Το Ισραήλ μπορεί. Εμείς γιατί όχι;

 

Το Ισραήλ μπορεί. Εμείς γιατί όχι;

Γράφει ο Νικόδημος Καλλιντέρης, Νομικός

Ενώ εδώ και δεκαετίες σε θεσμικό και όχι μόνο επίπεδο το δημογραφικό ζήτημα κατέχει κεντρική θέση καθώς συνιστά υπαρξιακό θέμα για τη χώρα μας με ποικίλες προεκτάσεις, τα τελευταία ιδίως χρόνια όλο και πιο συχνά προσωπικότητες με σημαίνουσα επιρροή τοποθετούνται κυνικά σα να έχουν απεμπολήσει το ένστικτο της εθνικής επιβίωσης.

O κ. Ιωάννης Σαρμάς (πρώην υπηρεσιακός Πρωθυπουργός και επίτιμος Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου) ισχυρίζεται με άρθρο του στο «ΒΗΜΑ» (29/6) ότι η επιδίωξη επίλυσης του δημογραφικού ζητήματος αποτελεί χίμαιρα…

Αρχικά, παραθέτει τη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών με τη ραγδαία μείωση του πληθυσμού στην Ευρώπη και την Ελλάδα με την ταυτόχρονη εκθετική αύξηση στην αφρικανική ήπειρο.

Θεωρεί ανέφικτο στόχο την επιδίωξη αύξησης του δείκτη γονιμότητας ώστε να φτάσουμε το 2,1 ανά γυναίκα προκειμένου να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό πρόβλημα. Υποστηρίζει ότι  όπου στην Ευρώπη παρατηρείται ένα ικανοποιητικό ποσοστό γονιμότητας αυτό οφείλεται στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς. Μόνη εξαίρεση αποτελεί η Ουγγαρία που ανέβασε τα τελευταία χρόνια με συγκεκριμένα μέτρα τον δείκτη γονιμότητας στο 1,6 αλλά κατά τον αρθρογράφο αυτή η αυξητική τάση δεν είναι διατηρήσιμη και κοστίζει πολύ.

Πάντως στον προηγμένο δυτικό κόσμο υψηλό δείκτη γονιμότητας (από τον ντόπιο πληθυσμό κι όχι από μετανάστες) εμφανίζει το Ισραήλ με 2,2 έως 2,8 παιδιά ανά γυναίκα.

Επιπλέον, αναφέρεται στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά την οποία δεν επιτρέπεται να τεθεί ως εθνικός στόχος  π.χ. η οικονομική ενίσχυση μόνο των Ελληνίδων μητέρων (Fawsie και Saidoun κατά Ελλάδας, Zeibek κατά Ελλάδας). Επιπρόσθετα, ο κ. Σαρμάς προσθέτει ως τέως ανώτατος δικαστικός λειτουργός και τη δική του νομική συλλογιστική σύμφωνα με την οποία «η εργαλειοποίηση της Ελληνίδας ως μέσου επίτευξης δημογραφικών στόχων και η αναπόφευκτη ενοχοποίησή της αν δεν εκπληρώνει το “δημογραφικό της καθήκον” είναι απολύτως ασυμβίβαστη με την ιδέα της αξίας του ανθρώπου στη δημοκρατική μας κοινωνία».

Και ακολούθως προσθέτει ότι «τέτοιου είδους δυσοίωνες προβλέψεις καταλήγουν συνήθως στο συμπέρασμα ότι η οικονομική ανάπτυξη και η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος θα επιτευχθούν μόνο μέσω μια μαζικής μετανάστευσης, όχι αναγκαία ελεγχόμενης και οργανωμένης».

Tέλος, καταλήγει ότι πρέπει να πάψουμε να παλεύουμε για χιμαιρικούς στόχους που είναι ανέφικτοι και οικονομικά ασύμφοροι και να δώσουμε έμφαση στην τεχνολογική εξέλιξη, την παραγωγική καινοτομία και στις «έξυπνες» ένοπλες δυνάμεις που θα αναπληρώσουν τις ελλείψεις σε στρατεύσιμους.

Τα συμπεράσματα δικά σας…