(Λουκ.
η΄26-39)
(Γαλ. α΄11-19)
Η αληθινή κοινωνία
Ο
άνθρωπο ψάχνει μετά μανίας για τη ελευθερία του, πλην όμως δεν είναι λίγες οι
περιπτώσεις που δοκιμάζει στο βάθος μεγάλη απογοήτευση. Ο Χριστός είναι ο
αληθινός ελευθερωτής του κόσμου. Ο δαιμονισμένος που παρουσιάζει η σημερινή
ευαγγελική περικοπή θεραπεύθηκε μόλις συνάντησε τον Χριστό. Τον είδαμε να
μεταβάλλεται ριζικά και να γίνεται νέα ύπαρξη. Από γυμνός γίνεται «ιματισμένος»
και από αλλοπρόσαλλος «σωφρονών». Ζούσε πριν σε μνήματα και σε έρημους τόπους,
μετά όμως επικοινωνεί και μάλιστα με τον πιο αυθεντικό τρόπο με τους
συνανθρώπους του. Η επιθετικότητα και η καταστροφική μανία που τον καταλάμβαναν
μεταβάλλονται σε ορμή κοινωνικότητας και σχέσης με τους γύρω του.
Η
κοινωνικότητα
Η
κοινωνικότητα είναι ουσιώδες γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης, γεγονός που
αναγνώρισε από την αρχή και η φιλοσοφική σκέψη. Η κοινωνικότητα που εκδηλώνει ο
άνθρωπος διαφέρει εκείνης των άλλων δημιουργημάτων και κινείται σ’ ένα τελειότερο
ορίζοντα. Αναπτύσσεται μάλιστα και κατακόρυφα ως θρησκευτικότητα.
Η
κοινωνικότητα του ανθρώπου εκδηλώνεται σαφώς με την υπέρβαση της ατομικότητάς
του. Αυτή πραγματοποιείται με την ανιδιοτελή αγάπη προς τον Θεό και τον
πλησίον. Η αγάπη ξεπερνά τα όρια του ατόμου. Γιατί καθιστά τον άνθρωπο πρόσωπο
που σπεύδει να συναντήσει τον άλλο με ανοικτές αγκάλες και με πλήρη αποδοχή.
Ο
χριστιανός από μια άλλη θεώρηση είναι κατ’ εξοχήν κοινωνικός αλλά και
«αντικοινωνικός». Είναι «αντικοινωνικός» γιατί απαρνείται τον κόσμο και τα
πράγματα του κόσμου για να δοθεί ολοκληρωτικά στον Θεό. Ταυτόχρονα όμως είναι
κοινωνικός γιατί στον Θεό και με τον Θεό βρίσκει την αληθινή αγάπη και κοινωνεί
με ολόκληρο τον κόσμο. Όπως ο Χριστός, έτσι και ο πιστός αφήνει τον εαυτό του να
γίνει πλησίον για κάθε άνθρωπο. Η πίστη που δεν έχει τις κοινωνικές προεκτάσεις
τις οποίες υπαγορεύει η αγάπη είναι πίστη θεωρητική και νεκρή. Ο χριστιανός δεν
μπορεί να αισθάνεται ευχαριστημένος όταν κλείνεται στον εαυτό του και αδιαφορεί
για τις ανάγκες του πλησίον του.
Τελικά,
η αληθινή ανθρώπινη κοινωνία αναπτύσσεται στο πρότυπο της Αγίας Τριάδας. Παρά
την ασύλληπτη διαφορά μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ο Τρισυπόστατος Θεός
προβάλλεται στην Εκκλησία ως πρότυπο για ολόκληρη την ανθρωπότητα και για κάθε
άνθρωπο ξεχωριστά. Το Τριαδικό πρότυπο βρίσκει την ιδανική εφαρμογή του στη ζωή
της Εκκλησίας. Η Εκκλησία, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο άγιος Μάξιμος ο
Ομολογητής είναι τύπος και εικόνα «του σύμπαντος κόσμου». Αυτό φανερώνει όχι
μόνο τη θέση των χριστιανών μέσα στην κοινωνία, αλλά και την αποστολή της
Εκκλησίας στον κόσμο.
Η
θεραπεία
Η
ένταξη του ανθρώπου στην αληθινή κοινωνία που υπόσχεται η Εκκλησία προϋποθέτει
την απελευθέρωσή του αλλά και τη γιατρειά του από τις λογής ασθένειες που τον
προσβάλλουν. Ο δαιμονισμένος θεραπεύτηκε από το μεγάλο γιατρό, τον Χριστό.
Καμιά ασθένεια, διαβεβαιώνει η Εκκλησία, δεν μένει αθεράπευτη. Ο άνθρωπος που
αφήνει την ύπαρξή του να είναι συνδεδεμένη με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού
γιατρεύεται από όλες τις «ασθένειες» που τόσο βασανιστικά τον καθηλώνουν στο
κρεβάτι της μοναξιάς και της ακοινωνησίας. Αυτό αποτυπώνεται και στην εξωτερική
του εμφάνιση, όπως είδαμε στο θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου. Η παρουσία
της αγάπης του Χριστού έδινε μεγάλη πληρότητα στον εαυτό του ώστε το μόνο που
φοβόταν ήταν ο κίνδυνος να περιπέσει στην προηγούμενη κατάστασή του. Ο άνθρωπος
που είναι ενωμένος με τον Χριστό αισθάνεται μεγάλη ασφάλεια. Μέσα του κατοικεί
ο Χριστός και γι’ αυτό γίνεται απόστολος και μάρτυράς του. Όπως συνέβη με το δαιμονισμένο
που «απήλθεν κηρύσσων όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς».
Αγαπητοί
αδελφοί, ο άνθρωπος μπορεί και σήμερα να δεχθεί στη ζωή του τον ελευθερωτή
Χριστό. Είναι ο μόνος που μπορεί να τον απαλλάξει από κάθε καταλυτική δύναμη
του κακού. Είναι εκείνος που απαλλάσσει τον άνθρωπο από τις δυνάμεις του κακού
και το διασώζει με όλα τα χαρακτηριστικά της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του.
Τον αποκαθιστά στην πιο αυθεντική κοινωνικότηα «ιματισμένον και σωφρονούντα».
Χριστάκης
Ευσταθίου, Θεολόγος-
Εκκλησία
Κύπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου