Θέλοντας να βεβαιωθούν οι Γέροντες, αν πραγματικά ήταν τόσο ταπεινός και πράος ο Αββάς Αγάθων, όσο τουλάχιστον φημιζόταν, πήγαν μια μέρα τάχα θυμωμένοι στο κελί του και του φώναξαν:
-Εσύ είσαι ο Αγάθων, ο φαύλος και υπερήφανος;
-Ναι, Πατέρες μου, τέτοιος είμαι, αποκρίθηκε εκείνος, χωρίς καν να ταραχθεί.
-Και τολμάς να φλυαρείς και να κατακρίνεις τους αδελφούς; Εξακολούθησαν οι άλλοι.
-Δίκιο έχετε, αλλά παρακαλέστε τον Θεό να με ελεήσει, είπε πάλι ο ταπεινός Αγάθων.
-Και δε φτάνουν όλα αυτά, έγινες τώρα και αιρετικός.
-Α, όχι, αιρετικός δεν έγινα ακόμα, ύψωσε ζωηρά τη φωνή ο Αββας, προς μεγάλη έκπληξη των ανακριτών του.
-Για εξήγησε μας, Αγάθων, του είπαν χαμογελώντας οι Γέροντες, γιατί δέχτηκες ευχαρίστως όλες τις άλλες κατηγορίες και τούτη την τελευταία δεν θέλησες να την παραδεχτής;
-Καλό είναι για την ψυχή μου, και ούτε κανένα βλάπτει, να με νομίζουν οι άλλοι φαύλο και φλύαρο, υπερήφανο και φιλοκατήγορο, αποκρίθηκε ο Όσιος.
Αλλά να με νομίζουν αιρετικό, ζημιώνονται, και εμένα χωρίζουν από τον Κύριο μου.
Οι Γέροντες θαύμασαν τη διάκριση του και παραδέχτηκαν πως είχε δίκιο.
Από το «Γεροντικό»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου