ΤΕΛΩΝΟΥ
ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
«Ὁ ὑψηλός Θεός ἐπί γῆς ἐφάνῃ ταπεινός ἄνθρωπος». Τό
μέγα αὐτό καί παράδοξον μυστήριον συνετελέσθη, ἵνα ὁ κόσμος φωτισθείς, ἀπαλλαγεῖ
ἀπό τήν ἰσχυρογνωμοσύνη καί τήν εἰδωλολατρεία. Πρόσεχε λοιπόν ἀδελφέ· ἀγωνίζου
μέ ἀκρίβεια καί γνώση τόν καλόν ἀγῶνα. Ἡ λατρεία ἀνήκει στόν Τριαδικό Θεόν· καί
ἡ καρδιά προσφέρεται ὡς οἶκος ἅγιος στόν Χριστόν. Ἐκεῖ πού ἐδράζονται οἱ ἀρετές καί ἀκοῦς τίς ἐνηλικιώσεις τοῦ Χριστοῦ
μέσα σου· τότε, ὅταν εἰσέλθει στήν καρδιά ὁ Ἰησοῦς, ζήτησε περισσότερο τό ἔλεός
Του: «Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».
Καθ’ ὅσον εἶσαι ἐργάτης τῶν ἐντολῶν, κτύπα ἀδιαλείπτως τό στῆθος· ἐκεῖ πού θρονιάζουν τά εἴδωλα, οἱ δαίμονες. Πόνεσε καί κοπίασε ἀσταμάτητα ἕως ὅτου ξεσχίσεις τίς σάρκες σου( τό σαρκικό φρόνημα) καί τό ὑποτάξεις μέ τήν χάριν στό πνευματικό στοιχεῖο τῆς ψυχῆς, στό φρόνημα τοῦ Θεανθρώπου. «Τοῦτο φρονείσθω ἐν ἡμῖν ὅ και ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Ἡ δυάδα τότε γίνεται μονάδα· δηλαδή ἡ σάρκα ὑποτάσσεται στό πνεῦμα καί παύει ὁριστικά τό μπέρδεμα τῶν λογισμῶν· ἡ εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ῥέει ἀσταμάτητα ὡς πηγή ἀλλομένου ὕδατος, ὅπου εὐφραίνει τίς καρδιές ἑαυτῶν καί ἀλλήλων. Οἱ Ἄγγελοι τότε μέ χαρά διακονοῦν τό μυστήριον τῆς σωτηρίας, ὡς λειτουργικά πνεύματα ἀποστελλόμενα εἰς διακονίαν τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ κλίμακα τῶν ἀρετῶν σαφῶς ἀναδεικνύεται ἐνώπιον
πάντων ὡς ἡ μόνη εὐφροσύνη καί ἀλήθεια. Ὁ Χριστός ὑπογραμμίζει τοῦ λόγου τό ἀληθές
μέ τήν δικαίωσιν καί εἴσοδό Του εἰς τόν οἶκο τῆς καρδιᾶς τοῦ μετανοοῦντος· ὅτι
«πᾶς ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται, ὁ δέ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται».
Ὑπάρχει ἐν τούτοις ἡ ταλαίπωρη ψυχή τοῦ ἰσχυρογνώμονος
Φαρισαίου ὅπου ἀφήνει ἀνοιχτές σχισμές καί εἰσέρχεται μέσα ὁ ἐχθρός, ψεύστης καί ἀνθρωποκτόνος
διάβολος, μετασχηματιζόμενος σέ Ἄγγελο φωτός. Ταλαιπωρεῖται ἔτσι ἡ ψυχή τοῦ ἀλαζόνα·
φέρνει στήν καρδιά ἄλογη τάχα χαρά πού γεννᾶ οἴηση καθώς καί αὐτοδικαίωση. «Οὐκ
εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων».
Ἡ ἀλαζονεία, ἀρρώστια σατανική, προβάλλει στά μάτια τοῦ
Φαρισαίου, τήν ἀσχημοσύνη ὅτι τάχα αὐτός εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος καί ὅλοι οἱ ἄλλοι
γύρω του εἶναι ἄδικοι, μοιχοί καί πόρνοι. Ταλαίπωρε Φαρισαῖε! Ἄκουσε τήν ἐμπειρία
τῶν Ἁγίων Πατέρων· ἐσύ εἶσαι ὁ τυφλός καί ἀμαθής· γιά τοῦτο κατακρίνεσαι αἰώνια
ἀπό τήν Ἐνυπόστατον Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς, ὁ Θεός.
Φρονοῦμε, σεβαστή γερόντισσα, ὅτι χρειάζεται νά τελοῦμε
καθημερινά τήν ἀνάγνωση τῶν θείων γραφῶν και νά λέμε ἀδιάλλειπτα τήν εὐχή
καρδιακά ἀποβάλλοντας ἔτσι σκέψεις καί ἔργα ὑπερηφανείας, πού προσπαθεῖ νά μᾶς ὑποβάλλει
ὁ ἀντίπαλος. Ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἀγρυπνία, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀνδρεία, ἡ ἡσυχία,
ἡ προσευχή, ἡ σιωπή, τό πένθος, ἡ ταπείνωση, εἶναι ἅγιες συνήθειες γιά ὅλη τήν
περίοδο τοῦ Τριωδίου, πού ἀνοίγει σήμερα. Γίνονται φλόγα πνευματική, πού ἀνεβαίνει
πρός τόν Θεόν. «Ἕξις ἀκλινῶς καί διαπύρου καί θερμῆς ἀγαπήσεως ἔναντι τοῦ
θρόνου τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, πού κατακαίει κάθε κακία καί εἰδωλολατρεία».
Οἱ δυνάμεις τῶν
οὐρανῶν βλέπουν τόν πόλεμον πού ξεσηκώνεται ἀδυσώπητος ἐναντίον μας(βλέπε ἑτοιμασίες
γιά καρναβάλια πού κανοναρχεῖ ὁ ἴδιος ὁ Βελζεβούλ μέ τά ὄργανά του). Φρονοῦμε ὅμως
ἀδελφοί ὅτι: «μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ». Ὁ Βασιλεύς Χριστός, δωρίζει σέ
ἐμᾶς τούς ἀδελφούς Του, ἀρετῆς παιδευτήριον, φροντιστήριον οἰκοδομῆς ψυχῶν καί ἁγιασμό
σωμάτων.
Εἶναι ὁ Ἰησοῦς χορηγός θησαυρῶν, πνευματικῶν ἀνόδων, ἀκενώτων,
ὅπου οἱ δωρεές κορυφώνονται τήν Μ. Ἑβδομάδα καί τήν Ἀνάσταση καί βιώνουμε ἐν
Χριστῷ, τήν ἀπαρχήν καινῆς βιοτῆς(Ἅγιος Πορφύριος),[1]
χαρᾶς καί εὐφροσύνης.
Σήμερα πού ἀρχίζει τό Ἅγιον Τριώδιον, ἁγία γερόντισσα,
ἀρχίζει καί γιά τίς καρδιές μας ἡ καλή ἀνησυχία· ἡ δίψα γιά πνευματικό ἀγῶνα. Θεωροῦμε
μέ καθαρόν τό ὀπτικόν τῆς ψυχῆς καί ὄχι
μόνο, τό στάδιον τό ἅγιον, ἀνοιχτόν. Συνεπῶς ἀδελφοί, χρειαζόμαστε ταπείνωση, αὐτομεμψία,
μετάνοια ὅπως ὁ Τελώνης· ἀποστροφή ἀπό ὅσα ἀχρεῖα ἀκούσαμε σήμερα στόν
ταλαίπωρο Φαρισαῖο. Ἡ ταπείνωση γεννᾶ σύμφωνα μέ τούς Πατέρες, τό πένθος· τά δάκρυα
τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως καί στή συνέχεια οἱ Μητέρες γεννοῦν τίς ἅγιες
θυγατέρες καί ἀντίστροφα· ἡ ἀλληλογένεση ἀποτελεῖ, καί τή μεγαλύτερη ἀρετή.
Ἐν τούτοις εἶναι θαυμαστό καί ἀπορίας ἄξιον, πῶς
πολλοί πλανῶνται σήμερα καί νομίζουν τήν ἀσυδοσία ἐλευθερία, καθώς καί τήν
διαστροφή πολιτισμό καί πρόοδο καί δικαίωμα τάχα(…ἐπιθυμία χωρίς ὅρια καί χωρίς
προσανατολισμό ὅπως εἶναι στά ζῶα πού ἀδιαφοροῦν για τά πάντα). «…ἄνθρωπος ἐν τιμῇ
ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς».[2] Ταλαίπωροι ἄνθρωποι· ἡ
μνήμη τοῦ Θεοῦ, δηλαδή ἡ νοερά προσευχή εἶναι ἡ ὑψηλότερη ἀπ’ ὅλες τίς ἐργασίες.
Αὐτή εἶναι ἡ κεφαλή τῶν ἀρετῶν, ἡ ὄντως ἐλευθερία, ἡ ἔννοια τοῦ ἀληθινοῦ
πολιτισμοῦ καί τῆς προόδου τῶν λαῶν καί τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδή εἶναι Ἀγάπη Θεοῦ.
Στόν Κύριον Ἰησοῦν, τόν Μόνον Ἀληθινό Θεόν, ἡ Δόξα, ἡ
Βασιλεία καί ἡ Δύναμις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1]«Θανάτου
ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν·
καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν και ὑπερένδοξον».
Κανών Ἀναστάσεως , β΄ τροπάριον, ζ’ ὠδῆς
[2](Ψαλμός
48, στίχ.13)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου