Επιστολή του Μητροπολίτη Νικόδημου προς την Ιερά Σύνοδο

Πρός τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Συλλειτουργοί καί συνδιάκονοι τοῦ Μυστηρίου τῆς Σταυρικῆς Ἀγάπης

Συνήχθητε, ἐν διασκέψει, τήν 12ην Μαΐου 2010 καί ἠσχολήθητε, διά πολλοστήν φοράν, μέ τήν ὑποχρέωσιν ἄρσεως τοῦ ἀνυποστάτου «ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας», τοῦ ἐπιβληθέντος τό ἔτος 1993 εἰς ἐμέ καί εἰς τούς μακαριστούς ἀδελφούς Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνον καί Λαρίσης Θεολόγον, ἐν ἀσυγγνώστῳ περιφρονήσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς κειμένης Καταστατικῆς Νομοθεσίας καί κατά βάναυσον τρόπον διαχειρισθέντος ἐπί δεκαεπταετίαν ὅλην. Ἡ ἐπινοηθεῖσα αὕτη «ποινή» ἐπεβλήθη τότε, ὅλως αὐθαιρέτως, ἄνευ διεξαγωγῆς Κανονικῶν καί Νομίμων ἀνακρίσεων, ἄνευ κλήσεως ἡμῶν εἰς ἀπολογίαν καί ἄνευ συζητήσεως τῆς ὑποθέσεως ἐν ἐκκλησιαστικῷ δικαστηρίῳ, παρόντων καί ἡμῶν, ὡς κατηγορουμένων καί δικαιουμένων νά ἐκφέρωμεν ἔνστασιν ἤ ἀντίκρουσιν. Ἀλλά καί τώρα, μετά τόσα ἔτη, ἀντί τῆς θεραπείας καί τῆς ἀδελφικῆς ὑπερβάσεως τῶν καταλυτικῶν ἀντιθέσεων καί τῶν πικριῶν, ἐδρομολογήσατε τήν συζήτησιν διά τήν «ἄρσιν» ἤ τήν «μή ἄρσιν» τοῦ ποινικοποιημένου, ὅλως αὐθαιρέτως, ἐπιτιμίου, χωρίς νά δεχθῆτε, ἐν Ἱεροκανονικῇ δεσμεύσει ἤ, ἔστω, ἐν ἀδελφικῇ προσεγγίσει καί τήν ἰδικήν μου παρουσίαν καί νά θέσετε ὑπό κρίσιν τήν ἄποψίν μου ἤ τό παράπονόν μου.

Μετά τήν Συνεδρίασιν, διεσπείρατε τάς ἀποφάσεις σας εἰς τά ἔντυπα καί τά ἠλεκτρονικά Μέσα Ἐνημερώσεως, χωρίς, ἕως τῆς παρούσης στιγμῆς, νά κοινοποιήσετε καί εἰς ἐμέ, τόν ἐπί τριάκοντα ἑπτά συναπτά ἔτη στόχον τῆς ἀκορέστου ὀργῆς μερίδος ἐξ ὑμῶν καί θύμα τῶν ἐν σκότει σχεδιασθεισῶν καί ἀνασχεδιασθεισῶν ἐξοντωτικῶν διώξεων, εἰς ποίαν Ἱεροκανονικήν βάσιν καί εἰς ποίαν Νομικήν ἀρχήν ἑδράζονται αἱ παλαιαί, ἀλλά καί αἱ πρόσφατοι ἀποφάσεις σας καί κατά ποῖον τρόπον αὗται θεραπεύουν τήν πυορροοῦσαν πληγήν, τήν διαπιστουμένην, καθημερινῶς, ὑπό πάντων, ἀκόμη καί ὑπό τῶν ἰδίων τῶν συντελεστῶν τῆς ἐκτροπῆς.

Τό δημοσιευθέν ἀνακοινωθέν σας, λακωνικόν,ἀλλά καί ἀνέρειστον, ἔχει ὡς ἑξῆς

α) Τό ἐπιτίμιον αἴρεται ἀπό τῆς σήμερον (ex nunc) καί ὄχι ἀναδρομικῶς.

β) Δέν θίγονται οἱ ἕως σήμερα ἐπελθοῦσες ἔννομες συνέπειες.

γ) Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης (πρόκειται περί ἐμοῦ) θά ἀναγνωρίσει τό διαμορφωθέν καί ὑφιστάμενον νομοκανονικό καθεστώς τῶν τεσσάρων Ἱερῶν Μητροπόλεων, δηλαδή, Μεγάρων καί Σαλαμίνος, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ καί Ἰλίου Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως.

Σύρων ἐπί ὁλόκληρον τριακονταεπταετίαν τάς ἀπροσδοκήτους συνεπείας μιᾶς ἀλογίστου καταστρατηγήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῶν διεπόντων, ἐν σοφίᾳ καί διακρίσει, τά τῆς διοικήσεως τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας καί ἑνός δριμυτάτου διωγμοῦ, σᾶς πληροφορῶ, ὅτι οὐδόλως ἐξεπλάγην ἀπό τήν νέαν καταιγίδα τῆς ἀδελφικῆς (!!!) ἐμπαθείας. Τοῦτο, ὅμως, δέν μέ σύρει εἰς ἀπέλπιδα σιωπηλήν ἀναμονήν τῆς πραγματώσεως τῶν σκοτεινῶν σχεδιασμῶν σας. Ἀντιθέτως, μέ διεγείρει εἰς διατύπωσιν καί urbi et orbi διακήρυξιν προσθέτου ἀντιλόγου καί εἰς ὑπογράμμισιν σταθερῶν Ἱεροκανονικῶν καί Νομικῶν δεσμεύσεων, αἱ ὁποῖαι ὑψοῦνται ὡς ἀκατάλυτα ἀναχώματα εἰς τήν οἱανδήποτε εὑρηματικήν, ἀλλ᾿ οὐχί δόκιμον καί «κατά Θεόν» μεθόδευσίν σας.

Α΄

Αἱ προθέσεις-οὐχί τῆς Συνοδικῆς Ὁλομελείας-ἀλλά τῆς κυριάρχου ὀλιγαρχίας-ὡς ἀπεδείχθη ἐκ τῶν διαφυγόντων μυστικῶν σχεδιασμῶν, δέν ἦσαν καί δέν εἶναι ἡ ἄρσις τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας καί ἡ ἐπάνοδος τοῦ Συνοδικοῦ Σώματος εἰς τήν χαρισματικήν λειτουργίαν Του, ἀλλ᾿ ἡ δημιουργία κλίματος καί συνθηκῶν, αἱ ὁποῖαι θά ἀπέκλειον ὁριστικῶς τήν ἰδικήν μου ἐπάνοδον εἰς τά καθήκοντά μου, μέ τήν ἔμμονον προσδοκίαν, ὅτι ἡ τοιαύτη ἐξέλιξις θά ἔκλεινεν ὁριστικῶς τόν φάκελλον τῶν αὐθαιρεσιῶν καί τῶν σκανδάλων τῆς τριακονταεπταετίας.

Ἡ πρώτη μου ἔνστασις-ἀδελφοί καί, μή ἀδελφικῶς διακείμενοι, Σύνεδροι τῆς Ἱεραρχίας τῆς 12ης Μαΐου 2010-συνοψίζεται εἰς ἕνα ἐπίμονον ἐρωτηματικόν. Διατί, ἐφ᾿ ὅσον ἀπεφασίσατε νά ἀσχοληθῆτε μέ τό «ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας», μέ διάθεσιν ἀπαλείψεώς του ἤ μέ ὁραματισμόν ἐπιμηκύνσεώς του, δέν μέ ἐκαλέσατε νά παρακολουθήσω τήν διαλεκτικήν τῶν Θεολογικῶν καί τῶν Ἱεροκανονικῶν ἐπιχειρημάτων σας καί νά ἀκούσετε καί σεῖς, ὡς δικασταί καί ὡς κριταί, τάς ἰδικάς μου ἀπόψεις ἤ καί τάς ἐνδεχομένας ἐνστάσεις μου ἐπί τῶν ἀσυμφώνων πρός τούς Ἱερούς Κανόνας περαιτέρω ἐνεργειῶν σας; Ἡ Σύναξις αὐτή τί ἦτο; Δικαστήριον ἤ Βουλευτήριον; Ἐάν ἐλειτούργησεν ὡς Δικαστήριον, εἴχετε τήν δεσμευτικήν ὑποχρέωσιν, νά μέ καλέσετε καί νά μέ ἀκούσετε. Ἐάν συνεσκέφθηκε ὡς τό Ἀνώτατον Βουλευτικόν Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑποχρέωσίς σας ἦτο νά διαγράψετε, ἄνευ τοῦ παραμικροῦ δισταγμοῦ τό ἁμαρτωλόν, τό ἀντικανονικόν καί παράνομον ἐπιτίμιον καί-ἐν ἐντιμότητι-νά δηλώσητε εἰς τό σκανδαλιζόμενον ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα, ὅτι ἡ ἐπιβολή του παρεβίασε τήν Κανονικήν τάξιν.

Ἐπί τριανταεπτά ἔτη μέ καταδικάζετε, χωρίς κατηγορίαν, χωρίς νά μέ δικάζετε καί χωρίς νά μέ καλεῖτε διά νά ἀκούσετε ἀκόμη καί ψίθυρον ἀπολογίας ἐκ μέρους μου. Πλέκετε ἁλυσίδα ποινῶν, χωρίς νά διασαφηνίζετε τήν ποιότητα καί τήν βαρύτητα τῶν παραπτωμάτων μου καί χωρίς νά μέ καλεῖτε, ὑπόλογον καί ὑπόδικον, διά νά παράσχω εἰς σᾶς, τούς δικαστάς μου, στοιχειώδεις ἐξηγήσεις καί νά ἀποσείσω-ἐάν ἔχω πειστικά ἐπιχειρήματα-τάς κατ᾿ ἐμοῦ μή συγκεκριμενοποιημένας κατηγορίας.

Γνωρίζετε ὅλοι, ὅτι κατά τό μακρότατον αὐτό χρονικόν διάστημα, οὐδέποτε ἐζήτησα παρά τινος ἐξ ὑμῶν εὔνοιαν ἤ φιλικήν ἐκδούλευσιν. Τό μόνον, τό ὁποῖον ἐζήτησα καί ἐξακολουθῶ νά ζητῶ, εἶναι νά μέ δικάσετε.Τιμίως καί δικαίως. Ἐφ᾿ ὅσον, παρακολουθοῦντες τήν ἀναστροφήν μου καί τήν διακονίαν μου, μέ θεωρεῖτε, ὅτι, εἰς ὁ,τιδήποτε, ἔσφαλα, καλέσατέ με εἰς τό Συνοδικόν Δικαστήριον καί, ἀκολουθοῦντες τήν Ἱεροκανονικήν Δικονομίαν κρίνατέ με καί καταδικάσατέ με. Μήν ἐπιμένετε νά ἐπιβάλλετε ποινάς, χωρίς δίκην, διότι αὗται ἀποβαίνουν ἐπιβαρυντικαί διά τήν ἰδικήν σας ἀρχιερατικήν ὑπόληψιν. Τό σημερινόν Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας,ἀλλά καί τό αὐριανόν καί ἡ ἱστορία, ἡ ὁποία δέν εὐνοεῖ τήν πλάνην ἤ τήν δολίαν σκοπιμότητα, θά σχολιάζουν δυσμενῶς τήν πρακτικήν σας καί θά στιγματίζουν τό ἱστορικόν προφίλ σας.

Ἦτο ἆραγε τόσον δύσκολον ἤ τόσον ἀσύμβατον μέ τήν ἀρχιερατικήν ἀξιοπρέπειάν σας, νά ἀκούσετε-ἐστω καί κατ᾿ ὀλίγον-τήν ἀπολογίαν ἤ καί τόν στεναγμόν ἑνός ἀδελφοῦ σας; Εἶσθε τόσον πεπεισμένοι, ὅτι δικαιοῦσθε νά καταδικάζετε, χωρίς νά δικάζετε; Νά ἀπομακρύνετε βιαίως, μέ μόνην τήν διαταγήν σας, τόν συνεπίσκοπόν σας ἀπό τόν θρόνον τῆς διακονίας του καί τῆς εὐθύνης του καί νά προωθῆτε τούς φίλους σας καί τούς εὐνοουμένους σας;

Β΄

Ἡ δευτέρα ἔνστασίς μου: Ὁ πρόεδρος τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας Μακαριώτατος κ. Ἱερώνυμος, ἀνέθεσεν, δι᾿ ἁπλῆς ἀνακοινώσεως καί οὐχί διά Συνοδικῆς ἀποφάσεως, εἰς τόν Μητροπολίτην Ζακύνθου Χρυσόστομον, τήν ἁρμοδιότητα καί τήν εὐθύνην τῆς εἰσηγήσεως ἐνώπιον τοῦ Σώματος τῆς Ἱεραρχίας, ἐπί τῆς κατατεθείσης ἐνυπογράφου προτάσεως τριακοντατριῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων, περί τῆς «ἄρσεως τοῦ ἐπιβληθέντος ἐπιτιμίου ἀκοινωνησίας εἰς τόν Μητροπολίτην Νικόδημον Γκατζιρούλην».

Ἐνώπιον πάντων ὑμῶν καταγγέλλω, ὅτι ἡ πρωτοβουλία αὕτη τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου ἐνέχει δόλον καί εἶναι ἀπαράδεκτος. Γνωστόν τοῖς πᾶσι καί τῷ Μακαριωτάτῳ Ἱερωνύμῳ, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος εἶναι ὁ πρόξενος τοῦ, διά τοῦ μεθοδευμένου «ἐπιτιμίου», πραξικοπήματος, τό ὁποῖον ἐσχεδιάσθη καί ἐπεχειρήθη κατά τό ἔτος 1994, εἰς περίοδον ἀσθενείας τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ καί εἰσαγωγῆς του εἰς Νοσοκομεῖον.

Ἐκμεταλλευόμενος τήν περιπέτειαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὁ τότε τιτουλάριος Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος, ἐνεφανίσθη εἰς τήν πολιτικήν ἡγεσίαν ὡς φορεύς τῶν ἐπιθυμιῶν καί τῶν σχεδιασμῶν τοῦ ἀσθενοῦντος Προκαθημένου, ἠγωνίσθη δέ καί ἐπέτυχε τήν ἔκδοσιν Προεδρικῶν διαταγμάτων, ἀκυρούντων τά, πρό εἰκοσιπενταετίας ὅλης, νομίμως ἐκδοθέντα, διατάγματα, τά ὁποῖα, ἀνεγνώριζον καί ἐγκαθίστων ἡμᾶς, τούς τρεῖς Μητροπολίτας, εἰς τάς κληρωθεῖσας εἰς ἡμᾶς Ἱεράς Μητροπόλεις. Ὁ δεύτερος στόχος του, μετά τήν ἐπιτυχίαν τοῦ πρώτου, ἦτο ἡ ὑφαρπαγή ὑπ᾿ αὐτοῦ τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς. Καί ὁ τρίτος, ὁ ἀπό καρδίας ποθητός, ἦτο ἡ ἀπό τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς ἐφόρμησις καί κατάκτησις τοῦ ἐπιζήλου θρόνου τοῦ Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος.

Ὅλοι γνωρίζετε, οἱ παλαιοί ἐξ ὑμῶν ὡς ἀντιμέτωποι καί χειρισταί τῆς ἐκδηλωθείσης τότε κρίσεως καί οἱ νεώτεροι, ὡς ἐξ ἀποστάσεως παρακολουθήσαντες τά γεγονότα, ὅτι κατά τάς τραγικάς ἐκείνας στιγμάς ἡ Ἱεραρχία παρουσιάσθηκε ὡς ἕν ἀλληλοσπαρασσόμενον σῶμα καί τό κύρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατῆλθεν εἰς τό ναδίρ.

Ὄχι ὀλίγοι ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν τῆς περιόδου ἐκείνης, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος καί ὁ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, δι᾿ ὑπομνημάτων των πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Σεραφείμ καί πρός τήν ὑπεύθυνον πολιτικήν ἡγεσίαν ἐστιγμάτισαν τήν ἐξόρμησιν καί τήν προέλασιν τοῦ Δωδώνης πρός τόν θρόνον τῆς Ἀττικῆς καί τόν ἀποκαλυφθέντα ὁραματισμόν του, διά περαιτέρω προαγωγήν καί κατάληψιν τῆς πρωτοθρόνου ὑπευθυνότητος. Προσπερνῶν τάς πολλάς, ἐνυπογράφους διαμαρτυρίας τῶν ἁρμοδίων ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, αἱ ὁποῖαι προεβλήθησαν τότε ἀπό τήν πολιτικήν καί ἀπό τήν ἐκκλησιαστικήν δημοσιογραφίαν, θά ἐπαναφέρω εἰς τήν κρίσιν καί ἐκτίμησιν ὑμῶν δύο μόνον ἀποσπάσματα ἀπό ἐπίσημα ἔγγραφα διαμαρτυρίας τοῦ τότε Μητροπολίτου Θηβῶν καί Λεβαδείας καί σημερινοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου.

Εἰς τάς 15-4-1994, ὁ Θηβῶν Ἱερώνυμος ἔγραφε, μεταξύ ἄλλων, εἰς τόν τότε πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας Κωνσταντῖνον Καραμανλῆν.

«...Ἡ ὑπογραφή τοιούτου διατάγματος (περί τῆς καταδίκης τῶν τριῶν) μή ἐρειδομένη εἰς τοιαύτην ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας, στερεῖται κανονικῆς ὑποδομῆς, νομιμότητας καί ἠθικῆς καί θά περιπλέξει ἀκόμη περισσότερον τά Ἐκκλησιαστικά πράγματα πρός πολύπλευρον ἀσφαλῶς ζημίαν τῆς Πατρίδος.

Τυχόν ἐμμονή σας εἰς ἄγνοιαν καί περιφρόνησιν τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας σημαίνει νέας μορφῆς πραξικόπημα εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναβιώνει ὀδυνηρές καί ἀνεπιθύμητες ἡμέρες».

Εἰς ἐπιστολήν του δέ πρός ὅλους τούς Μητροπολίτας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μεταξύ ἄλλων, τονίζει:

«... Οἱ Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς, πού ἐπέβαλαν τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας στούς τρεῖς Μητροπολίτες, πρέπει νά ἀναρρωτηθοῦν ἐάν ἡ ἐνέργειά τους αὐτή χρησιμοποιήθηκε καί ἔγινε ἐφαλτήριο γιά τήν πραξικοπηματική ἔκδοση τῶν Προεδρικῶν Διαταγμάτων. Ἄν πάλι τό ἐπιτίμιο ἐδόθη ὡς ποινή καί μάλιστα ὡς ἐσχάτη γιά κληρικούς, ποιός Κανόνας ἤ νόμος ἤ συνείδηση θά συγχωρήσει ἐπιβολή ποινῆς χωρίς καθορισμένες στήν ἐκκλησιαστική πράξη κανονικές διαδικασίες;».

Ἡ σύσσωμος καί ὁμόφωνος ἀντίδρασις παρεμπόδισε, τότε, τήν ἁρπαγήν τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς ἀπό τόν Δωδώνης Χρυσόστομον. Ἄλλη, ὅμως, ὑπόγειος, διεργασία ἔφερεν εἰς τήν Ἀττικήν τόν ἀπό Ζακύνθου Παντελεήμονα Μπεζενίτην καί ἐνεθρόνισεν εἰς τήν Ζάκυνθον τόν Δωδώνης Χρυσόστομον.

Μετά παρέλευσιν δεκαέξ ὁλοκλήρων ἐτῶν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, λησμονῶν τάς τότε ἀντιδράσεις του, ἐκάλεσε τόν πρωταγωνιστήν τῆς ἀνωμαλίας ἐκείνης, τόν συνωμοτήσαντα κατ᾿ ἐμοῦ διά νά ἐπιτύχῃ τήν διαρπαγήν τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς, νά ἀποφανθῇ ἀπό καθέδρας ἐντεταλμένου εἰσηγητοῦ, ἐνώπιον τῆς Ὁλομελείας τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας, ἐάν πρέπει ἤ ἐάν δέν πρέπει νά ἀρθῇ καί ποίῳ τρόπῳ νά ἀρθῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ τό ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας. Ἡ πρωτοβουλία αὐτή τοῦ Μακαριωτάτου εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου ἄστοχος καί κακόβουλος καί προδίδει δόλον καί ὑπόγειον συνεργασίαν μετά τοῦ καταδήλως ἐνόχου, δι᾿ ὁριστικήν ἐξόντωσιν ἐμοῦ.

Εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας μετέχετε ὀγδοήκοντα Μητροπολῖται, ὑπεύθυνοι, ἅπαντες, διά κάθε προγραμματισμόν καί διά κάθε ἐνέργειαν ἐν τῷ διοικητικῷ Κέντρῳ ἤ ἐν ταῖς ἐπαρχίαις ἀναπτυσσομένην. Δέν θά ἠμποροῦσε ὁ Μακαριώτατος, σεβόμενος τό λειτούργημά του καί διατηρῶν ἀκηλίδωτον τήν ὑπόληψίν του, νά ἀναζητήσῃ τόν πλέον δόκιμον καί τόν πλέον ἀνεπίληπτον, διά νά τοῦ ἀναθέσῃ τήν εἰσήγησιν;

Διατί περιεφρόνησεν ὀγδοήκοντα ἀδελφούς του καί προσεκολλήθη εἰς τόν ἕνα, τόν ἰδικόν του φίλον καί ὁμότροπον, ὁ ὁποῖος, ἐξ αἰτίας τοῦ ἱστορικοῦ του παρελθόντος, δέν ἐδικαιοῦτο νά ἀνέλθῃ εἰς τό βῆμα καί νά ἐκφέρῃ γνώμην καί πρότασιν;

Γ΄

Ἡ παρουσιασθεῖσα ἐνώπιον τῆς Συνελεύσεως τῆς Ἱεραρχίας εἰσήγησις τοῦ πραξικοπηματία τοῦ 1994, ὡς σᾶς εἶναι γνωστόν, ἐτέθη εἰς ψηφοφορίαν ὑπό τοῦ Προέδρου, Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου. Καί, τυχοῦσα ἐγκρίσεως ὑπό τῆς πλειοψηφίας τοῦ Σώματος (ἐλευθέρως ἤ κατόπιν μυστικῆς διαφωτίσεως!!!), ἐδημοσιεύθη εἰς τόν τύπον.

Ἐπαγγέλλεται, ὅτι ἀνακαλεῖται τό «ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας», τό ἐπιβληθέν εἰς ἐμέ πρό δεκαεπτά ὁλοκλήρων ἐτῶν, ἐφόσον καί ὅταν ἐγώ δηλώσω, ὅτι ἀποδέχομαι πλήρως τήν κατάστασιν τήν ὁποίαν, οἱ παλαιότεροι Συνοδικοί, ἀλλά καί σεῖς ἐσχάτως, ἐν βιαίᾳ ἐξάψει καί ἀλογίστῳ παραβιάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ἐν προκλητικῇ καταφρονήσει τῶν Καταστατικῶν Διατάξεων, τῶν ρυθμιζουσῶν τό Νομικόν πλαίσιον διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐδημιουργήσατε εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος. Ἡ ἰδιότυπος διατύπωσις τῆς ἀποφάσεώς σας, προδίδει τήν σκοπιμότητα, νά ἐκμαιεύσετε ἐξ ἐμοῦ αὐτό τό ὁποῖον ὁμολογεῖτε, ἐπί τέλους, ὅτι ὡς ἐκ τῶν Ἱερῶν Κανόνων τό ἔχετε ἀνάγκην, ἤτοι τήν ἀναγνώρισιν καί τήν ἀποδοχήν ὅλων τῶν ἀντικανονικῶν καί παρανόμων διεργασιῶν καί ρυθμίσεων, τάς ὁποίας ἐπινοήσατε καί ἐδρομολογήσατε κατά τήν μακράν ταύτην περίοδον, νά μέ ἀναγκάσετε, δηλονότι, ὑποκύπτων, νά ἀποδεχθῶ τό φορτίον τῆς ἐνοχῆς, τό ὁποῖον ὑποσημαίνετε μέ τήν χρῆσιν τοῦ χαρακτηρισμοῦ «ἐπιτίμιον» καί, ἐπιπροσθέτως, νά ἐπιτύχετε τήν ὁριστικήν ἀπόρριψίν μου εἰς τόν κάλαθον τῶν ἀχρήστων.

Σᾶς ἐρωτῶ ἀδελφικῶς. Καί σᾶς παρακαλῶ νά ἐνημερώσετε, τόσον ἐμέ, ὁ ὁποῖος ὑφίσταμαι ἐπί δεκαεπτά ἔτη τάς συνεπείας τῆς, ἐν σκοπίμῳ παραχαράξει τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν θεσμίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπιβολῆς ἀνυπάρκτου ποινῆς, ὅσον καί τό ἐκκλησιαστικόν πλήρωμα, τό ὁποῖον συνεχῶς διεγείρεται, ἐπαναστατεῖ καί σᾶς καταλογίζει εὐθῦνας:

Εἶναι τό «ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας» ποινή, ἰσοδύναμος μέ τάς ποινάς τῆς «ἐκπτώσεως ἀπό τοῦ Μητροπολιτικοῦ θρόνου» ἤ τῆς «καθαιρέσεως», αἱ ὁποῖαι ἐπιβάλλονται κατόπιν πλήρους καί τελείας δίκης, ὥστε νά ἀπομακρύνεται ὁ καταδικασθείς καί νά θεωρῆται πλέον κενή ἡ Μητροπολιτική του ἕδρα; Ὑπάρχει Ἱερός Κανών, ὁ ὁποῖος νά ἐπιβάλλῃ τήν ἀποπομπήν Μητροπολίτου, ἤ νά παρέχη εἰς τήν Συνοδικήν διοίκησιν τήν εὐχέρειαν ἐκλογῆς καί καταστάσεως ἄλλου Μητροπολίτου εἰς τήν δι᾿ «ἐπιτιμίου» κενωθεῖσαν Ἱεράν Μητρόπολιν;

Διακατέχεσθε ἀπό τόσην στέρησιν θεολογικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς παιδείας ἤ ἀπό τόσον πάθος, ὥστε νά πρωτοτυπῆτε, διολισθαίνοντες εἰς τοιαύτην καί τοσαύτην ἐκτροπήν, ἐκτιμῶντες τήν προσωρινήν διακοπήν λειτουργικῆς κοινωνίας τῶν Ἐπισκόπων, εἰς περίπτωσιν κατά τήν ὁποίαν τούς ἀποστασιοποιεῖ ἡ οἱαδήποτε διοικητική ἔνστασις, ὡς ὁριστικήν παῦσιν τοῦ Μητροπολίτου;

Ἀδελφοί μου, ποίαν μαρτυρίαν συνειδήσεως καί ποῖον χρέος πιστότητος ἀποθέτετε εἰς τό Πανάγιον Θυσιαστήριον, ὅταν προσφέρετε τήν Ἀναίμακτον Θυσίαν; Τήν ἐπικίνδυνον ἀμάθειαν; Τό κομβοσχοίνιον τῶν ἀντικανονικοτήτων καί τῶν παρανομιῶν; Τήν φόρτισιν τῆς ἐμπαθείας καί τῆς ἐχθρότητος; Τά πλέγματα τῆς σκοτεινῆς διαπλοκῆς; Τήν ἱκανότητα ἀναρριχητικῆς ἐπιδόσεως καί προσέγγίσεως τῶν ὑψηλῶν ἀξιωμάτων; Ἡ παρουσία, ὅλων μας, ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ Θυσιαστηρίου εἶναι προσφορά καί, συνάμα, ἀπόδοσις λόγου. Δέν καταξιώνεται ἡ διαπλοκή. Δέν ἐγγράφεται, ἐν τιμῇ, ἡ παραβίασις τῆς Κανονικῆς Τάξεως.

Φυλλομετρήσετε, παρακαλῶ, τήν δισχιλιετῆ ἐκκλησιατικήν ἱστορίαν μας. Καί ὁμολογήσετε, εὐθαρσῶς, ἐάν κατωρθώσατε νά εὕρητε ἔστω καί μίαν μόνην περίπτωσιν, τοιούτου ἄθλου, ὡς ὁ ὑπό τοῦ Δωδώνης Χρυσοστόμου ἐπινοηθείς καί ἐπιδιωχθείς. Ἐάν συναντήσατε Σύνοδον, ἡ ὁποία, μέ μόνην τήν πρόσκαιρον διακοπήν τῆς ἐπισκοπικῆς κοινωνίας, ἐξώρισε τόν Κανονικόν Μητροπολίτην ἀπό τήν θέσιν του καί ἐγκατέστησεν εἰς αὐτήν ἄλλον ἤ (τό χειρότερον), ἄλλους.

Πρόσφατον, κραυγαλέον παράδειγμα, τό ὁποῖον ἐλέγχει, ὡς ξένην πρός τήν Ἱεροκανονικήν Τάξιν καί ἀνατρέπει, ὡς ὅλως ἀσύμβατον πρός τήν μακραίωνα Ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν, τήν Ὑμετέραν τόλμην νά μεταλλάξετε καί νά μετονομάσετε τήν πρόσκαιρον ἀναστολήν τῆς λειτουργικῆς κοινωνίας εἰς βαρυτάτην ποινήν, εἶναι ἡ ἐπιβολή τῆς «ἀκοινωνησίας» εἰς τόν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον Χριστόδουλον, ἀπό τόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον. Δέν ἀνοίγω τόν φάκελλον τῆς εὐθύνης, ἡ ὁποία ἐδρομολόγησε τήν πρόσκαιρον ἐκείνην διακοπήν τῶν σχέσεων τῶν δύο ἡγετικῶν στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Μένω, ὅμως, εἰς τό ἀτυχές γεγονός καί εἰς τάς συνεπείας του, ὑπενθυμίζων εἰς Ὑμᾶς καί ὑπογραμμίζων μετ᾿ ἐμφάσεως, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος οὐδόλως ἐθίγη εἰς τήν ἄσκησιν τῶν καθηκόντων του. Συνέχισεν ἀκωλύτως τήν διακονίαν του καί προήδρευσεν ἀκόμη καί Συνόδου Ἱεραρχίας, χωρίς νά προβληθῇ ἐξ Ὑμῶν ἤ ἐκ τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου ἡ παραμικρά ἔνστασις.

Σεῖς κραυγάζετε, ὅτι ὁ Νικόδημος εἶναι ἀκοινώνητος. Καί, μέ τήν κραυγήν σας αὐτήν, ἐπεμβαίνετε δυναστικῶς εἰς τήν καταταλαιπωρηθεῖσαν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος καί ἐπιχειρεῖτε ἀλλαγάς, διά τάς ὁποίας δέν σᾶς ἐξουσιοδοτοῦν οἱ Ἱεροί Κανόνες. Καί ὄχι μόνον ἐξαφανίζετε ἀπό τόν χάρτην τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος, ἀλλά διακομίζετε καί ἀνθρώπινον ὑλικόν, νοσταλγοῦν τήν ἀρχιερατικήν δόξαν, διά νά πληρώσετε τούς δημιουργηθέντας ἐξ ὑμῶν κενούς λάκκους.

Καί μετά ἀπό ὅλας αὐτάς τάς ἀντικανονικάς περεμβάσεις σας (θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά τό καταθέσω μέ παρρησίαν) εὑρίσκετε τό θάρρος νά ἀπαιτῆτε ἀπό ἐμέ, νά ἀποδεχθῶ τά πεπραγμένα σας, νά ἀναγνωρίσω, ὡς πράξεις εὐθυγραμμισμένας μέ τάς προδιαγραφάς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τάς ἀπαραδέκτους αὐθαιρεσίας σας, ὥστε νά ἀποδειχθῶ ὑπάκουος εἰς τάς ἐντολάς σας καί νά ἐξασφαλίσω τί; Τήν ἄρσιν τοῦ ἀνυπάρκτου καί πλαστοῦ ἐπιτιμίου. Καί σεῖς νά ἀποσείσετε τό βάρος τῆς ἐνοχῆς καί νά μειώσετε τόν θόρυβον τῆς κατακραυγῆς, διά τῆς πλασματικῆς ἀρχειοθετήσεως τοῦ βαρύτατου φακέλλου τῆς ἀντικανονικότητος καί τῆς παρανομίας.

Ἐάν εἴχατε πραγματικήν ἀφορμήν προβληματισμοῦ ἐναντίον μου καί ἐάν διεκρίνατε εἰς τήν ἐπισκοπικήν μου διακονίαν παραβιάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἤ συμπεριφοράς, αἱ ὁποῖαι ἐκθέτουν τήν ἐπισκοπικήν ἀξίαν, θά ἠμπορούσατε νά διακόψετε «πρός καιρόν» τήν ἐπικοινωνίαν μαζί μου, ἀλλά, ἀμέσως μετά, εἴχατε τήν ὑποχρέωσιν νά καταθέσετε είς τήν Ἱεράν Σύνοδον ἐμπεριστατωμένην καταγγελίαν ἐναντίον μου καί νά μέ παραπέμψετε είς Κανονικόν Συνοδικόν Δικαστήριον.

Διατί, ἐπί τόσα ἔτη, δέν μέ ἐδικάσατε, ἅγιοι ἀδελφοί; Διατί δέν ἐμεθοδεύσατε ἀνακρίσεις; Διατί δέν μέ ἐκαλέσατε νά ἀπολογηθῶ; Διατί δέν ἐνθρονισθήκατε είς τάς καθέδρας τῶν δικαστῶν, διά νά κρίνετε τάς πράξεις μου, νά προσμετρήσετε τάς ἐνοχάς μου καί νά μοῦ ἀπαγγείλετε-ἄνευ τῆς ἐλαχίστης προσωποληψίας-τήν δικαίαν ἐτυμηγορίαν σας;

Ἐπί τριανταεπτά ἔτη μέ καταδικάζετε, χωρίς νά μέ δικάζετε. Μοῦ κλέπτετε τάς δικαιοδοσίας, τάς ὁποίας μοῦ ἀπονέμουν οἱ Ἱεροί Κανόνες καί δέν αἰσθάνεσθε τήν ὑποχρέωσιν νά αἰτιολογήσετε τήν αὐθαιρεσίαν σας.

Συνοδεύετε τό ὄνομά μου μέ τήν περιφρονητικήν ἔνδειξιν, «ἀκοινώνητος» καί δίδετε τήν ἐντύπωσιν, ὅτι μέ τήν ὑποτίμησιν αὐτήν ἐπιδιώκετε τήν ἀναβάθμισιν τοῦ ἰδικοῦ σας κύρους.

Τό Συνοδικόν σας χρέος εἶναι μονόδρομος. Ἤ θά μέ δικάσετε, ἐντίμως καί Κανονικῶς, ἤ θά σταματήσετε νά στηρίζεσθε εἰς τήν ράβδον τοῦ ἀνυπάρκτου ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας, διά νά ἐξοντώσετε τόν ἀδελφόν καί συλλειτουργόν σας.

Δ΄

Ἔρχομαι εἰς τό δεύτερον σκέλος τῆς ἀπαιτήσεώς σας. Δηλώνετε, ὅτι θά ἄρετε τό σκιῶδες καί ἀνύπαρκτον καί ἀναποτελεσματικόν ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας, ἐάν ἀναγνωρίσω τό «διαμορφωθέν καί ὑφιστάμενον, κατά τήν παροῦσαν στιγμήν, νομοκανονικόν καθεστώς τῶν τεσσάρων Ἱερῶν Μητροπόλεων, δηλαδή, Μεγάρων καί Σαλαμῖνος, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς, Κηφισίας, Ὠρωποῦ καί Ἀμαρουσίου καί Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως».

Ὡς ἀμέσως ἐνδιαφερόμενος, ἔχω τό δικαίωμα νά ζητήσω νά μοῦ ὑποδείξετε, εἰς ποίους Ἱερούς Κανόνας καί εἰς ποίας Καταστατικάς διατάξεις ἐστηρίχθη τό καλούμενον ὑφ᾿ Ὑμῶν «νομοκανονικόν καθεστώς». Ἡ, ἄνευ τῆς ἀδείας τοῦ κανονικῶς κατασταθέντος ποιμένος, κατάτμησις καί σαλαμοποίησις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος. Καί ἡ ἐγκατάστασις ἐν τοῖς τιμαρίοις ἑνός νέου λόχου μιτροφόρων. Τό ἐάν πρέπει, ἐκ τοῦ λόγου τῆς αὐξήσεως τοῦ πληθυσμοῦ της, νά κατατμηθῇ, εἶναι θέμα μελέτης καί κρίσεως ἐκ μέρους ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι νομιμοποιοῦνται ἀπό τούς «ἐν θέματι» Ἱερούς Κανόνας καί ἀπό τάς σχετικάς διατάξεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὄχι δέ μόνον ἡ ἁρμοδιότης, ἀλλά καί ἡ διαδικασία τῆς πιθανῆς κατατμήσεως, εἶναι καθορισμένη καί δεσμευτική. Καί τήν Ἱεροκανονικήν αὐτήν διαδικασίαν τήν σέβεται καί τήν ἐπιβάλλει καί ὁ Καταστατικός Χάρτης τῆς Ἐκκλησίας μας.

Σεῖς ἀποκαλεῖτε «νομοκανονικόν καθεστώς» τήν ἐξόφθαλμον ἀντικανονικότητα καί παρανομίαν. Καί τολμᾶτε νά ἐκβιάσετε καί τήν ἰδικήν μου συνείδησιν, πιέζοντες νά προσυπογράψω τήν κατάφωρον ἐκτροπήν καί τήν πλαστογραφίαν, ὥστε νά ἀπαλαγῆτε σεῖς καί ὄχι ἐγώ, ἀπό τό μίασμα τοῦ Δωδωνικοῦ πραξικοπήματος.

Ἐλπίζω, ὅτι δέν θά συνεχίσετε νά ἐπικαλύπτετε τήν ἐκ μέρους τῶν προκατόχων σας παραβίασιν, ἥτις ἐμεθόδευσε καί συνώδευσε τήν δημιουργίαν τῶν τεσσάρων Μητροπόλεων.

Αἱ δύο πρῶται ἐστήθησαν μέ στηλοβάτας τάς Συντακτικάς Πράξεις τῆς Δικτατορίας. Καί διά νά μή κρημνισθοῦν, ἐπενοήθη καί περιελήφθη εἰδική διάταξις εἰς τάς Συντακτικάς Πράξεις, ἡ ὁποία ἀπέκλειε τό δικαίωμα προσφυγῆς εἰς τό Ἀνώτατον Διοικητικόν Δικαστήριον τῆς Χώρας, εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας. Καί αὐτό, ἐνῶ, παραλλήλως, ἄλλαι διατάξεις τῶν Συντακτικῶν Πράξεων ἔπαυον, ἄνευ λόγου, ἄνευ δίκης καί ἄνευ στοιχειώδους διοικητικῆς διαδικασίας, δώδεκα Μητροπολίτας καί ἄφηναν τάς Μητροπόλεις των, βοράν εἰς τάς ἀκορέστους ἐπιθυμίας τῶν σπουδαρχίδων.

Μετά τήν μεταπολίτευσιν, ὡς εἶναι γνωστόν εἰς ὅλους σας, ἡ Πολιτεία ἀπεφάσισε νά ἄρη τήν ἀπαγόρευσιν προσφυγῆς εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας, τήν ὁποίαν ἐπέβαλαν αἱ Συντακτικαί Πράξεις. Καί τό Ἀνώτατον Δικαστήριον, μέ σειράν ἀποφάσεων τοῦ ἁρμοδίου Τμήματος-περί τάς τριάκοντα-ἐδικαίωσε τούς Μητροπολίτας. Βραδύτερον δέ, ἡ Ὁλομέλεια τοῦ αὐτοῦ Δικαστηρίου, μέ τήν ἀπόφασίν της 1028/1993, ἔκρινεν ἀμετακλήτως, ὅτι Νόμιμοι Μητροπολῖται διά τάς Μητροπόλεις Θεσσαλιώτιδος, Λαρίσης καί Ἀττικῆς εἶναι οἱ Ἱεράρχαι, Κωνσταντῖνος, Θεολόγος καί Νικόδημος.

Ὅλα αὐτά τά γνωρίζετε καί δέν σᾶς ἀπομένει ἀτραπός δι᾿ ἀμφισβήτησιν.

Παρά τήν σαφεστάτην αὐτήν ἀπόφανσιν τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, ὑπό τήν πίεσιν τοῦ Δωδώνης Χρυσοστόμου, ἐμεθόδευσε τήν σύγκλησιν τῆς Ἱεραρχίας, προκειμένου νά ἐπιτύχη τήν ἐκλογήν του εἰς τήν Μητρόπολιν Ἀττικῆς. Ἀλλά οἱ ἀντιδρῶντες Μητροπολῖται καί εἰδικῶς ὅσοι ὡραματίζοντο τόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ τότε Θηβῶν κ. Ἱερώνυμος, μέ διαδικασίαν πραξικοπηματικήν, ἀκόμη καί μέ τήν χρῆσιν πλαστῶν ψηφοδελτίων, μετέθεσαν εἰς τήν Ἀττικήν τόν γνωστόν πλέον ἀνά τήν οἰκουμένην, Μητροπολίτην Ζακύνθου Παντελεήμονα Μπεζενίτην. Ὁ δέ σημερινός Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ἐνέγραψεν, εἰς τήν προσωπικήν του δέλτον τῆς ἀντικανονικότητος καί τῆς παρανομίας, τήν περαιτέρω κατάτμησίν της.

Ἐγκαίρως, κατά μήνα Νοέμβριον τοῦ 2009, μέ ἐκτενές ὑπόμνημά μου, εἶχον ἐνημερώσει τόν Ἀρχιεπίσκοπον καί τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον, ὅτι ὡς Κανονικός καί Νόμιμος Μητροπολίτης τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς δέν παραχωρῶ τήν ἄδειαν κατατμήσεώς της. Ἐκεῖνος, ἔρριψεν εἰς τόν κάλαθον τῶν ἀχρήστων τό ὑπόμνημά μου. Ἠδιαφόρησε διά τήν ἄδειαν, τήν ὁποίαν, τώρα, ζητεῖ ἐναγωνίως, ἔστω καί ἐξ ὑστέρων, προσφέρων ὡς ἀντάλλαγμα τήν ἄρσιν τοῦ ἐπιτιμίου(!!!). Καί, διά νά στήση πρό ἐμοῦ τό ὑψηλόν ἀνάστημα τοῦ ἀξιώματός του, ἠγωνίσθη καί ἐξεμαίευσεν ἀπό τό ἁρμόδιον Ὑπουργεῖον Θρησκευμάτων, τό ἐκ νέου κομμάτιασμα τῆς ἱστορικῆς Μητροπόλεως.

Μετά ἀπό ὅλην αὐτήν τήν τραγικήν σύγχυσιν καί τήν ἀσύστολον παραβίασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἔρχεσθε σεῖς, οἱ ὁρκισθέντες ἐπισήμως πιστήν τήρησιν τῶν Κανόνων τῶν θεσπισθέντων ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί ἐκείνων, ἐκ τῶν Τοπικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι ἔτυχον ἐπικυρώσεως ὑπό Συνόδου Οἰκουμενικῆς καί διατυπώνετε ἐπισήμως καί εἰς ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, τήν ἀπαίτησιν νά ἀποδεχθῶ ἐγώ τά ἐξ ὁλοκλήρου ἀνέρειστα, ἁμαρτωλά «τετελεσμένα», ἐάν θέλω νά ἀποσυρθῆ ἀπό τήν κεφαλήν μου ἡ σκιά τοῦ «ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας».

Μέ τήν χρεωστικήν ἐπισκοπικήν μου παρρησίαν διαμαρτύρομαι καί φωνάζω, ὅτι δέν πρόκειται νά ὑποκύψω εἰς τοιούτους ἐκβιασμούς. Δέν θά ποδοπατήσω τήν Ἱεροκανονικήν Τάξιν, διά νά ἀπολαύσω τήν ἀποφόρτισιν ἀπό τήν ἅλυσιν, τῆς γυμνῆς βίας. Καί ἐπαναλαμβάνω, ὅτι τό μόνον δικαίωμα, πού ἔχετε σεῖς, οἱ κρατοῦντες σήμερον τά σκῆπτρα τῆς ἐκκκλησιαστικῆς ἐξουσίας, εἶναι νά μέ παραπέμψετε εἰς δίκην. Καί δίκην, ὄχι «μαϊμού». Ἀλλά ἔντιμον. Ἀπολύτως εὐθυγραμμισμένην μέ τάς προδιαγραφάς τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Καί, σεβόμενοι τά δικαιώματά μου, νά μέ καλέσετε νά ἀπολογηθῶ καί, εἰς περίπτωσιν σοβαροῦ λόγου, νά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ζητήσω τήν ἐξαίρεσιν τῶν δικαστῶν ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εὐθύνονται διά τόν τριακονταεπταετῆ διωγμόν μου.

Ε΄

Δέν πρόκειται νά θεωρήσω ὡλοκληρωμένην τήν διαμαρτυρίαν μου, ἐάν δέν προσθέσω, ὡς ἐπιστέγασμα, τήν δημοσιοποίησιν περιστατικῶν, τά ὁποῖα, διά λόγους σεβασμοῦ πρός τό ἀρχιεπισκοπικόν ἀξίωμα εἶχον κρατήσει μυστικά ἕως τῆς σήμερον.

Μετά τόν θάνατον τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καί πρό τῆς ἀρχιεπισκοπικῆς ἐκλογῆς τῆς 7ης Φεβρουαρίου 2008, ὁ τότε Μητροπολίτης Θηβῶν καί διεκδικητής τοῦ θρόνου τῶν Ἀθηνῶν, ἔστειλεν εἰς ἐμέ τόν ἐκπρόσωπόν του ἀρχιμανδρίτην Ἀθηναγόραν Δικαιάκον, ὡς διακομιστήν μηνύματος, ὅτι ὁ κ. Ἱερώνυμος, τά δύο πρῶτα θέματα, τά ὁποῖα θἀ ἀντιμετώπιζε καί θά ἐπέλυε ἀμέσως μετά τήν ἐνδεχομένην ἀνάρρησίν του εἰς τόν ἀρχιεπισκοπικόν θρόνον θά ἦσαν τά ἀκόλουθα: Τό πρῶτον, θά ἦτο ἡ ἀφαίρεσις ἀπό τήν φήμην του, πού ψάλλεται εἰς τάς Ἱεροτελεστίας, τῆς ἐνδείξεως «καί πάσης Ἑλλάδος». Καί, τό δεύτερον, ἡ παῦσις τῆς ἰδικῆς μου, μακροχρονίου περιπετείας καί τῆς παραλλήλου περιπετείας τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς.

Καί δι᾿ αὐτό, τό δεύτερον, ἐζήτησεν ἀπό ἐμέ νά τοῦ ἀποστείλω σημείωμα μέ τάς σκέψεις μου καί μέ τάς προτάσεις μου. Εἰς τό αἴτημά του αὐτό ἀνταπεκρίθην. Εἰς μίαν καί μόνην σελίδα τοῦ ἐσημείωσα τήν νομικήν ὄψιν τοῦ προβλήματος καί τήν ὁδόν πρός ἐπίλυσίν του.

Καί μετά τήν ἐνθρόνισίν του εἰς τόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν, συνέπεσε νά συναντηθῶμεν εἰς Ναόν τῶν Ἀθηνῶν. Καί μοῦ εἶπεν, ὅτι θέλει νά συζητήσωμεν τό θέμα. Τοῦ ἀπήντησα, ὅτι εἶμαι πρόθυμος, ἀκόμη καί τό ἴδιον ἀπόγευμα, νά συζητήσω μαζί του. 'Η ἀπάντησίς του ἦτο, ὅτι δέν εἶχε τότε διαθέσιμον χρόνον, ἀλλά θά μοῦ ἔστελνε μήνυμα μέ τόν ἴδιον ἀρχιμανδρίτην. Περιττόν νά προσθέσω, ὅτι τό μήνυμα αὐτό δέν ἔφθασεν ἕως σήμερον. Ἔφθασεν, ὅμως, ἡ κατάστασις τῶν δολοπλοκιῶν καί τῶν ἐκβιασμῶν τοῦ Μακαριωτάτου.

Ἐκ μέρους του μέ ἐπεσκέφθη, μετά τινα χρόνον, ὁ ἀρχιμανδρίτης μεσολαβητής καί μοῦ ἐπρότεινεν, ὡς σχεδιασμόν τοῦ Μακαριωτάτου, ἀλλά καί ὡς ἔκφρασιν ἰδικῆς του ἐπιθυμίας, νά ὑποβάλω τήν παραίτησίν μου ἀπό τήν Μητρόπολιν Ἀττικῆς, ὑποδεικνύων, ταυτοχρόνως, ὡς διάδοχόν μου ἐκεῖνον, τόν πρόθυμον μεσολαβητήν. Νά ἀποδεχθῶ, δηλαδή, τήν διαδικασίαν, τήν ὁποίαν ἐμεθόδευσε, παλαιότερον, ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης κ.Ἱερώνυμος Λιάπης, προκειμένου νά ὠθήση εἰς παραίτησιν τόν μακαριστόν Μητροπολίτην Θηβῶν Νικόδημον καί νά καταλάβη τόν θρόνον του.

Ἐξεπλάγην. Δέν ἀνέμενον τοιοῦτον θράσος. Περιορίσθην εἰς τήν ἐνημέρωσίν του, ὅτι δέν ἔχω τοιοῦτον δικαίωμα. Οἱ Ἱεροί Κανόνες δέν ἐπιτρέπουν εἰς τόν Μητροπολίτην νά ὑποδεικνύῃ καί νά ἐπιβάλλῃ τόν διάδοχόν του. Ἡ ἀνάδειξις τοῦ νέου Μητροπολίτου εἶναι ἀποκλειστικόν δικαίωμα καί εὐθύνη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας. Ἠσθάνθην, ὅμως, βαρύτατον πόνον, προσμετρῶν τό περιεχόμενον καί τήν ποιότητα τῆς ἀγωγῆς, τήν ὁποίαν προσφέρει ἕνας Ἀρχιεπίσκοπος εἰς νέον λειτουργόν τῆς Ἐκκλησίας, προοριζόμενον διά τό ἀξίωμα καί τήν εὐθύνην τοῦ Μητροπολίτου.

ΣΤ΄

Μετά ἀπό ὅλην αὐτήν τήν ἱστόρησιν, τῶν ἀσυμβάτων πρός τό παραχωρηθέν εἰς ὅλους ἡμᾶς χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, μελανῶν διεργασιῶν, θά ἤθελα νά ἀπευθύνω δύο μόνον λέξεις εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἱερώνυμον.

Ἀδελφέ, Μακαριώτατε, τόλμησε, σέ παρακαλῶ, μίαν αὐτοκριτικήν καί μίαν διερεύνησιν, κατά πόσον αὐτά τά τεχνάσματα καί αὐταί αἱ δολοπλοκίαι ἀντέχουν νά σταθοῦν εἰς παράλληλον στήλην, ἐγγράφουσαν τούς βίους, τάς διδαχάς καί τήν ὅλην δραστηριότητα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων μας καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας. Ἐάν ἠμποροῦν νά κριθοῦν καί νά ἐκτιμηθοῦν, ὡς εὐσυνείδητος ἀνταπόκρισις εἰς τούς ὅρκους μας, ὡς ὁλοκάρδιος εὐθυγράμμισις πρός τά Ἀποστολικά ὑποδείγματα καί τάς Ἀποστολικάς προδιαγραφάς καί ὡς πιστή τήρησις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τούς ὁποίους ἐθέσπισαν οἱ Πατέρες μας, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἐν Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις.

Ἐάν, παρ᾿ ἐλπίδα, τήν τακτικήν αὐτήν τήν ἐκλαμβάνῃς ὡς Ἀποστολικήν καί Πατερικήν, ὑπηρέτησέ την καί συνέχισέ την. Ἐάν, «συμμαρτυρούσης τῆς συνειδήσεώς σου» καί «μεταξύ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν σου κατηγορούντων ἤ καί ἀπολογουμένων», διαπιστώνης, ὅτι μακράν ἀπέχουν οἱ σχεδιασμοί σου καί αἱ πρακτικαί σου ἀπό τοῦ θελήματος τοῦ Ἀρχιποίμενος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου μας καί ἀπό τήν καταξιωμένην Πατερικήν Παράδοσιν, ἀπόθεσε ἐπί τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τήν μετάνοιάν σου καί τήν ὑπόσχεσίν σου, ὅτι θά ἐπαναφέρῃς τήν σύγχρονον διοικητικήν πρακτικήν τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τήν τροχιάν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων μας καί τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός

+ Ο Αττικής ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

apotixisi.blogspot.com/