π. Αθανάσιος Μυτιληναίος: Κυριακή ΣΤ΄ Λουκά – Το φαινόμενον του δαιμονισμού.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ[: Λουκά 8,26-39]

 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΝ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΥ»

  [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 20-10-1996]      (Β346)

      Μας καταλαμβάνει φόβος, αγαπητοί μου, κάθε φορά που έχομε ευαγγελική περικοπή, που αναφέρεται εις τους δαίμονες και τους δαιμονισμένους ανθρώπους, δηλαδή θύματα των δαιμόνων.

     Ο Κύριος είχε περάσει στην ανατολική όχθη της λίμνης Γενησαρέτ, ακριβώς για να συναντήσει αυτόν τον περιγραφόμενον δαιμονισμένον άνδρα, που ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπή. Και τον ελευθέρωσε. Και όπως γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου». Γι'αυτό φανερώθηκε. Για να λύσει τα έργα του διαβόλου. Και έργο του διαβόλου είναι να κατέχει την κτίσιν και τον άνθρωπο. Και να εμποδίζει την επέμβαση του Θεού. Και η άλογος κτίσις δαιμονίζεται πάντοτε για καταστροφή. Και πρόχειρο παράδειγμα, ο δαιμονισμός των δύο χιλιάδων χοίρων που απεπνίγησαν εις την λίμνην.

    Αλλά δαιμονίζεται και ο άνθρωπος. Και το φάσμα του δαιμονισμού είναι ευρύτατο. Από τον δαιμονισμένο άνθρωπο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που ζούσε μόνος έξω στην ύπαιθρο σαν θηρίο, μέχρι τον δαιμονισμό των κατοίκων των Γεργεσών, που δεν ήθελαν να τους επισκεφθεί ο Κύριος, και μέχρι τον δαιμονισμό των χοιροβοσκών, που ασκούσαν επάγγελμα μη επιτρεπτόν από τον Θεόν. Βλέπετε, ευρύτατο είναι το φάσμα των δαιμονισμένων ανθρώπων.

     Αλλά τι είναι δαιμονισμός; Οτιδήποτε απομακρύνει ή διατηρεί μακριά από τον Χριστό. Ό,τι δεν είναι κοντά εις τον Χριστόν. Ο Κύριος είπε: «Ὁ μή ὤν μετ' ἐμοῦ κατ ἐμοῦ ἐστι». «Εκείνος που δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου». Δεν υπάρχει τρίτη κατηγορία. Ή θα είσαι με τον Χριστόν ή δεν θα είσαι με τον Χριστόν. Ακόμη, δαιμονισμός είναι ό,τι αντιτίθεται εις τον Χριστόν. Ο άνθρωπος, αγαπητοί, είναι εκ δομής συγγενής του Χριστού, ως κατ’ εικόνα του Χριστού. Και δεν έχει λόγους να είναι μακριά από τον Χριστόν. Επήρε το σχήμα το δικό μας. Για να είμαι ακριβέστερος δογματικά, επήραμε εμείς το σχήμα το δικό Του, γιατί, βάσει του σχήματος που θα εγίνετο, για να αγκαλιάσει, να ντυθεί την κτίσιν, επήρε το σχήμα εκείνο που κατόπιν έδωσε σε μας. Δεν έχει σημασία ότι χρονικά έχομε διαφορά. Δηλαδή δεν έγινε ό,τι ο Αδάμ, αλλά ο Αδάμ έγινε ό,τι ο Χριστός, ό,τι ο Θεός Λόγος όταν θα ενηνθρώπιζε. Συνεπώς η απομάκρυνσις του ανθρώπου, η αποξένωσή του από τον Χριστόν, είναι μία κατάστασις παρά φύσιν. Δηλαδή δαιμονική. Εφόσον έχομε συγγένεια με τον Χριστόν και δεν πλησιάζομε με τον συγγενή μας, είναι μία παρά φύσιν συμπεριφορά. Με την πίστη που έδωσαν οι πρωτόπλαστοι εις τον διάβολο κάποτε, μετεπήδησαν από τον Θεόν εις τον διάβολον. Δηλαδή επίστευσαν εις τα λόγια του διαβόλου τα παραπλανητικά και δεν επίστευσαν εις τον λόγον του Θεού. Ότι… «Δεν θα δοκιμάσετε από τον καρπόν αυτόν. Γιατί την ημέραν που θα δοκιμάσετε, θα πεθάνετε». Και βέβαια ο θάνατος ήταν πρώτιστα πνευματικός. Και πολύ αργότερα ήταν σωματικός.

     Έκτοτε, εφόσον επίστευσαν οι πρωτόπλαστοι εις τον διάβολον, έκτοτε έγιναν δική του περιουσία. Γι'αυτό «ὅλος ὁ κόσμος», όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Ολόκληρος ο κόσμος είναι στην αγκαλιά του διαβόλου. Το προσέξατε; Ο κόσμος, με την νοοτροπία του, τον τρόπο της ζωής του κ.λπ. ολόκληρος κείται, βρίσκεται στην αγκαλιά του διαβόλου. Είναι φοβερό!

     Τότε, στον Παράδεισο, οι πρωτόπλαστοι, όπως σας είπα, δεν επίστευσαν εις τον λόγον του Θεού. Αλλά στον λόγο του διαβόλου. Έτσι, για να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τον διάβολο, πρέπει να επιστρέψει και να πιστεύσει τώρα στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού. Και αυτό πρέπει να συμβαίνει, από την εποχή της Ενανθρωπήσεως, έως το τέλος της Ιστορίας.

    Το εφεξής μήκος της Ιστορίας, γίνεται κριτήριο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Άνθρωπε, έρχεσαι εις τον κόσμον. Προ σου, ενηνθρώπισε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Σου εμφανίζεται. Πιστεύεις; Έτσι, η κάθε ιστορική στιγμή γίνεται ένα κριτήριον της ζωής του κάθε ανθρώπου. Όταν μάλιστα η καθαροτέρα έκφρασις του δαιμονισμού είναι η ειδωλολατρία, δηλαδή η προσκύνησις της κτίσεως, όπισθεν της οποίας κρύβεται ο διάβολος. Και μη λησμονούμε ότι η ειδωλολατρία επανακάμπτει. Θα το πιστεύατε; Μας το λέγει στην Αποκάλυψη ο λόγος του Θεού. Ο άγγελος που ξεναγεί, ούτως ειπείν εις τα μυστήρια του μέλλοντος και του παρόντος τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, ο οποίος βλέπει ένα θηρίον, τον δράκοντα, και του λέγει ο άγγελος: «Εκπλήσσεσαι… Τὸ θηρίον ὃ εἶδες(:το θηρίον που είδες, τον δράκοντα), ἦν καὶ οὐκ ἔστι, καὶ μέλλει ἀναβαίνειν ἐκ τῆς ἀβύσσου καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγειν». Δηλαδή: «Το θηρίο που είδες, ήτο και τώρα δεν υπάρχει, αλλά πρόκειται να ανεβεί πάλι από την άβυσσον, αλλά γρήγορα θα πάει εις την απώλειαν». Είναι η ειδωλολατρία που επεκράτει, ως η γνησιοτέρα, θα έλεγα, έκφρασις, σας το είπα και προηγουμένως, της επικρατείας του σατανά. Η γνησιοτέρα.

     Ερχόμενος ο Χριστός, άρχισαν οι άνθρωποι να πιστεύουν εις τον Χριστόν. Και συνεπώς το θηρίον «οὐκ ἔστι», δεν υπάρχει. Αλλά θα ξαναγυρίσει το θηρίον. Όμως δεν θα κρατήσει πολύ. Πηγαίνει στην απώλεια, εις την άβυσσον. Δηλαδή όταν θα επανακάμψει η ειδωλολατρία –το προσέξατε;- θα επανακάμψει η ειδωλολατρία και επανακάμπτει, ο καιρός μέχρι το τέλος δεν είναι μακρύς. Συνεπώς η ειδωλολατρία είναι σημείον του τέλους της Ιστορίας.

     Ο δαιμονισμός αναφέρεται εις τον όλον άνθρωπον. Άλλοτε μόνον εις το σώμα, όπως επείραξε τον Ιώβ. Του επέφερε πληγές. Οι δε δυνάμεις του σώματος του Ιώβ κατεκρατούντο. Είχε βέβαια μόνον σωματική ασθένεια. Ειδικά δε ο Κύριος, όταν εζήτησε ο διάβολος να πειράξει τον Ιώβ, του είπε: «Πρόσεξε, δεν θα πειράξεις τον νου του, το μυαλό του. Πρόσεξε». Άλλοτε ο δαιμονισμός είναι μόνον εις την ψυχήν. Όπως οι Γεργεσηνοί, που δεν εδέχθησαν τον Χριστόν. «Σε παρακαλούμε», λέει, «Κύριε, φύγε, φύγε». Γιατί επήγαινε για την πόλη τους, να κηρύξει. «Φύγε, φύγε, φύγε». Φοβήθηκαν. Σου λέει…: «Θα δει εδώ μέσα στην πόλη μας…θα δει… Και αν για τον δαιμονισμένο, το σημαντικότερο, για τα… επιτρέψατέ μου, για τα γουρούνια μας πάθαμε τέτοια ζημιά, τι άλλο έχει να μας κάνει, όταν ο Κύριος, ο Ιησούς, μπει μέσα στην πόλη μας;». «Σε παρακαλούμε, φύγε». Και ξαναμπήκε ο Κύριος στο πλοιάριον και επέστρεψε. Δαιμονισμός είναι. Ναι. Δαιμονισμός στην ψυχή. Μπορεί να μην μοιάζει το να κάνει κανείς παλαβά πράγματα, αλλά είναι κορυφαία αυτή η περίπτωσις.

     Ακόμα γεννιέται με τον δαιμονισμό της ψυχής, η απιστία, η αθεΐα. Και δεν είναι μικρά αυτά φυσικά. Δαιμονισμός της ψυχής ακόμη είναι η δαιμονοκράτησις των δυνάμεων της ψυχής. Ποιες είναι οι «δυνάμεις της ψυχής;». Νόησις, συναίσθημα, βούλησις. Αυτά δε και συνιστούν την προσωπικότητα του ανθρώπου, την αυτοσυνειδησία. Αυτό που λέμε «Εγώ». Και ξέρω ότι εγώ είμαι εγώ. Δεν είμαι κάτι άλλο. Δεν είμαι κάποιος άλλος. Δηλαδή, το πρόσωπό μου. Αυτό είναι το πρόσωπο· το εγώ. Το προσωπικό μου εγώ. Μέχρι ο δαιμονισμός φθάνει μέχρι την κατακάλυψη του ανθρωπίνου «εγώ». Δηλαδή κατακάλυψη, θα λέγαμε, αυτής της προσωπικότητος. Τι έλεγε ο δαιμονισμένος όταν ερωτήθηκε από τον Κύριον «Ποιο είναι το όνομά σου;» και απήντησε … δεν είπε: «Τάδε, τάδε λέγομαι». Αλλά είπε: «Λεγεών». Γιατί; Μιλούσαν οι δαίμονες... Αγαπητοί μου, είναι φοβερό πράγμα. Είχα γνωρίσει κάποιον, ο οποίος είχε δαιμόνιον. Στην ψυχή. Όταν τον έπιανε, τον διέτασσε το δαιμόνιο να σηκωθεί το χέρι και να χτυπάει το πρόσωπο. Να χτυπάει με τέτοια μανία που να το στραπατσάρει το πρόσωπο. Με το ίδιο του το χέρι. Και να παρακαλεί το ανθρώπινο «εγώ» που ήταν κάπου παραμερισμένο και δεν μπορούσε να πει τίποτα και να ενεργήσει, να παρακαλεί το δαιμονικό «εγώ»: «Άφησέ με, σε παρακαλώ, άφησέ με…». Ναι. Είχα την μαρτυρία του ιδίου όταν μου το έλεγε αυτό. Βλέπετε λοιπόν ότι κατακαλύπτεται το πρόσωπον του ανθρώπου, δηλαδή η προσωπικότητά του, δηλαδή το «εγώ» του. Να το πω έτσι: «Χάνει» -τι «χάνει» το βάζω εντός εισαγωγικών -την προσωπικότητά του ο άνθρωπος. Γιατί έβαλα εντός εισαγωγικών αυτό; Γιατί όταν ο Κύριος εθεράπευσε τον δαιμονισμένο άνθρωπο, τότε αυτός βρήκε τον εαυτόν του, βρήκε το εγώ του, βρήκε την προσωπικότητά του. Λοιπόν νόησις, βούλησις, συναίσθημα, δεσμεύονται από τον διάβολο. Και άλλοτε, τέλος, ο δαιμονισμός αναφέρεται και εις το σώμα και εις την ψυχή. Δηλαδή εις τον όλον άνθρωπον. Είναι ό,τι φρικτότερον μέσα εις την Δημιουργίαν, αγαπητοί μου, η δαιμονοκράτησις. Ό,τι φρικτότερον.

    Αλλά τι δαιμονίζει τον άνθρωπο;  Η απιστία και η καθ’ όλου, δηλαδή η ολόκληρη αμαρτία. Αυτά τα δυο. Συγκεκριμένα, στο θέμα της πίστεως, η ειδωλολατρία, αν μάλιστα εβαπτίσθης. Παρακολουθήστε, παρακαλώ, την ακολουθία του Βαπτίσματος να δείτε πώς η Εκκλησία διώχνει τους δαίμονες, τον δαίμονα. Όταν λέγει: «Χάσου», δηλαδή «Να εξαφανιστείς», αυτό θα πει «Χάσου», να εξαφανιστείς, και κοιτάζει ο βαπτιζόμενος, στα Κατηχούμενα, προς δυσμάς. «Και να μην ξαναγυρίσεις εις το πλάσμα του Θεού». Φοβερό είναι. Είναι η ειδωλολατρία... Ναι.

     Μετά, εκφράσεις της ειδωλολατρίας, είναι οι λεγόμενες «ανατολικές θρησκείες». Βουδισμός, Γκουρού… όλα αυτά τα πράγματα. Είναι η μαγεία. Η μαγεία είναι ένα κύριο στοιχείο της ειδωλολατρίας. Είναι ο Πνευματισμός, τα μέντιουμ. Και είναι αυτή η δαιμονική μουσική. Ροκ θέλετε να την πείτε, ποπ θέλετε να την πείτε, το θέμα είναι ότι όταν διασκεδάζουν οι νέοι μας, στριγγλίζουν. Η μουσική τούς βοηθάει· η οποία είναι μία στριγγλιάρικη μουσική, σαν να ακούς φωνές δαιμονισμένων στην κόλαση, που βασανίζονται. Εκείνες οι άναρθρες κραυγές, οι άναρθρες κραυγές... Κάποτε μου ΄λεγε ένας νεαρός σπουδαστής της Μουσικής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. «Τι λέτε; -μου λέει- Είναι μελωδία!». Εμ, βέβαια. Και οι κότες, να με συγχωρέσετε, όταν πάνε και τρώνε τις ακαθαρσίες, λένε: «Τι ωραίες που είναι!» Τι να πεις; Έτσι οι άνθρωποι, ακούγοντας αυτήν την μουσική, η οποία είναι αφρικάνικη, που ήσαν Αφρικανοί ειδωλολάτραι, και ήταν η μουσική ειδωλολατρική, ήτανε τελετουργική μουσική, και την πήραμε εμείς οι πολιτισμένοι και την κάναμε μουσική των σαλονιών μας. Αλίμονό μας… Έτσι, οι στριγγλιές, ο ρυθμός της μουσικής, τα πηδήματα του χορού, δαιμονίζουν τους ανθρώπους.

     Κατόπιν είναι η βλασφημία. Εν ευρεία εννοία η βλασφημία. Είναι δαιμονισμός. Από την κοινή βλασφημία των θείων,  αυτά που ακούν τ’ αυτιά μας έξω στον δρόμο, μέχρι την αίρεση, που κι αυτή είναι βλασφημία λόγῳ. Δηλαδή ότι βλασφημάς τον Θεόν, με το να πεις ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ομοούσιος με τον Πατέρα. Ότι το Πνεύμα το Άγιον είναι ενέργεια του Θεού και δεν είναι πρόσωπον. Όταν πεις αυτά είναι βλασφημία. Αυτά που λένε οι αιρετικοί. Οι χιλιασταί και οι όποιοι άλλοι αιρετικοί. Είναι ακόμη και η βλασφημία ἔργῳ(δοτική)· που είναι τα σαρκικά αμαρτήματα. Δηλαδή ενεργώ την βλασφημία. Όχι λέγω. Αλλά ενεργώ την βλασφημία. Επειδή το ανθρώπινο σώμα, σας είπα, τα σαρκικά αμαρτήματα, επειδή το ανθρώπινον σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος.

    Γενικά είναι η αμαρτία, η κάθε αμαρτία, που επιμένει και δεν θέλει να εξαλειφθεί. Με την μετάνοια φυσικά. Και τέλος, είναι η μετάληψις των θείων δώρων της Θείας Κοινωνίας. Όταν γίνεται με υπάρχουσες αμαρτίες και με την απιστία τού τι είναι η Θεία Ευχαριστία. Ανανεώνομε τελευταία στιγμή που πάμε να κοινωνήσομε. Ότι πιστεύομε ότι αυτό τούτο είναι το σώμα του Χριστού και αυτό τούτο είναι το Αίμα του Χριστού. Η αίσθησή μας βέβαια δεν μας πληροφορεί, γιατί είναι ἐν μυστηρίῳ. Αισθανόμεθα σαν κρασί και ψωμί. Αλλά στην πραγματικότητα, όμως, είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γι'αυτό λέει ο Απόστολος Παύλος: «Τι συγχώρεση θα πάρει ο άνθρωπος ,που την παίρνει από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όταν ‘’κοινὸν ἠγησάμενος τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ’’ όταν θεωρεί κοινόν, τίποτα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού;». Αφού μ’ αυτό παίρνει την συγχώρεση. Άρα δεν υπάρχει συγχώρεση για τον άνθρωπον αυτόν. Και επ’ αυτού αναφέρονται ανατριχιαστικά παραδείγματα. Και από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά και σύγχρονα. Να κοινωνεί κάποιος, να πηγαίνει δύο μέτρα πίσω, πιο πέρα, και να πέφτει χάμω, να αφρίζει, να χτυπιέται. Γιατί; Γιατί δαιμονίστηκε, αγαπητοί μου, επειδή κοινώνησε χωρίς να πιστεύει.

     Και ποια τα αποτελέσματα του δαιμονισμού; Μας λέγει η σημερινή ευαγγελική περικοπή ότι αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος, ο δαιμονισμένος, «ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο», δεν φορούσε ρούχα. Τα έβγαζε τα ρούχα του. Έχομε την σημερινή μόδα και τον σύγχρονο γυμνισμό, χειμώνα-καλοκαίρι, μη νομίσετε, που γίνονται σκάνδαλο στα παιδιά του Θεού, στον λαό του Θεού. Οι γυναίκες δεν βάζουν φρένο εις την μόδα. Θα ‘θελα να καταλάβω, να μάθω, να δω, εάν η φούστα έγινε μόνον είκοσι πόντοι, τα σούπερ σούπερ μίνι, ύστερα από λίγο καιρό, τι θα γίνει; Να ο δαιμονισμός. Ο άνθρωπος αυτός, λέει, δεν ντυνόταν. Γιατί ο Θεός έκανε, λέει, δερματίνους χιτώνας κι έντυσε τους πρωτοπλάστους. Γιατί; Γιατί η απλότητα εξαφανίστηκε. Κι έτσι λοιπόν υπήρχε πάντοτε ανάγκη του ενδύματος. Αν δεν υπάρχει, το βγάλομε δηλαδή το ένδυμα του Θεού, το ένδυμα που έχομε, σκανδαλίζομε τους άλλους ανθρώπους. Λέει, επί παραδείγματι, ο Κύριος εις την επιστολή του στον επίσκοπο της Περγάμου: «Ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ(:έχω κάτι εναντίον σου, λέγει στον επίσκοπο της Περγάμου)  ὀλίγα, ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαάμ, ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα καὶ πορνεῦσαι. Οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ὁμοίως». Ο Βαλάκ ήταν ένας βασιλιάς των Μωαβιτών. Είδε τους Εβραίους να έρχονται από την έρημο δύο εκατομμύρια άνθρωποι. «Τι θα κάνω; Θα μου φάνε την πόλη. Θα με γλύψουν», λέγει, «όπως η αγελάδα γλύφει το χορτάρι». Κι εκάλεσε έναν μάγο από την Περσία, από την Μεσοποταμία, τον Βαλαάμ. Ο βασιλιάς ελέγετο Βαλάκ. Και του λέει: «Θέλω να μου τους καταραστείς!». Δεν έπιασε τίποτε. Τρεις φορές έγινε αυτό. Του λέγει: « Εγώ θα σου πω μια συμβουλή. Κάνε τελετές -ήταν οι τελετές του Βεελθεγώρ- και κάλεσε τους Εβραίους στις γιορτές. Αυτοί θα θυσιάσουν εις τα είδωλα και κατόπιν, όπως συνήθως ήταν οι γιορτές των ειδωλολατρών, ξεχύνονταν σε γεύματα και πορνεία. Και τότε ο Θεός», λέει, «θα τους αποστραφεί». Και το έκανε ο Βαλάκ. Και εφονεύθησαν εκείνη την ημέρα είκοσι τρεις χιλιάδες άνδρες! Είναι μία φοβερή ιστορία. Γράφεται εις το βιβλίον «Αριθμοί», της Παλαιάς Διαθήκης. Τι είπε; «Για να πετύχεις εσύ, να τους τιμωρήσει αυτούς ο Θεός». Έτσι λοιπόν κι εδώ, λέει, «έχεις τους Νικολαΐτας, οι οποίοι δείχνουν την γύμνια τους και τις πορνείες τους», μην πω τώρα πιο πολλά, δεν παίρνει η ώρα, για τους Νικολαΐτες. «Και αυτούς», λέει, «θα τους τιμωρήσω». Ο Νικολαϊτισμός ήταν ο ερωτισμός. Ο ερωτισμός σήμερα; Ξέχυλος εις τους δρόμους, ξέχυλος! Είδατε; Σκάνδαλον.

     Ακόμη, αυτός ο ταλαίπωρος δαιμονισμένος «καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν». Δεν έμενε στο σπίτι. Δαιμονισμός είναι ακόμη, αν θέλετε να παραλληλίσομε τα πράγματα, όταν οι άνθρωποι, ιδία οι νέοι και οι νέες, από το πρωί ξεπορτίζουν από το σπίτι τους. Πηγαίνετε εις την πλατεία Λαρίσης να δείτε στους πεζοδρόμους, όταν είναι ωραία μάλιστα ημέρα, αν δεν είναι ωραία ημέρα, κάθονται στα εσωτερικά, στον δρόμο κάθονται, αγόρια και κορίτσια, σε μία αεργία, χωρίς να κάνουν καμία δουλειά. Βρε κοπέλα μου, δεν έχεις δουλειά στο σπίτι σου; Και βγήκες στον δρόμο πρωί πρωί; Εσύ, νέε μου, δεν έχεις τίποτα να κάνεις; Και βλέπετε απλώνουν την αρίδα τους, το καφεδάκι τους, το τσιγαράκι τους κ.λπ. Γεμάτοι οι πεζόδρομοι της Λαρίσης. Πηγαίνετε να ιδείτε. Τι σημαίνει αυτό;  Δεν μένουν στο σπίτι τους οι άνθρωποι να κάνουν λίγο προκοπή. Βγαίνουν έξω. Ξεπορτίζουν. Δεν εννοώ την εκδρομή. Νόμιμος. Αλλά εννοώ αυτό το καθημερινό που γίνεται.

     Κι ακόμα τι λέει;  Ότι ο δαιμονισμένος αυτός έμενε εις τα μνήματα. Δεν έμενε ἐν οἰκίᾳ. Αλλά «ἐν τοῖς μνήμασι». Στα μνήματα. Την εποχή εκείνη τα μνήματα ήσαν μικρά σπήλαια σε λοφίσκους κτλ. Είναι τα μνήματα της αμαρτίας· όπου υπάρχει εκεί η πνευματική νέκρωσις. Είναι τα ποικίλα καταγώγια της αμαρτίας. Οι καφετέριες, οι δισκοθήκες, τα καμπαρέ κ.τ.λ. που χαρακτηρίζονται από την Αγία Γραφή, αγαπητοί μου, «καταγώγια θανάτου καὶ ταμεῖα ἅδου». Εκεί καταφεύγουν οι άνθρωποι...

     Πέστε μου, λοιπόν, τώρα εάν έχομε τον δαιμονισμόν εν ευρεία εννοία, σε κάθε εποχή και ιδιαίτατα εις την εποχή μας. Αγαπητοί, φοβερόν το φαινόμενον του δαιμονισμού. Η θέα του σημερινού δαιμονισμένου του Ευαγγελίου, είναι αρκετή να μας πείσει. Σπίτι σας, ξαναδιαβάστε την περικοπή. Να δείτε τι ταλαίπωρος άνθρωπος ήταν. Αλλά και σήμερα οι άνθρωποι έχουν δαιμονική συμπεριφορά. Προπαντός πολλοί από τους νέους μας.

      Είπαμε ότι δύο κατηγορίες δαιμονίζουν τον άνθρωπο. Η απιστία και η αμαρτία. Λοιπόν· να προσέξουμε. Ας κρατάμε τις πύλες της ψυχής κλειστές στα πάθη και εις την αλλοτρίωση από τον Θεό. Να ζούμε την δυναμική πίστη και την δυναμική αγιότητα. Είπα «δυναμική». Δηλαδή μία πίστη που θα αυξάνει κατά το αίτημα των μαθητών: «Κύριε, πρόσθες ἡμῖν πίστιν». «Να προσθέσεις σε μας την πίστιν». Αυτή λέγεται «δυναμική πίστις». Και λέγεται ακόμη και «δυναμική αγιότητα», με το ανέβασμα. Και να μην φοβούμεθα. Ό,τι και να συμβαίνει. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμον ίνα λύση τα έργα του διαβόλου. Αρκεί να ανήκομε αποκλειστικά και μόνο στον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν. Αμήν.

               ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_697.mp3