Εκκλησία
και πολιτεία
Γράφει ο μοναχός Μωυσής,
Αγιορείτης
Οι δυσκολίες των καιρών θα
μπορούσαν να οδηγήσουν την πολιτεία στην υποστήριξη θεσμών ιερών, όπως είναι η
ορθόδοξη εκκλησία, της οποίας αναγνωρίζουν επιφυλακτικά μόνο το φιλανθρωπικό
έργο.
Η εκκλησία έχει δύναμη να ενώνει, να εμπνέει, να παρηγορεί,
να δίνει ελπίδα. Εντούτοις συχνά πυκνά τη χτυπούν και θέλουν να την απαξιώσουν.
Η εκκλησία βεβαίως δεν φοβάται διόλου τον πόλεμο. Πολεμούμενη νικά, κατά τον
ιερό Χρυσόστομο. Είναι η εκκλησία των μαρτύρων, των ομολογητών, των οσίων, των
αγωνιστών. Η πολεμική αυτή υπήρχε πάντοτε, σήμερα όμως έχει ενταθεί. Η εκκλησία
είναι το φως και η αλήθεια. Δεν την επηρεάζει το σκοτάδι και το ψέμα.
Η εκκλησία, το Άγιον Όρος, οι κληρικοί, οι μοναχοί και οι
πιστοί δεν θα πρέπει συνεχώς να έχουν μια αμυντική θέση, έναν φόβο, μια
ηττοπάθεια. Η εκκλησία παντού και πάντοτε θα πρέπει να ομολογεί την αλήθεια, να
κηρύττει Χριστό Σταυροαναστηθέντα, να προσφέρει θάρρος, ελπίδα και αισιοδοξία.
Ο λόγος να έχει εμπειρία και βίωμα. Ο βίος καθαρότητα και ανυποκρισία ώστε να
επηρεάζει. Στον πόλεμο δεν απαντάμε με πόλεμο, ούτε στο κακό με κακό. Ο αγώνας
μάς δοκιμάζει, μας ωριμάζει, μας καλλιεργεί, μας ωραιοποιεί. Ποτέ η εκκλησία
δεν θα χρησιμοποιήσει κοσμικά μέσα για να επιβληθεί. Μερικές φορές διδάσκει με
το παράδειγμα, τη διακριτική σιωπή, τον νηφάλιο λόγο, τις πράξεις και τα έργα,
και όχι με τα παχιά και βροντώδη λόγια.
Η πονεμένη πατρίδα μας, η ηρωική Ελλάδα, έχει μεγάλη ανάγκη
από ουσιαστικές κοινωνικές και πνευματικές αλλαγές. Μόνο έτσι θα μπορεί να
εμποδιστεί η κάθε χρεοκοπία που τόσο ταλαιπωρεί. Η κατάσταση έχει φτάσει σε
όρια τραγικά.
Άνθρωποι παραμιλούν, έχουν χάσει τον ύπνο τους, παιδάκια
λιποθυμούν από πείνα, νέοι αυτοκτονούν. Δεν φτάνει η εκκλησία να μοιράζει
χιλιάδες πιάτα φαγητό. Δυστυχώς υπάρχει σοβαρή έλλειψη παιδείας από υποτίθεται
υπεύθυνους ανθρώπους, που κινούνται δίχως υψηλούς στόχους και οράματα. Άνθρωποι
σε θέσεις-κλειδιά δίχως έμπνευση, φιλότιμο και μεράκι. Όλοι αυτοί που θα
μπορούσαν να ανακόψουν την εξαθλίωση του τόπου μας και των ταλαίπωρων ανθρώπων.
Όπως λέει εύστοχα σύγχρονος αγιορείτης ηγούμενος, «στο
επίπεδο της εθνικής και κοινωνικής συνοχής, της θυσίας και της προσφοράς, η
εκκλησία θα είχε διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο, εάν η πολιτεία δεν ήταν τόσο
στενόκαρδη και κοντόφθαλμη στην αξιοποίηση του δυναμικού της εκκλησίας».
Πράγματι αυτή η επιφυλακτικότητα της πολιτείας έναντι της εκκλησίας είναι λίαν
λυπηρή. Η κρίση είναι πρώτιστα πνευματική. Έτσι είναι απαραίτητη η συμβολή της
εκκλησίας.
Δυστυχώς η απερίσκεπτη απόρριψη των ηθικών και παραδοσιακών
αξιών μας είχε σοβαρές συνέπειες. Αλληθωρισμός προς τα ξένα, μιμητισμός προς τα
αλλότρια, στροφή προς τα θολά, δεν φέρνουν καλό. Πληγωθήκαμε από το ανίερο, το
μοντέρνο, το ξένο. Οι παραδοσιακές αξίες είναι γερές βάσεις, ισχυρά θεμέλια,
δυνατή ενέργεια. Η επικράτηση του ευδαιμονισμού, η νάρκωση της καλοπέρασης, η
επίδραση της εκκοσμίκευσης, η όξυνση του νεοπλουτισμού, η έξαρση της
διασκέδασης, η φλεγμονή της ηδονοθηρίας, τορπίλισαν την υγεία της κοινωνίας.
Την έθεσαν στο κρεβάτι του πόνου και της δυστυχίας. Θέλησε ο Νεοέλληνας να
ζήσει δίχως Θεό. Νόμισε πως μπορεί να ζήσει δίχως καρδιά. Δίχως Θεό η ζωή είναι
άχαρη, θολή, σκοτεινή, μαύρη. Ο Θεός χαρίζει απλόχερα ειρήνη, χαρά, ευλογία,
ισορροπία, απλότητα, εγκράτεια, ταπείνωση και υπομονή.
Μόνο ένας αληθινός χριστιανός μπορεί να είναι ικανοποιημένος
στα λίγα, τα λιτά, τα απαραίτητα. Χαίρεται να σέβεται, να τιμά. Να βοηθά, να
συνομιλεί ευγενικά. Η εκκλησία έχει παράδοση φιλανθρωπίας, φιλαδελφίας και
φιλοτεκνίας. Σέβεται και τιμά το κάθε πρόσωπο ως μοναδικό, ιερό και
ανεπανάληπτο. Ο ατομισμός, η ιδιοτέλεια, η έπαρση, το συμφέρον και η υποκρισία
είναι αδύνατον να ανήκουν σε ένα πιστό τέκνο της εκκλησίας. Η αλληλεγγύη, η
συλλογικότητα, η ενότητα είναι το γλυκό κρασί που χαρίζει «νηφάλια μέθη» στους
πιστούς. Οι μακράν γεύονται πικρά ποτά, αποτελέσματα των αυθαίρετων επιλογών
τους.
Είναι καιρός ακόμη η πολιτεία να δει ανεπιφύλακτα την
εκκλησία. Σήμερα, που τόσο μεγάλη είναι η ανάγκη της αλληλοβοήθειας και της
συνοχής, για τη διατήρηση βασικών αξιών. Είναι απαραίτητη η εκατέρωθεν γνήσια
εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και ομοψυχία. Η μικρή Ελλάδα μπορεί ξανά να
μεγαλουργήσει με τη συμφιλίωση. Η Εκκλησία καλεί σε ενότητα τους πάντες. Είναι
πολυτέλεια οι ιδιοτροπίες, οι διαχωρισμοί, οι αντιπαλότητες και οι γκρίνιες. Μη
και η εκκλησία γίνει κόμματα με περίεργες αντιφάσεις. Εκκλησία και πολιτεία,
ιδιαίτερα σήμερα, μπορούν και πρέπει άμεσα να συνεργαστούν, να συγκλίνουν, να
συμφωνήσουν. Ο πολιτισμός, η πίστη και η αγάπη θα δημιουργήσουν ισχυρό τείχος
για ανάπτυξη και πραγματική πρόοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου