Άρθρο του Μιχαήλ Χρυσανθόπουλου, καθ. ιστορικού - συγγραφέα - δημοσιογράφου SBS Αυστραλίας
Στα τέλη περίπου του Κριμαϊκού Πολέμου οργανώθηκαν στη Μακεδονία οι πρώτες καθολικές (γαλλικές) ιεραποστολές των Λαζαριστών, οι οποίες βασίστηκαν ουσιαστικά σε συμπαγείς βουλγαρικές μάζες. Η ίδρυση της γαλλικής ιεραποστολής των Λαζαριστών στο ελληνικότατο Μοναστήρι στα 1885-1857 οφείλεται σε πρωτοβουλία του εκεί γάλλου προξένου Bughas.
Παρόλα αυτά, τόσο η δράση του γάλλου ιερέα Lepuse όσο και των διαδόχων του Cassagnes, Stasionis και Faveyrial, βρήκε αντιμέτωπο ολόκληρο τον βλαχικό πληθυσμό του γεωγραφικού αυτού χώρου και συνάντησε την άκαμπτη στάση του μητροπολίτη Πελαγονίας Βενέδικτου. Τα αποτελέσματα, πενιχρά, σε μια εποχή που η βουλγαρική προπαγάνδα στην Μακεδονία διογκωνόταν, το “εκκλησιαστικό” ζήτημα των Βουλγάρων έπαιρνε άσχημη τροπή και η τύχη των ηρωικών Μακεδόνων διαγραφόταν σκοτεινή και αιματηρή.
Στο γεωγραφικό τμήμα Αβρέτ Χισάρ, δηλαδή στην επαρχία Πολυανής, οι συμπαγείς σλαβίζοντες, ή καλύτερα βουλγαρίζοντες, πληθυσμοί κινητοποιήθηκαν ενεργά, με πρωτοβουλία του πρώην ελληνιστή εξωμότη Δ. Μιλαντίνοφ, και προχώρησαν με ταχύτατο ρυθμό στην εισαγωγή της βουλγαρικής γλώσσας προς διδασκαλία και την τέλεση της λειτουργίας στα σλαβικά. Στα 1859 έσπευσαν να ζητήσουν από την καθολική εκκλησία την προστασία της κι ένα χρόνο αργότερα αναγνώρισαν το πρωτείο του πάπα, ζητώντας παράλληλα αποστολή βούλγαρου επισκόπου.
Η αναταραχή που δημιουργήθηκε στον χώρο κλόνισε, σε πρώτη φάση, το κύρος του πατριαρχείου, το οποίο εξαναγκάστηκε να προβεί σε αλλεπάλληλες παραχωρήσεις και στον διορισμό νέων επισκόπων. Ήδη όμως ο έλεγχος της κατάστασης είχε ξεφύγει από τα χέρια του, αν λάβει κανείς υπόψη ότι κατά την περίοδο του ρωσοτουρκικού πολέμου (1877-1878), διά τον οποίο λίγο κόντεψε να επιβληθεί de facto η Μεγάλη Βουλγαρία, που περιελάμβανε σχεδόν όλο τον μακεδονικό χώρο, η βουλγαροκαθολική κίνηση είχε κυριαρχήσει απόλυτα σε ολόκληρη την επαρχία του Αβρέτ Χισάρ.
Ο βουλγαροουνίτης επίσκοπος Nil Izvorov πραγματοποίησε στα 1876-1878 (έξι χρόνια μετά την ίδρυση διά, οθωμανικού φιρμανίου, αφού προηγήθηκε τραγική περίοδος συγκρούσεων, της βουλγαρικής εξαρχίας) μεγάλες προόδους ως προς την προσέλκυση των ντόπιων εξαρχικών πληθυσμών -στην ουσία οι ενέργειές του επεκτάθηκαν εν μέρει και στην περιοχή της Γευγελής. Η βουλγαροουνική προπαγάνδα συνέχισε τη δράση της στη Μακεδονία με άφθονο χρήμα και λειτουργούσε υποβοηθητικά για την επέκταση τη βουλγαρικής εθνικής κίνησης ανάμεσα στους σλαβόφωνους πληθυσμούς. Το δόλωμα του καθολικισμού υπήρξε σοβαρή πρόκληση για τις εξαθλιωμένες αγροτικές μάζες του μακεδονικού χώρου.
Τα παραπάνω αποτελούν μία λεπτομέρεια για το τι επικρατούσε στη Μακεδονία κατά τους περασμένους αιώνες, τι είχε να αντιπαλέψει ο μακεδονικός ελληνισμός, για να κρατήσει καθαρό και αλώβητο τον μακεδονισμό του, με ανύπαρκτη τη βοήθεια του ελλαδικού κράτους, που τηρούσε “άψογη στάση”, και με όλη την “ευρωπαϊκή” διπλωματία εναντίον του. Και όλα αυτά κάτω από τον στυγνό οθωμανικό ζυγό.
Σήμερα, που αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας στη Μακεδονία, ζούμε, υπό το καθεστώς του ΔΝΤ, την οικονομική καταστροφή, που δεν νομίζουμε ότι είναι τυχαία, την πολιτική ανεπάρκεια, λίαν επιεικώς, και τη χαρά των “ergaομνιτών” γεωγραφολογούντων, που είναι έτοιμοι να παραχωρήσουν με χαμόγελα το όνομα Μακεδονία στη γειτονική χώρα, νομιμοποιώντας έτσι τη μεγαλύτερη ιστορική απάτη όλων των εποχών. Τον αποχωρισμό και de jure των όρων «Μακεδονία» και «Μακεδών» από τους αντιστοίχους «Ελλάς» και «Έλλην», ποδοπατώντας κάθε ιστορική αλήθεια, με απρόβλεπτες συνέπειες για τις επόμενες γενεές. Γιατί έχουμε πει ότι στα οικονομικά οι υποχωρήσεις μπορούν να διορθωθούν, αλλά οι υποχωρήσεις στα εθνικά είναι υποθήκες και δεν διορθώνονται. Και αναφέραμε τα ανωτέρω ιστορικά γεγονότα, για την καθολική κίνηση στον μακεδονικό χώρο, η οποία ευνοούσε τον βουλγαρισμό, στην προσπάθειά του να οικειοποιηθεί τα πάντα στον μακεδονικό χώρο, όπως κάνουν τώρα τα καλύτερα παιδιά τής Σόφιας από τη γειτονική χώρα, γιατί ακριβώς επαναλαμβάνονται τα ίδια και σήμερα, με τις ίδιες επιδιώξεις. Το μόνο που αλλάζει είναι τα ονόματα. Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, σλαβικής καταγωγής -το όνομά του ήταν Κάρολος Βοϊτίλα, Πολωνός, γαρ-, είχε υποστηρίξει ουκ ολίγες φορές τις θέσεις της γειτονικής χώρας και είχε απευθυνθεί στην τεχνητή διάλεκτο του γειτονικού κράτους κατά τις εορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα.
Οι επισκέψεις καρδιναλίων της Αγίας Έδρας στα Σκόπια ήταν συχνές και λόγω του εκκλησιαστικού ζητήματος, μια και η “Ορθόδοξη εκκλησία” της γειτονικής χώρας δεν είναι αναγνωρισμένη από καμία εκκλησία στον κόσμο. Επιχειρεί λοιπόν η Αγία Έδρα την άμεση διείσδυση στην περιοχή, τη χειραγώγησή της ως προστάτιδά της, όπως και τους προηγούμενους αιώνες, με τη βουλγαροκαθολικοουνιστική κίνηση στον μακεδονικό χώρο. Ο τωρινός πάπας, Γερμανός στην καταγωγή, Βενέδικτος ΙΣΤ’ ξεκάθαρα είπε σε αντιπροσωπεία από τα Σκόπια, με επικεφαλής τον πρόεδρο της βουλής Trajko Veljanouski, που βρέθηκε για τον εορτασμό των ελλήνων αδελφών Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, φωτιστών των Σλάβων (η Ελλάδα πάλι έλαμψε διά της απουσίας της), ότι ο “κάθε λαός έχει το δικαίωμα να επιλέγει και να χρησιμοποιεί το όνομά του. Η Μακεδονία είναι φορέας ενός αρχαίου πολιτισμού, τον οποίο σεβόμαστε και στον οποίο συγκαταλέγεται ο φωτισμός της Ευρώπης μέσω των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου” και άλλα τέτοια προκλητικά. Από ελλαδικής πλευράς, καμία αντίδραση; Απολύτως καμία!
Εμείς ασχολούμαστε με τη φτιαχτή οικονομική κρίση, που οδηγεί στην υποδούλωση και την τελική διάλυση της Ελλάδας. Και υπάρχει συνέχεια. Στις αρχές Ιουλίου τα Σκόπια θα επισκεφθεί ο δεύτερος τη τάξει του Βατικανού, κάτι σαν “υπουργός Εξωτερικών”, ο καρδινάλιος Bertone, για να προετοιμάσει την πρώτη επίσημη επίσκεψη του πάπα στη γειτονική χώρα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Μητέρας Τερέζας, πασίγνωστης καθολικής μοναχής, αλβανικής καταγωγής, που ασχολήθηκε σε όλη τη ζωή της με φιλανθρωπίες.
Προσωπικά, δεν μπορώ να ψέξω αυτές τις κινήσεις του Βατικανού, το οποίο κινείται σύμφωνα με τα συμφέροντά του, μια και είναι συνεπέστατο στα χνάρια του παποκαισαρισμού. Εμείς τι κάνουμε; Τίποτε, και όχι μόνον αυτό, αλλά θεωρούμε, για παράδειγμα, το όνομα “Βόρεια Μακεδονία” “γεωγραφικό” (!), ως εθνική επιτυχία, αν και απορρίφθηκε από την πλευρά του γειτονικού κράτους στο οποίο πρέπει να οφείλουμε ευγνωμοσύνη, γιατί μας σώζει την εθνική μας αξιοπρέπεια!
Στερούμενοι κάθε σοβαρότητος, χαμένοι βαθιά στο τέλμα της άγνοιάς μας, της προχειρότητας, του ωχαδελφισμού, της αδιαφορίας, στεκόμαστε ως επαίτες κουρελιάρηδες στις αυλές της Ευρώπης και του ΔΝΤ για λίγα ευρώ, εκποιώντας την εθνική μας ιστορική παράδοση, αφήνοντας τον πολιτισμό μας (στο γειτονικό κράτος), που τον σεβάστηκαν οι αιώνες, να καταστρέφεται, να εξαφανίζεται, τη μακεδονική μας μειονότητα στα προαιώνια κέντρα του ελληνισμού και όχι του ελλαδισμού, όπως το Μοναστήρι, η Αχρίδα, η Γευγελή, η Στρώμνιτσα και το Κρούσοβο, να μην έχει ούτε τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς να εκμεταλλευόμαστε την εύθραυστη πολυεθνικότητα του γειτονικού κράτους, που δοκιμάζεται, εκ νέου, με τις καινούριες ένοπλες επιθέσεις του μεταμορφωμένου UCK σε USKH (Εθνικό Απελευθερωτικό Αλβανικό Στρατό) σε σλαβοχώρια, το σοβαρό εκκλησιαστικό πρόβλημα στα Σκόπια, τη διάλυση που επικρατεί στην “ομογένειά τους” σε όλο τον κόσμο, τις κινήσεις της Βουλγαρίας που μπαίνει δυναμικά εκ νέου στο παιχνίδι της αναδιάταξης των Βαλκανίων, με την πολιτική των αρχηγών, τον ρόλο της Τουρκίας.
Τίποτε από όλα αυτά. Καθόμαστε μεμψίμοιρα, αμόρφωτα, μια και τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν απολύτως τίποτε για την ιστορία της Μακεδονίας, και όχι μόνον, παρακαλώντας τους υπερόπτες Ευρωπαίους, που εμείς εκπολιτίσαμε να μας ρίξουν μια ματιά συμπάθειας, να μας πουν μια λέξη υποστήριξης, μπας και βρούμε λίγο από την αυτοπεποίθησή μας, που τη σκοτώσαμε, ή μάλλον τη στραγγαλίσαμε, στον αδελφοκτόνο κομματισμό μας, τη φιλαργυρία μας, την απληστία μας, και την ψευτοζωή που επιθυμήσαμε, “και χάνεται τώρα η Πατρίδα”. Υπάρχει ελπίς, όμως: Άμεση επιστροφή στον ελληνισμό μας, ξεφεύγοντας από τον ψευτοελλαδισμό, στις αξίες μας, στην ιστορία μας, που παράγει από μόνη της πολιτισμό, επαναλαμβάνουμε, παράγει, όχι λοιπόν μόνο προγονολατρεία, αλλά διδαχή από το ένδοξο παρελθόν μας και την αναγέννησή μας από τις στάχτες της ψευτοζωής μας. Και σε αυτό πάλι πρωτοπόρος θα ’ναι η Μακεδονία και οι Μακεδόνες, η Μακεδονία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της Καινής Διαθήκης, του Αποστόλου Παύλου, των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου, του Κοσμά του Αιτωλού, του Αγίου Όρους, του Εμμανουήλ Παπά, του Κώττα, του Μελά, του Ανδρόνικου. Έσεται ήμαρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου