Η Κυριακή του Τυφλού στο βιβλίο των θρησκευτικών Ε΄Δημοτικού του 1976

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΟΝ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΤΥΦΛΟ

Εισαγωγή

Εἶναι φθινόπωρο. Οἱ Ἑβραῖοι γιόρταζαν τὴν γιορτὴ τῆς Σκηνοπηγίας μιὰ ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες γιορτές τους. Βαστοῦσε ἑφτὰ μέρες καὶ τὴ γιόρταζαν στὴν Ἱερουσαλὴ γιὰ νὰ θυμοῦνται τὸ πέρασμα τους ἀπὸ τὴν ἔρημο, ὅταν γύριζαν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο στὴ Χαναὰν κι ἔμειναν κάτω ἀπὸ σκηνές.

Ὁ Χριστὸς πῆγε στὴν Ἱερουσαλὴμ μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές του γιὰ τὴ μεγάλη γιορτή. Τὶς περισσότερες ἡμέρες δίδασκε στὸ μεγάλο ναό. Τὴν τελευταία ἡμέρα θύμωσαν τόσο πολὺ οἱ Ἰουδαῖοι καὶ οἱ Φαρισαῖοι, ποὺ θέλησαν νὰ τοῦ κάμουν κακό.

Καθὼς ἔβγαινε ἀπὸ τὸν ναὸ ὁ κύριος, ἀπάντησε στὰ σκαλιὰ ἕναν τυφλὸ ἐκ «γενετῆς», ποὺ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη.

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην (κεφ. Θ´, 1 - 38).

Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ παράγων Ἰησοῦς εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς.
Καὶ ἠρώτησαν αὐτόν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ραββὶ τὶς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτού, ἵνα τυφλὸς γεννηθῆ;

Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς· οὔτε οὖτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ.

Ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με, ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νύξ, ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι.

Ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου.

Ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ.

Καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε, νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ ὅ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος, ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο καὶ ἦλθε βλέπων.

Οἱ οὗν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον, ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; Ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν, ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν· ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγὼ εἰμι.

Ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεώχθησαν οἱ ὀφθαλμοί;

Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς, πηλὸν ἐποίησε καί ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι, ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα.

Εἶπον οὖν αὐτῷ. Ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ εἶδα.

Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τὸν ποτε τυφλόν.

Ἦν δὲ σάββατον, ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς.

Πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν, ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην καὶ βλέπω.

Ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὖτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ; ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ, ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν;

Καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς.

Λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν.

Οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ, ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος.

Καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ ὑιὸς ὑμῶν, ὅν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει;

Ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν, ὅτι οὐτός ἐστι ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη.

Πῶς δὲ νῦν βλέπει, οὐκ οἴδαμεν, ἤ τὶς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει.

Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐὰν τις αὐτὸν ὁμολογὴσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται.

Διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε.

Ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον. ὅς ἧν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῶῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν.

Ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν, οὐκ οἶδα, ἕν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω.

Εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς;

Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἥδη, καὶ οὖκ ἠκούσατε; τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε μαθηταὶ αὐτοῦ γενέσθαι;

Ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί.

Ἡμεῖς οἴδομεν, ὅτι Μωϋσεῖ λελάθηκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν.

Ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστὸν ἐστιν ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς.

Οἴδαμεν δέ, ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει. Ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ἦ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει.

Ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη, ὅτι ἤνοιξέ τις τοὺς ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου.

Εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν.

Ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διαδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω.

Ἤκουσεν ὁ Ἰησοῦς, ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὐρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;

Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλὼν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν.

Ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.

Ἐξήγηση

Ἐκεῖνον τὸν καιρὸ, περνώντας ὁ Ἰησοῦς εἶδε ἄνθρωπο γεννημένο τυφλὸ καὶ τὸν ρώτησαν οἱ μαθητές του καὶ εἶπαν, Διδάσκαλε, ποιὸς ἔκανε ἁμαρτία, αὐτὸς ἢ οἱ γονεῖς του, γιὰ νὰ γεννηθῆ τυφλός;

Ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς· οὔτε αὐτὸς ἁμάρτησε οὔτε οἱ γονεῖς του. Ἀλλὰ γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτόν.

Πρέπει ἐμεῖς νὰ κάνωμε τὰ ἔργα αὐτοῦ ποὺ μᾶς ἔστειλε ὅσο εἶναι ἡμέρα· ἔρχεται ἡ νύχτα καὶ τότε κανεὶς δὲ θὰ μπορῆ νὰ δουλέψη μόνος.

Ὅταν εἶμαι στὸν κόσμο, φῶς εἶμαι τοῦ κόσμου.

Ὅταν εἶπε αὐτά, ἔφτυσε κάτω κι ἔκανε λάσπη ἀπὸ τὸ φτύσιμο καὶ τοῦ ἔβαλε τὴ λάσπη στὰ μάτια ἐπάνω.

Καὶ τοῦ εἶπε, πήγαινε, νίψου, στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, ποὺ θὰ πῆ ἀπεσταλμένος, ἔφυγε λοιπὸν καὶ νίφτηκε καὶ γύρισε βλέποντας.

Οἱ γείτονες τότε καὶ ὅσοι τὸν ἕβλεπαν πρὶν πὼς ἦταν τυφλὸς ἔλεγαν. Δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ καθόταν καὶ ζητιάνευε;

Ἄλλοι ἔλεγαν πὼς αὐτὸς εἶναι ἄλλοι ὄχι, ἀλλὰ τοῦ μοιάζει, ἐκεῖνος ἔλεγε πὼς ἐγὼ εἶμαι.

Τοῦ ἔλεγαν λοιπόν· πῶς ἄνοιξαν τὰ μάτια σου; ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος καὶ εἶπε· ἄνθρωπος ποὺ τὸν λένε Ἰησοῦ ἔκανε λάσπη καὶ μοῦ ἄλειψε τὰ μάτια καὶ μοῦ εἶπε· πήγαινε στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψου· πῆγα καὶ ἅμα νίφτηκα εἶδα.

Καὶ τοῦ εἶπαν ποῦ εἶναι ἐκεῖνος; δὲν ξέρω τοὺς λέει.

Τὸν πηγαίνουν στοὺς Φαρισαίους τὸν ἄλλοτε τυφλό.

Καὶ ἦταν Σάββατο, ὅταν ἔκανε ὁ Ἰησοῦς τὴ λάσπη καὶ τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια.

Πάλι λοιπὸν τὸν ρώτησαν οἱ Φαρισαῖοι, πῶς εἶδε.

Κι ἐκεῖνος τοὺς εἶπε, λάσπη μοῦ ἔβαλε στὰ μάτια ἐπάνω, νίφτηκα καὶ βλέπω.

Ἔλεγαν τότε μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ Θεό, γιατὶ δὲν κρατάει τὸ Σάββατο.

Ἄλλοι ἔλεγαν, πῶς μπορεῖ ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς νὰ κάνη τέτοια θαύματα;

Καὶ φιλονικοῦσαν μεταξύ τους.

Ἔλεγαν λοιπὸν πάλι τοῦ τυφλοῦ, ἐσὺ τί λέγεις γι’ αὐτόν; γιατί σοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια; κι ἐκεῖνος εἶπε, γιατὶ εἶναι προφήτης.

Δὲν πίστεψαν λοιπὸν οἱ Ἰουδαῖοι πὼς τυφλὸς ἦταν ἐκεῖνος καὶ εἶδε, ἕως ὅτου φώναξαν τοὺς γονεῖς του

καὶ τοὺς ρώτησαν λέγοντας· Αὐτὸς εἶναι ὁ γιός σας, ποὺ λέτε ὅτι γεννήθηκε τυφλός; Πῶς λοιπὸν βλέπει τώρα;

Οἱ γονεῖς ἀποκρίθηκαν καὶ εἶπαν. Ξέρομε πὼς αὐτὸς εἶναι ὁ γιός μας καὶ ὅτι γεννήθηκε τυφλός.

Ἀλλὰ πῶς τώρα βλέπει δὲν ξέρουμε ἤ ποιὸς τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια ἐμεῖς δὲν ξέρομε. Αὐτὸς εἶναι μεγάλος, ρωτῆστε τον, αὐτὸς θὰ σᾶς πῆ γιὰ τὸν ἑαυτό του. Αὐτὰ εἶπαν οἱ γονεῖς του γιατὶ φοβόταν τοὺς Ἰουδαίους. Γιατὶ εἶχαν συμφωνήσει οἱ Ἰουδαῖοι ὅτι ἂν κανεὶς πιστεύη στὸ Χριστό, νὰ διωχθῆ ἀπὸ τὴ συναγωγή.

Γιὰ τοῦτο οἱ γονεῖς του εἶπαν πὼς ἡλικία ἔχει, ρωτῆστε τον.

Φώναξαν λοιπὸν τὸν ἄνθρωπο ξανά, τὸν πρὶν τυφλὸ καὶ τοῦ εἶπαν. Δόξασε τὸ Θεό· ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ἁμαρτωλός.

Ἀποκρίθηκε λοιπὸν ἐκεῖνος καὶ εἶπε· ἂν εἶναι ἁμαρτωλὸς δὲν ξέρω· ἕνα ξέρω, πὼς ἤμουν τυφλὸς καὶ τώρα βλέπω.

Τοῦ εἶπαν λοιπὸν τί σοῦ ἔκανε; πῶς σοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια;

Τοὺς ἀποκρίθηκε. Σᾶς εἶπα καὶ δὲν ἀκούσατε, τί λοιπὸν θέλετε νὰ ξανακούσετε; μήπως θέλετε καὶ σεῖς νὰ γίνεται μαθητές του.

Καὶ τὸν ἔβρισαν καὶ εἶπαν. Ἐσὺ εἶσαι μαθητής του, ἐμεῖς εἴμαστε μαθητὲς τοῦ Μωυσῆ.

Ἐμεῖς ξέρομε πὼς τοῦ Μωυσῆ μίλησε ὁ Θεός· αὐτὸν δὲν τὸν ξέρομε ἀπὸ ποῦ εἶναι.

Ἀποκρίθηκε ὁ ἄνθρωπος καὶ τοὺς εἶπε· ἐδῶ εἶναι τὸ παράξενο, ὅτι σεῖς δὲν ξέρετε ἀπὸ ποῦ εἶναι, καὶ μοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια.

Ξέρομε πὼς ὁ θεὸς ἁμαρτωλοὺς δὲν ἀκούει.

Ἀλλ’ ἐὰν εἶναι κανεὶς θεοφοβούμενος καὶ κάνει τὸ θέλημά του, αὐτὸν ἀκούει. Στὸν αἰώνα δὲν ἀκούστηκε ὅτι ἄνοιξε κανεὶς μάτια τυφλοῦ ἐκ γενετῆς.

Ἐὰν αὐτὸς δὲν ἦταν ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν μποροῦσε τίποτα νὰ κάνη.

Ἀποκρίθηκαν καὶ τοῦ εἶπαν. Ἐσὺ γεννήθηκες μὲ ἁμαρτίες ὁλόκληρος καὶ ἐσὺ μᾶς μαθαίνεις; Καὶ τὸν ἔβγαλαν ἔξω.

Ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς πὼς τὸν ἔβγαλαν ἔξω, καὶ τὸν βρῆκε καὶ τοῦ εἶπε, ἐσὺ πιστεύεις στὸν υἱὸ τοῦ Θεοῦ;

Ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε καὶ εἶπε· καὶ ποιὸς εἶναι Κύριε, γιὰ νὰ τὸν πιστέψω;

Τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς· καὶ τὸν εἶδες καὶ αὐτὸς εἶναι ποὺ ὁμιλεῖ μαζί σου.

Κι ἐκεῖνος εἶπε· πιστεύω, Κύριε, καὶ τὸν προσκύνησε.

Ρητό: «Οἴδαμεν ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει».

ΟΜΙΛΙΑ

Εἶναι τυφλός. Καθισμένος στὰ σκαλιὰ τοῦ μεγάλου ναοῦ ἔχει ἁπλωμένο τὸ χέρι του ζητώντας ἐλεημοσύνη. Ἀκούει τὰ βήματα χιλιάδων ἀνθρώπων, ποὺ ἀνεβοκατεβαίνουν. Ἀκούει τὶς φωνές τους, ὀσφραίνεται τὴ μυρουδιὰ τοῦ θυμιάματος ποὺ καίει καὶ τῶν λουλουδιῶν ποὺ κρατᾶνε οἱ προσκυνητὲς στὰ χέρια τους. Δὲν μπορεῖ νὰ νιώση τὴν εὐχαρίστηση ποὺ σκορπίζει στὰ μάτια ἡ ὀμορφιά τους. Οἱ φθινοπωρινὲς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου λούζουν τὸ πρόσωπό του καὶ λάμπουν σὰν πέφτουν στὶς μαρμαρένιες κολόνες τοῦ ναοῦ κι αὐτὸς εἶναι βυθισμένος στὸ αἰώνιο σκοτάδι του.

Ἡ σημερινὴ γιορτὴ σκόρπιζε παντοῦ τὴ χαρὰ καὶ ὅλοι λέγανε, πὼς ἡ τελετὴ τῆς γιορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας ἦταν ἡ πιὸ χαρούμενη καὶ ἡ πιὸ ἐπιβλητικὴ καὶ μεγαλόπρεπη. Γιὰ τὸν τυφλὸ εἶναι ξένη ὄχι μόνο ἡ χαρὰ τοῦ πανηγυριοῦ, ἀλλὰ καὶ κάθε χαρὰ τῆς ζωῆς.

Τὸ αὐτί του χαίρεται μονάχα τὴ γλυκιὰ ἁρμονία ποὺ σκορποῦν γύρω του τὰ ἔγχορδα ὄργανα καὶ τὰ κύμβαλα τοῦ ναοῦ. Τότε μαζὶ μὲ τοὺς ὕμνους καὶ τὰ «Ἀλληλούια» τῶν ἱερέων καὶ τοῦ πλήθους, στέλνει κι αὐτὸς τὴν εὐχαριστήριο προσευχή του στὸν Πλάστη. Τὸν εὐχαριστεῖ καὶ τὸν παρακαλεῖ γιὰ ἐκείνους ποὺ σπλαχνικὰ ἄνοιξαν τὸ χέρι τοῦ ἐλέους καὶ τῆς συμπόνιας καὶ θέλησαν νὰ τοῦ σκορπίσουν λίγη χαρά, μὲ τὴν ἐξασφάλιση τοῦ καθημερινοῦ του ψωμιοῦ.

Ἦταν προσευχὴ θερμὴ ἀπὸ ἕνα δυστυχισμένο καὶ σὰ θάφτανε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ, πρώτη αὐτὴ ἀπ’ ὅλες τὶς ἄλλες θὰ προσκυνοῦσε καὶ πρώτη θὰ ἔπαιρνε τὸ μερίδιό της. Γιατὶ ὅλοι ὅσοι ἄνοιξαν τὸ χέρι τους κι ἔδωσαν, ἔκαναν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μ’ ἐκεῖνα ποὺ ὁ υἱός του ὁ ἀγαπητός, δίδασκε τοὺς ἀνθρώπους στὴ γῆ. «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται».

Σὰν κατακλείδα τῆς εὐχαριστήριας προσευχῆς του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν ἐλέησαν, ὁ τυφλός, παρακαλοῦσε τὸ Θεό του καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ τὸ αἰώνιο σκοτάδι του. Μιὰ ἐνδόμυχη ἐλπίδα εἶχε πάντα, πὼς μποροῦσε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ γίνη καλά.

Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ζοῦσε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ἤλπιζε στὴ βοήθειά του.

Βγαίνοντας ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸ ναό, εἶδε μπροστά του τὸν τυφλὸ καὶ τὸν λυπήθηκε. Ἔφτυσε στὸ χῶμα, ἔκανε πηλό, ἄλειψε μ’ αὐτὸν τὰ κλεισμένα μάτια τοῦ τυφλοῦ καὶ τοῦ εἶπε: «Πήγαινε στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ καὶ πλύσου». Ὕστερα ἀπὸ τὴν πράξη του αὐτή, ποὺ ἦταν σὰν ἀπάντηση στοὺς κακοὺς Φαρισαίους, ποὺ θέλησαν νὰ τοῦ κάνουν κακὸ μέσα στὸ ναό, ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς μαθητές του ἔφυγε.

Μὲ τὶ ἀγωνία πῆγε ὡς τὴν κολυμβήθρα ὁ τυφλός! Βιαζόταν ὅσο μποροῦσε, ὁ καημένος κι ἔπεσε πολλὲς φορὲς στὸ δρόμο ὅσο νὰ φτάση. Ὅταν πλησίασε καὶ ἄκουσε τὸ νερὸ τῆς δεξαμενῆς νὰ τρέχη ἡ ἀγωνία του δυνάμωσε. Πλένει βιαστικὰ βιαστικὰ τὸν ξεραμένο πηλὸ ἀπ’ τὰ μάτια του κι ἀμέσως ἀνοίγουν. Τί χαρὰ ἔνιωσε ὁ δυστυχής! Κοιτάζει δεξιά, ἀριστερά, παντοῦ, καὶ δὲ χορταίνει τὸν κόσμο.

Τρέχει τώρα μὲ ὅση δύναμη εἶχε. Δὲ φοβόταν μὴν πέση. Τὰ μάτια του εἶναι ὁ καλύτερος ὁδηγός του. Πέταξε ἀπὸ τὴ χαρά του καὶ τὸ μπαστούνι του. Βιαζόταν νὰ φτάση στὸ ναὸ μήπως ἔβρισκε ἐκεῖ τὸν εὐεργέτη του, γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήση γιὰ τὸ μεγάλο καλὸ ποὺ τοῦ ἔκανε.

Πόση ἀπογοήτευση δοκίμασε σὰ δὲν τὸν βρῆκε ἐκεῖ! Τὴ λύπη του τὴν μεγάλωσαν περισσότερο οἱ κακοὶ γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ποὺ ζητοῦσαν λεπτομέρειες τῆς θεραπείας του καὶ κατηγοροῦσαν τὸν εὐεργέτη του πὼς ἡμέρα Σάββατο τὸν θεράπευσε. Ἔλεγαν πὼς εἶναι ἕνας πολὺ μεγάλος ἁμαρτωλός. Ὁ τυφλὸς μὲ λογικὴ ἀξιοζήλευτη τοὺς ἀπαντάει: Αὐτὸς ποὺ μὲ θεράπευσε ἦταν προφήτης. Ἄν δὲν ἦταν ἀπὸ τὸ Θεὸ σταλμένος δὲ θὰ μποροῦσε νὰ κάμη θαύματα. «Εἰ μὴ ἦν οὗτος ἐκ τοῦ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν».

Τὸν ἔβρισαν καὶ τὸν ἔδιωξαν. Ὅταν ἀργότερα τὸν βρῆκε ὁ Χριστὸς τὸν ρώτησε: «Ἐσὺ πιστεύεις στὸν υἱὸ τοῦ Θεοῦ;» Ὁ τυφλὸς ποὺ δὲν ἤξερε πὼς ἔχει μπροστά του τὸν εὐεργέτη του, ἀπάντησε: «Καὶ ποιὸς εἶναι, Κύριε, γιὰ νὰ πιστέψω σ’ αὐτόν;» «Αὐτὸς ποὺ μιλεῖ μαζί σου αὐτὴ τὴ στιγμὴ» τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Πέφτοντας στὰ πόδια τοῦ εὐεργέτου του ὁ τυφλός, τὰ καταφιλοῦσε λέγοντας: «Πιστεύω, Κύριε, πιστεύω»!

-ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ Α' ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΕΛΗ ΠΕΚΛΑΡΗ 1976 -Θρησκευτικά Πέμπτης Δημοτικού