Οι ενοχές θρησκευτικού αποχρωματισμού και ο σεβασμός στήν πλειοψηφία... χωρίς περιθωριοποιήσεις

Τόν Ζάν Τίλι, Ολλανδό ειδικό στήν ενσωμάτωση τών μεταναστών, έβαλε η δημοσιογράφος Κατερίνα Οικονομάκου (Ελευθεροτυπία, 12.12.2009) κριτή τών σχέσεων Εκκλησίας καί Πολιτείας στήν Ελλάδα. Τόν παρουσιάζει μάλιστα νά εκπλήττεται πού ακόμη στήν Ελλάδα δέν έχει γίνει αυτός ο πολυθρύλητος χωρισμός. «Αλήθεια; Δέν έχει γίνει χωρισμός κράτους–Εκκλησίας; Ξέρετε... θά έπρεπε νά έχει γίνει» καί η δημοσιογράφος καταλαβαίνει «από τόν τόνο τής φωνής του... ότι ο άνθρωπος προσπαθεί από διακριτικότητα νά κρύψει τό μέγεθος τής έκπληξής του».
Τό σημαντικό γιά εμάς δέν είναι η άποψη (ή καί η έκπληξη) τού Ζάν Τίλι, ανθρώπου τελείως ξένου πρός τήν ελληνική πραγματικότητα, αλλά αυτό πού κατάλαβε η ελληνίδα δημοσιογράφος από τόν τόνο τής φωνής του!...
Πάντως δέν μάς τιμούν οι ενοχές γιά τήν απόστασή μας από θρησκευτικά αποχρωματισμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες, ούτε η άγνοια τής θρησκευτικής μας διαφορετικότητας, τού πλούτου καί τής αρχοντιάς τής εκκλησιαστικής μας παραδόσεως.
Κοντά στά παραπάνω πρέπει νά επισημάνουμε, κάτι πού συχνά επισημαίνει ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου, ότι δέν μπορεί νά υπάρξη χωρισμός Κράτους καί Εκκλησίας, γιατί οτιδήποτε υπάρχει μέσα στήν ελληνική επικράτεια δέν μπορεί νά είναι χωρισμένο από τό Κράτος. Θά έχη κάποια σχέση μαζί του. Οπότε τό θέμα δέν είναι ο «χωρισμός», αλλά η οριοθέτηση τών σχέσεων πολιτικής καί εκκλησιαστικής διοίκησης.

Σεβασμός στήν πλειοψηφία... χωρίς περιθωριοποιήσεις

Δίπλα σέ φωτογραφία από τήν ορκωμοσία τής νέας κυβέρνησης μέ προεξάρχοντα στό θρησκευτικό μέρος τής τελετής τόν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο, η δημοσιογράφος τοποθέτησε τήν εκτενέστερη άποψη τού Ζάν Τίλι γιά τίς σχέσεις κράτους–Εκκλησίας. Είπε ο κ. Τίλι: «Προκειμένου νά εγγυάται ένα Κράτος τή θρησκευτική ελευθερία, νά προάγει τόν θρησκευτικό πλουραλισμό καί νά περιφρουρεί, όπως οφείλει, τόν κοσμικό χαρακτήρα του, η πρώτη καί αυτονόητη προϋπόθεση είναι ο χωρισμός κράτους–Εκκλησίας. Μιά κυβέρνηση δέν μπορεί ποτέ νά λέει ότι η τάδε είναι η σωστή θρησκεία. Οφείλει όμως νά παρουσιάζει τήν ποικιλία, τίς διαβαθμίσεις καί τίς αποχρώσεις πού υπάρχουν μέσα σέ κάθε διαφορετική θρησκεία. Γιά παράδειγμα, οφείλει νά καταδεικνύει καί τίς φονταμενταλιστικές προσεγγίσεις. Αλλά μιά κυβέρνηση οφείλει νά είναι εξαιρετικά προσεκτική καί νά μή δηλώνει ποιά είναι καί ποιά δέν είναι η σωστή θρησκεία».
Στά παραπάνω μπορούν νά τεθούν κάποια ερωτήματα: γιά παράδειγμα πώς μιά κυβέρνηση «προάγει τόν θρησκευτικό πλουραλισμό»; Καί πώς «παρουσιάζει τήν ποικιλία, τίς διαβαθμίσεις καί τίς αποχρώσεις πού υπάρχουν μέσα σέ κάθε διαφορετική θρησκεία», τήν στιγμή πού «δέν μπορεί ποτέ νά λέει ότι η τάδε είναι η σωστή θρησκεία»; Αυτές οι απόψεις χρειάζονται διευκρινήσεις γιά νά μήν είναι επικίνδυνα αναιρετικές τής θρησκευτικής ελευθερίας, τήν οποία υποτίθεται ότι θέλουν νά διασφαλίσουν.
Προφανώς τό κράτος δέν μπορεί νά έχη λόγο γιά τό ποιά θρησκεία είναι σωστή, όμως πρωτίστως οφείλει νά βοηθά στό έργο της τήν Εκκλησία στήν οποία ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία τού λαού καί η οποία διαμόρφωσε σέ μιά διαδρομή αιώνων τήν πολιτιστική φυσιογνωμία τού τόπου. Χωρίς βέβαια νά παραθεωρή ή περιθωριοποιή τίς θρησκευτικές μειονότητες. π.Θ.Α.Β.
«ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009