ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ : ΚΥΠΡΟΣ - ΕΝΤΟΝΗ ΔΙΑΜΑΧΗ: Παρελάσεις: Αναγκαίος Θεσμός ή Αναχρονισμός;
*********************************************************************
Από τον Νεόφυτο Παπαϊωάννου
Θα ήταν καλό, με κάθε ευκαιρία κι όχι μόνο στις εθνικές επετείους να αναλογιζόμαστε το μεγαλείο των ανθρώπων που θυσίασαν τις ζωές τους για ιδανικά και αξίες. Θα ήταν καλό να ξέρουμε πως νέοι άνθρωποι, απλοί, αδούλωτοι στο πνεύμα και την ψυχή στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, έβαλαν το αγαθό της ελευθερίας πιο πάνω από το αγαθό της ζωής κι έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι ενάντια στον εχθρό.
Τους οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, όχι μόνο γιατί η δική τους θυσία επιτρέπει σε μας σήμερα να είμαστε ελεύθεροι Έλληνες, αλλά κυρίως γιατί στο γενετικό μας κώδικα υπάρχει χαραγμένη η αγάπη τους για την ελευθερία και το αγωνιστικό τους πνεύμα και μας τρέφουν με την ελπίδα ότι, εάν χρειαστεί ποτέ να επιδείξουμε το δικό τους θάρρος και τη δική τους αυτοθυσία, ίσως και να καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοί τους. Στην Κύπρο μας, που μετά από τριάντα τρία χρόνια εξακολουθεί να είναι ημικατεχόμενη, αυτό δεν απαιτείται αλλά επιβάλλεται να γίνει συνείδηση.
Δυστυχώς όμως αυτό που αντιλαμβανόμαστε σήμερα και μας θλίβει ιδιαίτερα, είναι η κατά κοινή ομολογία αποτυχία της χώρας μας να δώσει στα παιδιά της παιδεία ανάλογη της ιστορίας της . Να τα μάθει να σέβονται τον άγνωστο στρατιώτη, το παλικάρι που είχε όνειρα για το μέλλον και τη ζωή του , που είχε την αγάπη της οικογένειάς του, τον έρωτα μιας γυναίκας, που κάποτε ήταν ανέμελος και ευτυχισμένος και που οι ιστορικές συνθήκες τού επέβαλαν να ακολουθήσει το δύσβατο μονοπάτι του αγώνα, μονοπάτι που εκείνος δε δίστασε να ακολουθήσει, κι ας γνώριζε εκ των προτέρων τον αναπόφευκτο προορισμό του.
Μας θλίβει να διαπιστώνουμε ότι η καπηλεία και η εκμετάλλευση της αυτοθυσίας και των αγώνων αυτών των ηρωικών ανθρώπων είναι η μόνη έμμεση αναγνώρισή τους.
Ακόμη περισσότερο μας θλίβει και μας δημιουργεί αίσθημα ανησυχίας για το μέλλον της ελληνικής κυπριακής κοινωνίας η διαπίστωση ότι τα νέα παιδιά δε διδάχτηκαν στο βαθμό που θα 'πρεπε την αξία της αυτοθυσίας για υψηλά ιδανικά και ως εκ τούτου δεν τιμούν τη μνήμη των νεκρών αγωνιστών με το δέος που αρμόζει και που συμβάλλει στην εξύψωσή μας σε ατομικό και εθνικό επίπεδο.
Για να μη γίνω όμως ισοπεδωτικός, οφείλω να ομολογήσω ότι το Εκπαιδευτικό μας Σύστημα περιλαμβάνει στους στόχους του την τόνωση του εθνικού φρονήματος των μαθητών. Ένας τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να την πετύχει είναι οι μαθητικές παρελάσεις.
Τι γίνεται όμως με τις παρελάσεις; Πρέπει αυτές να γίνονται ή όχι; Έχουν κανένα νόημα; Βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν καλύτερα τα ιστορικά γεγονότα ή είναι ένας ακόμη αναχρονιστικός θεσμός που ταλαιπωρεί τα παιδιά και τα εισάγει σ' ένα πνεύμα πειθαρχίας, σ' ένα στρατιωτικό πνεύμα, που δεν ταιριάζει στη φιλελεύθερη εποχή μας;
Και βέβαια, ρώτησε κανείς τα παιδιά, αν επιθυμούν να συμμετέχουν;
Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει μάρτυρες μιας έντονης επιχείρησης ετσιθελητών οι οποίοι θέλουν να τα καταργήσουν όλα χωρίς να μας εξηγούν με τι θα τα αντικαταστήσουν.
Στην προσπάθειά τους αυτή έχουν θέσει στο στόχαστρό τους και τις μαθητικές παρελάσεις. Ισχυρίζονται ότι τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά το 1936, άρα είναι μέτρο μιλιταριστικό και αντιδημοκρατικό. Και αν ήταν έτσι τα πράγματα - που δεν είναι- έχω μια απλή επισήμανση: και το ΙΚΑ ιδρύθηκε από τον Μεταξά· κανείς, όμως, από τους φωνασκούντες δεν αρνείται την αναγκαιότητα της σύνταξης και της ιατρικής περίθαλψης.
Παρελάσεις μαθητικές, πάντως, υπήρχαν και πριν από το Μεταξά.
Ο θεσμός αρχικά καθιερώθηκε από το Φρειδερίκο της Πρωσίας την εποχή της δημιουργίας των Εθνών-Κρατών (19ος αιώνας). Στην τουρκοκρατούμενη Σμύρνη οι μαθητές παρήλαυναν μπροστά στο Μητροπολίτη Χρυσόστομο, το μετέπειτα εθνοϊερομάρτυρα. Μια τέτοια παρέλαση, που έλαβε χώρα το 1911, περιγράφει ο Σμυρναίος ιστορικός και πολιτικός Χρήστος Σολομωνίδης στο βιβλίο του «Χρυσόστομος Σμύρνης» . Συγκεκριμένα αναφέρεται σε παρέλαση μαθητών κατά τα εγκαίνια του νέου σταδίου του Πανιωνίου.
Επίσης ο Κρητικός Μακεδονομάχος Γεώργιος Δικώνυμος- Μακρής, ο οποίος μετείχε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους, περιγράφει στα Απομνημονεύματά του ότι κατά την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 παρέλασαν οι μαθητές με σημαίες και λάβαρα. Ένα θεσμό, λοιπόν, που καθιερώθηκε με το πέρασμα του χρόνου θα τον καταργήσουμε σήμερα στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού;
Πέραν τούτου, οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να διατηρηθούν, διότι αποτελούν έκφραση τιμής στην ίδια τη νεολαία μας. Αποτελούν υπόμνηση των αγώνων των νέων μας κατά τη διαχρονική πάλη του Ελληνισμού για την Ελευθερία του.
Τιμούμε έτσι τους αρχαίους Αθηναίους Εφήβους, οι οποίοι ορκιζόντουσαν να φυλάττουν τα όσια και τα ιερά και την πατρίδα να την παραδώσουν μεγαλύτερη και όχι μικρότερη απ' όση την παρέλαβαν. Θυμόμαστε τους «παίδες Δημητρίου» , δηλαδή τα κατηχητόπουλα της ενορίας του Αγίου Δημητρίου, που αμύνθηκαν κατά των Νορμανδών στα τείχη της Θεσσαλονίκης το 12ο αιώνα μ.Χ. υπό την καθοδήγηση του Αγίου Ευσταθίου. Στρέφουμε το νου μας στον Ιερό Λόχο των φοιτητών , οι οποίοι προσέτρεξαν στο κάλεσμα της Εθνεγερσίας και θυσιάσθηκαν τον Ιούνιο του 1821 στο Δραγατσάνι της Μολδοβλαχίας.
Υπογραμμίζουμε την ηρωική συμμετοχή των νέων μας στο Μακεδονικό Αγώνα και στην Εθνική Αντίσταση. Με τις μαθητικές παρελάσεις φέρνουμε στη σκέψη μας τη δεκαεπτάχρονη Παναγιώτα Σταθοπούλου, που εκτελέσθηκε εν ψυχρώ από γερμανικό άρμα τον Ιούλιο του 1943 στην Αθήνα, επειδή διαδήλωνε με την ελληνική σημαία στα χέρια της. Και φυσικά τονίζουμε ότι δεν ξεχνούμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο των μαθητών και μαθητριών στον Κυπριακό Αγώνα του 1955- 59 με αποκορύφωμα τον απαγχονισμό του δεκαοκτάχρονου μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Αυτούς όλους τους αγώνες τιμούν οι νέοι μας, όταν παρελαύνουν. Και είναι σαν να καταθέτουν αιώνιο στεφάνι στους συνομηλίκους τους των παλαιοτέρων εποχών και των συνεχών αγώνων.
Για να απαντήσω όμως και στο επιχείρημα των ετσιθελητών ότι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο γίνονται μαθητικές παρελάσεις, άρα είμαστε «παρωχημένοι», θυμίζω ότι παιδιά σχολικής ηλικίας παρελαύνουν και στο πλαίσιο της διεθνούς οργάνωσης του Προσκοπισμού και μάλιστα σε δημοκρατικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία κ.ά. Αλλά και αν δεχθούμε ότι πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα, δε βλέπω γιατί είναι οπωσδήποτε κακό. Άλλες χώρες δεν είναι ημικατεχόμενες ούτε έχουν γείτονες που διεκδικούν εδάφη, αλλοιώνουν δημογραφικά δεδομένα με εισαγωγή εποίκων, κατασκευάζουν μειονότητες, πλαστογραφούν ιστορικά γεγονότα και ονόματα.
Εμείς βρισκόμαστε ακόμη και σήμερα στην ανάγκη να ενισχύουμε την εθνική μνήμη, γι' αυτό χρειαζόμαστε τις παρελάσεις.
Σε τελευταία ανάλυση οι αμφισβητίες και αρνητές θεσμών και αξιών δεν αρκούνται μόνο στις μαθητικές παρελάσεις. Όσοι από αυτούς είναι πιο ειλικρινείς ζητούν την κατάργηση και των στρατιωτικών παρελάσεων. Κατά τη διάρκεια του Κυπριακού Αγώνα Άγγλοι στρατιώτες πυροβόλησαν και σκότωσαν τον Πετράκη Γιάλλουρο, σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, επειδή παρήλαυνε ζητώντας την Αυτοδιάθεση - Ένωση.
Σήμερα οι μηδενιστές τον ξανασκοτώνουν κάθε μέρα με τα πυρά τους κατά των μαθητικών παρελάσεων. Είμαι βέβαιος ότι η πλειοψηφία του λαού μας, επειδή αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του θεσμού, δε θα ακολουθήσει τις θορυβώδεις μειοψηφίες και εξηγούμαι:
Πρώτα- πρώτα δεν μπορεί ένας θεσμός σαν την παρέλαση να μην έχει το πνεύμα της πειθαρχίας και της ομαδικότητας , χαρακτηριστικά που υπάρχουν σε κάθε συλλογικά οργανωμένη εκδήλωση, που αφορά τη διεκδίκηση με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα των κορυφαίων ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτά της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας.
Επίσης, η παρέλαση είναι και πρέπει να παραμείνει η κορύφωση των υπόλοιπων εκδηλώσεων που γίνονται στα σχολεία μας σε κάθε εθνική επέτειο. Η βίωση των ιστορικών γεγονότων από τους μαθητές και η τόνωση της εθνικής τους συνείδησης επιτυγχάνεται με τη σωστή διδασκαλία της ιστορίας, τις διάφορες θεατρικές παραστάσεις που οργανώνουν οι ίδιοι ή παρακολουθούν στο σχολείο αλλά και με τη συμμετοχή τους στην παρέλαση.
Τέλος, η συμμετοχή των παιδιών στις παρελάσεις πρέπει να είναι εθελοντική. Να μετέχουν όσοι το επιθυμούν. Στα Γυμνάσια και τα Λύκεια η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών μας, αν και εφόσον επιλεγούν, συμμετέχουν χωρίς κανένα πρόβλημα. Επίσης δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η συμμετοχή των μαθητών στις παρελάσεις γίνεται με τη συγκατάθεση και των γονέων που σε τελευταία ανάλυση αντικατοπτρίζει τη συμφωνία της κοινωνίας με το θεσμό αυτό.
Έγινε, νομίζω, φανερό ότι οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας χρήσιμος θεσμός με τον οποίο συμφωνούν γονείς και μαθητές. Γι' αυτό και κλείνοντας επαναλαμβάνω ότι θα πρέπει να διατηρηθεί. Όταν και εφόσον έρθει η ευλογημένη εκείνη μέρα που θα ζούμε σε μια ελεύθερη και μη απειλούμενη πατρίδα και που η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, και άρα και των οικογενειών τους, δε θα θέλουν πλέον την παρέλαση, τότε ο θεσμός αυτός, που κατά την άποψή μας έχει περισσότερα θετικά παρά αρνητικά να προσφέρει στην οικοδόμηση της εθνικής μας μνήμης, θα μαραζώσει και θα σταματήσει από μόνος του. Μέχρι τότε ας γιορτάζουμε τις εθνικές μας επετείους όπως μέχρι τώρα με μια σημαντική προτροπή: να προσεχθεί ιδιαίτερα από τους διευθυντές των σχολείων, τους υπεύθυνους εκπαιδευτικούς και κυρίως από τους γονείς, και το τονίζω αυτό, η ενδυματολογική εικόνα των μαθητών.
Ας τιμούμε και μ' αυτόν τον τρόπο τις θυσίες και τον ηρωισμό των προγόνων μας. Κι αυτό όχι γιατί οι προγονοί μας το έχουν καμιά ανάγκη- αυτοί ξέρετε αναμετρήθηκαν με την ιστορία και βγήκαν νικητές- αλλά γιατί εμείς οι νεότεροι και κάπως βολεμένοι έχουμε μεγάλη ανάγκη να οδηγούμαστε από το παράδειγμά τους στην εποχή της σύγχυσης, του εικονικού ευδαιμονισμού και των ανοιχτών συνόρων (βλ. παγκοσμιοποίηση) που ζούμε.
Βιβλιογραφία
1. Κώστα Αρβανίτη τ. Δ/ντού Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης Πιερίας, Άρθρο, Οκτώβριος 2007
2. Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμονας, Άρθρο, Strategic Analysis & OSINT Management, 27/10/2007
3. Σωφρονίου Δημήτρης, Ιστορικός, Άρθρο, Εφημερίδα Πολίτης, 3/11/2007
Το πιο κάτω δόθηκε σαν απάντηση για τες επιστολές που δημοσιεύθηκαν για το θέμα και που είναι πιο κάτω στον φάκελο.
Παρελάσεις: Αναγκαιότης ή Αναχρονισμός;
Η επιστολή των τριών καθηγητών Φυσικής Αγωγής στον Φιλελεύθερο στις 8/10/2008, καθώς και το άρθρο της Κατερίνας Ηλιάδη στην Αλήθεια στις 10/10/2008 όπου φιλοξενεί απόψεις του υπεύθυνου του γραφείου Παιδείας του ΑΚΕΛ Γιώργου Λουκαϊδη είναι προπομποί μιας ενορχηστρωμένης προσπάθειας για κατάργηση των παρελάσεων. Τόσο η επιστολή των τριών όσο και το άρθρο της Κατερίνας Ηλιάδη στερούνται επιχειρημάτων για τα όσα ισχυρίζονται, και επιπλέον είναι και ανιστόρητα.
Στην προσπάθειά τους χωρίς μάσκες αυτή τη φορά έχουν θέσει στο στόχαστρό τους τις μαθητικές παρελάσεις. Ισχυρίζονται ότι τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά το 1936, άρα είναι μέτρο μιλιταριστικό και αντιδημοκρατικό.
Παρελάσεις μαθητικές, πάντως, υπήρχαν και πριν από το Μεταξά. Ο θεσμός αρχικά καθιερώθηκε από το Φρειδερίκο της Πρωσίας την εποχή της δημιουργίας των Εθνών-Κρατών (19ος αιώνας). Στην τουρκοκρατούμενη Σμύρνη οι μαθητές παρήλαυναν μπροστά στο Μητροπολίτη Χρυσόστομο, το μετέπειτα εθνοϊερομάρτυρα.
Μια τέτοια παρέλαση, που έλαβε χώρα το 1911, περιγράφει ο Σμυρναίος ιστορικός και πολιτικός Χρήστος Σολομωνίδης στο βιβλίο του «Χρυσόστομος Σμύρνης» . Συγκεκριμένα αναφέρεται σε παρέλαση μαθητών κατά τα εγκαίνια του νέου σταδίου του Πανιωνίου. Επίσης ο Κρητικός Μακεδονομάχος Γεώργιος Δικώνυμος- Μακρής, ο οποίος μετείχε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους, περιγράφει στα Απομνημονεύματά του ότι κατά την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 παρέλασαν οι μαθητές με σημαίες και λάβαρα.
Επιπλέον ας μη ξεχνούμε τις Πρωτομαγιάτικες παρελάσεις σε Παγκόσμιο επίπεδο, σύμβολο της εργατιάς, ή την επιβλητική παρέλαση των Ρώσων στην Κόκκινη Πλατεία. Ένα θεσμό, λοιπόν, που καθιερώθηκε με το πέρασμα του χρόνου θα τον καταργήσουμε σήμερα στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού;
Πέραν τούτου, οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να διατηρηθούν, διότι αποτελούν έκφραση τιμής στην ίδια τη νεολαία μας. Αποτελούν υπόμνηση των αγώνων των νέων μας κατά τη διαχρονική πάλη του Ελληνισμού για την Ελευθερία του. Τιμούμε έτσι τους αρχαίους Αθηναίους Εφήβους, οι οποίοι ορκιζόντουσαν να φυλάττουν τα όσια και τα ιερά και την πατρίδα να την παραδώσουν μεγαλύτερη και όχι μικρότερη απ' όση την παρέλαβαν. Θυμόμαστε τους «παίδες Δημητρίου» , δηλαδή τα κατηχητόπουλα της ενορίας του Αγίου Δημητρίου, που αμύνθηκαν κατά των Νορμανδών στα τείχη της Θεσσαλονίκης το 12ο αιώνα μ.Χ. υπό την καθοδήγηση του Αγίου Ευσταθίου. Στρέφουμε το νου μας στον Ιερό Λόχο των φοιτητών , οι οποίοι προσέτρεξαν στο κάλεσμα της Εθνεγερσίας και θυσιάσθηκαν τον Ιούνιο του 1821 στο Δραγατσάνι της Μολδοβλαχίας. Υπογραμμίζουμε την ηρωική συμμετοχή των νέων μας στο Μακεδονικό Αγώνα και στην Εθνική Αντίσταση.
Με τις μαθητικές παρελάσεις φέρνουμε στη σκέψη μας τη δεκαεπτάχρονη Παναγιώτα Σταθοπούλου, που εκτελέσθηκε εν ψυχρώ από γερμανικό άρμα τον Ιούλιο του 1943 στην Αθήνα, επειδή διαδήλωνε με την ελληνική σημαία στα χέρια της. Και φυσικά τονίζουμε ότι δεν ξεχνούμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο των μαθητών και μαθητριών στον Κυπριακό Αγώνα του 1955- 59 με αποκορύφωμα τον απαγχονισμό του δεκαοκτάχρονου μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Αυτούς όλους τους αγώνες τιμούν οι νέοι μας, όταν παρελαύνουν. Και είναι σαν να καταθέτουν αιώνιο στεφάνι στους συνομηλίκους τους των παλαιοτέρων εποχών και των συνεχών αγώνων.
Για να απαντήσουμε όμως και στο επιχείρημα των ετσιθελητών ότι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο γίνονται μαθητικές παρελάσεις, άρα είμαστε «παρωχημένοι», θυμίζω ότι παιδιά σχολικής ηλικίας παρελαύνουν και στο πλαίσιο της διεθνούς οργάνωσης του Προσκοπισμού και μάλιστα σε δημοκρατικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία κ.ά. Αλλά και αν δεχθούμε ότι πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα, δε βλέπω γιατί είναι οπωσδήποτε κακό. Άλλες χώρες δεν είναι ημικατεχόμενες ούτε έχουν γείτονες που διεκδικούν εδάφη, αλλοιώνουν δημογραφικά δεδομένα με εισαγωγή εποίκων, κατασκευάζουν μειονότητες, πλαστογραφούν ιστορικά γεγονότα και ονόματα. Εμείς βρισκόμαστε ακόμη και σήμερα στην ανάγκη να ενισχύουμε την εθνική μνήμη, γι' αυτό χρειαζόμαστε τις παρελάσεις.
Σε τελευταία ανάλυση οι αμφισβητίες και αρνητές θεσμών και αξιών δεν αρκούνται μόνο στις μαθητικές παρελάσεις. Όσοι από αυτούς είναι πιο ειλικρινείς ζητούν την κατάργηση και των στρατιωτικών παρελάσεων. Κατά τη διάρκεια του Κυπριακού Αγώνα Άγγλοι στρατιώτες πυροβόλησαν και σκότωσαν τον Πετράκη Γιάλλουρο, σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, επειδή παρήλαυνε ζητώντας την Αυτοδιάθεση - Ένωση. Σήμερα οι μηδενιστές τον ξανασκοτώνουν κάθε μέρα με τα πυρά τους κατά των μαθητικών παρελάσεων. Είμαστε βέβαιοι ότι η πλειοψηφία του λαού μας, επειδή αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του θεσμού, δε θα ακολουθήσει τις θορυβώδεις μειοψηφίες και εξηγούμαστε:
Έγινε, νομίζουμε, φανερό ότι οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας χρήσιμος θεσμός με τον οποίο συμφωνούν γονείς και μαθητές. Γι' αυτό και κλείνοντας επαναλαμβάνουμε ότι θα πρέπει να διατηρηθεί. Όταν και εφόσον έρθει η ευλογημένη εκείνη μέρα που θα ζούμε σε μια ελεύθερη και μη απειλούμενη πατρίδα και που η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, και άρα και των οικογενειών τους, δε θα θέλουν πλέον την παρέλαση, τότε ο θεσμός αυτός, που κατά την άποψή μας έχει περισσότερα θετικά παρά αρνητικά να προσφέρει στην οικοδόμηση της εθνικής μας μνήμης, θα μαραζώσει και θα σταματήσει από μόνος του. Μέχρι τότε ας γιορτάζουμε τις εθνικές μας επετείους όπως μέχρι τώρα με μια σημαντική προτροπή: να προσεχθεί ιδιαίτερα από τους διευθυντές των σχολείων, τους υπεύθυνους εκπαιδευτικούς και κυρίως από τους γονείς, και το τονίζουμε αυτό, η ενδυματολογική εικόνα των μαθητών.
Ας ακολουθηθούν οι οδηγίες που δόθηκαν από τον ΕΜΕ στους καθόλα αρμόδιους για την προετοιμασία των μαθητών για σωστή και άψογη εκτέλεση, και ας σταματήσουμε να παίζουμε λογοπαίγνιο και να ερμηνεύουμε τις εγκυκλίους όπως θέλουμε και όπως βολεύει τα από καιρού σχέδια μας για κατάργηση του θεσμού Ας τιμούμε και μ' αυτό τον τρόπο τις θυσίες και τον ηρωισμό των προγόνων μας. Κι αυτό όχι γιατί οι προγονοί μας το έχουν καμιά ανάγκη - αυτοί ξέρετε αναμετρήθηκαν με την ιστορία και βγήκαν νικητές - αλλά γιατί εμείς οι νεότεροι και κάπως βολεμένοι έχουμε μεγάλη ανάγκη να οδηγούμαστε από το παράδειγμά τους στην εποχή της σύγχυσης, του εικονικού ευδαιμονισμού και των ανοιχτών συνόρων (βλ παγκοσμιοποίηση) που ζούμε.
Παρεμβαίνει ο Υπ. Παιδείας με οδηγίες στα σχολεία
Παρέλαση χωρίς κριτήρια
Ο Υπ. Παιδείας ξεκαθάρισε στις Διευθύνσεις των σχολείων ότι, ναι μεν οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να είναι καλά οργανωμένες, αλλά δεν πρέπει να θεωρούνται «στρατιωτικές».
Με οδηγίες του ίδιου του υπ. Παιδείας, Ανδρέα Δημητρίου, θα πραγματοποιηθεί φέτος η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Στην προσπάθειά του να διορθώσει προηγούμενη εγκύκλιο που στάλθηκε στα σχολεία -για τον τρόπο διεξαγωγής της παρέλασης, αλλά και τα κριτήρια που πρέπει να πληρούν οι μαθητές που θα συμμετάσχουν σε αυτή- ο Υπ. Παιδείας απέστειλε επιστολή σε όλες τις Διευθύνσεις των σχολείων Μέσης και Τεχνικής Εκπαίδευσης, ξεκαθαρίζοντας ότι, ναι μεν οι μαθητικές παρελάσεις πρέπει να είναι καλά οργανωμένες, αλλά δεν πρέπει να θεωρούνται «στρατιωτικές».Συγκεκριμένα, ο Υπ. Παιδείας διευκρίνισε ότι «οι παρελάσεις πρέπει προφανώς να χαρακτηρίζονται από την οργάνωση που αναμένεται σε δραστηριότητες της μορφής αυτής.
Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι στρατιωτικές παρελάσεις και δεν εξυπηρετούν τους ίδιους με αυτές σκοπούς. Γι΄ αυτό η συμμετοχή μαθητών σε μαθητικές παρελάσεις πρέπει να γίνεται μέσα σε ένα ευρύτερο πνεύμα κριτηρίων, που λαμβάνουν υπόψη τις παιδευτικές, τις ψυχολογικές και τις κοινωνικές διαστάσεις που πρέπει να υπηρετούνται από κάθε σχολική εκδήλωση». Συνεπώς, υπογράμμισε ο Υπ. Παιδείας, η επιλογή με προτεραιότητα την άψογη εμφάνιση από κάθε άποψη, όπως αναφερόταν σε προηγούμενη εγκύκλιο, «μπορεί να έρθει σε σύγκρουση με κριτήρια που σχετίζονται με τον παιδευτικό και τον κοινωνικό ρόλο που πρέπει να υπηρετείται από το σύγχρονο δημοκρατικό ανοικτό σχολείο».
Με την ίδια επιστολή ο Υπ. Παιδείας ξεκαθάρισε επίσης ότι δεν επιτρέπεται να αποτελεί η εμφάνιση κριτήριο συμμετοχής σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες ή εκδηλώσεις, γιατί εισάγει διακρίσεις ασύμφωνες με την αρχή της ισότητας και της προσωπικής αξιοπρέπειας. «Ιδεωδώς η οργάνωση των παρελάσεων πρέπει να ικανοποιεί κριτήρια ποιότητας, χωρίς να παραβιάζονται άλλες αρχές του σύγχρονου σχολείου, όπως το οραματιζόμαστε», κατέληξε ο κ. Δημητρίου.
Στο μεταξύ, ανακοίνωση για το θέμα των παρελάσεων εξέδωσε χθες και ο βουλευτής του ΔΗΣΥ, Ανδρέας Θεμιστοκλέους, με αφορμή πρόταση του Γραφείου Παιδείας του ΑΚΕΛ για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων κατά τους επίσημους εορτασμούς των εθνικών επετείων. Σύμφωνα με τον κ. Θεμιστοκλέους, «οι ενδοσχολικοί και οι επίσημοι εορτασμοί των εθνικών μας επετείων με δοξολογίες και μαθητικές παρελάσεις δεν είναι μόνον το ελάχιστο χρέος μας απέναντι στους σκληρούς και αιματηρούς αγώνες των Ελλήνων για την πατρίδα και την ελευθερία μας, αλλά είναι και πράξεις αναπόσπαστα συνδεδεμένες με την αληθινή παιδεία που καταξιώνουν τον άνθρωπο εθνικά, ηθικά, πολιτιστικά και συνειδησιακά».
ΓΕΩΡΓΙΑ ΨΑΡΙΑ
ΠΟΛΙΤΗΣ - 15/10/2008, Σελίδα: 19
Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2008
«Τιμούμε τις επετείους με εθνική αυτογνωσία»
Ο ΟΠΕΚ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Με ανακοίνωσή του το ΔΣ του ΟΠΕΚ χαιρετίζει το διάλογο που ξεκίνησε με πρωτοβουλία ομάδας καθηγητών Φυσικής Αγωγής, για τον τρόπο εορτασμού των εθνικών επετείων και ειδικότερα της παρέλασης.Εκφράζει, επίσης, την ικανοποίησή του, «που οι πρώτες αντιδράσεις τόσο από κόμματα, όσο και από τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας Α. Δημητρίου, δεν ήταν αρνητικές, και μπορούν να συμβάλουν στην αναζήτηση μιας πιο αποτελεσματικής μεθόδου, για τον πιο δημιουργικό εορτασμό των εθνικών επετείων».
Ο ΟΠΕΚ θεωρεί, ακόμη, πως καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη, εάν δεν περιλαμβάνει και αυτό το μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.«Οι παρελάσεις, έτσι όπως γίνονται σήμερα, αποτελούν έναν αναχρονισμό, ο οποίος εμπεριέχει εκπαιδευτικά στοιχεία μιας άλλης εποχής.
Ούτε η διαδικασία επιλογής των μαθητών για την παρέλαση, ούτε η διαδικασία εκπαίδευσής τους για την παρέλαση αποδίδουν σήμερα με σύγχρονο τρόπο το νόημα των εθνικών επετείων.Στο διάλογο, που ελπίζουμε να συνεχιστεί, έχουμε όλοι να προσφέρουμε ιδέες, έτσι ώστε να φτάσουμε στο σημείο που επιθυμούμε.
Δηλαδή, να τιμούμε τις εθνικές επετείους καλλιεργώντας στα παιδιά μας την εθνική αυτογνωσία μέσα στο σύγχρονο περιβάλλον, που να ικανοποιεί τις σημερινές απαιτήσεις των νέων της δικής μας εποχής», καταλήγει η ανακοίνωση.
Για ένα νέο τρόπο εορτασμού επετείων 8/10/2008
Σε σοβαρές υποδείξεις προς το Υπουργείο Παιδείας προχωρούν οι καθηγητές Φυσικής Αγωγής Λοΐζος Αντωνίου, Σπύρος Σπύρου και Νεόφυτος Νεοφύτου. Το Υπουργείο Παιδείας σε πρόσφατη εγκύκλιό του αναφέρεται με ιδιαίτερα αυστηρό ύφος στα πρότυπα που θα πρέπει να τηρούνται προκειμένου η μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου να είναι πετυχημένη.
Απευθυνόμενη προς τους καθηγητές Φυσικής Αγωγής η εγκύκλιος περιγράφει μάλιστα και τα κριτήρια για την επιλογή των μαθητών που θα παρελάσουν: «Η επιλογή πρέπει να είναι αυστηρή, ΜΕ ΚΥΡΙΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΑΨΟΓΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ από κάθε άποψη», αναφέρει. Ταυτόχρονα, καταγράφουμε ως σχήμα οξύμωρο δηλώσεις του υπουργού Παιδείας με τις οποίες μας περιγράφει το όραμα του για μία προοδευτική-εκσυγχρονιστική Παιδεία. Είναι όμως αυτός ο τρόπος; Για ποια πολυπολιτισμικότητα και κοινωνία της ανοχής να μιλήσουμε στα παιδιά όταν εμείς δεν ανεχόμαστε να βαδίζουν μαζί μας και να εκπροσωπούν το σχολείο μας... κοντύτερα παιδιά ή παιδιά που δεν έχουν «άψογη εμφάνιση»;
Ποιος μπορεί να μας εξηγήσει ποια είναι η άψογη εμφάνιση; Ποια κριτήρια την καθορίζουν; Είναι παντού και για όλους μας τα ίδια αυτά τα κριτήρια; Σκέφτηκε ποτέ κανείς την διαδικασία επιλογής των μαθητών με την άψογη εμφάνιση; Σκέφτηκε ποτέ κανείς πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι αυτό για μερικά παιδιά που είδαν το δάκτυλο του καθηγητή τους που τους έδειχνε να φύγουν από την παράταξη... επειδή απλώς ήταν λίγο πιο κοντά από άλλα παιδιά;
Σκέφτηκε ποτέ κανείς πώς νιώθει ο καθηγητής που αναγκάζεται να διώξει ένα παιδί που θέλει να το «καμαρώσουν οι γονείς του» αλλά τυγχάνει να έχει κάποια κιλά παραπάνω; Σας έτυχε να δείτε την απογοήτευση που νιώθει ένα παιδί ψηλό, λεπτό που «κανονικά» πληροί τα κριτήρια για να παρελάσει...αλλά τυγχάνει να του λείπει ο ρυθμός; Κι αυτά είναι εκείνα που μπορούμε να τα δούμε. Δεν θα μπορέσουμε όμως ποτέ να δούμε την ψυχή των παιδιών που δεν θα τολμήσουν να εμφανιστούν μπροστά μας για να διεκδικήσουν θέση στην παρέλαση, διότι απλούστατα δεν νιώθουν ασφαλή να συγκριθούν με άλλα παιδιά, γνωρίζοντας ότι το κριτήριο για την επιλογή είναι το ύψος, το βάρος και η «άψογη εμφάνιση».
Κύριε υπουργέ. Γι' αυτούς τους καθαρά παιδαγωγικούς λόγους, αλλά και για σημαντικούς άλλους εκπαιδευτικούς λόγους πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να αρχίσουμε μία σοβαρή συζήτηση για αναθεώρηση του τρόπου που γιορτάζουμε τις μεγάλες εθνικές μας εορτές. Η άποψή μας είναι πως η διαδικασία επιλογής των μαθητών για την παρέλαση, η διαδικασία εκπαίδευσης των μαθητών για την παρέλαση με τα καθαρά στρατιωτικά χαρακτηριστικά και η ίδια η μαθητική παρέλαση με τα ισοπεδωτικά της στοιχεία, είναι ένα απομεινάρι παλαιότερων πεποιθήσεων που θα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να αμφισβητούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου