.Εχθές μας επισκέφθηκαν ο π. Μ. με τον π. Θ. τον Λαυρεώτη, ο οποίος διακόνησε και στη Μονή Αγίου Γεωργίου Κουδουνά Πριγκηπονήσσων Κωνσταντινουπόλεως. Μας εδιηγείτο για την μεγάλη και συγκινητική ευλάβεια των μουσουλμάνων εκεί.
Μια φορά, στην πανήγυρη του αγίου (η οποία ως γνωστόν συγκεντρώνει πάνω από 70.000 κόσμο) ήρθε ένα ζευγάρι νεαρών Τούρκων και ζήτησαν από τον π. Θ. να τους δώσει αγίασμα. Το αγίασμα όμως βγαίνει λίγο μακρύτερα από το Μοναστήρι. Λέει ο π. Θ:
- Βρε παιδιά, βλέπετε τις χιλιάδες του κόσμου που κατακλύζουν σήμερα τη Μονή! Ελάτε μια άλλη ημέρα να πάω να σας φέρω αγίασμα, όσο θέλετε! Σήμερα όμως είναι αδύνατον, επειδή δεν μπορώ καθόλου να λείψω από εδώ!
Μετά από λίγο ξαναήρθε το ζευγάρι κρατώντας ένα μπουκάλι νερό:
- Πάτερ, αγοράσαμε μια κόκα-κόλα από το κατάστημα, (σημειωτέον ότι το κατάστημα ήταν στα μισά του βουνού, κατάβαση και πάλι ανάβαση με το πανδαιμόνιο) αδειάσαμε το μπουκάλι, το πλύναμε και το γεμίσαμε φρέσκο νερό. Σας παρακαλούμε! Σταυρώστε το μόνον και μεις πιστεύουμε ότι θα γίνει αγίασμα. να μη σας κουράζουμε άλλη μέρα!
Ήταν δυνατόν αφού εγώ, ένας αμαρτωλός άνθρωπος δάκρυσα, να μη συγκινηθεί ο Θεός από την πίστη αυτών των ανθρώπων; κατέληξε ο π. Θ.
Είχα την τύχη να είμαι αυτήκοος μάρτυς αυτής της περιγραφής από τον π. Θ. Είναι μεγάλη ευλογία να παρευρίσκεσαι σε παρέα αγιορειτών μοναχών. Οι αναμνήσεις τους, οι εμπειρίες τους, τα ανέκδοτά τους είναι ηθικά διδάγματα που σε δημιουργούν προβληματισμούς. Ακούστηκαν πολλά σ' αυτή τη συγκέντρωση. Θα μου επιτρέψει ο π. Ε. να δημοσιεύσω κάτι που αυτός μας είπε.
Γνωστός Αγιορείτης Γέροντας, ο οποίος για πολλά χρόνια εφημέρευε σε Ιερό Ναό των Αθηνών, θυμότανε πως κάποια Κυριακή, μετά τη Λειτουργία, τον πλησίασε μια κυρία, από αυτές που εκκλησιάζονταν ανελλιπώς και του είπε:
- Πάτερ, κάθε Κυριακή, στο κήρυγμα, για τους αμαρτωλούς μας μιλάτε. Για μας δεν θα πείτε τίποτα;
Από δύο παρευρισκόμενους χύθηκε ο καφές που κρατούσαν στο χέρι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου