Να σ' αγγίξουμε Κύριε! (Κυριακή Ζ΄Λουκά)

Στεργίου Ν. Σάκκου

Θέμα μεγάλο καί σχεδόν καθολικό γιά τούς χριστιανούς εἶναι ἡ προσευχή. Γνωρίζουμε ὅλοι τήν ἀξία της, ἀναγνωρίζουμε τήν ἀναγκαιότητά της, ἐπιθυμοῦμε νά καρπωθοῦμε τά πολλά καί πολύτιμα ἀγαθά της. Σπάνια ὅμως συναντᾶς ἄνθρωπο πού νά εἶναι εὐχαριστημένος ἀπό τήν προσευχή του. Νά ᾿χει τήν αἴσθηση πού εἶχαν οἱ ἅγιοι: ὅτι ἡ ζωή του ποτίζεται ἀπό τήν προσευχή, ὅπως τά δένδρα ποτίζονται καί αὐξάνουν μέ τό νερό. Νά ζῆεῖ ἐκείνη τήν ἀγαλλίαση πού προκαλεῖται στήν ψυχή ἀπό τή συνεύρεση καί συνομιλία της μέ τόν Θεό.

Ἀσφαλῶς πολλοί εἶναι οἱ λόγοι πού εὐθύνονται γι᾿ αὐτή τή μεγάλη ἀπώλεια. Σ᾿ ἕναν ἀπ᾿ ὅλους θά σταθεῖ τό μήνυμά μας. Τόν ἐπισημαίνει μία ταπεινή καί ἄσημη γυναίκα τοῦ λαοῦ, μία γυναίκα ταλαιπωρημένη καί ἄρρωστη, πονεμένη καί καταφρονημένη. Τήν συναντοῦμε στήν εὐαγγελική περικοπή τῆς δεύτερης Κυριακῆς τοῦ μήνα, νά πλησιάζει δειλά καί φοβισμένα τόν Κύριο, καθώς Ἐκεῖνος πορεύεται νά ἀναστήσει τή νεκρή κόρη τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου (Μθ 9,18-26· Μρ 5,22-43· Λκ 8,41-56).

Ἀπογοητευμένη ἀπό τούς γιατρούς, πού ἐπί δώδεκα χρόνια δέν μπόρεσαν νά τή θεραπεύσουν, ἀφοῦ ξόδεψε τό βιός της, ἡ αἱμορροούσα γυναίκα ἔρχεται νά ζητήσει τή βοήθεια τοῦ μεγάλου γιατροῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ξεπερνᾶ κάθε δυσκολία, τολμᾶ νά διασχίσει τά πλήθη πού τόν κυκλώνουν, καί μέ πίστη δυνατή ν᾿ ἀγγίξει «τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ». Ὁ Κύριος αἰσθάνεται τό ἄγγιγμα τῆς γυναίκας, νιώθει «δύναμιν ἐξελθοῦσαν» ἀπ᾿ αὐτοῦ. Ἡ θεϊκή του δύναμη παραχωρεῖται ἄμεσα στή γυναίκα πού μέ πίστη τόν ἄγγιξε, καί -ὤ θαῦμα!- ἡ αἱμορραγία της θεραπεύεται ἀμέσως.

Αὐτό τό ἄγγιγμα, τό ἄγγιγμα τῆς πίστεως, εἶναι πού συχνά λείπει ἀπό τή δική μας προσευχή. Μοιάζουμε περισσότερο μέ τά πλήθη, πού σωματικά βρίσκονταν πολύ κοντά στόν Κύριο, τόν συνέθλιβαν, ἀλλά ἡ καρδιά τους ἀπεῖχε πολύ, δέν εἶχε ἐπαφή μέ τόν Χριστό, γι᾿ αὐτό καί δέν εἶδαν σημεῖο ἐκεῖνοι. Περιοριζόμαστε σέ μία τυπική, συχνά ἐθιμοτυπική σχέση μέ τόν Κύριο καί χάνουμε τά μεγάλα δῶρα πού ἡ ἀγάπη του ἑτοίμασε γιά μᾶς. Καί τό πρῶτο καί μεγαλύτερο δῶρο του εἶναι ὅτι ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λυτρώνει ἀπό τή ρίζα ὅλων τῶν ἀσθενειῶν καί συμφορῶν, τήν ἁμαρτία.

Ὁ καθένας μπορεῖ νά προσεγγίσει καί νά ἐγγίσει τόν Χριστό μέ τό σταθερό καί ὑπεύθυνο βῆμα τῆς μετάνοιας. Μές στίς σελίδες τῆς ἁγίας Γραφῆς ἀκούει καθαρά τή φωνή του. Μέ τή θερμή προσευχή καί μάλιστα μέ τή θεία λατρεία, ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶναι παρών, κάνει διάλογο μαζί του. Στό μυστήριο τῶν μυστηρίων, στή θεία Εὐχαριστία, ὄχι ἁπλῶς συναντᾶ τόν Κύριο, ἀλλά τρέφεται μέ τό ἄχραντο σῶμα του, θεώνεται. Ὅλα αὐτά ὅμως προϋποθέτουν πίστη θερμή καί ζωντανή, σάν τῆς αἱμορροούσας. Μέ τήν πίστη ἀξιοποιοῦμε τίς μεγάλες δωρεές πού μᾶς προσφέρει ὁ Κύριος μέσα στήν ἁγία Ἐκκλησία του.

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)