Μετεωρίτικοι Στοχασμοί
*"Ἡ Μοναξιὰ τοῦ
Κυρ Νικόδημου"*
Ἡ βροχὴ χτυποῦσε ἀσταμάτητα τὴ στέγη τῆς καλύβας. Τὰ φύλλα τοῦ δάσους λύγιζαν ὑπὸ τὸ βάρος τῶν σταγόνων, σὰν προσευχόμενοι μοναχοί. Ὁ κυρ Νικόδημος κοιτοῦσε ἀπὸ τὸ παράθυρο, καθὼς ἡ φωτιὰ στὸ τζάκι ζωγράφιζε χρυσαφένιες σκιὲς στὸ ξύλινο δάπεδο.
«Πενῆντα χρόνια μόνος ἐδῶ,» μουρμούρισε, «καὶ ἀκόμα δὲν ἔμαθα
τὸ μυστικό.»
Ξαφνικά, μιὰ σταγόνα κύλησε στὸ τζάμι, ἀκολουθῶντας μιὰ ἀσύμμετρη
πορεία. Κι ἄλλη, κι ἄλλη. Καμία δὲν ἀκολουθοῦσε τὴν ἴδια γραμμή, κάθε μιὰ ἔγραφε
τὸ δικό της ταξίδι πρὸς τὴ γῆ.
«Ὅπως κι ἐμεῖς,» χαμογέλασε ὁ γέροντας. «Ὅλοι πέφτουμε ἀπὸ τὸν
ἴδιο οὐρανό, ἀλλὰ ὁ καθένας μὲ τὸν δικό του τρόπο. Καὶ στὸ τέλος, ὅλοι ἑνώνουμε
τὴ γῆ.»
Ρίχτηκε στὴν πολυθρόνα του. Ἡ μοναξιὰ δὲν ἦταν πιὰ βάρος, ἀλλὰ
δῶρο κατανόησης.
Ἡ μοναξιὰ μπορεῖ νὰ γίνει δασκάλα τῆς σοφίας. Στὴ σιωπὴ καὶ τὴ
φύση βρίσκουμε τὶς ἀπαντήσεις ποὺ ἀναζητοῦμε μάταια στὸ θόρυβο τοῦ κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου