Στα σχολικά βιβλία όπως αναφερθήκαμε καταργήθηκαν οι μεγάλοι λογοτέχνες πού προβάλλουν την εθνική και θρησκευτική μας παράδοση, πού αγαπούν την ελληνική φύση και σέβονται τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας. Αντικαταστάθηκαν από συνταγές μαγειρικής και ερωτικά κείμενα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
1.«Τα ελληνικά ….μυστήρια» «Νεοελληνική Γλώσσα» Γ΄´ Γυμνασίου (σελ.14) μεταξύ άλλων γράφει: «Μια εξήγηση είναι ότι ο κόσμος εξοφλά το χρέος του προς την Εκκλησία τελώντας τα μυστήρια της βάπτισης, του γάμου και της κηδείας, και τη θρησκευτική ηθικολογία, αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη επιείκεια την προσωπική αμαρτία απ΄ότι οι περισσότερες θρησκείες.
Άλλωστε με τις πολυάριθμες γιορτές της η Εκκλησία δοξάζει απροκάλυπτα τα πλούσια ελέη του Κυρίου, ιδίως το Πάσχα μια εποχή που η κνίσα των σουβλιστών αρνιών μοσχοβολάει στην ύπαιθρο και τα κατάλευκα τραπέζια βουλιάζουν από τις παραδοσιακές λιχουδιές»
2. «Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας» (Ανθολόγιο»Γ΄– Δ´ Δημοτικού, σελ. 143-146) . Με θέμα έναν επεισοδιακό όσο και αστείο ποδοσφαιρικό αγώνα με τερματοφύλακες τον παπά και το δάσκαλο. Το ίδιο χλευαστικά είναι και τα σκίτσα του μαθήματος.
«Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας»
Στο µυθιστόρηµα Ένα σακί µαλλιά το κεντρικό πρόσωπο είναι ένας
µικρός, ο Γιωργαρέλος. Μαζί του πρωταγωνιστούν ένας νέος δά-
σκαλος, η κυρία Διονυσία που είναι δασκάλα, ένας παπάς· συµµε-
τέχουν και πολλοί συµµαθητές τού Γιωργαρέλου και οι κάτοικοι του νησιού τους. Στο κείµενο που ακολουθεί, τα παιδιά, µε διαιτητή το Γιωργαρέλο και τερµατοφύλακες τον παπά και το δάσκαλο, παίρνουν µέρος σ’ έναν επεισοδιακό, όσο και αστείο, ποδοσφαιρικό αγώνα.
Θα παίξει κι ο δάσκαλος, τον πληροφόρησε ο Αριστείδης, αλλά
εκείνος, σαν να το βρήκε πολύ φυσικό, δεν έδειξε καµιά απορία.
Ο παπα-Μιχάλης είχε µάθει απ’ έξω τα λόγια του. Μόλις άκουσε τα
παιδιά να µαζεύονται στο προαύλιο, εµφανίστηκε στην πόρτα της εκκλησίας και προσποιήθηκε τον έκπληκτο και τον χαρούµενο, µε αρκετή επιτυχία, είναι η αλήθεια.
– Βρε, καλώς τα παιδιά! Πώς από δω;
– Ήρθαµε να παίξουµε µπάλα, του λέει ο δάσκαλος.
– Ωραία, θαυµάσια! Πολύ καλά κάνατε! (Αυτοσχεδίαζε κιόλας ο πα-
πάς). Την ευχή µου να ’χετε...
– Θέλετε να παίξετε κι εσείς, πάτερ, µαζί µας;
Εδώ χαµογελάει ντροπαλά. Τα παρακάτω λόγια ήταν ολοδικά του:
– Να παίξω µπάλα εννοείς, τέκνον µου; Όχι δα! Τι θα πουν τα παιδιά;
Τι θα πει η κυρία Διονυσία όταν το µάθει;
– Γιατί, πάτερ µου; Κακό είναι;
Διόλου κακό! Απεναντίας µάλιστα, που είναι µια ωραία γυµναστική.
Το ευλογηµένο παιχνίδι, όπως φυσικά και το ποδόσφαιρο, όχι µόνο το επιτρέπει, αλλά και το συνιστά ο Πανάγαθος... Ας µην είχε ο κόσµος τέτοιες προκαταλήψεις και θα σου ’λεγα ’γώ! Κάθε µέρα θα έπαιζα...
– Να παίξετε, να παίξετε! φώναξαν τα παιδιά.
Με τα πολλά, κι αφού έκανε λίγο ακόµα το δύσκολο, στο τέλος
δέχτηκε, κι έτσι, µπήκε στο γήπεδο, µ’ εντελώς φυσικό τρόπο (για να µην πω µε το ζόρι), καθώς µάλιστα οι µικρότεροι δεν έδωσαν και πολλή σηµασία στο γεγονός.
Οι αντίπαλες οµάδες, από οχτώ άτοµα η καθεµιά, είχαν γι’ αρχηγούς τον Αριστείδη και το Φάνη. Αυτοί οι δυο βάλανε πόδια,
Διαλέγοντας ο πρώτος τον δάσκαλο κι ο δεύτερος τον παπά, για να τους βάλουν τερµατοφύλακες.
Τέλος πάντων, οι δύο οµάδες πήραν τη θέση τους στο γήπεδο. Ο διαιτητής Γιωργαρέλος είχε πάντα κρεµασµένο στο λαιµό του το κλειδί του σπιτιού του. Τώρα κρέµασε και τη σφυρίχτρα. Έστριψε το δεκάρικο, για να δουν σε ποιον θα πέσει ο κατήφορος. Ύστερα στάθηκε στη σέντρα πλάι στον πλάτανο και σφύριξε για το εναρκτήριο λάκτισµα. αγώνας άρχισε. Αµέσως όλος ο χώρος ζωήρεψε από µεγάλη κίνηση.
Οι φωνές αντηχούσαν διπλά µέσα στη λαγκαδιά:
– Δώσε πάσα Φάνηηη!
– Κατέβαινε, ρεεε!
– Έµπαινε, Ταξιάρχηηηη!
– Εδώ, Στρατηγέεε!
– Παίξε µπάλα, ρε κοιµίση Γαβρήλοοο!
Ανάµεσά τους ξεπεταγόταν συχνά και κυριαρχούσε µια πιο δυνατή, παράταιρη και άγρια φωνή:
– Πίσω και σ’ έφαγα!
Ο Γιωργαρέλος έπρεπε να δείξει στον παπά κόκκινη κάρτα απ’ την
αρχή. δεν έπρεπε να τον αφήνει να βγαίνει απ’ το τέρµα του µόλις έβλεπε τα σκούρα και να χιµάει απάνω στον επερχόµενο κυνηγό, µε την ανατριχιαστική κραυγή «πίσω και σ’ έφαγα!», και να του παίρνει την µπάλα απ’ τα πόδια χωρίς πλονζόν, χωρίς τίποτα!
Ο παπα-Μιχάλης είχε µια δικαιολογία. Έφταιγε, λέει, το κατηφορικό
τέρµα, που του ’λαχε. Ήταν φυσικό να κατρακυλάει η µπάλα µόνη της κατακεί, τραβώντας στο κατόπι της όλους τους παίκτες, αµυντικούς κι επιθετικούς και να γίνεται, έτσι, συνωστισµός µπροστά στην εστία του, ενώ ο άλλος τερµατοφύλακας καθότανε µε σταυρωµένα χέρια.
Γι’ αυτό και, παρ’ όλη την κραυγή του, έφαγε δεκατρία γκολ! Τότε κατέφυγε σε µεγαλύτερη ζαβολιά, να κλείσει το τέρµα του µισό µέτρο!
Και τότε µόνο, ο διαιτητής αναγκάστηκε να του βγάλει κίτρινη κάρτα, µέσα σε θύελλα διαµαρτυριών και φωνές που τον κατηγορούσαν ότι «πούλησε το παιχνίδι» και ότι έπρεπε να του βγάλει κόκκινη. Αυτά για το πρώτο ηµίχρονο, γιατί το δεύτερο δεν πρόλαβε.
Πριν τελειώσει ο χρόνος, µερικοί εξαγριωµένοι, οι πιο µικροί της οµάδας, όρµησαν εναντίον του διαιτητή, οι άλλοι έτρεξαν να τον υπερασπίσουν, η σύρραξη γενικεύτηκε, και µε δυο λόγια το γήπεδο έγινε πεδίο µάχης.
Μάταια ο παπάς µε το δάσκαλο έτρεχαν πάνω κάτω να τους χωρίσουν. Ακόµα κι οι αρχηγοί των οµάδων, που ήταν οι πιο στενοί φίλοι,ήρθαν στα χέρια.
– Εγώ νόµιζα ότι ο αθλητισµός συµφιλιώνει, δε διαιρεί, έλεγε ανή-
συχος ο παπάς. Ποπόοο! θα γίνουµε ρεζίλι, αν µας δει κάνα µάτι....
– Εσύ φταις, του ’λεγε ο δάσκαλος. Ήταν ανάγκη να ουρλιάζεις
«πίσω και σ’ έφαγα»; Ούτ’ ένα µωρό δε θα φώναζε έτσι.
– Συγνώµην, έκανε αµήχανος ο παπα-Μιχάλης, παρασύρθηκα κι
εγώ, ζητώ συγνώµην.... Είχα, βλέπεις, πολλά χρόνια να παίξω µπάλα και...
– ... και σε πήρε κι εσένα η µπάλα! συµπλήρωσε ειρωνικά ο δά-
σκαλος. Επιτρέπεται να κλείνεις το τέρµα σου; Κανένα παιδί δεν το κάνει αυτό.
– Να δούµε τι θα ’κανες εσύ, αν σου τύχαινε η κατηφοριά!
– Πάντως, δε θα τροµοκρατούσα τον κόσµο πηδώντας από ψηλά.
Αυτό λέγεται αντιαθλητική συµπεριφορά. Εξάλλου, δεν έκανες ούτε
ένα πλονζόν.
– Δεν έκανα πλονζόν; Κάνεις λάθος. Και τι είναι όλ’ αυτά;
Ο παπα-Μιχάλης έδειξε τα ράσα του που ήταν γεµάτα από εκείνα
τα αγκαθωτά σπόρια, τα λεγόµενα τσιµπούρια, ενώ άρχισε να ξεκολλάει ένα ένα λέγοντας: «Ποπόοο!.... Θα χάσουν πάσαν ιδέα... θα γίνω ρεζίλι αν µε δει κάνα µάτι σ’ αυτό το χάλι... Δεν έπρεπε ’γώ να παίξω ποδόσφαιρο...».
Αµέσως όµως, καθώς αντιλήφθηκε ότι η φασαρία στο γήπεδο εξακολουθούσε, πήρε πάλι να τρέχει πάνω κάτω φωνάζοντας:
– Ειρήνη, παιδιά µου! Μη µαλώνετε, σας παρακαλώ!
Το λάθος είναι δικό µου, εγώ φταίω! Εγώ φταίω, βρε παιδιά!... Κ.τ.λ., κ.τ.λ.
Στο τέλος καθίσαν όλοι σταυροπόδι ένα γύρο, για να ηρεµήσουνε
και να κάνουν απολογισµό. Ο δάσκαλος όρθιος. Ο παπάς κόβει βόλτες αµήχανος και στενοχωρηµένος, µη βρίσκοντας τι να πει.
– Άκου, φίλε µου, να φωνάζει ένας παπάς: «Πίσω και σ’ έφαγα!»...
Χα χα... Αστείο δεν είναι; Χα χα χα...
Ξεκαρδίστηκαν όλοι βλέποντας τον παπά να γελάει µε τον εαυτό
του.
Ελάτε, λοιπόν, ας δώσουµε όλοι τα χέρια, λέει στο τέλος ο παπα-
Μιχάλης.
3. «Τότε πού πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο» (Ανθολόγιο» Γ´ – Δ´ Δημοτικού, σ. 79 – 81
Η ερώτηση επεξεργασίας του κειμένου 4 είναι :
«Ποιος τίτλος σας αρέσει περισσότερο, αυτός πού έχει το απόσπασμα του βιβλίου σας ή "η περιφορά του Επιταφίου", πού αναφέρεται μέσα στο κείμενο; Να εξηγήσετε την προτίμησή σας» (βλ. καί σσ. 143 – 146),
4.«Η γάτα του παπά» ( Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου) γράφει: Απ΄όλα τα έργα του Γ. Ξενόπουλου επιλέχθηκε αυτό. Μια γάτα κάνει την ανάγκη της στην Αγία Πρόθεση του Ιερού όπου είναι τοποθετημένα τα Τίμια Δώρα. .σελ. 222
5.Στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας A΄ Γυμνασίου έχουμε
απαξίωση του ιερέως και στα κείμενα σελ. 37, 93.
6. «Ο Νορντίν στην εκκλησία» (Ανθολόγιο» Γ´ – Δ´ Δημοτικού, σ. 75 – 76 ). Με θέμα ένα μικρό μουσουλμάνο που πηγαίνει στην εκκλησία.
7. «Πρώτη μέρα στο σχολείο» (Νεοελληνική Γλώσσα Α΄Γυμνασίου σε΄.10). Αρνητικό προς το θεσμό του σχολείου και τους σκοπούς και στόχους του Αναλυτικού Προγράμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου