Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον βιβλίο που περιγράφει με απλό αλλά αρκετά δυνατό τρόπο τη “σταυρική πορεία του αγίου νεομάρτυρα π. Παύλου Ανσίμωφ (1891-1937)”. Συγγραφέας του είναι ο γιος του νεομάρτυρα Γεώργιος Ανσίμωφ. Είναι καθηγητής, σκηνοθέτης στο θέατρο Μπολσόι, καλλιτέχνης του λαού και διευθυντής της Ρωσικής Θεατρικής Ακαδημίας. Σήμερα θεωρείται από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Ρωσίας.
Οι φοβερές διώξεις και κατατρεγμοί του πατέρα του από το αδίστακτο σοβιετικό καθεστώς μόνο και μόνο γιατί ήταν ιερεύς κατέληξαν στον τουφεκισμό του μαζί με άλλους πολλούς κληρικούς. Οι συλλήψεις, οι έρευνες, οι ανακρίσεις, οι φυλακίσεις και η απώλεια του πατέρα σφράγισαν τη ζωή των παιδιών του και της αξιοθαύμαστης πρεσβυτέρας του. Ο πολύς πόνος όμως δεν τους έκανε να δειλιάσουν, να προδώσουν την πίστη, τη μνήμη του πατέρα τους, κι έμειναν απτόητοι, αγέρωχοι και γενναίοι στις αρχές τους. Οι περιγραφές σκηνών βίας και τρομοκρατίας, όπου οι άγριοι επαναστάτες ήθελαν να ξεθεμελιώσουν ό,τι ιερό και να το βγάλουν από τις καρδιές των ανθρώπων, μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη και αντί να δώσουν απόγνωση και άρνηση έφεραν αναθέρμανση της πίστης, ωρίμανση, καλλιέργεια και αισιοδοξία.
Οι αναμνήσεις του Γεωργίου Ανσίμωφ για το πρόσωπο του ευσεβούς, ταπεινού, θυσιαζόμενου για το ποίμνιό του πατέρα του είναι συγκινητικές. Ο π. Παύλος ήταν ακούραστος διακονητής, συνεπής ιερεύς, φιλόστοργος πατέρας, συμπαθής, συνειδητός, σεμνός και αγαπητός. Θεωρήθηκε από το άθεο καθεστώς “εχθρός του λαού” αυτός που υπεραγαπούσε τον λαό και ο λαός τον λάτρευε. Ένας “εχθρός του λαού” στιγματίζεται, όπως και όλη η οικογένειά του, δεν μπορούν εύκολα να σπουδάσουν και να εργασθούν παρά τις γνώσεις και τις ικανότητές τους. Προτιμούνται πάντοτε οι πιστοί του κόμματος. Όλοι είναι επιφυλακτικοί, καχύποπτοι και εχθρικοί μαζί τους. Το συνεχές κυνηγητό δεν τους έκανε να αποκοπούν από τις ρίζες τους και να αρνηθούν την πίστη τους στον Θεό. Ο συγγραφέας, ως παιδί ενός “εχθρού του λαού”, ταλαιπωρήθηκε αρκετά. Μπορούσε να γίνει καταδότης του κόμματος, όπως του ζητήθηκε, μα δεν θέλησε ουδέποτε να το κάνει, μη φοβούμενος τις τραγικές συνέπειες της παράτολμης άρνησής του.
Ο συγγραφέας, όπως τον γνώρισε ο επιμελητής του βιβλίου αρχιμ. Νεκτάριος Αντωνόπουλος, ζει σήμερα σε ένα μικρό διαμέρισμα της Μόσχας. Διακρίνεται για τη φιλοξενία του, την καλοσύνη του, την ευγένειά του, τη σεμνότητά του και την αρχοντιά του. Έκανε πενήντα χρόνια σκηνοθέτης στο μεγάλο και σπουδαίο θέατρο Μπολσόι. Μετά εξήντα χρόνια έμαθε όλη την αλήθεια για τον πατέρα του. Για πολλά χρόνια τον περίμεναν να γυρίσει σπίτι τους. Δολοφονήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1937 στο Μπούτοβο, λίγο μετά την τελευταία σύλληψή του. Τότε εκτελέστηκαν εκεί 2.500 αθώοι άνθρωποι, κυρίως ρασοφόροι.
Τον Ιανουάριο του 2005 η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρώμης κατέταξε στο αγιόλογιό της τον π. Παύλο. Στις 30 Οκτωβρίου 2007 επισκέφθηκαν το Μπούτοβο ο μακαριστός Πατριάρχης των Ρώσων Αλέξιος και ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν για μα επιμνημόσυνη δέηση. Στην ομιλία του ο πρόεδρος Πούτιν μεταξύ άλλων είπε: “Τέτοιου είδους τραγωδίες συμβαίνουν όταν κάποια αδιαμφισβήτητα ελκυστικά αλλά και κενά ιδεώδη τίθενται πλέον πάνω από τις βασικότερες αξίες, όπως αυτή της ανθρώπινης ζωής, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου βασανίστηκαν και τελικά εκτελέστηκαν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν είχαν τις δικές τους ιδέες και απόψεις και ήταν αυτοί που δεν φοβήθηκαν να μιλήσουν. Ήταν ό,τι καλύτερο είχε να δείξει το έθνος μας”.
Ο γιος του “εχθρού του λαού”, του αγίου νεομάρτυρα Παύλου, ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Γεώργιος Ανσίμωφ, όταν τον ρώτησαν πώς εξηγεί το γεγονός ότι αυτό το σιδερένιο καθεστώς έπεσε, υπεύθυνα, με γνώση και πίστη απάντησε: “Από τις θυσίες και το αίμα τόσων μαρτύρων που υπέφεραν και βασανίστηκαν από αυτό το τόσο σκληρό καθεστώς. Δεν ήταν δυνατόν ο Θεός να παραβλέψει αυτά τα ποτάμια αίματος εκατομμυρίων ανθρώπων”, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου