Η πορεία του ασώτου υιού

Η πορεία του ασώτου υιού της σημερινής παραβολής, είναι η πορεία του ανθρώπου της πτώσεως πορεία προς τον θάνατο στην αληθινή κόλαση, γιατί είναι πορεία απόρριψης και εγκατάλειψης του Θεού. Ξεκινά από τη στιγμή, που ο νεώτερος γιος ζητά να φύγει από το πατρικό σπίτι και την παρουσία του πατέρα. Και όταν λέμε να φύγει, δεν σημαίνει σε άλλο τόπο, αλλά σε άλλο τρόπο ζωής. Να μην είναι κάτω από την κηδεμονία του Θεού και χωρίς την τήρηση των εντολών του, που είναι ζωή. Πίστεψε πως μπορεί μόνος του να γίνει Θεός. Νόμισε πως είναι ικανός για όλα. Νόμος του ο εαυτός του, η φιλαρέσκειά του, η φιλαυτία του. Έκαμε κακή χρήση του θείου χαρίσματος του «αυτεξουσίου», της ελευθερίας που μας χάρισε ο Θεός να επιλέγουμε τον τρόπο ζωής μας, μαζί μ’ Αυτόν ή χωρίς Αυτόν.

Γι αυτό ο Πατέρας Θεός δεν προσπαθεί να αποτρέψει τον υιό του από τη φυγή, γιατί δεν θέλει κοντά του ανθρώπους, που δεν τον αγαπούν και νομίζουν πως δεν τον έχουν ανάγκη. Τους αφήνει να ωριμάσουν, να καταλάβουν την ανεπάρκειά τους, και να δοκιμασθούν ελεύθερα και μόνοι τους να επιστρέψουν.

Έτσι ο άσωτος – ο πεπτωκός άνθρωπος – «συναγαγών άπαντα» τα θεία χαρίσματα, την «ουσία» του πατέρα του, «αποδημεί» από τον τρόπο ζωής του Θεού και αρχίζει άλλη ζωή, χωρίς Θεό. Τον ενδιαφέρει να ζήσει βιολογικά, για να ικανοποιεί τις επιθυμίες του του υλικού μέρους της υπάρξεώς του. Και εγκαταλείποντας τον Θεό, παίρνουν τη θέση του τα αμαρτωλά πάθη. Αυτά τον κυβερνούν και τον κατευθύνουν και υποδουλώνεται σ’ αυτά.

Οι ηδονές όμως δεν διαρκούν. Μόλις ο άνθρωπος δοκιμάσει την ηδονή, αυτή φεύγει και ο άσωτος θέλει την επανάληψή της. Ο διάβολος δεν επιτρέπει τον κορεσμό, για να μη σταματήσει ο άνθρωπος να αμαρτάνει. Είναι η αμοιβή των δαιμόνων, όταν ο άνθρωπος υποδουλωθεί σ’ αυτούς. Είναι ο θάνατος της ψυχής από την απουσία του Θεού.

Το Ευαγγέλιο μιλά για λιμό και στέρηση του ασώτου. Είναι η πνευματική πείνα από τη στέρηση του Θεού. Όλες οι τροφές, που ικανοποιούν μόνο το σώμα, μοιάζουν με ξυλοκέρατα, αν λείπει ο «Άρτος της Ζωής». Τρέφεται το σώμα αλλ’ η ψυχή πεθαίνει από ατροφία και ακολουθεί η φθορά και ο θάνατος του σώματος. Επειδή η φιλήδονη ζωή δεν χορταίνει τον άνθρωπο νιώθει την πείνα και τη στέρηση του Θεού, από τον διασκορπισμό των θείων χαρισμάτων. Τίποτε το θείο και πνευματικό δεν του μένει. Η στέρηση είναι πλήρης. Γι’ αυτό και έγινε ά-σωτος, δηλαδή στερημένος σωτηρίας. Στερημένες από τον Θεό, από τη σχέση μαζί του, από την ευλογία να αγαπά και να αγαπάται. Η φύση του αμαυρώθηκε.

Το κενό όμως του Θεού, κανένας δεν μπορεί να το αναπληρώσει. Εκεί οδηγείται ο άνθρωπος, που θεωρεί βαρύ τον ζυγό του Κυρίου. Υποτάσσεται στον ζυγό των παθών και πέφτει στην κατάσταση των ζώων. Τη δόξα και την τιμή που του χάρισε ο Θεός, τη σχέση με τον Θεό της αγάπης και τους αδελφούς του, την πήραν οι χοίροι, τα ξυλοκέρατα, οι χοιροβοσκοί, η σάρκα, τα πάθη. Εκείνο που ακολουθεί τη σαρκική ηδονή είναι η αηδία»…

(Από το βιβλίο «διήρχετο δια των σπορίμων» του Κύπριου Θεολόγου Παύλου Μουχταρούδη, Λεμεσός).

«Η ΕΡΕΥΝΑ» 20/02/ 2011- πρωτ. Πολυκ. Γρ. Τύμπας