Ο Όσιος Στυλιανός έζησε τον 5-6ο αιώνα μ.Χ, ήταν παιδί εύπορης οικογένειας και καταγόταν από την Παφλαγονία. «Ούτος εκ μήτρας αγιασθείς, γέγονε του Αγίου Πνεύματος οικητήριον», αναφέρει χαρακτηριστικά το Συναξάρι του. Εξ απαλών ονύχων μυήθηκε στην ευσέβεια από τους ευλαβείς γονείς του, οι οποίοι των διαπαιδαγώγησαν έτσι ώστε να ασκεί τις ευαγγελικές αρετές κατά το μέτρο της ηλικίας και της ιδιοσυγκρασίας του. Με τη συνέργια των γονέων του, λοιπόν, το Πανάγιο Πνεύμα καλλιέργησε μέσα στην καρδιά του Αγίου τις άγιες αρετές του ιερού Ευαγγελίου. Η μετριοφροσύνη, η ελεημοσύνη και η εγκράτεια ήταν οι αρετές τις οποίες περισσότερο εξάσκησε ο Άγιος και οι οποίες κοσμούσαν κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο την προσωπικότητά του.
Είχε μεγάλη έφεση προς την ησυχία, γι’ αυτό, αφού διαμοίρασε την περιουσία του σε αυτούς που είχαν ανάγκη, κατέφυγε σε σπήλαιο στην έρημο, προκειμένου να προσεύχεται και να ησυχάζει απερίσπαστος. Εκεί, στην έρημο, τράφηκε από Άγγελο Κυρίου και «πάντας υπερέβαλε ασκήσει επιπόνω και σκληραγωγία». Συσχετίστηκε με άγιους και έμπειρους ησυχαστές, γι’ αυτό με την πάροδο του χρόνου απέκτησε και ο ίδιος σοφία αγιοπνευματική. Πολλοί ήταν αυτοί που προσέτρεχαν κοντά του, για να λάβουν την ευλογία του και να θεραπευθούν από τα πάθη τους. Η θέα του προσώπου του και τα εμπνευσμένα λόγια του διασκέδαζαν τη λύπη από τις καρδιές των ανθρώπων και τις γέμιζαν με χαρά πνευματική.
Ωστόσο, αν κάποιος δεν μπορούσε να ηρεμήσει, να χαρεί και να βιώσει τη μακαριότητα που χαρίζει το θείο φως, ο γέροντας Στυλιανός συνήθιζε να αποδίδει το γεγονός στην απουσία της ταπεινοφροσύνης, η οποία είναι το θεμέλιο όλων των αρετών. Προκειμένου, λοιπόν, να βοηθήσει τον προσκυνητή να προσεγγίσει το μυστήριο της ταπεινοφροσύνης αναφερόταν συχνά στα μικρά παιδιά, λέγοντας ότι από τη φύση τους είναι πιο ενάρετα, απ' ότι οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι του κόσμου. Οι σχετικοί λόγοι του Κυρίου είναι σαφείς: «Έαν μή στραφήτε καί γένησθε ώς τα παιδία ού μή είσέλθητε είς τήν Βασιλείαν τών Ουρανών. Τών γαρ τοιούτων εστίν, ή Βασιλεία του Θεού». Πράγματι, παρατηρούμε και στην καθημερινότητα ότι τα νήπια και τα παιδιά ανταποκρίνονται πολύ πιο εύκολα και θετικά στην αγάπη. Η πραγματικότητα αυτή γίνεται φανερή από την αδιάκοπη χαρά, το άσβεστο χαμόγελό τους και τα σκιρτήματά τους, αλλά και από το γεγονός ότι χαροποιούν και τους άλλους γύρω τους. Γι’ αυτό, λοιπόν, όταν ο Όσιος Στυλιανός συναντούσε τα παιδιά η καρδιά του πλημμύριζε από απερίγραπτη χαρά και αγαλλίαση.
Ακόμη, ακριβώς λόγω αυτής της ευαισθησίας του, έλαβε από τον Θεό το μεγάλο χάρισμα να θεραπεύει τα αγέννητα παιδιά και έτσι να λύει την ατεκνία των μητέρων εκείνων που τα παιδιά τους πέθαιναν ενώ ακόμη τα κυοφορούσαν. Το χάρισμα της ίασης των εμβρύων, για να μπορέσουν να γεννηθούν σώα και αβλαβή, και η θεραπείες πολλών άλλων παιδιών, είναι ο λόγος που εικονογραφικά ο Άγιος παρουσιάζεται να αγκαλιάζει ένα νήπιο σπαργανωμένο, δηλαδή που μόλις έχει γεννηθεί.
Το χάρισμα του να θεραπεύει τα παιδιά, λοιπόν, και η λάμπουσα προσωπικότητα του Αγίου τον καθιέρωσαν στη συνείδηση της Εκκλησίας, αν και σήμερα δεν γνωρίζουμε που ενταφιάστηκε και ούτε άλλα στοιχεία έχουμε για το πρόσωπό του, παρά μόνο ότι τα τίμια λείψανά του φυλάσσονταν στην Παφλαγονία.
Η Εκκλησία τελεί τη μνήμη του Αγίου Στυλιανού στις 26 Νοεμβρίου.
Απολυτίκιον
Στήλη έμψυχος της εγκρατείας, στύλος άσειστος της Εκκλησίας, Στυλιανέ ανεδείχθης μακάριε. Ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητος, κατοικητήριον ώφθης του Πνεύματος. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Εκκλησία Κύπρου - Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου