Oι πρωτοπόροι στην ασέβεια προς τους νεκροὺς

Τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο Θεσσαλονίκης ἀποφάσισε τὶς παραμονὲς τῆς  ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἐφέτος νὰ  δημιουργήσει «Κέντρο Ἀποτέφρωσης  Νεκρῶν καὶ Ὀστῶν» σὲ χῶρο δίπλα  στὸ ὑπάρχον κοιμητήριο τῆς Θέρμης.

Τὴν πράξη του μιμήθηκε ἕνα μήνα  ἀργότερα τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο τοῦ  Μαρκοπούλου Μεσογαίας Ἀττικῆς,  ποὺ ἀποφάσισε κι αὐτὸ στὶς 28-11-11  τὴ δημιουργία παρόμοιου «Κέντρου Ἀποτέφρωσης Νεκρῶν καὶ Ὀστῶν»  πλησίον τοῦ ὑφιστάμενου κοιμητηρίου  ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ Ἀεροδρόμιο «Ἐλευθέριος Βενιζέλος».

Γιὰ ποιὸν λόγο θὰ καῖνε τοὺς νεκρούς; Ἀποφεύγουν μάλιστα νὰ χρησιμοποιήσουν τὴ λέξη «καύση» καὶ  λένε «ἀποτέφρωση» γιὰ νὰ μετριάσουν, ὅπως νομίζουν, τὴν ἐντύπωση.

Γιατί θὰ τοὺς καῖνε; Διότι δὲν χωροῦν, λένε, ἄλλους νεκροὺς τὰ νεκροταφεῖα μας.Αὐτὸ ὅμως γιὰ τὰ κοιμητήρια τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ Μαρκοπούλου τουλάχιστον δὲν ἰσχύει, διότι εἶναι τεράστια. Ἔχουν χῶρο ἀπέραντο.
Ὅπως μαρτυρεῖ ἡ Ἱστορία μας, καὶ ἡ πρὸ Χριστοῦ καὶ ἡ μετὰ Χριστόν, ἡ ταφὴ τῶν νεκρῶν γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἦταν ἀνέκαθεν χρέος ἱερότατο.

Ἡ καύση τῶν νεκρῶν, ἔλεγε σὲ μιὰ συνέντευξή του ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικόλαος, «εἶναι μιὰ βίαιη πράξη, τὸ σῶμα γίνεται στάχτη ποὺ πετιέται. Γινόμαστε ἕνα τίποτα. Αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ τὸ δεχθεῖ. Ἐνῶ ἡ ταφὴ ἔχει εὐγένεια καὶ σεβασμό. Τοποθετοῦμε τὸ σῶμα στὴ γῆ σὰν σπόρο μὲ ἐλπίδα βλάστησης καὶ καρποφορίας». Εἶναι ἡ ἐλπίδα καὶ προσδοκία στὴν ἀνάστασή του καὶ στὴν ἕνωσή του καὶ πάλι μὲ τὴν ψυχή.

Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ εἰδικὲς ἀποφάσεις της γνωρίζει καὶ συνιστᾶ ὡς μοναδικὸ τρόπο ἀποσυνθέσεως τοῦ νεκροῦ σώματος τὴν ταφή. Δὲν ἔχει ὅμως ἀντίρρηση γιὰ τὴν καύση τῶν νεκρῶν τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων. Ἡ ταφὴ ἀποτελεῖ πράξη σεβασμοῦ καὶ τιμῆς πρὸς τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο ἦταν τὸ κατοικητήριο τῆς ψυχῆς καὶ παίρνει χάρη ἀνάλογα μὲ τὴν ἁγιότητα τῆς ψυχῆς. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἱερῶν θαυματουργῶν Λειψάνων, τὰ ὁποῖα ἁγιάζουν ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη τὴν πατρίδα μας, ὅσο κι ἂν δὲν τὸ θέλουν οἱ ἀσεβεῖς καὶ οἱ ἄθεοι.

Ἂν καίγονταν οἱ νεκροί, δὲν θὰ εἴχαμε τὰ ἱερὰ Λείψανα. Αὐτὰ ὅμως εὐωδιάζουν καὶ θαυματουργοῦν, ὅπως καὶ αὐτὸ τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ ποὺ δὲν βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸ Μαρ κόπουλο καὶ τὸ προσκυνοῦν χιλιά δες προσκυνητές. Τί νὰ ποῦμε καὶ γιὰ τὸ καύχημα τῆς συμπρωτεύουσας, τὸ ἱερὸ Λείψανο τοῦ Μυροβλύτη  πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης ἁγίου Δημητρίου, ποὺ μυροβλύζει καὶ σήμερα, 1.700 περίπου χρόνια μετὰ τὸν μαρτυρικό του θάνατο, καὶ εἶναι μαγνήτης ἕλξεως  χιλιάδων προσκυνητῶν ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο;   

 Δὲν σκέφθηκαν καθόλου καλὰ τὰ Δημοτικὰ Συμβούλια τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Πρέπει νὰ ἀνακαλέσουν ἀμέσως τὴν ἀπόφασή τους, ἡ ὁποία εἶναι ἀντίθετη πρὸς τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει τί κάνουν τὰ ἄθεα καὶ αἱρετικὰ κράτη. Ἐδῶ εἶναι Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.(Περισσότερα γιὰ τὸ θέμα τῆς καύσης τῶν νεκρῶν στὸ φυλλάδιό μας «Πῦρ καὶ μανία» τοῦ Ἀρχιμ. Γενναδίου Κουτσοπούλου).         

«Ο ΣΩΤΗΡ» 15-1-2012