«Ο δε ούκ απεκρίθη αυτή λόγον»
Είναι κάποιες φορές πού, ενώ προσευχόμαστε Θερμά στο Θεό, φαίνεται ότι δεν άπαντα. Γιατί άραγε;
Στο ερώτημα αυτό μάς δίνει την απάντηση ή σημερινή ευαγγελική περικοπή. Μια πονεμένη μάννα, μια Χαναναία - κάτοικος γειτονικής ειδωλολατρικής χώρας - πλησίασε τον Κύριο Ιησού και φώναξε δυνατά:
-Κύριε, λυπήσου με! Ή κόρη μου υποφέρει φρικτά από δαιμόνιο...
Ό Κύριος όμως «ούκ άπεκρίθη αύτη λόγον». Δεν της έδωσε καμία απάντηση. Αλλά και στις δικές μας ικετευτικές δεήσεις ό Κύριος κάποτε φαίνεται ότι δεν άπαντα. Γιατί άραγε; Άς δούμε κάποιους λόγους για τούς οποίους οι προσευχές μας μένουν αναπάντητες.
ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Ίσως ό Θεός κάποτε δεν άπαντα στις προσευχές μας για να δοκιμάσει την πίστη μας. Αν επιμείνουμε στην προσευχή, αυτό είναι μία απόδειξη ότι την πίστη και την ελπίδα μας τη στηρίζουμε στον παντοδύναμο Θεό. Αυτό έκανε και ή Χαναναία του σημερινού Ευαγγελίου. 'Ενώ ό Κύριος δεν της απαντούσε, αυτή συνέχιζε να Τον παρακαλεί. Κι όταν ακόμη ό Κύριος της μίλησε με λόγο αρνητικό για κάθε βοήθεια, εκείνη δεν παραιτήθηκε. Επέμεινε και τελικά κατόρθωσε να λάβει αυτό πού ζητούσε και παράλληλα να αποσπάσει ένα σπουδαίο εγκώμιο από τον Κύριο: «ώ γύναι, μεγάλη σου ή πίστις!». Με τη φαινομενική αδιαφορία του Κυρίου δοκιμάστηκε ή πίστη της Χαναναίας και έλαμψε σαν αστραφτερό διαμάντι, για να γίνει υπόδειγμα για όλους μας. Άραγε εμείς έχουμε εμπιστοσύνη ακλόνητη στη Θεία Πρόνοια ή είμαστε εύκολοι να παραιτηθούμε με την πρώτη δυσκολία; Ό Κύριος μάς ζητά πίστη σταθερή και αταλάντευτη. Και όταν δεν άπαντα στις προσευχές μας, θέλει να μάς δοκιμάσει και να μάς βοηθήσει να καλλιεργήσουμε αυτή την αξιοθαύμαστη πίστη της Χαναναίας.
ΓΙΑ ΜΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Οι δυσκολίες και οι θλίψεις γίνονται αφορμή για να καταφύγουμε στον φιλάνθρωπο Θεό και να ζητήσουμε τη βοήθεια του. Είναι αλήθεια ότι αυτές τις δύσκολες ώρες γίνονται οι πιο θερμές προσευχές! Ή ψυχή προσεύχεται με πίστη και αφοσίωση, με δάκρυα και αγωνία. 'Αν όμως ό Θεός μάς δώσει αμέσως αυτό πού ζητάμε, υπάρχει το ενδεχόμενο να σταματήσουμε την προσευχή. Να λάβουμε το δώρο και να ξεχάσουμε τον Δωρεοδότη. Και τότε το δώρο πού λάβαμε είναι πολύ μικρότερο σε σύγκριση με τη ζημιά πού πάθαμε! Διότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να διακόψουμε την επικοινωνία μας με τον Θεό και να φύγουμε από κοντά του!
Μήπως λοιπόν το γεγονός ότι ό Κύριος δεν μάς δίνει αμέσως αυτό πού Του ζητάμε, είναι προς το συμφέρον μας; Δεν είναι ένας τρόπος για να μάθουμε να επικοινωνούμε με τον Θεό και να παραμένουμε κοντά του εξαρτώντας από Αυτόν κάθε υπόθεση της ζωής μας; Αυτό ακριβώς τονίζει και ό άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Να μη λέγεις, όταν για πολύ καιρό προσεύχεσαι χωρίς να παίρνεις αυτό πού ζητείς, πώς δεν κατόρθωσες τίποτε, διότι ήδη κάτι σπουδαίο κατόρθωσες- διότι ποιό ανώτερο αγαθό υπάρχει από την προσκόλληση στον Κύριο και από τη συνεχή παραμονή στην ένωση μαζί του;» (Κλίμαξ, Λόγος ΚΗ', 33).
ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΘΕΟΥ
Πολλές φορές δεν παίρνουμε αυτό πού ζητάμε από τον άγιο Θεό, ωστόσο ωφελούμαστε με άλλο τρόπο. Μπορεί να περιμένει κανείς χρόνια ολόκληρα για να δει να αλλάζει ό δύστροπος σύζυγος, να επιστρέφει το παραστρατημένο παιδί, να θεραπεύεται ό άρρωστος· κι όμως όλο αυτό το διάστημα δεν πηγαίνει χαμένο. Το αντίθετο μάλιστα. Ή περίοδος της φαινομενικής σιωπής του Θεού τελικά αποδεικνύεται ως ή πιο γόνιμη περίοδος της ζωής μας. Διότι μέσα από τη δοκιμασία αυξάνει ή πίστη και ή ελπίδα μας στον Θεό, καταρτιζόμαστε στην υπομονή και στην ταπείνωση, οδηγούμαστε στη μετάνοια. Και ακόμα αισθανόμαστε εντονότερα τη χάρη του Θεού πού μάς ενισχύει για να αντιμετωπίσουμε το κάθε πρόβλημα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου ό όποιος παρακάλεσε επανειλημμένως τον Θεό να τον απαλλάξει από χρόνια ασθένεια πού τον βασάνιζε, άλλ' ό Κύριος του απάντησε: «Αρκεί σοι ή χάρις μου». Σου είναι αρκετή ή χάρις μου, με την όποια σε ενισχύω (Β' Κορ. ιβ' 9). Και πράγματι! Με τη χάρη του Θεού ό μεγάλος Απόστολος ξεπερνούσε τις δυσκολίες της ασθένειας και συνέχιζε ανεπηρέαστος το θαυμαστό αποστολικό του έργο.
Επομένως, κι όταν ό Θεός δεν άπαντα στις προσευχές μας, εμείς ωφελούμαστε, και μάλιστα πολλαπλά. Ενώ νομίζουμε ότι δεν μάς άπαντα, Εκείνος μάς επισκέπτεται με πλούσια έκχυση θείας Χάριτος. Λοιπόν ας μην απελπιζόμαστε κι ας μην αποκάμνουμε προσευχόμενοι. Ό φιλάνθρωπος Κύριος ως στοργικός Πατέρας πρόθυμα δέχεται τούς στεναγμούς της καρδιάς μας και μάς άπαντα ανάλογα με το αληθινό, το αιώνιο συμφέρον μας. Ας Του εμπιστευθούμε ολόκληρη τη ζωή μας. Εκείνος γνωρίζει.
«Ο ΣΩΤΗΡ» 1-2-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου