Όχι στο δαίμονα της απελπισίας

Το χειρότερο πράγμα πού μπορεί νά κάνη ο άνθρωπος είναι ή αυτοκτονία. Ή αυτοχειρία είναι χειρότερη και από τον φόνο ενός άνθρω που. Εάν ένας άνθρωπος διάπραξη φόνο, ναι μεν αφαιρεί μία ζωή, άλλά ο ίδιος υπάρχει περίπτωση νά μετανοήσει και νά σωθεί. Ό αύτόχειρ και τη ζωή του αφαιρεί και τήν ψυχή του καταδικάζει στην αιωνία κόλαση και απώλεια.

Πίσω από την απόφαση ενός άνθρωπου νά θέση τέρμα στη ζωή του κρύβεται πάντοτε ο ανθρωποκτόνος Διάβολος. Αυτός χαίρεται, όταν αφαιρείται βιαίως ή ανθρώπινη ζωή, πολύ δε περισσότερο, όταν χάνεται μία ψυχή. Κάθε φορά, πού συμβαίνει κάποιο δυσάρεστο γεγονός στη ζωή μας, στενοχωρούμεθα, θλιβόμεθα, πονούμε. Και αυτό είναι φυσικό, διότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο γιά νά ζει αιωνίως χαρούμενος και ευτυχισμένος, και όχι στην ποτισμένη με δάκρυα και αίμα κοιλάδα αυτή του κλαύθμωνος θλιμμένος και απογοητευμένος.

Ή θλιμμένη και στενοχωρημένη ψυχή είναι το πλέον πρόσφορο έδαφος για να δράση ο Διάβολος. Όταν μάλιστα συνυπάρχει και ή απιστία, τότε ο Διάβολος «τρίβει τα χέρια του» από χαρά, διότι οι πιθανότητες επιτυχίας του είναι μεγαλύτερες. Και αρχίζει τό κακούργο έργο του, σπέρνοντας και φυτεύοντας λογισμούς απογνώσεως και απελπισίας στον νου του θλιμμένου άνθρωπου.

Στον πενθούντα παρουσιάζει ένα βίο αβίωτο, ένα μέλλον ανυπόφορο δίχως το προσφιλές πρόσωπο, που απέθανε. Στον ασθενή αποκλείει την πιθανότητα αναρρώσεως. Στον χρεοκοπημένο οικονομικώς δείχνει το φάσμα τής φτώχειας και της δυστυχίας να εγκαθίσταται μονίμως στη ζωή του. Στον άνεργο επιστρατεύει όλες τις απαισιόδοξες σκέψεις, ότι όλες οι πόρτες έκλεισαν, και ότι δεν πρόκειται να ευρη νέα εργασία. Στον δε θανασίμως άμαρτήσαντα παρουσιάζει την πτώση του ως τεραστία^- την ύπερμεγενθύνει, λέγον τας του, ότι σωτηρία γι' αυτόν πλέον δεν υπάρχει. Συγχρόνως ψιθυρίζει στα ώτα των ανύποπτων θυμάτων του, ότι ή μόνη λύση στα «τεράστια» και «άλυτα» προβλήματα τους είναι ή αυτοκτονία! Πόσοι άνθρωποι τον έπίστευσαν, απελπίστηκαν και έδω σαν τέρμα στη ζωή τους!

Το τραγικότερο παράδειγμα τής Ιστορίας είναι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. Μεταμελήθηκε, όπως αναφέρει ή Γραφή, για την προδοσία του Διδασκάλου του. Επέστρεψε και τα τριάκοντα αργύρια στους αρχιερείς και τούς πρεσβυτέρους. Παραδέχθηκε την ένοχη του. «'Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον», είπε τήν ώρα πού επέ στρεφε τα χρήματα τής προδοσίας. Οι ενέργειες του όμως αυτές σε τίποτε δεν τον ωφέλησαν, διότι αμέσως μετά άνεχώρησε από τόν ναό «και άπελθών άπήγξατο», πήγε και απαγχονίστηκε, κρεμάστηκε, αυτοκτόνησε (Ματθ. 27, 3-5). Ό δαίμων της απελπισίας απεδείχθη ισχυρότερος και φοβερότερος από τους δαίμονες της φιλαργυρίας και προδοσίας, πού είχαν καταλάβει την ψυχή του. Ποτέ λοιπόν να μη δώσωμε τόπο σ' αυτό τον δαίμονα, όσο δυσχερείς και αν είναι οι συνθήκες τής ζωής μας, όσα προβλήματα και αν άντιμετωπίζωμε. Ας έχωμε πίστη, υπομονή και ελπίδα, και ο Θεός ποτέ δεν πρόκειται νά μάς εγκατάλειψη.

Περιοδικό «Ο Σταυρός»