Ο Αυξεντίου και η κατάντια της πολιτικής μας

Ο Αυξεντίου και η κατάντια της πολιτικής μας

Του Λουκή Λουκαϊδη

Είναι πεποίθησή μου ότι χωρίς αξίες και αρχές η ζωή είναι κενή περιεχομένου και η πορεία της είναι μια υλιστική και ανιαρή διαδρομή μέχρι τον θάνατο.

Δεν είναι εύκολο να επιδιώκεις ιδανικά. Και είναι πολύ πιο δύσκολο να πετυχαίνεις την εφαρμογή τους. Τυχεροί οι άνθρωποι που έχουν και τη δύναμη και τη δυνατότητα να πιστεύουν, να αγωνίζονται και να εφαρμόζουν πανανθρώπινες αρχές και αξίες. Αυτοί είναι που ανυψώνουν το επίπεδο της ανθρώπινης ζωής και γίνονται οι ίδιοι σύμβολα αρετής. Αυτός ήταν και ο Γρηγόρης Αυξεντίου.
Πίστευε στην ελευθερία, στην δικαιοσύνη, στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στην πατρίδα. Πολέμησε για τις αξίες αυτές και θυσίασε τη ζωή του. Πρέπει να είναι υπερήφανη η Κύπρος που γέννησε τέτοιο λεβέντη.

 Μπορεί πολλοί «ρεαλιστές» να ισχυρίζονται ότι ήταν λάθος ο αγώνας της ΕΟΚΑ ή ότι ήταν λάθος οι πολιτικοί χειρισμοί της αντιαποικιακής μας μάχης.
Όμως η αυτοθυσία Αυξεντίου δεν συναρτάται με την πολιτική ορθότητα του αγώνα κατά των Άγγλων ή με άλλες πολιτικές σκέψεις. Συναρτάται μόνο με το μεγαλείο του ψυχικού κόσμου του θυσιασθέντος που έδωσε την ζωή του για τις αρχές που πίστευε. Άνθρωποι με τέτοιο μεγαλείο ψυχής και πνευματικής ανάτασης αποτελούν μειοψηφία στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι αυτό του Σωκράτη. Μπορεί πολλοί να διαφωνούν με την αυτοθυσία και του Αυξεντίου και του Σωκράτη, δεν δικαιούται όμως κανένας να αμφισβητήσει το μεγαλείο της πράξης τους. Δηλαδή τη θυσία της ζωής τους για τα υψηλά ιδεώδη που πίστευαν.

 Η πίστη στα ιδεώδη Αυξεντίου θα ’πρεπε να εμπνέει και να καθοδηγεί όλους τους πολιτικούς ηγέτες του τόπου μας. Έστω κι αν δεν είναι δυνατός ο ένοπλος αγώνας για την επίτευξη των ιδεωδών αυτών, ο πολιτικός αγώνας για τη χώρα μας θα έπρεπε να έχει ως σταθερό φάρο τα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τα οποία αξίζει να αγωνίζεται ένας και τα οποία είναι τα μέσα και η συνταγή για μια σωστή λύση του προβλήματός μας. Αντί τούτου οι πολιτικοί μας έχουν παραμερίσει το πρότυπο αρετής του Αυξεντίου και επικαλούμενοι το «εφικτό» και τον «ρεαλισμό» έχουν απομακρυνθεί από στοιχειώδη ιδεώδη με αποτέλεσμα να αγωνίζονται για πολιτικούς συμβιβασμούς που αντιμάχονται τις βασικές πανανθρώπινες αξίες.

 Αγωνιζόμαστε σήμερα για να πετύχουμε φυλετικές διακρίσεις, να εφαρμόσουμε μια ακρωτηριασμένη ελευθερία και μια ψεύτικη, κατ’ όνομα δημοκρατία.

Και αντί για δικαιοσύνη μαχόμαστε για τη θεσμοθέτηση της αδικίας επιδιώκοντας τη νομιμοποίηση της παρανομίας, της αυθαιρεσίας και της μόνιμης διαίρεσης της πατρίδας μας. Και το χειρότερο πιστεύουμε ότι είμαστε αγωνιστές για… αρχές.

Έχουμε ξεφτιλιστεί, χάσαμε την αξιοπρέπεια μας, και καταπατήσαμε όλες τις αρχές και αξίες για τις οποίες πολέμησαν άνθρωποι όπως ο Αυξεντίου για να τις διατηρήσουν και να τις αναστηλώσουν δίδοντας έτσι νόημα στην ανθρώπινη ζωή.

 Και όλα αυτά διότι, λένε, πως αφού δεν μπορούμε να πετύχουμε το ιδεατό ας επιδιωξουμε ό,τι καλύτερο μπορούν να μας δώσουν οι δυνατοί.

Απωλέσαμε τον σκοπό της ζωής. Καταντήσαμε εν γνώσει μας συνεργάτες και υποταγείς σε ξένα συμφέροντα και σε διεθνείς υπαλλήλους.

Δεν αντιλαμβανόμαστε το αυτονόητο: ότι υποχωρώντας και απομακρυνόμενοι από πραγματικές αρχές χάνουμε τον απαραίτητο σεβασμό για την υπόθεσή μας και την όποια δυνατότητα δικαίωσής μας.

Αυτοκαταστρεφόμαστε. Από συμβιβασμό σε συμβιβασμό χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Προσπαθεί, λέει η πολιτική ηγεσία, να αποφύγει τον διαμελισμό και προτείνει… να τον νομιμοποιήσει. Δεν διακρίνει τη διαφορά μεταξύ αυτού που μας επιβάλλουν με τη βία και αυτού που επιλέγουμε οι ίδιοι. Ο κόσμος δεν εμπνέεται από τους πολιτικούς.

Τους οικτίρει για την κατάντια τους. Ιδίως όταν σκέφτεται τον Αυξεντίου.

Φιλελεύθερος,04/03/2012