Η Mary Bousted γενική γραμματέας της Association of Teachers and Lecturers(ΑΤL ) - Ένωση Καθηγητών και Δασκάλων Αγγλίας, , σε άρθρο της στην εφ. Observer επιτίθεται τους γονείς κατηγορώντας τους ότι έχουν αποτύχει στις ευθύνες τους και έτσι υπονομεύουν τα σχολεία…
Η γενική γραμματέας, αναφέρει ότι «τα περισσότερα από τα παιδιά έχουν στο σπίτι τους τηλεοράσεις, υπολογιστές και κονσόλες παιχνιδιών. Αυτό που τους λείπει είναι ενήλικες που είναι πρόθυμοι να περάσουν χρόνο μαζί τους, να ξοδέψουν την ενέργεια μαζί με τα παιδιά τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κανονικά».
Στην Ελλάδα μετά από κάθε θλιβερό περιστατικό στα σχολεία(όπως το πρόσφατο στη σχολή του ΟΑΕΔ) βγαίνουν οι «υπεύθυνοι» και για να κρύψουν την ευθύνη και την πνευματική τους γύμνια αναφέρουν πάντα τα ίδια: «χρειάζεται να υπάρχουν ψυχολόγοι στα σχολεία».
Ο ψυχίατρος Νίκος Σιδέρης σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή»(12-04-09) αναφέρει: «Τα παιδιά αισθάνονται να μην έχουν γονείς, επειδή οι γονείς αισθάνονται ότι δεν επαρκούν ως γονείς. ……Υπάρχει ένα στοιχείο παραίτησης των γονιών και αίσθησης των παιδιών ότι είναι ακυβέρνητα σε έναν κόσμο ακατανόητο, όπου προφανώς αγριεύονται. Αγριεύεται η ψυχή τους, το μυαλό τους, το σώμα τους.
Τι λείπει από αυτά τα παιδιά; Γιατί ξεχειλίζουν απαισιοδοξία
Ένα παιδί δεν χορταίνει με ύλη, χορταίνει με αγάπη και η αγάπη είναι το κοινό νόμισμα στο οποίο μετατρέπονται τα πάντα στην εμπειρία του παιδιού. Ό,τι και να ζήσει ένα παιδί το μετατρέπει σε αγάπη. Αν η οποιαδήποτε εμπειρία δεν έχει αγάπη μέσα της, είναι άνευ σημασίας. Και εκτός από αγάπη, χρειάζονται και κανόνες. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι στη ζωή δεν είναι χύμα τα πράγματα, όλες οι διαδικασίες διέπονται από κάποιους κανόνες. Άλλοτε ευχάριστους, άλλοτε δυσάρεστους. Υπάρχουν παιχνίδια στα οποία επιλέγεις να μπεις και παιχνίδια στα οποία συμμετέχεις εξ ορισμού. Και τα δύο έχουν κανόνες.
Τι χάθηκε στην ελληνική οικογένεια;
Σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η ελληνική οικογένεια αντέχει ακόμη. Έχει υποστεί όμως μια απορρύθμιση. Η ελληνική οικογένεια, πέρα από ένας τόπος όπου υπήρχαν κάποια υλικά πράγματα που υποστήριζαν την επιβίωση και την ανατροφή ενός παιδιού, πέρα από τη συναισθηματική τροφή που δινόταν σε μεγάλες ποσότητες, πέρα και από την πνευματική διαπαιδαγώγηση, ήταν και το περιβάλλον όπου καλλιεργούνταν με πολύ συστηματικό τρόπο η νοηματοδότηση του κόσμου. Μέσα από τις κουβέντες και τη στάση της οικογένειας μεταδιδόταν μια κουλτούρα που επέτρεπε στον καθένα να έχει έναν κόσμο ευανάγνωστο.
Αυτό το τελευταίο στοιχείο χάνεται. Οι αναφορές που είχαν οι μεγάλοι τότε και μπορούσαν να τις μεταδίδουν στα παιδιά. Ένα ολόκληρο σύστημα που δίνει νόημα μαζί με οδηγίες κοινωνικής συμβίωσης και προκοπής. Σήμερα, η λέξη προκοπή δεν χρησιμοποιείται ούτε σε πολιτικό ούτε σε ιερατικό ούτε σε προεδρικό ούτε σε σχολικό λόγο. Όπως και οι λέξεις φιλότιμο, λεβέντης, τίμιος. Αυτά στήριζαν τους ανθρώπους τότε. Και καθώς έφυγαν αυτές οι αναφορές, βρίσκονται μικροί και μεγάλοι σε έναν κόσμο όπου δεν μοιάζει να έχει νόημα, πέρα από το ότι καλύτερα να έχεις λεφτά από το να μην έχεις».
Όλα αυτά με τα οποία μεγάλωναν τα παιδιά τα οποία «πέρα από τη συναισθηματική τροφή που δινόταν σε μεγάλες ποσότητες, πέρα και από την πνευματική διαπαιδαγώγηση, ήταν και το περιβάλλον όπου καλλιεργούνταν με πολύ συστηματικό τρόπο η νοηματοδότηση του κόσμου» είναι αυτό ακριβώς που πολεμούν οι «υπεύθυνοι» ο Χριστός και η Ορθόδοξη παράδοση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου