Η «αραβική άνοιξη» έχει μετατραπεί σε «χριστιανικό χειμώνα».

Το τέλος του Χριστιανισμού στη Μέση Ανατολή

Σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, η «αραβική άνοιξη» έχει μετατραπεί σε «χριστιανικό χειμώνα».

Τα τελευταία χρόνια ήταν καταστροφικά για τα 14 εκατομμύρια των ταλαιπωρημένων Χριστιανών της περιοχής.

Στην Αίγυπτο, η ανάδυση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας συνοδεύτηκε από διαδηλώσεις εναντίον των Κοπτών, καθώς και πυρπολήσεις ναών. Στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, οι Χριστιανοί φεύγουν για να μη βρεθούν στα διασταυρούμενα πυρά μεταξύ της οικιστικής πολιτικής του Benjamin Netanyahu και των όλο και πιο ριζοσπαστικών Σουνιτών γειτόνων τους, που υποστηρίζουν την Χαμάς.

Η χειρότερη περίπτωση όμως, είναι αυτή του Ιράκ, όπου τα 2/3 των Χριστιανών (250.000) έχουν ήδη φύγει, από τότε που ανετράπη ο Σαντάμ. Οι περισσότεροι κατέφυγαν στην Συρία.

Όποιος επισκέπτονταν την Δαμασκό τα τελευταία χρόνια, έβλεπε παντού, στους δρόμους και στα πάρκα, Χριστιανούς πρόσφυγες από το Ιράκ. Πρώην τραπεζικοί υπάλληλοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί και επιχειρηματίες, που αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες, ζώντας  με τις οικογένειά τους σε μικρά διαμερίσματα, εξαρτώμενοι από την ελεημοσύνη της εκκλησίας ή τις όποιες αποταμιεύσεις τους.

Όπως μου ανέφερε ένας απ’ αυτούς, «πριν από τον πόλεμο δεν υπήρχε διαχωρισμός Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Με τον Σαντάμ κανένας δεν μας ρωτούσε για το θρήσκευμά μας, ενώ όλοι ήμασταν ελεύθεροι να λατρεύουμε ότι θέλαμε. Τώρα, το 75% των Χριστιανών έχει φύγει…», λέει.

Σήμερα, οι πρόσφυγες από το Ιράκ αντιμετωπίζουν μια δεύτερη φυγή, αφού οι Σύριοι οικοδεσπότες τους, κινδυνεύουν κι αυτοί. Ήδη έχουν στηθεί προσφυγικοί καταυλισμοί και κατασκηνώσεις στη κοιλάδα Μπεκά του Λιβάνου, ενώ πολλοί μετακινούνται προς την Ιορδανία.

Οι περισσότερες επιθέσεις στη Συρία σημειώνονται προς το παρόν μεταξύ Σουνιτών και Αλεβιτών Μουσουλμάνων. Άρχισαν όμως να σημειώνονται και αιματηρές επιθέσεις εναντίον της χριστιανικής μειοψηφίας. Σε μια περιοχή (Qusayr), υπήρξε εθνοκάθαρση των ντόπιων Χριστιανών, τους οποίους οι τζιχαντιστές κατηγόρησαν ως συνεργάτες του συριακού καθεστώτος. Η εν λόγω κοινότητα, που αποτελεί το 10% του πληθυσμού της περιοχής είναι τώρα τρομοκρατημένη.

Τα τελευταία 100 χρόνια, πολύ πριν έρθουν στην εξουσία οι Άσαντ, η Συρία αποτελούσε ασφαλές καταφύγιο για τους Χριστιανούς της Μ. Ανατολής. Η χώρα φιλοξένησε τους Αρμένιους, που ήταν θύματα της γενοκτονίας των Νεότουρκων το 1915, καθώς και τους Χριστιανούς Παλαιστίνιους που εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές  εστίες τους το 1948, με την ίδρυση του Ισραήλ. Στις δεκαετίες του 1970 και 1980, η Συρία αποτέλεσε καταφύγιο για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και Μαρονίτες, που προσπαθούσαν να γλιτώσουν από τις θρησκευτικές αναταραχές του Λιβάνου.

Μπορεί το καθεστώς του Άσαντ να ήταν ένα μονοκομματικό κατασταλτικό καθεστώς, που περιόριζε τα πολιτικά δικαιώματα,  επέτρεπε όμως τις πολιτισμικές και θρησκευτικές ελευθερίες. Για αυτό και οι συριακές θρησκευτικές μειονότητες της Συρίας απολάμβαναν ασφάλεια και σταθερότητα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι αλλού. Και αυτό ίσχυε κυρίως για τις αρχαίες χριστιανικές μειονότητες. Ο λόγος είναι πως οι Άσαντ είναι Αλεβίτες, μια σιιτική μειονότητα που θεωρείται αιρετική, και μάλιστα τα μέλη της χαρακτηρίζονται υποτιμητικά  ως Nusayris, ή «μικροί Χριστιανοί». Μάλιστα οι λειτουργίες τους μοιάζουν πολύ με χριστιανικές. Οι Αλεβίτες αποτελούν μόλις το 12% του πληθυσμού της Συρίας, και οι Άσαντ κατάφεραν να κρατήσουν την εξουσία δημιουργώντας ένα σύμπλεγμα συμμαχιών με τις διάφορες μειονότητες, ως αντίβαρο στην πλειοψηφία των Σουνιτών Μουσουλμάνων.

Στην Συρία του Άσαντ οι χριστιανικές γιορτές ήταν συγχρόνως και εθνικές. Οι Χριστιανοί εξαιρούνταν από την εργασία τα πρωινά της Κυριακής, ενώ οι ναοί και τα μοναστήρια (όπως και τα τζαμιά) είχαν δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ τους παρέχονταν και δωρεάν γη για την κατασκευή νέων ναών. Γενικά, η ελευθερία που ζούσαν οι Χριστιανοί στην Συρία, δεν συναντιόνταν πουθενά αλλού στην ευρύτερη Μ. Ανατολή. Αυτό όμως το θρησκευτικό μωσαϊκό κινδυνεύει σήμερα με διάλυση.

Όπως και στην Αίγυπτο, έτσι και στη Συρία, οι χριστιανικές  εκκλησίες στοιχήθηκαν πίσω από το καθεστώς, με το που εκδηλώθηκε η αραβική άνοιξη.

Αρχικά, πολλοί πιστοί δεν συμφώνησαν με αυτή την επιλογή. Μάλιστα κάποιοι νεαροί Χριστιανοί ενώθηκαν με όλους  αυτούς που ήθελαν την ανατροπή του καθεστώτος, ελπίζοντας για περισσότερη ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία. Ένα χρόνο μετά είναι πλέον πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιος Χριστιανός ο οποίος να συνεχίζει να υποστηρίζει την επανάσταση.

Υπάρχουν αναφορές για μαχητές της Αλ Κάιντα που πολεμούν δίπλα στους αντάρτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, ενώ η στήριξη που παρέχει η Τουρκία στο Συριακό Εθνικό Συμβούλιο τρομοκρατεί τους Αρμένιους της χώρας.

Σχεδόν σε  κάθε περιοχή της Συρίας, ακόμη και εκεί όπου δεν διεξάγονται συγκρούσεις, η εγκληματικότητα κυριαρχεί για τα καλά. Και όσο το καθεστώς μοιάζει να πλησιάζει στο τέλος του, τόσο οι Χριστιανοί ανησυχούν πως θα έχουν κι αυτοί την τύχη που είχαν οι αντίστοιχοι του Ιράκ.

Και όπως πάντα, οι Χριστιανοί απορούν με την στάση της (χριστιανικής) Αμερικής. Όταν ο George W. Bush εισέβαλλε στο Ιράκ, είχε την αφέλεια να πιστεύει πως ο Σαντάμ θα αντικατασταθεί από μια ειρηνική, φιλοαμερικανική αραβική δημοκρατία, που θα επεδίωκε την στήριξη της χριστιανικής Δύσης. Στην πραγματικότητα όμως, εννιά χρόνια αργότερα, αυτό που δημιουργήθηκε είναι ένα ριζοσπαστικό και ασταθές φιλοϊρανικό θρησκευτικό πεδίο μάχης. Τώρα η Αμερική στηρίζει κάποιες αντιπολιτευτικές ομάδες, οι οποίες είναι πολύ πιθανό να κάνουν τα ίδια στις μειονότητες της Συρίας.

Όπως και στη δεκαετία του ‘80, μια κοινή επιχείρηση μεταξύ της CIA και των σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών, μπορεί να καταλήξει στην αντικατάσταση του σκληρού κοσμικού κράτους της Συρίας, από ένα σκληροπυρηνικό καθεστώς Σαλαφιστών. Αν συμβεί κάτι τέτοιο και στη Συρία, τότε θα ζήσουμε το οριστικό τέλος της αρχαίας χριστιανικής μειονότητας στη Μ. Ανατολή.

S.A.

realclearworld.com & antinews