«τελειώνουμε το σχολείο και αγνοούμε την Ιστορία μας»
ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ
«ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ σήμερα;» ρωτά ο δημοσιογράφος. «Την επανάσταση του 1821;» διερωτάται ο μαθητής. «Και ποιος είπε το όχι;» ρωτά παραδίπλα και παίρνει για απάντηση «ο Μουσολίνι»… Ωραία, το ρεπορτάζ βγήκε και φέτος. Τα κανάλια διαφημίζουν την άγνοια των παιδιών ως το μεγάλο θέμα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τα δελτία ειδήσεων.
Στα τηλεοπτικά πάνελ αναζητούνται οι ένοχοι και οι τηλεφωνικές γραμμές πιάνουν φωτιά. Φταίνε οι μαθητές λέει ένας τηλεθεατής που βγαίνει στον αέρα και υποδεικνύει ότι είναι ανεπίτρεπτο οι νέοι να μπερδεύουν την 28η Οκτωβρίου με την 25η Μαρτίου.
Λέει ότι δεν τους νοιάζει να μάθουν την Ιστορία μας και πως δεν φταίει κανένας άλλος για αυτή την κατάσταση και κακώς επιρρίπτονται ευθύνες στους διδάσκοντες και στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Μια δεύτερη τηλεθεάτρια εισηγείται όπως οι εκπαιδευτικοί επαναλαμβάνουν κάθε μέρα στους μαθητές τους τις δυο αυτές ημερομηνίες μπας και τις εμπεδώσουν.
Παίρνει κι ένας τρίτος και δηλώνει ότι το μόνο που ενδιαφέρει τους νέους είναι η διασκέδαση και οι δισκοθήκες.
Τα τηλεφωνήματα συνεχίζονται. Κάποιος τηλεθεατής υποδεικνύει το λεκτικό ατόπημα του μαθητή που βρίσκεται στο στούντιο και μια άλλη γυναίκα απορεί που το εγγόνι της που πάει στο νηπιαγωγείο γνωρίζει την 28η Οκτωβρίου, αλλά οι μαθητές των Λυκείων αγνοούν τα σχετικά γεγονότα… Όλοι αυτοί οι τηλεθεατές-γονείς διατυπώνουν τις θέσεις τους με τον πιο έντονο τρόπο και είναι σίγουροι για την ορθότητα των συμπερασμάτων τους.
Άλλωστε, είχε προηγηθεί το σχετικό ρεπορτάζ και άκουσαν με τα αφτιά τους τις απαντήσειςμαργαριτάρια που έδωσαν τα παιδιά τους. Να ήταν άραγε, μια από τις λίγες φορές που άκουσαν τα παιδιά τους; Ή συνηθίζουν να τα κουβεντιάζουν μαζί τους;
Συζητούν μαζί τους για τα προβλήματα και τις αγωνίες τους, την πορεία τους στο σχολείο και τα μαθήματά τους; Έχουν ακούσει ποτέ τις απόψεις των παιδιών τους για το εκπαιδευτικό σύστημα, για τις ώρες που περνούν στις αίθουσες διδασκαλίας, για το τι μαθαίνουν στα θρανία;
Σε ένα συνέδριο για τα βιβλία της Ιστορίας είχαν μιλήσει ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, πρώην υπουργοί Παιδείας για την αναγκαιότητα ή μη της αλλαγής των διδακτικών συγγραμμάτων. Την παράσταση όμως, είχε κλέψει ένα 18χρονο κορίτσι που μόλις είχε αποφοιτήσει από το Λύκειο.
Είχε παραδεχτεί ότι «τελειώνουμε το σχολείο και αγνοούμε την Ιστορία μας». Εξήγησε ότι ο χρησιμοθηρικός χαρακτήρας της Παιδείας στερεί από τους μαθητές να ερευνήσουν ιστορικά θέματα όπως θα έπρεπε, ότι το βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Τάξης είναι δυσνόητο και με συμπιεσμένη ύλη (στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων καθηγητών!), ότι το μάθημα γίνεται με τρόπο που δεν καλλιεργεί την κρίση και πως η επαφή των μαθητών με την Ιστορία δεν πρέπει να περιορίζεται σε μια αίθουσα διδασκαλίας.
Οι πιο πάνω διαπιστώσεις δεν αφορούν μόνο στο μάθημα της Ιστορίας. Οι μαθητές δεν συγχύζουν μόνο τις εθνικές επετείους που μαθαίνουν στο σχολείο. Μπορεί να ξεχάσουν ή ναμπερδέψουν μαθηματικές εξισώσεις, μεταφράσεις των αρχαίων, τύπους της φυσικής και της χημείας.
Το πρόβλημα είναι ευρύτερο και δεν το δημιούργησαν τα παιδιά. Η εκπαίδευση όσο στηρίζεται στις «δεξιότητες» της αποστήθισης και της παπαγαλίας, θα συνεχίσει να προάγει την αμάθεια.
Οι ίδιοι οι μαθητές το γνωρίζουν αυτό. Και έχουν απαίτηση από τους γονείς τους να το καταλάβουν. Οι τελευταίοι το αγνοούν, το μπερδεύουν ή το έχουν ξεχάσει;
«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» - Κυριακή, 1 Νοεμβρίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου