Η σημερινή είδηση (blogspot ΑΚΤΙΝΕΣ και "Ελευθεροτυπία") είναι ασφαλώςμικρή. Σε λίγα χρόνια όμως θα έχει γίνει μεγάλη. Ένας διάσημος (έστω)για τα δημοφιλή χιουμοριστικά του μυθιστορήματα, ο Βρετανός ΤέριΠράτσετ, - πρόσφατα απόκτησε και τον τίτλο του Σερ (ή σερ) - πάσχει από τη νόσο του Αλτζχάϊμερ. Αυτό δεν είναι η είδηση. Είναι, ότι οκύριος αυτός εισηγείται (με όσο μυαλό το έχει απομείνει) τη σύσταση ειδικού δικαστηρίου, που θα αποφαίνεται ότι ο τάδε και ο τάδε, πληρούν τους ιατρικούς όρους, ώστε να αναλαμβάνει η Επιστήμη, και ουδείςάλλος, όσους πάσχουν από αρρώστιες για τις οποίες δεν μπορεί τίποτανα γίνει πλέον. Η σωτηρία (σε εισαγωγικά) πρέπει να ανατεθεί στα χέρια των γιατρών και να τερματίζουν αυτοί τη ζωή του ασθενούς μέσα στο οικιακό του περιβάλλον.
Ο κ. Πράτσετ δήλωσε ότι θα μπορούσε να γράψει και ένα εκατομμύριοβιβλίων αξίας, αν ήξερε ότι θα πεθάνει όποτε αυτός θέλει (σημ. το είπεκάπως διαφορετικά). Σημειώσατε ότι τα βιβλία του είναι επιστημονικής φαντασίας. Και αναρωτήθηκε, αφού δική του είναι η ζωή, γιατί να μηνείναι δικός του και ο θάνατος; Ποιος ο λόγος, είπε, να χρειάζεται ναπεριμένει στην αίθουσα αναμονής του Θεού;
Αν ασχολούμαι με τον κ. Πράτσετ, δεν είναι γιατί έχω ή θέλω, ναπροτείνω κάτι διαφορετικό. Άνθρωποι όπως αυτός δεν αλλάζουν με τίποτα.Θέλω να προστατεύσω τους γιατρούς, οι οποίοι λίγο - πολύ συμμερίζονται παρόμοιες απόψεις. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θα πρέπει οι γιατροί να αναλάβουν το ρόλο του "αγαπητικού" (sic) εκτελεστή. Και ακόμη, για ποιο λόγο θα πρέπει το "ειδικό δικαστήριο" να δίνει το απαλλακτικό θανατικό βούλευμα.
Αν ο κ. Πράτσετ και οι ομόφρονες με αυτόν θέλουν απόφαση του δικαστηρίου για να προβούν οι γιατροί στην εκτέλεση ενός ασθενούς,χωρίς να τιμωρηθούν, θα ήταν καλύτερη πρόταση η εξής : Το ειδικόδικαστήριο να μελετά τις ιατρικές γνωματεύσεις και αφού οι γιατροί επιβεβαιώνουν ότι το προσδόκιμο επιβίωσης του ασθενούς θα είναι "βίος αβίωτος" να εκδίδει την απόφαση, ώστε να προμηθεύονται οι συγγενείς του ασθενούς ειδικά φάρμακα (χάπια) και να του τα χορηγούν. Και όλααυτά, εννοείται,εφόσον ο υποψήφιος για ευθανασία (σημ. δική μου η ζωή,δικός μου και ο θάνατος) έχει πρώιμα εγκαταλείψει την ιδέα να δώσει οίδιος ένα τέλος στη ζωή του πηδώντας από ικανό ύψος ή απλούστερα, ναπέσει για ύπνο με το μισό του σώμα μέσα σε μια μεγάλη σακούλα, όπωςαυτές που είναι για τα σκουπίδια. Με το κεφάλι μέσα φυσικά. Θα τον πάρει ο ύπνος και μετά δεν θα ξυπνήσει ποτέ. Βέβαια υπάρχουν καιχίλιοι άλλοι τρόποι.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί ο κ. Πράτσετ θέλει να δημιουργηθεί ειδικό δικαστήριο; Γιατί να μετατίθενται οι ευθύνες σε άλλους και όχι σε αυτόν που συμφωνεί με το "δόγμα" : Δική μου η ζωή, δικός μου και ο θάνατος. Βέβαια, ο Βρετανός μυθιστοριογράφος πονημάτων επιστημονικής φαντασίας οδεύει τη λεωφόρο της νόσου Αλτζχάϊμερ και ξέρει τι τον περιμένει. Οπότε δυο είναι οι επιλογές που έχει. Ή να εγκαταλείψει τον αυτοκινητόδρομο και να πάει αυτός και το αμάξι του για ανακύκλωση ή νακαθίσει να περιμένει στην αίθουσα αναμονής του Θεού. Που ξέρει; Μπορείνα του έρθει η έμπνευση και να γράψει ένα διαφορετικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Αυτό μπορεί να αξίζει και όσο ένα εκατομμύριο"διαβαστερά" βιβλία. Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου