Θεολογικό σχόλιο με την ευκαιρία της εισόδου μας στο νέον έτος, το 2026.

«Ως όναρ, ως άνθος ο χρόνος του βίου τρέχει, τι μάτην ταρατώμεθα;»

Θεολογικό σχόλιο με την ευκαιρία της εισόδου μας στο νέον έτος, το 2026.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Θεολόγου – συγγραφέως - Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων

Εν Κυθήροις τη 31η Δεκεμβρίου 2025

    Αγαπητοί και σεβαστοί εν Χριστώ αδελφοί, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, συναγωνιστές και συνοδοιπόροι στον καλό αγώνα της μαρτυρίας και της ομολογίας της Ορθοδόξου πίστεως, χρόνια πολλά! Ευχόμαστε από καρδίας το νέον έτος, το 2026, στο εισερχόμεθα με την Χάρη του Θεού, να είναι ευλογημένο, άγιο, ειρηνικό, αγωνιστικό, δημιουργικό, καρποφόρο, να είναι έτος μετανοίας και προόδου στην κατά Χριστόν ζωή!   

    Η αλλαγή του Χρόνου και η είσοδός μας στο νέο έτος, όπως και άλλη φορά το έχουμε επισημάνει, είναι ένα ορόσημο στη ζωή μας, που μας δίδει την ευκαιρία να ανταλλάξουμε ευχές και δώρα. Μας δίδει ακόμη την αφορμή, αφ’ ενός μεν να ευχαριστήσωμε τον Κύριο, διότι η αγαθότης Του μας χάρισε ένα ακόμη χρόνο ζωής και αφ’ ετέρου να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα, πόσο πρόσκαιρα και εφήμερα είναι όλα τα πράγματα και όλα τα προβλήματα του παρόντος κόσμου, το πόσο γρήγορα φεύγει ο χρόνος της ζωής μας και εξ’ αιτίας αυτού πόσο πολύτιμος είναι αυτός ο χρόνος.

    Αυτή την μεγάλη αλήθεια επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο οποίος, σε ένα τροπάριο που ψάλλουμε στη νεκρώσιμη ακολουθία, λέγει μεταξύ άλλων: «Ως όναρ, ως άνθος ο χρόνος του βίου τρέχει, τι μάτην ταρατώμεθα;». Δηλαδή ο χρόνος της παρούσης ζωής φεύγει τόσο γρήγορα, ώστε να  μοιάζει με όνειρο που σβήνει μόλις ξυπνήσουμε και με  λουλούδι που μαραίνεται γρήγορα. Γιατί λοιπόν ταραζόμαστε και αγωνιούμε μάταια για τα εγκόσμια, που σε λίγο θα εγκαταλείψουμε; Ίσως δεν συνειδητοποιήσαμε όσο πρέπει, ότι είμαστε πρόσκαιροι, περαστικοί ταξιδιώτες, αυτής της ζωής με προορισμό την πέραν του τάφου πραγματικότητα, την αιώνια ζωή. Όπως ήρθαν και έζησαν πριν από μας γενεές γενεών ανθρώπων και έφυγαν από αυτόν τον κόσμο, έτσι θα φύγουμε και εμείς και θα έρθουν άλλοι μετά από μας και θα φύγουν και εκείνοι και ούτω καθ’ εξής μέχρι συντελείας των αιώνων. Αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα πολύ εύστοχα επισημαίνει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του: «Τούτο δε φημί αδελφοί, ο καιρός συνεσταλμένος εστίν, ίνα και οι έχοντες γυναίκας ως μη έχοντες ώσι και οι κλαίοντες ως μη κλαίοντες και οι χαίροντες ως μη χαίροντες και οι αγοράζοντες ως μη κατέχοντες, …παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» (7,29-31). Δηλαδή ο χρόνος της παρούσης ζωής είναι λιγοστός και περιορισμένος, έτσι ώστε και εκείνοι που έχουν γυναίκες να είναι σαν να μην έχουν και εκείνοι που κλαίουν, σαν να μην τους έχει συμβεί κάτι θλιβερό και εκείνοι που χαίρονται τις χαρές του κόσμου, σαν να μην είχαν λόγο να χαίρονται και εκείνοι που αγοράζουν, σαν να μην τα κατέχουν υπό την ιδιοκτησία τους, διότι γρήγορα θα τα εγκαταλείψουν. Και όλα αυτά διότι φεύγει διαρκώς σαν καπνός και σαν σκια το εξωτερικό φαινόμενο του κόσμου αυτού.

    Όταν κανείς έχει λίγο χρόνο στη διάθεσή του, επιλέγει τα σημαντικοτερα. Δεν επηρεάζεται από τα εγκόσμια, τα καθημερινά. Τα βιώνει βέβαια, αλλά τα βλέπει κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητος. Τα γίηνα, όπως ο γάμος, η εργασία, η χαρά, η θλίψη, οι συναλλαγές, το περιβάλλον είναι για τον άνθρωπο, αλλά όχι για την απορρόφηση και την προσκόλλησή του σ’ αυτά. Εργαζόμαστε για να ζήσουμε και δεν ζούμε για να εργαζόμαστε. Δεν έχουμε τίποτε δικό μας στην παρούσα ζωή, αφού τίποτε δεν φέραμε, όταν γεννηθήκαμε και τίποτε δεν θα πάρουμε, όταν θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Σαν ένα ποτάμι είναι η ζωή. Το νερό του τρέχει, άλλοτε ήρεμα και άλλοτε ορμητικά, πάντοτε όμως φευγαλέα. Δεν προλαβαίνει να χαρεί τις ομορφιές της φύσεως, διότι βιάζεται να καταλήξει στη θάλασσα. Η μεταβλητότητα είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των ανθρωπίνων πραγμάτων. Σήμερα χαιρόμαστε, αύριο μπορεί να κλαίμε. Άστατη είναι η παρούσα ζωή: «Το εσπέρας αυλησθήσεται κλαυθμός και το πρωΐ  αγαλλίασις», (Ψαλμ.29,6), λέγει πολύ σοφά ο προφήτης Δαυΐδ. Είμαστε πάροικοι και παρεπήδημοι. Ας ζήσουμε, χωρίς να εξαρτώμεθα από τα πρόσκαιρα του παρόντος κόσμου. Η εξάρτηση και η απολυτοποίηση στη χρήση των πραγμάτων της παρούσης ζωής αποσπά το νου και την καρδιά μας από τα μόνιμα και αιώνια. Οι χριστιανοί, όσα δεν αποτελούν αυτά καθ’ εαυτά αμαρτίες, τα απολαμβάνουν με μέτρο.

    Αντίθετα τα αιώνια αγαθά, που μας ετοίμασε ο Θεός, τα αγαθά της Βασιλείας του, πέραν του γεγονότος ότι είναι ασυγκρίτως ανώτερα και έξω από κάθε περιγραφή σε σχέση με τις ηδονές και την δόξα του κόσμου αυτού, παραμένουν άφθαρτα και αναλλοίωτα, χωρίς να μετριάζονται, ή να διακόπτονται από θλίψη, ή πόνο, όπως συμβαίνει με τα παρόντα, στα οποία συνήθως τα χαρμόσυνα συμπλέκονται με τα λυπηρά σε μια συνεχή αλληλοδιαδοχή. Μακάριος ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος φιλοσόφησε την παρούσα ζωή με βάση τις παρά πάνω αλήθειες και ανόητος και ταλαίπωρος εκείνος που προσκολλάται και αιχμαλωτίζεται στα παρόντα και φθαρτά, σαν να ήταν μόνιμα και βέβαια.

     «Η νυξ προέκοψεν», λέγει σε άλλη επιστολή του (Ρωμ.13,12) ο απόστολος, «η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός». Δηλαδή η παρούσα ζωή, που μοιάζει με σκοτεινή νύχτα, επροχώρησε, η δε ημέρα της μελλούσης ζωής επλησίασε. Ας αποβάλωμε λοιπόν σαν άλλα νυκτερινά ρούχα, τα έργα της αμαρτίας, που γίνονται στο σκοτάδι και ας ενδυθούμε σαν άλλα όπλα τα φωτεινά έργα της αρετής. «Ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μη κώμοις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω», προσθέτει παρά κάτω ο μέγας απόστολος. Δηλαδή όπως συμπεριφέρεται κανείς την ημέρα, που τα βλέμματα πολλών τον παρακολουθούν, έτσι και εμείς ας βαδίσωμε τον δρόμο της παρούσης ζωής, με ευπρέπεια και ευταξία. Όχι με άσεμνα φαγοπότια και μέθες, ούτε με πράξεις αισχρότητος και ασελγείας, ούτε με φιλονικίες και ζηλοτυπίες.

    Εν όσω ακόμη ζούμε, ας αγωνιστούμε να μετανοήσουμε, να κάνουμε κτήμα μας τις αρετές, να αποβάλουμε τον παλαιόν άνθρωπον. «Ως καιρόν έχομεν», λέγει ο απόστολος στην προς Γαλάτας επιστολήν του, «εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας». Δηλαδή έως ότου ευρισκόμεθα στην παρούσα ζωή, ας εργαζόμεθα το αγαθόν προς όλους. Μόνον στην παρούσα ζωή έχομε την δυνατότητα της εργασίας των αρετών και της ευεργεσίας του πλησίον. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει σ’ ένα του λόγο: «ώσπερ ουκ αεί του σπείρειν εσμέν κύριοι, ούτως ουδέ του ελεείν». Όπως ο γεωργός δεν έχει την δυνατότητα να σπείρει το χωράφι του σε οποιαδήποτε εποχή, αλλά μόνο σε ορισμένη, την εποχή της σποράς, έτσι και ο άνθρωπος μπορεί να πράξη το καλό μόνο στη ζωή αυτή. Μετά θάνατον θα είναι πλέον αργά, διότι δεν είναι δυνατή η εργασία της αρετής, ούτε ο Θεός δέχεται την μετάνοια του ανθρώπου. Ο χρόνος της ζωής μας είναι πολύτιμος, διότι η κάθε μέρα και η κάθε ώρα που περνάει, δεν γυρίζει πίσω και επί πλέον δεν πρόκειται να ξανάρθουμε σ’ αυτόν τον κόσμο. Από τον τρόπο με τον οποίο θα αξιοποιήσουμε τον χρόνο της ζωής μας εξαρτάται η αιώνια σωτηρία, ή η αιώνια απώλειά μας.

    Επειδή λοιπόν, αδελφοί μου, έτσι έχουν τα πράγματα, ας εκμεταλλευτούμε τον πολύτιμο χρόνο της ζωής μας και ας τον δαπανήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και σύμφωνα με όσα παραθέσαμε παραπάνω, για να επιτύχουμε τον αιώνιο προορισμό μας, την Βασιλεία των Ουρανών. Αμήν!