Ένα μεγάλο μάθημα παίρνουμε αυτό το μήνα από τη μνήμη του προφήτη Ηλία, όσοι πονάμε για την Εκκλησία και διψάμε τον καθαρμό της. Το παίρνουμε διαβάζοντας το ιθ΄ κεφάλαιο του Γ΄ Βιβλίου των Βασιλειών. Στο μέρος αυτό της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρονται τα εξής:
Ο πύρινος προφήτης Ηλίας, με τη ψυχή κατάκοπη και σχεδόν απελπισμένη από τους αγώνες του εναντίον της ειδωλολατρίας που μάστιζε τον Ισραήλ, βρίσκεται σε μία σπηλιά του όρους Χωρήβ. Προσεύχεται στο Θεό και από την καρδιά του ξεχειλίζει το παράπονο : «Σε υπηρέτησα με ζήλο, λέγει στο θείο εργοδότη. Κοίταξε όμως τί λόγους έχω για να είμαι πια αποθαρρυμένος. Οι υιοί του Ισραήλ σε παράτησαν. Και παρ’ όλα όσα έκαμα, παρά τη στηλίτευση που τους απηύθυνα, παρά την τιμωρία των ιερέων του Βάαλ που η δύναμή σου απεργάστηκε, εξακολουθεί να παραμένει η ίδια κατάσταση. Τα θυσιαστήρια σου είναι ακόμη γκρεμισμένα. Οι προφήτες φονευμένοι. Κι εγώ απόμεινα ολομόναχος και οι εχθροί σου ζητούν το θάνατό μου».
Τότε ο προφήτης Ηλίας άκουσε μια φωνή που του είπε: «Αύριο να βγεις από τη σπηλιά και να σταθείς στη κορυφή του βουνού». Κι έγινε πράγματι έτσι. Βγήκε ο προφήτης την άλλη μέρα από τη σπηλιά και αναρριχήθηκε στη κορυφή του βουνού. Τί φοβερή ώρα! Μια τρομακτική θύελλα είχε ξεσπάσει. Νόμιζε κανείς ότι η ορμή της θα διέλυε τον πέτρινο όγκο του Χωρήβ. Αλλά η φωνή του είπε: «Δεν είναι μέσα σ’ αυτόν τον βίαιο και καταστροφικό άνεμο ο Κύριος». Μετά τη θύελλα έγινε ένας τρομακτικός σεισμός. Αλλά η φωνή εκείνη τον πληροφόρησε ότι και στο σεισμό αυτό δεν ήταν ο Κύριος. Ύστερα οι βράχοι του Χωρήβ έβγαλαν φλόγες. Αλλά η φωνή είπε στον Ηλία ότι και στη φωτιά αυτή δεν ήταν ο Κύριος. Μετά από εκείνα τα συγκλονιστικά φαινόμενα, άρχισε να πνέει μια ανάλαφρη αύρα. Μέσα στην αύρα αυτή ήταν ο Κύριος. Έτσι είπε η φωνή στον προφήτη κι εκείνος το πίστεψε και κατάλαβε τί ήθελε να τον διδάξει ο Θεός. Το δίδαγμα αυτό είναι, ότι, η παρουσία του Θεού δεν εκδηλώνεται παρά σαν τη «λεπτή εκείνη αύρα», όπως την αποκαλεί το ιερό κείμενο. Δίδαγμα αιώνιο, που απευθύνεται και σε μας.
Ανυπομονούμε και μείς όπως ο Ηλίας. Ο ζήλος μας κάνει να είμαστε βίαιοι σαν τη θύελλα και σαν το σεισμό, φλογεροί σαν τη φωτιά. Η ιερή αγανάκτηση μας σπρώχνει σε λόγια και πράξεις που δεν έχουν τη δροσιά και την ημερότητα της αύρας.
Η Εκκλησία, ο νέος αυτός Ισραήλ, πιστεύουμε ότι δεν θα καθαρθεί από την αμαρτία παρά αν κινηθούμε με ορμητικότητα, αν μιμηθούμε τη δράση του Ηλία, πριν πάρει εκείνο το υπέροχο μάθημα πάνω στο όρος Χωρήβ.
Αλλά ο Κύριος αγαπά την Εκκλησία του περισσότερο απ’ ό,τι εμείς. Ενδιαφέρεται πιο πολύ απ’ ό,τι ενδιαφερόμαστε εμείς. Η θλίψη που νοιώθει για το κατάντημά της είναι αχώρητη όχι μόνο από τη καρδιά μας άλλα και από τη φαντασία μας.
Και όμως μας λέει ότι δεν πρέπει να είμαστε ανυπόμονοι και σκληροί. Όπως δεν είναι και ο ίδιος.
Όταν κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος, μας επανέλαβε αυτό το μάθημα. Ας θυμηθούμε πρώτα τους στίχους του Ησαΐα, τους οποίους αναφέρει ο ευαγγε λιστής Ματθαίος, για να δείξει την απαλότητα που χαρακτηρίζει τον Υιό του Θεού στη συμπεριφορά του απέναντι των κακώς εχόντων μέσα στην Εκκλησία: «Ουκ ερίσει -λέει ο Ησαΐας για τον Χριστό- ουδέ κραυγάσει, ουδέ ακούσει τις εν ταις πλατείαις την φωνήν αυτού. Κάλαμον συντετριμμένον ου κατεάξει και λίνον τυφόμενον ου σβέσει». Ακριβώς διότι ο Κύριος αγαπά την Εκκλησία του περισσότερο από μας, είναι ήπιος και προσεκτικός και λεπτός. Δεν του αρέσουν οι φωνές, οι φιλιππικοί της άγριας κριτικής, οι ασυγκράτητοι ταλανισμοί. Ξέρει, γιατί είναι ο μόνος που γνωρίζει την καρδιά μας , ότι, και μέσα στις πιο άσχημες όψεις του κακού, που στιγματίζει το σώμα της Εκκλησίας, υπάρχει πάντα η ελπίδα ανανήψεως. Και η ανάνηψη αυτή γίνεται μονάχα κάτω από τη ζωοποιό και διακριτική αύρα του Πνεύματος. Η αγάπη, η μακροθυμία, η πραότητα, η ταπείνωση, η τρυφερότητα πρέπει να διακρίνουν τους εργάτες της Εκκλησίας. Οι εργάτες πρέπει να μιμούνται το θείο εργοδότη, τον Κύριο του Αμπελώνα. Μακριά απ’ αυτούς η οργή, ο θυμός, η γλώσσα της κρίσεως, Ό,τι έχει να κερδηθεί για λογαριασμό του Χριστού πάνω στη γη, δεν θα κερδηθεί με τη βία, αλλά με την αγάπη και την ακακία και την αοργησία,
Και να, ο ίδιος ο Υιός του Θεού μας το διδάσκει αυτό σαφέστατα στην παραβολή των ζιζανίων. Βλέπουμε τα ζιζάνια ανάμεσα στα στάχυα και το θέαμα αυτό μας είναι ανυπόφορο. Ο ζήλος μας σπρώχνει να κόψουμε τα ζιζάνια. Αλλά στην ώθηση αυτή δεν είναι ο δάκτυλος του Θεού, αλλά ο δάκτυλος του Εωσφόρου. Ο Θεός δεν θέλει να τα κόψουμε. Προσέξετε, μας λέγει, όταν σηκώνεστε να χτυπήσετε πρόσωπα και καταστάσεις μέσα στην Εκκλησία μου. Δεν είμαι εγώ, που σας εμπνέω. Κάνετε πράξη ασυλλόγιστη και βλαβερή. Διότι εκεί που πάτε να χτυπήσετε, υπάρχουν γύρω και ψυχές που το χτύπημά σας θα σκανδαλίσει, θα τις βλάψει, θα τις ξεριζώσει μαζί με το κακό που θέλετε να ξεριζώσετε.
Μην ιδιοποιείσθε κάτι που είναι δική μου υπόθεση. Εγώ, κατά την ημέρα της Κρίσεως, θα καθαρίσω την Εκκλησία μου από τα ζιζάνια. Η κριτική σας, η ιερή σας αγανάκτηση, ο οργή σας δεν θα φέρει μονάχα καλό, αλλά και κακό. Μυριάδες φαρισαίους, ακόλαστους, χρηματολάτρες κι αν ξεριζώσετε από την Εκκλησία μου, αν μαζί μ’ αυτούς αποκόψετε έστω και μία ψυχή που θα σκανδαλισθεί και που εγώ γι’ αυτήν έχυσα το αίμα μου, η ζημία θα είναι απείρως ανώτερη από την ωφέλεια.
Θέλετε να δοξάσετε την Εκκλησία μου ; Να δουλέψετε για την προκοπή της και για τον καθαρμό της ; Μιμηθείτε έμενα. Μην τρέχετε να κόψετε τα ζιζάνια. Μη καταφεύγετε στη βία. Γίνετε και μείνετε ως το τέλος αύρα λεπτή. Διότι εγώ δεν είμαι ούτε στη θύελλα ούτε στον σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά μέσα στην αύρα.
(«Κιβωτός»-απάνθισμα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου