξη, είναι ελλειμματικές, επειδή δέν αναγνωρίζουν τό πρωτείο του. Ας μήν απατώμασθε από τίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Ο βαθύτερος σκοπός των νέων απόπειρων του Πάπα είναι ένας˙ η διάλυση καί απορρόφηση της Ορθοδοξίας. Ας προσέξουμε πολύ οι Ορθόδοξοι, γιά νά μήν πέσουμε στήν παγίδα, τήν οποία μας στήνει εσχάτως τό Βατικανό. Τό θηρίο της Ρώμης, παρ’όλα τά προσωπεία πού αλλάζει κατά καιρούς, παραμένει στήν ουσία αμετάβλητο. Σήμερα είναι κατ’εξοχήν επικίνδυνο, διότι δέν κρατά ξίφη, αλλά σκορπίζει παντού μειδιάματα καί «ευλογίες»...

Λέγοντας αυτά δέν είμασθε κατά της ενώσεως, πού είναι καθολικό αίτημα όλου του χριστιανικού κόσμου. Θέλουμε καί εμείς τήν ένωση, αλλά μέ Ορθοδοξία ακέραιη καί απερίτμητη. Αλλά, δέν έχει φθάσει η ώρα της αληθούς αυτής ενώσεως. Ένωση, πού γίνεται σέ βάρος της Ορθοδοξίας, είναι ψευδοένωση. Κάθε πρόωρη προσέγγιση, αντί νά συντελέσει στή συντόμευση του χρόνου της ενώσεως, θά συντελέσει στό νά διευρύνει περισσότερο τό χάσμα, τη σχάση, πού χωρίζει τόν Παπισμό από τήν Ορθόδοξη Εκκλησία, καί ο χρόνος της πραγματικής ενώσεως θά απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο.

Δυστυχώς, κούφοι θεολόγοι καθηγητές καί επιπόλαιοι ιεράρχες, όπως ο παπόφρων Μέγας Οικουμενιστής Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, που πρόσφατα στις 10/13-10-2012 έλαβε ενεργό μέρος στους εορτασμούς των πενήντα χρόνων από την σύγκληση της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου στη Ρώμη, συμπροσευχόμενος μετά του Πάπα Βενεδίκτου, ασπαζόμενος τον Πάπα, ομιλούντος και αναγνωρίζοντος το «σπούδαιο» έργο της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου, δηλ. την παναίρεση του Οικουμενισμού, την δαιμονική και επάρατη Ουνία και τον διαθρησκειακό συγκρητισμό, δέν θέλουν νά αντιληφθούν τήν σκληρή πραγματικότητα. Αγαπούν τά ταξίδια, τίς αβρότητες, τίς συναναστροφές, τίς κοσμικές σχέσεις, τά πολυτελή συμπόσια... Καί κάποιοι φιλοδοξούν νά γίνουν οι ειρηνοποιοί, η γέφυρα της ενώσεως. Αλλά τί είδους γέφυρα; Γέφυρα χάρτινη, η οποία στήν ορμή του πρώτου ανέμου θά καταπέσει. Καί μακάρι πάνω σ’αυτή νά βρίσκονται μόνο οι κατασκευαστές της...

Aλλά, ευτυχώς, εναντίον των τάσεων αυτών τάσσονται αρκετοί παραδοσιακοί Ιεράρχες, κληρικοί και ο ευσεβής Ελληνικός λαός, ο ακοίμητος αυτός φύλακας της Ορθοδοξίας. Τό απέδειξαν τά θλιβερά γεγονότα της Κεφαλληνίας.

Σημεία καιρών. Συσκοτισμός ηλίου. Πτώση αστέρων Αποκαλύψεως! Πώς αλλιώς πρέπει νά χαρακτηρίσουμε τά φοβερά γεγονότα της Κεφαλληνίας;

Στό ορθόδοξο κέντρο της Ελλάδος, τό οποίο είναι η Ι.Μ. του Οσίου Γερασίμου Κεφαλληνίας, κατά τήν επέτειο εορτή, διεπράχθησαν ενώπιον Αγγέλων καί ανθρώπων σέ τόπο άγιο, εγκλήματα κατά των Ιερών Κανόνων της Ορθοδοξίας, τέτοιας εκτάσεως, ώστε κάθε πιστός νά μένει εμβρόντητος. Δημόσια πιστό τέκνο της Εκκλησίας δάρθηκε, βρίσθηκε χυδαίως καί αφορίσθηκε, καί όλα αυτά διότι διέπραξε τό μέγα... έγκλημα νά υψώσει φωνή υπέρ της πατρώας Πίστεως.

Ας παραλληλίσουμε τό παραπάνω γεγονός καί μέ τά όσα βλάσφημα καί προδοτικά της πίστεως γεγονότα, έλαβαν χώρα τόν 20^ό αιώ. και συνεχίζονται 21^οαιώ. στήν αγιοτόκο και ηρωοτόκο Ελλάδα μας, στό Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/λεως και γενικά στη σύνολη Ορθοδοξία, μέ τήν επέλαση του Πάπα καί τήν προώθηση του Οικουμενισμού, μέ τήν συγκατάθεση και συνευδοκία, μάλιστα, των οικουμενιστών πατριαρχών καί αρχιερέων.

Εμείς, όμως, ο Ορθόδοξος κλήρος καί λαός, ας ικετεύσουμε τόν εορτάζοντα Όσιο Γεράσιμο νά μας διαφυλάττει καί νά μας λυτρώνει από κάθε αίρεση, ιδίως από τίς παναιρέσεις του Παπισμού καί του Οικουμενισμού.

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σ. 55, Αθήναι 1957.