Πρόκλησις: Κατά την εορτήν των μεγάλων αντιπαπικών Αγίων, οικουμενιστική συμπροσευχή εις την Θεσσαλονίκην

EΙΣ μίαν ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ καθηγηταὶ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν Πανεπιστημίου ὤφειλον νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὴν τόνωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ νὰ διδάσκουν εἰς τοὺς φοιτητὰς ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι παράλληλος μὲ ἐκείνη τῶν παραμονῶν τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Φλωρεντίας διὰ τὴν ψευδοένωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν κάμνουν ὅ,τι ἠμποροῦν (ὡρισμένοι), διὰ νὰ προπαγανδίσουν τὸν Οἰκουμενισμόν...
Εἰς τὸ πλαίσιον αὐτὸ καθηγηταὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θὰ πρωταγωνιστήσουν εἰς τὰς οἰκουμενιστικὰς ἐκδηλώσεις, αἱ ὁποῖαι θὰ πραγματοποιηθοῦν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην. Αἱ ἐκδηλώσεις προβλέπουν ≪οἰκουμενικὴ βραδιὰ συμπροσευχῆς τὸ Σάββατο 21η Iανουαρίου, τὴν 7η Ἀπογευματινὴ στὸν Καθολικὸ καθεδρικὸ Ναὸ Θεσσαλονίκης, τῆς Ἀσπίλου Συλλήψεως τῆς Θεοτόκου, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Φράγκων 19.Στὴ βραδιὰ τῆς συμπροσευχῆς θὰ συμμετάσχουν καθολικοὶ (παπικοί), ὀρθόδοξοι, ἀποστολικοὶ Ἀρμένιοι, ἀγγλικανοί, ἐνῶ κεντρικὸς ὁμιλητὴς θὰ εἶναι ὁ ἐπίκουρος καθηγητὴς Καινῆς Διαθήκης, στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) κ. Χαράλαμπος Ατμαζτίδης. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἐκδήλωση, ποὺ ἐντάσσεται στὸ πλαίσιο τῆς ἑβδομάδας παγκόσμιας προσευχῆς γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἑνότητα, ποὺ διοργανώνεται ἀπὸ 18 ἕως 25 Ἰανουαρίου≫. (Ἐφημερὶς Ἀγγελιοφόρος τῆς 11ης Ἰανουαρίου 2012).

Ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκηνἀρχίζουν κατὰ συνέπειαν αἱ οἰκουμενιστικαὶ συμπροσευχαὶ τοῦ 2012 καὶ ἔχουν τὴν ἐνεργὸν ὑποστήριξιν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Νὰ συμπεράνωμεν ὅτι οἱ φοιτηταί του, ὅταν ἐβράβευον μὲ εἰδικὸν μετάλλιον τὸν Πάπαν, ἐγνώριζον πολὺ περισσότερα ἀπὸ τὴν διοίκησίν του, ἡ ὁποία διέψευδε μὲ κατηγορηματικὸν τρόπον; Ἡ συμμετοχὴ εἰς τὰς συμπροσευχὰς ἀποτελεῖ ἐνέργειαν πολὺ χειροτέραν ἀπὸ τὸ βραβεῖον εἰς τὸν Πάπαν. Διότι αὐτὸ τὸ δίδεις μίαν φορὰν καὶ τὸν ἐπιβραβεύεις διὰ τὴν ἕως σήμερον αἵρεσίν του, τὰς κακοδοξίας του καὶ τὴν διαστρέβλωσιν τοῦ Εὐαγγελικοῦ, Ἀποστολικοῦ καὶ Πατερικοῦ Λόγου. Μὲ τὰς συμπροσευχὰς συμμετέχεις εἰς τὴν αἵρεσιν, εἰς τὰς κακοδοξίας καὶ τὴν διαστρέβλωσιν τοῦ Εὐαγγελίου ἐπιχειρῶν δι᾽ αὐτοῦ τοῦ τρόπου νὰ διασώσης τὸ ναυάγιον τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων διὰ τοῦ Λαϊκοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκεῖ ποὺ ἀπέτυχον οἱ Παπικοὶ καὶ Οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπιχειρεῖται νὰ διατηρηθοῦν οἱ διάλογοι ἐν ζωῇ μὲ ἄλλους τρόπους. Ἡ Οἰκουμενιστικὴ συμπροσευχὴ Ὀρθοδόξων μετὰ αἱρετικῶν Χριστιανῶν ἀποτελεῖ διπλὴ πρόκλησιν διὰ τὸν πιστὸν λαόν. Διότι:

1ον) αὕτη συγκαλεῖται καὶ τελεῖται εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἡ ὁποία εἶναι ἡ καρδία τῆς βορείου Ἑλλάδος καὶ εἰς αὐτὴν τὸ ἀντιοικουμενιστικὸν καὶ ἀντιπαπικὸν φρόνημα εἶναι ὑψηλότατον, ὡς καταδεικνύουν ἐκδηλώσεις τόσον εἰς τὴν Θεσσαλίαν ὅσον καὶ εἰς τὴν Θεσσαλονίκην καὶ ὁλόκληρον τὴν Βόρειον Ἑλλάδα.

2ον) Ἡ συμπροσευχὴ συγκαλεῖται καὶ τελεῖται εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἤρχισε νὰ ἑορτάζη τοὺς μεγάλους ἀντιαιρετικοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς εἶναι ὁ Μέγας Ἀθανάσιος (18η Ἰανουαρίου), ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, Ἐπίσκοπος Ἐφέσου, (19η Ἰανουαρίου) ποὺ ἔπαιξε σημαντικὸν ρόλον εἰς τὴν Σύνοδον τῆς Φλωρεντίας, τασσόμενος ἐναντίον τῆς ψευδοενώσεως μετὰ τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν, ὁ Μέγας Φώτιος (6η Φεβρουαρίου) κ.λπ.

Πότε οἱ καθηγηταὶ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου ὠργάνωσαν ἐκδηλώσεις εἰς τὸ ἀμφιθέατρον τοῦ Πανεπιστημίου ἢ ἐζήτησαν τὴν ὀργάνωσιν ἐκδηλώσεων ἐκτὸς Πανεπιστημίου, διὰ νὰ προβληθῆ τὸ ἔργον τῶν ἀντιαιρετικῶν καὶ ἀντιπαπικῶν Μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Βεβαίως δὲν ἀναμένομεν τὴν Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν νὰ καταδικάση τὴν οἰκουμενιστικὴν συμπροσευχὴν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην. Διότι:

α) Πολὺ μεγάλο τμῆμα Αὐτῆς συμπορεύεται μετὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ ἀναγνωρίζει τὰς αἱρετικὰς χριστιανικὰς ≪Ἐκκλησίας≫ ὡς κανονικὰς ἐκκλησίας. β) Ἐκπρόσωπός της συμμετέχει εἰς τὰς πρωτοβουλίας τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι ἐκπροσώπων του διὰ τὴν στερέωσιν τοῦ ≪Λαϊκοῦ Οἰκουμενισμοῦ≫ μὲ σκοπὸν νὰ διατηρηθοῦν ≪ζωντανοὶ≫ οἱ Θεολογικοὶ Διάλογοι. γ) Ἀπεδέχθη τὴν νόθευσιν τοῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος καὶ τὸ κατέστησε –σχεδόν– ἰσόκυρον μὲ τὸ ἀντίστοιχον τοῦ Παπισμοῦ. δ) Συμμετέχει διὰ ἐξουσιοδοτημένων κληρικῶν ἢ Ἀρχιερέων εἰς συμπροσευχάς, τὰς ὁποίας ὀργανώνει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον: Πρῶτον ἐδίδαξε τὰς συμπροσευχὰς μὲ τὸν ≪Ἁγιώτατον Ἀδελφόν Πάπαν…≫. Εἰς δυσκόλους ἐποχὰς διὰ τὸ γένος τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, οἱ καθηγηταὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου ἀντὶ νὰ ἐνισχύουν τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ νὰ καλοῦν τὸν λαὸν εἰς τὴν τήρησιν τοῦ Εὐαγγελικοῦ καὶ Πατερικοῦ Λόγου διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς Δικαιοσύνης καὶ τοῦ Φωτός σπεύδουν εἰς συμπροσευχὰς μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Λησμονοῦν ὅτι οἱ Παπικοὶ δὲν ἐβοήθησαν τὸ Βυζάντιον παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι αἱ πολιτικαὶ καὶ ὀρθόδοξοι ἑνωτικαὶ δυνάμεις τῆς ἐποχῆς ≪προσκυνοῦσαν≫ τὸν Πάπαν. Παραγνωρίζουν ὅτι αἱ προωθημέναι Δυνάμεις τοῦ Προτεσταντισμοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην ἐγονάτισαν, ἐταπείνωσαν καὶ συμπεριεφέρθησαν ἐξευτελιστικῶς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα. Ἐν μέσῳ κινδύνων (καταλύσεως τῆς Αὐτοκρατορίας) τότε προσέτρεχον εἰς τὸν Πάπαν διὰ βοήθειαν, ἐνῶ αὐτὸς εἶχε διαλύσει τὴν Βυζαντινὴν Αὐτοκρατορίαν μὲ τὴν φραγκοκρατίαν. Τὰ ἔδιδον ὅλα. Ἀκόμη καὶ τὴν ψευδοένωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν. Τὸ ἀποτέλεσμα γνωστόν: Ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν Τούρκων.

Σήμερον ἡ Ἑλλάς ἔχει χρεωκοπήσει. Ἡ πολιτικὴ ἡγεσία σπεύδει εἰς τὰ Εὐρωπαϊκὰ κέντρα καὶ εἰς τὴν Γερμανίαν (προτεστάνται τοῦ Λουθήρου). Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔχει συστρατευθῆ μὲ τὴν πολιτικὴν ἡγεσίαν καὶ ἔχει ἀναλάβει τὸν Κοινωνικὸν ρόλον τοῦ κράτους, ὀργανώνουσα συσσίτια καὶ φροντίζουσα τοὺς ἀστέγους. Ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ξεπουλᾶ τὸ Ἔθνος μὲ τὴν πρώτην εὐκαιρίαν, πολεμοῦσα ταυτοχρόνως δι᾽ ἐκπροσώπων της (ἐκκλησιομάχων ὑπουργῶν) τὴν Ἐκκλησίαν. Ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀντὶ νὰ σηκώση λάβαρα διὰ τὴν ἠθικήν, χριστιανικήν, θεσμικήν, νομικήν, οἰκονομικὴν ἀνόρθωσιν τῆς Ἑλλάδος συμπλέει μὲ τοὺς ≪σάπιους≫ καὶ προσκυνημένους πολιτικούς. Τὸ ἀποτέλεσμα τὸ βιώνομεν ὅλοι: Ἡ Ἐκκλησία καθυβρίζεται, ἀποδυναμώνεται καὶ περιθωριοποιεῖται ἀπὸ τοὺς φαύλους καὶ ≪σάπιους≫ πολιτικούς, ἐνῶ ἡ Ἑλλάς καὶ οἱ Ἕλληνες χλευάζονται, ταπεινώνονται καὶ ἐξευτελίζονται ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ καὶ ἄλλα ≪ἀφεντικὰ≫ τῶν πολιτικῶν. Αἱ ἐποχαὶ ἀπὸ τὴν πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως περίοδον μὲ τὴν σημερινὴν εὑρίσκονται εἰς μεγάλην ἀπόστασιν μεταξύ των. Αἱ συμπεριφοραί, ὅμως, τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, τῆς πνευματικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας εἶναι δυστυχῶς, ἴδιαι.

Γ. ΖΕΡΒΟΣ - Ορθόδοξος Τύπος, 20/01/2012