Μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπον, ἀκόμη κι ἂν πλανᾶται;
Ἀπάντησις εἰς τὸν Μητροπολίτην Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας Εἰρηναῖον
Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἱεροψάλτης, Πτολεμαΐδα, 29 Ἰουνίου 2024
«Οἱ μεγάλοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Καππαδόκες, μᾶς λένε: Καλύτερα νὰ σφάλλω καὶ νὰ εἶμαι μέσα στὴν Ἐκκλησία, παρὰ νὰ νομίζω ὅτι ὀρθοτομῶ, καὶ νὰ εἶμαι ἐκτὸς αὐτῆς» (Ἐπίσκοπος Φλωρίνης Εἰρηναῖος)
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς ὑποστηρίζει πὼς ἡ ἐπέμβαση πάνω σὲ τραυματισμένο – πρησμένο μέλος τοῦ σώματος δὲν θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἄμεση, ἀλλὰ νὰ γίνεται σὲ περίοδο ὕφεσης. Ἀκολουθώντας λοιπὸν αὐτὸ τὸ παράδειγμα, ἐρχόμαστε μὲ τὴ σειρά μας, 50 σὺν 1 ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κύριου καὶ Σωτήρα ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ θέσουμε τὸν λύχνον ψηλὰ στὸν λυχνοστάτη, «ὥστε νὰ φωτίζει ὅλους ἐκείνους ποὺ εὑρίσκονται μέσα στὸ σπίτι» (Ματθ. 5:15), δηλαδὴ νὰ καταθέσουμε, ἐνώπιον τοῦ Πληρώματος τῆς ἐπισκοπῆς μας, ὀρθόδοξες Πατερικὲς ἀπόψεις-ἑρμηνεῖες περὶ ὑπακοῆς, ταπείνωσης καὶ κατάρτισης, παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ μύρια ὅσα εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἐπισκόπου Φλωρίνης κ. Εἰρηναίου στὴν Ἀναστάσιμη (Πασχαλιάτικη) ἐκπομπὴ «Λόγια ἀγάπης» τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ Δυτικῆς Μακεδονίας FLASH TV[1].
Δυστυχῶς ὁ λόγος τοῦ Σεβασμιωτάτου μητροπολίτη μας σκοτίζει, παρὰ φωτίζει κάποιες πτυχὲς τῆς Ἀναστάσεως, παραπλανεῖ καὶ δὲν βγάζει ἀπὸ τὴν πλάνη, ὅλους ἐκείνους τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας πού, ἐσφαλμένα, πιστεύουν, ἀφενὸς πὼς ἡ χειροτονία καὶ μόνο, εἴτε σὲ ἐπίσκοπο εἴτε σὲ πρεσβύτερο, καθιστᾶ τὸ ἐν λόγῳ πρόσωπο «ἀλάθητο», δηλαδὴ ἱκανὸ νὰ κηρύττει καὶ νὰ διοικεῖ τὴν Ἐπισκοπὴ-Ἐνορία του ἀπλανῶς, καὶ ἀφετέρου ὅτι ὅλοι ἐμεῖς οἱ λαϊκοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἱερεῖς, οἱ διάκονοι καὶ οἱ μοναχοί, ὀφείλουμε τυφλὴ ὑπακοὴ στὸν ἑκάστοτε ἐπίσκοπο καὶ στὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις, δηλαδὴ ἄκριτη ἀποδοχὴ ἀκόμη καὶ γνωστῶν μεταπατερικῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ θεολογικῶν θέσεων καὶ ἀπόψεων.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ θέσουμε, ὡς ἄλλο θεμέλιο, λίγα ἀποδεικτικὰ λόγια περὶ τῶν χαρισμάτων ποὺ λαμβάνει ὁ ἐπίσκοπος κατὰ τὴν χειροτονία του, τὰ ὁποῖα βρίσκουμε σὲ βιβλίο τοῦ μεγάλου Καθηγητῆ Π. Τρεμπέλα: «[Οἱ μητροπολίτες] ὡς διδάσκαλοι καὶ ὡς διοικητὲς ἢ κυβερνῆτες λαμβάνουν, κατὰ τὴ χειροτονία τους, μόνο τὴν ἐξουσία καὶ τὸ δικαίωμα τοῦ κηρύττειν καὶ τοῦ διοικεῖν» γράφει καὶ συνεχίζει: «Τὸ νὰ κηρύττουν ὅμως ὀρθῶς καὶ ἐπιτυχῶς, καθὼς καὶ τὸ νὰ διοικοῦν μὲ σωφροσύνη, θεοφιλῶς καὶ πρὸς οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ τὴ δική τους συμβολή. Μὲ ἄλλα λόγια, δὲν ἐπαρκεῖ μόνο ἡ χειροτονία, ὥστε αὐτὸς ποὺ τὴν ἔλαβε νὰ ἀσφαλιστεῖ ἀπὸ κάθε παραπλάνηση. Καὶ μόνο τὸ γεγονὸς ὅτι κατὰ τὴ χειροτονία τοῦ ἐπισκόπου ζητεῖται ἀπὸ τὸν ὑποψήφιο ἔνορκη βεβαίωση περὶ τῶν ὀρθῶν του φρονημάτων καὶ ὑπόσχεση ὅτι θὰ τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τούς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, μαρτυρεῖ, περίτρανα, ὅτι ὁ χειροτονούμενος ὑπόκειται στὸν κίνδυνο τοῦ νὰ ἐκπέσει καὶ μετὰ τὴ χειροτονία του ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ὁ τρόπος ποὺ διοικεῖ ἀπὸ τὴν βασιλικὴ ὁδό, τὴν ὁποίαν προδιαγράφουν οἱ Ἱεροὶ κανόνες.» (Ἂς ἀναλογιστοῦμε ἐδῶ τὴν ἀνίερη καὶ ἀντικανονικὴ στάση τοῦ Ἐπισκόπου Εἰρηναίου ἀπέναντι στὸ πρῶτο καρναβάλι τῆς Πτολεμαΐδας, ὅπου τὴν εἰδωλολατρικὴ αὐτὴ πομπὴ μετονόμασε σὲ «παιδικὴ χαρὰ»[2]).
«Ἄλλωστε», καταλήγει ὁ Τρεμπέλας, «οἱ τόσες καθαιρέσεις ἐπισκόπων καὶ πρεσβυτέρων γιὰ αἵρεση ἢ σχίσμα ἢ ἄλλες βαρύτατες, περὶ τὴν διοίκηση, παρεκτροπές, ἐκ τῶν ὁποίων βρίθουν τὰ ἐκκλησιαστικὰ χρονικά, ἐπιβεβαιώνουν αὐτὸ κατὰ τρόπο ποὺ ἀποκλείει κάθε ἀντίρρηση. Κατ’ ἀτυχῆ συγκυρία, ὅλες οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι συνῆλθαν, γιὰ νὰ καταδικάσουν, εἴτε πρεσβυτέρους (Ἄρειο, Μακεδόνιο, Εὐτυχῆ), εἴτε ἐπισκόπους καὶ μάλιστα πατριάρχες (Νεστόριο, Διόσκορο, Σέργιο, Ὀνώριο) καὶ πλῆθος ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι δὲν ἀσφαλίσθηκαν, στὸ νὰ ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, ἀπὸ τὸ χάρισμα ποὺ ἔλαβαν στὴ χειροτονία τους» [3 / σελ. 178].
1. Ἡ τυφλὴ ὑπακοὴ διαφθείρει συνειδήσεις, μεταλλάσσει σιγὰ – σιγὰ καὶ ἀθόρυβα, ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς αἱρετικοὺς (Παπικούς). Μὴ γένοιτο!
Ἀγαπητοί, ὁ ἐχθρὸς ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, ὁ Διάβολος, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένη ὅλη, πολλὲς φορὲς κοπίασε στὸ νὰ ὑποτάξει τὴν Ὀρθοδοξία στὴν κακόδοξη Δύση, στὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ἀναλογιζόμενοι τὸ πρωτεῖο καὶ μαζὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, καὶ ἐπιπλέον τὸ πόσες πλάνες ἔχουν εἰπωθεῖ τὸν τελευταῖο καιρὸ ἀπὸ τὸ στόμα του, ἀναρωτιέται κανεὶς πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ ὀπαδοί του νὰ πειθαρχοῦν καὶ νὰ μὴ ἀντιδροῦν, νὰ μένουν ἑνωμένοι μὲ τὸν ἑωσφορικὸ «ἀλάθητο» καὶ νὰ ὑπακούουν τυφλὰ σὲ ὅσα ἄλαλα καὶ μπάλαλα ἀπὸ καθέδρας ἐκφράζει καὶ διατυπώνει, νὰ λένε «ναὶ σὲ ὅλα!» (κάτι πού, πρὸ καιροῦ, εἴδαμε νὰ γίνεται ―ὄχι τυχαῖα― ἐντός τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, χάριν Μνημονίων).
Συμπερασματικά, θὰ λέγαμε πὼς ὁ Διάβολος καὶ τὰ ὄργανά του ἔπεισαν ἀπὸ αἰῶνες πρὶν τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Παπισμοῦ πὼς εἶναι καλύτερα νὰ εἶναι μαζὶ μὲ τὸν Πάπα ἀκόμη κι ἂν πλανᾶται, ὄχι γιατί ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ταπείνωση (δηλαδὴ ἡ ἀναγνώριση τῶν λαθῶν-ἁμαρτημάτων μας) εἶναι μεγάλες ἀρετές, ἀλλὰ γιὰ τὸν φόβο τοῦ ἀναθέματος, δηλαδὴ τὸ φόβο νὰ βρεθοῦν ἐκτὸς Ἐκκλησίας!
Οἱ διαπιστώσεις τοῦ θεολόγου Γεωργίου Ψαλτάκη, οἱ σχετικὲς μὲ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα φωτίζουν τὴν ὑπόθεσή μας καὶ ἀποκαλύπτουν τὸν τρόπο ἐργασίας τῶν Οἰκουμενιστῶν ἱεραρχῶν μας ποὺ μὲ πονηροὺς τρόπους ἐργάζονται τὰ τῆς ἕνωσής μας μὲ τὸν Πάπα, προσπαθώντας νὰ ἐλέγξουν, ἀφενός, τὴν ἀντίδραση τῶν πιστῶν καὶ ἀφετέρου νὰ ἀποσπάσουν τὴν συναίνεση τῶν φαινομενικὰ πιστῶν καὶ κατ’ οὐσία ἀδιάφορων περὶ τὴν Πίστη, Χριστιανῶν, σὲ ὅ,τι πράττουν ἢ σχεδιάζουν νὰ πράξουν (π.χ. κοινὸ πασχάλιο, ἀρχιερατικὰ συλλείτουργα, ἀρχικὰ μὲ τὴν ὀνομαζόμενη «μακεδονικὴ» αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία καὶ στὸ τέλος ἕνωση τῶν Μητροπόλεων τῆς Δυτικῆς, Κεντρικῆς καὶ Ἀνατολικῆς Μακεδονίας μὲ τὴν ἐν λόγῳ Ἐκκλησία, κλπ.).
Διαβάζουμε λοιπόν: «Ποῦ ὁδηγεῖ ἀλήθεια τὸ πνεῦμα τῆς “πλάνης” (Β΄ Θεσ. Β΄ 11). Πονάει ἡ ψυχή μας, διότι τόσα ἑκατομμύρια Παπικοὶ ἀναγκάζονται νὰ πιστεύουν, μιᾶς καὶ εἶναι δόγμα πίστεως, ὅτι ὁ Πάπας, ἕνας ἄνθρωπος πεπερασμένος καὶ κληρονόμος τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ὅπως ὅλοι μας, εἶναι ἀλάθητος, ὡσὰν νὰ εἶναι Θεάνθρωπος, δηλαδὴ ἐπίγειος θεός! Δὲν τολμοῦν ὅμως νὰ ἀντιδράσουν οἱ Παπικοὶ καὶ νὰ ποῦν τὸ «ὄχι» στὴν αὐθαιρεσία τοῦ ἐγωϊσμοῦ τοῦ Πάπα, διότι τοὺς περιμένει τὸ ἀνάθεμα (ἐνν. τὸ νὰ τεθοῦν «ἐκτὸς Ἐκκλησίας»). Ἢ τὸν πιστεύεις ἢ ἀφορίζεσαι! Ἀκόμη καὶ ἂν διανοηθεῖς (!) κάτι ἀντίθετο πρὸς τὸν «ἀλάθητο», εἶσαι χαμένος! Δὲν εἶναι μικρὸ τὸ δίλημμα γιὰ τοὺς περισσότερους. Οὔτε εἶναι ἀσήμαντη ἡ ἀπειλὴ τοῦ ἀναθέματος. Γι’ αὐτὸ καὶ προτιμοῦν τὴν σιωπή. Ἔτσι καταλήγουν στὴν φαινομενικὴ πίστη καὶ στὴν οὐσιαστικὴ ἀδιαφορία, ποὺ ὁδηγοῦν τελικῶς στὴν διαφθορά, πρᾶγμα ποὺ χαρακτηρίζει τὴν «χριστιανικὴ» Εὐρώπη» [4 / σελ. 160].
2. Ἢ τὸν πιστεύεις ἢ ἀφορίζεσαι!
Ἔχοντας κατὰ νοῦ τὰ παραπάνω ἂς ἀναλογιστοῦμε τὸν σκοπὸ τοῦ Σκοποῦ-Ἐπισκόπου τῆς Φλώρινας (Τὴν ἀπειλὴ τοῦ ἀναθέματος!)
Ἰδοὺ τί σχετικὸ εἶπε στὴν ἐκπομπὴ τοῦ FLASH TV:
• «Καλύτερα νὰ σφάλλω καὶ νὰ εἶμαι μέσα στὴν Ἐκκλησία, παρὰ νὰ ὀρθοτομῶ, νὰ νομίζω, καὶ νὰ εἶμαι ἐκτὸς αὐτῆς.
Διότι, ὅταν ἀντιδρῶ, ὅταν ἀπομονώνομαι, ὅταν δὲν ἔχω ἐπίσκοπο, θέτω τὸν ἑαυτό μου ἐκτὸς Ἐκκλησίας, κι αὐτὸ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο».
• «Σήμερα ἡ Ἐκκλησία, λόγω τῆς παγκοσμιοποίησης ―τὴν ὁποία ἐννοῶ ὡς ἕνας κόσμος ποὺ μποροῦμε νὰ κινούμαστε ἄνετα― ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἡ ζωή της, σὲ μεγάλο μέρος, ἐπειδὴ ὑπάρχει πληθυσμιακὰ καὶ στὴν Εὐρώπη, ἀπὸ τὸν προτεσταντισμό, δηλαδὴ μία Ἐκκλησία χωρὶς ἐπίσκοπο, χωρὶς τοὺς κληρικούς, ὅπου ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ἑρμηνεύει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ κυριότερο ―ὅπως κάνουν οἱ Προτεστάντες― νὰ νομίζει ὅτι ὁ ἴδιος ἀντιδρώντας μπορεῖ νὰ σωθεῖ».
Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ λίγα πρόσθετα λόγια τοῦ ἐπισκόπου μας κ. Εἰρηναίου περὶ τοῦ κινδύνου τῆς πνευματικῆς ἀφάνειας καὶ πνευματικοῦ θανάτου ὅσων ἀντιδροῦν, λόγια ποὺ εἶπε τὴν ἡμέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος στὴν Πτολεμαΐδα. Ἰδού:
• «Ἔρχεται λοιπὸν ὁ ἴδιος Χριστός, ἔρχονται μετὰ ἀπὸ αὐτὸν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, τοὺς ὁποίους θὰ ἑορτάσουμε σὲ λίγες μέρες, καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς οἱ Πατέρες οἱ Ἀποστολικοί, οἱ μεγαλομάρτυρες, οἱ μάρτυρες, οἱ ὅσιοι μεγάλοι ἀσκητὲς καὶ μοναχοί, οἱ Νεομάρτυρες καὶ ἀκόμη μέχρι σήμερα ὅλοι οἱ νεώτεροι ἅγιοι, γιὰ νὰ ποῦν σὲ ὅλους ἐμᾶς τὸ πόσο ἐπικίνδυνο εἶναι νὰ ζοῦμε μόνοι μας μέσα στὸ χῶρο τῆς Πίστης καὶ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ καθοδηγούμαστε. Εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ ἐκφράζουμε προσωπικὲς ἀπόψεις, δημόσιες κατακρίσεις, ζηλωτικοὺς διαλόγους, χωρὶς νὰ ὑπάρχει Ἐπίσκοπος καὶ Ἐκκλησία καὶ Σύνοδοι. Εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐπικίνδυνο καὶ μᾶς ζημιώνει πνευματικὰ καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πνευματική μας ἀφάνεια καὶ στὸν πνευματικό μας θάνατο, νὰ νομίζουμε ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μποροῦμε νὰ ξεχωρίζουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴν ἐλέγχουμε, νομίζοντας καὶ πιστεύοντας ὅτι εἴμαστε σωστότεροι κι ἀπὸ τὸ ἱερό της Σῶμα» [5]
Ἐν εἴδει σχολίου νὰ ποῦμε στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι κάπως ἔτσι ἦταν ὁ τότε διάλογος τοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ὅταν ὁ πρῶτος προσπαθοῦσε νὰ πείσει τὸν Ἅγιο νὰ τοὺς ἀκολουθήσει στὸν γκρεμὸ τῆς αἵρεσης τοῦ μονοθελητισμοῦ. Εἶναι “ἐπικίνδυνο”, τοῦ ἔλεγε, “νὰ ζοῦμε μόνοι μας μέσα στὸ χῶρο τῆς πίστης καὶ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας χωρὶς νὰ καθοδηγούμαστε. Εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ ἐκφράζουμε προσωπικὲς ἀπόψεις, δημόσιες κατακρίσεις, ζηλωτικοὺς διαλόγους, χωρὶς νὰ ὑπάρχει Ἐπίσκοπος καὶ Ἐκκλησία καὶ Σύνοδοι.”!
3. Ὁ ἐπίσκοπος Φλωρίνης Εἰρηναῖος πλανᾶται! Παρερμηνεύει θέσιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Ἀγαπητοί, ὁ ἐπίσκοπός μας κ. Εἰρηναῖος, στὶς 5 Μαΐου τοῦ σωτήριου ἔτους 2024 εἶπε πὼς οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας κηρύττουν ὅτι εἶναι καλύτερα νὰ σφάλλουμε καὶ νὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία, παρὰ νὰ ὀρθοτομοῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἐκτὸς αὐτῆς. Ἀλλ’ ὅμως ἐδῶ στὴν πόλη τῆς Πτολεμαΐδας καὶ στὴν ἡμερήσια ἐφημερίδα ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ (Παρασκευὴ 21 Ἰουνίου 2024) εἴχαμε τὴν εὐκαιρία νὰ διαβάσουμε τὸ δημοσιευμένο ἄρθρο τοῦ Καθηγητῆ π. Θεοδώρου Ζήση μὲ τίτλο: «Μαζὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἔστω κι ἂν πλανᾶται; Παρερμηνεύουν τὸν Χρυσόστομο τρεῖς ἐπίσκοποι καὶ ἕνας Ἁγιορείτης ἡγούμενος». Λίγα ἀποσπάσματά του ἀρκοῦν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ ἐπίσκοπος Φλωρίνης Εἰρηναῖος πλανᾶται! Ἰδού:
• «Παρατηροῦμε ἐν πρώτοις ὅτι ἡ παρερμηνευόμενη θέση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου δὲν δίδεται μὲ ὑπόδειξη τῆς πηγῆς ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλήθηκε, δηλαδὴ μὲ ἀκριβῆ παραπομπὴ στὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου…
Ἐμεῖς θὰ δώσουμε ἐν πρώτοις τὸ ἀκριβὲς κείμενο καὶ στὴν συνέχεια τὶς ἑρμηνεῖες ποὺ δίδονται μὲ σχετικὰ σχόλια.
Κείμενο Χρυσοστόμου: Εἰ γὰρ καὶ ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία, οὐ τοσοῦτον κατόρθωμα ἀπὸ τῆς τῶν χρόνων ἀκριβείας ἦν, ὅσον ἔγκλημα ἀπὸ τῆς διαιρέσεως καὶ τοῦ σχίσματος τούτου.
Μετάφραση τῆς ΕΠΕ:
Γιατί, κι ἂν ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία διέπραττε σφάλμα, δὲν θὰ ἦταν τὸ κατόρθωμα ἀπὸ τὴν ἀκριβῆ τήρηση τῶν χρόνων τόσο μεγάλο, ὅσο εἶναι τὸ ἔγκλημα ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ διαίρεση καὶ τὸ σχίσμα.
Καὶ μόνο γραμματικὰ καὶ συντακτικὰ ἂν βασανίσει κανεὶς τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, ἀντιλαμβάνεται τὴν λανθασμένη ἑρμηνεία του. Γνωρίζουμε ὅλοι μας, ὅπως διδασκόμαστε στὰ σχολεῖα, ὅτι μὲ τὸν ὑποθετικὸ σύνδεσμο «εἰ» καὶ τὸ ἐπιδοτικὸ «καί», δηλαδὴ μὲ τὸ «εἰ καί», «ἂν καί», εἰσάγονται οἱ λεγόμενες παραχωρητικὲς ἢ ἐνδοτικὲς ἢ ἐναντιωματικὲς προτάσεις, μὲ τὶς ὁποῖες ὁ λέγων «παραχωρεῖ», ὑποχωρεῖ «ἐνδίδει» καὶ διατυπώνει κάτι τὸ ὁποῖο εἶναι ἀδύνατο ἢ ἀπίθανο, καὶ ἀντίθετο, «ἐναντιώνεται» πρὸς τὴν πραγματικότητα, γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζονται οἱ προτάσεις παραχωρητικές, ἐνδοτικὲς καὶ ἐναντιωματικές. Οὐσιαστικῶς οἱ προτάσεις εἶναι ὑποθετικές. Ὁ λέγων διατυπώνει μία ὑπόθεση, δὲν παρουσιάζει ἕνα πραγματικὸ γεγονός. Ἑπομένως τὸ «εἰ καὶ ἐσφάλλετο ἡ Ἐκκλησία» τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου δὲν μᾶς λέγει ὅτι «ἡ Ἐκκλησία σφάλλεται», ἀλλὰ «ἂν ἡ Ἐκκλησία ἐσφάλλετο». Μὲ τὴν προσθήκη δὲ καὶ τοῦ συνδέσμου «καὶ» ἐνισχύεται ἡ ὑπόθεση καὶ τὴν καθιστᾶ ἀδύνατη καὶ ἀπίθανη τὴν ὑπόθεση, δηλαδὴ τὸ νὰ σφάλλει, νὰ κάνει λάθος ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι δηλαδὴ σὰν νὰ λέγει ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος: Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατο νὰ κάνει λάθος· ἂς ὑποχωρήσω ὅμως καὶ ἂς δεχθῶ τὸ ἀντίθετο ὅτι μπορεῖ νὰ κάνει λάθος, δηλαδή: «Ἀκόμη καὶ ἂν ἔκανε λάθος ἡ Ἐκκλησία». Εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἴδια παραχώρηση ποὺ κάνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Γαλάτες, ὅταν τοὺς λέγει: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Δηλαδή, «ἀλλὰ καὶ ἂν ἐμεῖς ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανό, σᾶς κηρύττει εὐαγγέλιο διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ σᾶς κηρύξαμε, νὰ εἶναι ἀναθεματισμένος». Ἦταν ποτὲ δυνατὸν ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ νὰ ἀλλάξουν τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ κηρύξουν «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Κάνει ὅμως αὐτὴ τὴν ἀπίθανη ὑπόθεση ὁ μέγας Ἀπόστολος, γιὰ νὰ δείξει τὴν ἀνάγκη νὰ τηρηθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο ἀναλλοίωτο ἀκόμη, καὶ ἂν ὁ ἴδιος ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἐπιχειροῦσαν νὰ τὸ ἀλλάξουν. Δὲν μπορεῖ κανεὶς ἑπομένως νὰ συμπεράνει, ἀπὸ αὐτὸ καὶ νὰ πεῖ ὅτι «κρεῖττον μετὰ τοῦ Παύλου πλανώμενος, παρὰ ὀρθοτομῶν χωρὶς αὐτοῦ».
4. Ὁ Φλωρίνης Εἰρηναῖος, ὑποστηρικτὴς τῆς πλάνης τοῦ ἐπισκοπομονισμοῦ
Ἐπίσης, ὁ Ἐπίσκοπος Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας κ. Εἰρηναῖος εἶπε: «Ὑπάρχουν καὶ προβλήματα ὅμως, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ νομίζει κάποιος χριστιανὸς ὅτι ἡ δική του ἀλήθεια εἶναι πιὸ ἰσχυρὴ ἀπ’ αὐτὴ τοῦ Ἐπισκόπου, τῆς Ἐκκλησίας δηλαδή. Αὐτὸ εἶναι μία πλάνη, καὶ πρέπει νὰ τὴν προσέξουμε. Κι εἶναι μία εὐκαιρία, παρότι σήμερα εἶναι ἡμέρα γιορτῆς, ἀλλὰ εἶναι κάτι ποὺ στερεῖ τὴν Ἀνάσταση. Ἡ αὐθαιρεσία τῆς ἑρμηνείας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας ἔχει τὴν εὐθύνη, πνευματικά, ὁ ἐπίσκοπος. Σὲ κάθε ἐπισκοπή.» [3+]
Καὶ πάλι στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο τοῦ π. Θεοδώρου, οἱ Πτολεμαϊδιῶτες σὲ σχέση μὲ τὴν παρεξηγημένη ἔννοια τῆς ὑπακοῆς στοὺς ἐπισκόπους, ἀνέγνωσαν τὰ ἑξῆς:
«Πολλοὶ ἐπίσκοποι, ἀλλὰ καὶ λοιποὶ κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν καὶ ἐπιδιώξεων ἢ δειλοὶ καὶ ἄτολμοι μπροστὰ στὴν ἐξαπλούμενη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Συγκρητισμοῦ, ὑποστηρικτὲς καὶ τῆς πλάνης τοῦ ἐπίσκοπο-κεντρισμοῦ, τῆς γνώμης δηλαδὴ ὅτι κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ τῆς λατρείας εἶναι ὁ ἐπίσκοπος, διατυπώνουν τὴν γνώμη ὅτι χωρὶς τὸν ἐπίσκοπο, χωρὶς τὴν σύμφωνη γνώμη του, δὲν πρέπει τίποτε νὰ γίνεται, γιατί ὅ,τι γίνεται εἶναι ἄκυρο καὶ διαιρετικό. Ἀκόμη καὶ λάθος νὰ κάνει ὁ ἐπίσκοπος, πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή. Σημαίνει αὐτό, ὅτι, ἀκόμη καὶ αἱρέσεις ἂν διδάσκει ἢ δέχεται, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν κόλαση, πρέπει νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε καὶ ἐμεῖς στὴν κόλαση; Περίεργη καὶ πλανεμένη ἐκκλησιολογία καὶ σωτηριολογία. Ἡ ὑπακοὴ ὅμως στὸν ἐπίσκοπο δὲν εἶναι ἀπροϋπόθετη οὔτε ἀδιάκριτη. Ὑπακοῦμε στὸν ἐπίσκοπο ἢ στὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων, τὴν Ἱεραρχία, ὑπὸ τὸν ἀπαράβατο ὅρο, ὑπὸ τὴν ἀναγκαία προϋπόθεση, ὅτι ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, ὅτι δὲν νοθεύουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση…
Αὐτὴ ἡ ἐπικίνδυνη ἐκκλησιολογία καὶ σωτηριολογία, συνδεδεμένη καὶ μὲ τὴν πλάνη τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ, περὶ τοῦ ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν ἡ «Ἐκκλησία», δηλαδὴ ἡ Ἱεραρχία, κάνει λάθος, πρέπει νὰ μένουμε μὲ τὸ λάθος μέσα στὴν «Ἐκκλησία», παρὰ νὰ ἀποχωριζόμαστε, κυκλοφοροῦσε ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια, γιὰ νὰ φρενάρει καὶ νὰ ἀποδυναμώσει τὶς τάσεις πρὸς τὴν ἁγία ἀνυπακοή, ποὺ δυνάμωσαν μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης. Καὶ ἐπειδὴ οἱ τάσεις ἀνυπακοῆς στοὺς κακοὺς ἐπισκόπους πληθαίνουν καὶ δυναμώνουν, ἀνέβηκε καὶ τὸ θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο αὐτῶν ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ὑπακοὴ στοὺς ἐπισκόπους, στὴν Ἱεραρχία, ποὺ τὴν ταυτίζουν κακῶς μὲ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ὑποχρεωτική, ἔστω καὶ ἂν ἡ Ἱεραρχία διαπράττει «λάθη», ὅπως καθησυχαστικὰ ὀνομάζουν τὶς αἱρέσεις, ξαναβαπτίζοντάς τες μέσα στὴν κολυμβήθρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι ἀδύνατο νὰ πείσει τοὺς στοιχειώδη ὀρθόδοξη εὐαισθησία διαθέτοντες, καταφεύγουν σὲ παρερμηνεία καὶ διαστρέβλωση τῶν ὅσων σὲ ἄλλη συνάφεια καὶ γιὰ ἄλλο θέμα λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὥστε νὰ ἐξακολουθήσουν οἱ ἀνυποψίαστοι νὰ τοὺς θεωροῦν ὡς πατερικούς, καὶ τὸ χειρότερο: ἡ αἵρεση καὶ ἡ πλάνη νὰ παραμένουν ἄτρωτες, καὶ ὡς πνευματικὴ λοίμωξη, ὡς πνευματικὸς Κορωνοϊός, νὰ ἐξαπλώνονται ἀνεμπόδιστα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γίνονται μάλιστα περισσότερο πιστευτὰ ὅσα λέγουν, ὅταν κηρύσσονται ὄχι ἀπὸ γνωστοὺς οἰκουμενιστές, τοὺς ὁποίους δὲν ἐμπιστεύεται τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἀλλὰ ἀπὸ θεωρούμενους παραδοσιακοὺς καὶ πατερικοὺς ἐπισκόπους καὶ λοιποὺς κληρικούς».
Ὁ νοῶν νοείτω!
5. «Ἡ (ἐπισκοπικὴ) αὐθαιρεσία τῆς ἑρμηνείας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας»
Ὁ Ἐπίσκοπος Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας κ. Εἰρηναῖος στὴν τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ «Λόγια ἀγάπης» εἶπε: «Ὁ Χριστὸς λοιπὸν γι’ αὐτὸ λέει ὅτι, πρῶτα ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ταπείνωση κι ἔπειτα ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ. Ἡ ἄρση λοιπὸν τοῦ Σταυροῦ σὲ κάποια πράγματα μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ τὸ νὰ ὑπακούσω σὲ κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο διαφωνῶ. Εἶναι καὶ ἡ ἔννοια ἄλλωστε τῆς ὑπακοῆς καὶ τῶν μεγάλων ἀσκητῶν»
Καὶ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρόσθεσε: «Νὰ ἔχετε πίστη, νὰ ἔχετε ὑπακοή, νὰ ἔχετε σιωπή, στὸν τρόπο ποὺ ζεῖτε. Νὰ ἔχετε εὐγένεια καὶ ποιότητα ἢ καλύτερα νὰ ἔχουμε, γιὰ ὅλους μας εἶναι καὶ ὅλοι μας τὴν ἔχουμε ἀνάγκη, αὐτὴν τὴν χριστιανικὴ μέθοδο καὶ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς… Καὶ σήμερα εἶναι ἀνάγκη ἡ πίστη νὰ ἐκφράζεται μὲ ταπείνωση, μὲ ὑπακοή, μὲ τὴ σιωπή μας ποὺ πολλὲς φορὲς εἶναι ἔντονη, ὅταν γίνεται καὶ ἐκκωφαντική, ἀλλὰ μιλάει μὲ τὴ ζωή μας, μιλοῦν τὰ μάτια καὶ ἡ καρδιά μας, διδάσκει ἡ παρουσία μας καὶ ἡ διακονία μας μέσα στὴν κοινωνία ποὺ ζοῦμε. Μόνο τότε μποροῦμε νὰ μεταφέρουμε τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ καταστήσουμε χριστοκεντρικὲς τὶς κοινωνίες μας, γιὰ νὰ ζήσουμε ὅλοι εὐτυχισμένοι»!
Ἐν τέλει, ἀδελφοί, εἶναι ἀκατήχητοι οἱ ἐπίσκοποί μας ἢ ἰσχύει αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀρείου ὅπου οἱ αἱρετικοὶ εἶχαν πολὺ δύναμη ἀκόμη καὶ μέσα στὸ Παλάτι, ἀντικαθιστοῦσαν τοὺς καλοὺς ἐπισκόπους μὲ ὁμόφρονές τους καὶ ἄφηναν στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο μόνο τοὺς δειλοὺς καὶ τοὺς ἄτολμους;
Σημειώσεις:
[1] eordaia.org
[2] e-ptolemeos.gr
[3] «ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΕΝ Τῌ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ», Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Ἔκδοσις Δευτέρα, Ἀδελφότητος θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1976 (μὲ ἀπόδοση στὴν δημοτική).
[4] «ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ 9 Ἀντιαιρετικός ὁδηγός)», Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη, Ἔκδοσις Τρίτη, Ἀδελφότητος θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998.
[5] (40:22-42:10) Ἱερὰ Πανήγυρις Ἑορτῆς Ἁγίου Πνεύματος στὸν Μητροπολιτικὸ Ἱ.Ν. Ἁγίας Τριάδας Πτολεμαΐδας (Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ Μητροπολίτη Εἰρηναίου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου