Όταν η ρίζα είναι καλή

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ

Ὅταν ἡ ρίζα εἶναι καλὴ

   Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος νουθετεῖ τοὺς γονεῖς:

  «Καὶ οἱ πατέρες μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν, ἀλλ’ ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. 6, 4). (: Καὶ οἱ πατέρες μὴ ἐρεθίζετε καὶ μὴ κινῆτε εἰς θυμὸν καὶ ὀργὴν τὰ τέκνα σας, ἀλλ’ ἀνατρέφετέ τα ἐπιμελῶς μὲ παιδαγωγίαν καὶ νουθεσίαν σύμφωνον μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου).

  Ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν εἶναι βασικὴ ὑποχρέωση καὶ τῆς μητέρας καὶ τοῦ πατέρα.

Πόσο σοφὰ συμβουλεύει τὶς μητέρες ὁ θεῖος Χρυσόστομος:

  «Οἱ μητέρες κατ’ ἐξοχὴν νὰ φροντίζουν τὶς θυγατέρες. Εἶναι εὔκολη γιὰ σᾶς αὐτὴ ἡ ἐπαγρύπνηση. Φροντίζετε, ὥστε νὰ εἶναι νοικοκυρές, καὶ πρὶν ἀπ’ ὅλα νὰ τὶς ἀνατρέφετε ἔτσι, ὥστε νὰ εἶναι εὐλαβεῖς, σεμνές, νὰ περιφρονοῦν τὰ χρήματα, νὰ ἀποφεύγουν τοὺς καλλωπισμούς. Ἔτσι παραδῶστε αὐτὲς στὸ γάμο. Ἄν τὶς διαπλάθετε ἔτσι, ὄχι μόνο αὐτὲς θὰ σώσετε, ἀλλὰ καὶ τὸν ἄνδρα ποὺ πρόκειται νὰ τὶς νυμφευτῆ. Κι ὄχι μόνο τὸν ἄνδρα, ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιά. Ὄχι μόνο τὰ παιδιά, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐγγόνια. Γιατὶ ὅταν ἡ ρίζα εἶναι καλή, ὡραιότερα θ’ ἁπλωθοῦν τὰ κλαδιά, καὶ θὰ λάβετε τὸ μισθὸ ὅλων αὐτῶν. Κι ὅλα νὰ τὰ κάνουμε ἔτσι, σὰν νὰ μὴ ὠφελοῦμε μία ψυχή, ἀλλὰ πολλὲς μέσῳ τῆς μιᾶς. Γιατὶ ἔτσι πρέπει νὰ βγαίνουν ἀπ’ τὸ πατρικὸ σπίτι γιὰ τὸ γάμο, ὅπως ὁ ἀθλητὴς ἀπ’ τὴν παλαίστρα, κατέχοντας τὴν ἐπιστήμη μὲ κάθε λεπτομέρεια, ὅπως ἀκριβῶς ἡ ζύμη ποὺ ὀφείλει τὸ φύραμα νὰ τὸ μεταμορφώση στὸ δικό της κάλλος».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε σ’ ἕνα παιδίατρο:

  «- Νὰ λὲς στὶς μητέρες νὰ τὸ νιώθουν πόσο πολὺ τὶς τίμησε ὁ Θεός, ποὺ τὶς ἀξίωσε νὰ γίνουν μητέρες. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ φέρουν μέσα τους τὸ συλληφθὲν ἔμβρυο, ἔχουν μιὰ δεύτερη ζωή.

  Νὰ μιλοῦν στὸ παιδί τους, νὰ τὸ χαϊδεύουν ἐπάνω ἀπὸ τὴν κοιλιά τους. Τὸ ἔμβρυο τὰ αἰσθάνεται μυστικὰ αὐτά.

  Νὰ προσεύχωνται μὲ πολλὴ ἀγάπη γι’ αὐτό. Ὅπως αἰσθάνεται τὸ γεννημένο παιδί τους, ἔτσι καὶ τὸ ἔμβρυο αἰσθάνεται τὴν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης τῆς μάνας του, τὰ νεῦρα της, τὸν θυμό της, τὴν ἀπέχθειά της, καὶ δημιουργοῦνται τραύματα στὴν ψυχούλα, ποὺ τὸ συνοδεύουν σὲ ὅλη του τὴ ζωή.

  Τὰ ἅγια συναισθήματα τῆς μάνας καὶ ἡ ἁγία ζωή της, ἁγιάζουν τὸ παιδί της ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεώς του ἀκόμη.

  Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ τὸν πατέρα».

      Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ» μεταφέρουμε τὸ ἀκόλουθο χαρακτηριστικὸ γεγονὸς τῆς καλῆς μητέρας: «Παιδὶ πτωχῆς χήρας εἶναι ὁ ἀριστοῦχος φοιτητής, ποὺ σπουδάζει. Ἡ καθημερινὴ βιοπάλη τῆς πτωχῆς μητέρας ἔδωσε τὴν εὐκαιρία στὸ μονάκριβο παιδί της νὰ σπουδάση καὶ νὰ ἀναδειχθῆ. Ὁ καιρὸς τῶν τελευταίων ἐξετάσεων πλησιάζει καὶ ἡ ἡμέρα τῆς λήψεως τοῦ πτυχίου καθορίζεται. Ὁ Κοσμήτωρ τῆς Σχολῆς, μαζὶ μὲ τὸ πτυχίο ποὺ θὰ ἐπιδώση ὁ Πρύτανις, εἶναι ἐπιφορτισμένος νὰ ἐπιδώση καὶ μιὰ εὔφημη μνεία γιὰ τὴν ἰδιαίτερη ἐπίδοση τοῦ φοιτητῆ. Στὴν αἴθουσα τελετῶν εἶναι συγκεντρωμένο πλῆθος κόσμου. Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς καὶ ἡ μητέρα τοῦ φοιτητῆ μὲ τὴν ἁπλὴ χωριάτικη στολή της. Ἦλθε νὰ καμαρώση τὸ παιδί της, ποὺ βραβεύεται γιὰ τοὺς κόπους του. Ὁ Πρύτανις μὲ τὸν Κοσμήτορα τοῦ παραδίδουν τὸ πτυχίο. Τοῦ σφίγγουν θερμὰ τὸ χέρι καὶ τοῦ δίνουν καὶ τὴν εὔφημη μνεία. Ὁ πτυχιοῦχος, βαθιὰ συγκινημένος, προχώρησε στὴν αἴθουσα καὶ στάθηκε μπροστὰ στὴν μητέρα του. «Μητέρα, δικά σου εἶναι καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἔπαθλα. Ἐὰν ἐσὺ δὲν ἤσουν, ἐγὼ ποτὲ δὲν θὰ ἔφθανα ἐδῶ, ποὺ βρέθηκα». Καὶ μὲ ὅλο τὸ σεβασμὸ ἔσκυψε καὶ φίλησε εὐλαβικὰ τὸ ἁγιασμένο χέρι τῆς μητέρας του.

  Πόσα παιδιὰ στὴν ἐποχή μας νοιώθουν αὐτὴ τὴν ἀνάγκη, νὰ ἐκδηλώσουν τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη στὴν μητέρα τους; Πόσοι νέοι μποροῦν νὰ σκύψουν ταπεινὰ καὶ νὰ ἀσπασθοῦν εὐγνώμονα τὸ χέρι τῆς μητέρας τους; Μπορεῖ νὰ εἶναι ἐλάχιστοι. Κάποτε ὅμως μποροῦν νὰ γίνουν περισσότεροι. Πότε; Ὅταν ὅλοι μας μάθουμε τὸ «εὐχαὶ γονέων στηρίζουσι οἴκους τέκνων». Τότε ὁ ἀριθμός τους, χωρὶς ἀμφιβολία, θὰ πληθύνη».

Δυστυχῶς ὅμως ἡ κακὴ ἀνατροφὴ μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁδηγεῖ σὲ θλιβερὰ ἀποτελέσματα. Ὁ μακαριστὸς Δ. Παναγόπουλος στὸ βιβλίο του «Ἐμπνευσμένα Κηρύγματα» γράφει:

  «Μία χήρα μὲ παρακαλοῦσε νὰ τῆς βρῶ ἕνα παιδί, νὰ τὸ υἱοθετήσει.

  – Τέτοια πράγματα δὲν κάνω, τῆς εἶπα. Μὲ τὸν σύζυγό σας, πόσα παιδιὰ κάνατε;

  – Ἕνα κάναμε καὶ αὐτὸ μᾶς τὸ πῆρε ὁ Θεός. Καὶ νὰ ἤξερες ἕνα χρυσὸ παιδί, κ. Παναγόπουλε… Καὶ ἄρχισε νὰ κατηγορεῖ τὸν Θεό, ποὺ τῆς πῆρε τὸ παιδὶ καὶ δὲν θὰ εἶχε τώρα τὴν ἀνάγκη νὰ υἱοθετήσει ἕνα ἄλλο παιδί.

  Ἀπὸ τὴ συζήτηση πληροφορήθηκα ὅτι τὸ παιδὶ αὐτὸ σκοτώθηκε στὴ θάλασσα. Ἦταν ἕνα πρωϊνό, ἀνήμερα τῆς Παναγίας τὸν Δεκαπεντάγουστο. Πῆγε στὴ θάλασσα μὲ τοὺς φίλους του καὶ ἔκανε βουτιές. Καὶ στὴ βουτιὰ μέσα, χτύπησε σὲ μία πέτρα καὶ σκοτώθηκε. Λέω στὴ μάνα:

 – Τί παιδὶ ἦταν αὐτό, ποὺ ἀνήμερα τῆς Παναγίας, ἀντὶ νὰ πάει στὴν Ἐκκλησία, πῆγε στὴ θάλασσα γιὰ μπάνιο. Δὲν τὸ καταλαβαίνεις ὅτι, ὅταν ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τόν… Χριστό, χάνεσαι καὶ ἔχουμε τέτοια ἀποτελέσματα;…

– Κύριε Παναγόπουλε, ἔτσι εἶναι σήμερα τὰ παιδιά…

  Τὸ παιδὶ αὐτό, ὅπως ἔμαθα ἐκ τῶν ὑστέρων, εἶχε χωρίσει ἕνα ζευγάρι. Εἶχε πάρει τὴ γυναίκα κάποιου, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχαν 3 παιδιά. Ὅμως γιὰ τὴ μάνα, τὸ παιδί της ἦταν ὁ “θεός” της. Οὐδεμία συζήτηση ἔκανε γιὰ τὴ ζωή του, δὲν μοῦ μίλησε καθόλου γιὰ τὴν ψυχή του καὶ τὸν ἔβλεπε σὰν σάρκα, σὰν σῶμα καὶ ὄχι σὰν ψυχή.

   Ἔτσι εἶναι καὶ σκέφτονται δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι γονεῖς. Δὲν βλέπουν τὸ παιδί τους ἀπὸ ἀπόψεως πνεύματος, ψυχῆς, ἀλλὰ τὸ βλέπουν μόνο ἐξωτερικῶς ὡς σάρκα. Καὶ κόπτονται, πῶς θὰ κάνουν ἀνωτέρα τὴ ζωή τους, νὰ τοὺς ἀφήσουν ἀκίνητα καὶ χρήματα, γιὰ νὰ ζήσουν μία ἄνετη καὶ καλὴ ζωή, ἐνῶ γιὰ τὴν ἀθάνατη ψυχή τους, ἀδιαφοροῦν…».

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος