Η θλίψη του Αγίου Παϊσίου για την έλλειψη ηγετών με ιδανικά και θυσία!

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», ἔκδοση Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015

     Ὁ Πατὴρ Παΐσιος λυπόταν ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε ἡγέτες «Μακκαβαίους»* μὲ ἰδανικά, ἀνιδιοτέλεια, παλληκαριὰ καὶ θυσία. Αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ κύριος λόγους ποὺ τὴν 1η Αὐγούστου τοῦ 1984 (π.ἡ.), μνήμη τῶν Ἁγίων Ἑπτὰ Παίδων, τῶν Μακκαβαίων, ἔγραψε ἕνα κείμενο γιὰ τὸν ἥρωα στρατηγὸ Μακρυγιάννη, τὸν ὁποῖο, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου του «Ὁράματα καὶ θάματα», ἄλλοι τὸν ἔλεγαν ἅγιο, ἄλλοι θρησκόληπτο καὶ ἄλλοι πλανεμένο. Μὲ τὸ κείμενο αὐτὸ ὁ Πατὴρ Παΐσιος ἐξέφραζε τὴν μεγάλη του λύπη, διότι σὲ αὐτὴν τὴν τόσο δύσκολη ἐποχὴ ὁρισμένοι πετοῦσαν «λεκέδες στὸν λευκὸ χιτώνα τοῦ Μακρυγιάννη», ἀντὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὰ λόγια αὐτοῦ τοῦ ἥρωα ποὺ «ἀγωνίστηκε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας ἀπὸ τὸν βάρβαρο τουρκικὸ ζυγό, καὶ στὴν συνέχεια ἀγωνίσθηκε μὲ θεῖον ζῆλο, γιὰ νὰ μὴν ὑποδουλωθοῦμε πνευματικὰ στοὺς Φράγκους».

     Γιὰ κάποιες μικρὲς «ἀδυναμίες» τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἥρωα ὁ ὅσιος Γέροντας ἔγραψε: «Μέσα σ’ ἕναν τόνο γερὰ καρύδια, ποὺ μᾶς δίνει “εὐλογία” ὁ καλὸς Μακρυγιάννης, ἑπόμενον εἶναι νὰ βρεθοῦν καὶ ἕνα κιλὸ κούφια. Γιατί λοιπὸν νὰ σχολιάσουμε τὰ ἐλάχιστα κούφια, ἀφοῦ σὰν ἄνθρωποι δὲν μπορύμε νὰ ἔχουμε τὴν θεϊκὴ τελειότητα, ἄλλα τὴν ἀνάλογη ἀνθρώπινη τελειότητα, ποὺ μέσα σ’ αὐτὴν θὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ ἀνθρώπινες ἀτέλειες;»

Ὅσον ἀφορᾶ δέ τὰ ὁράματα ποὺ ὁ Μακρυγιάννης ἔβλεπε, ὁ Ὅσιος μὲ τὴν φωτισμένη του διάκριση εἶπε: «Φυσικὰ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὅλα τὰ ὁράματα τοῦ Μακρυγιάννη ἦταν θεϊκά, γιατὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ἦταν καὶ τῆς ἀγωνίας του, τὰ ὁποῖα γεννοῦσε ἡ μεγάλη του ἀγωνία. Αὐτὰ ὅμως πρέπει νὰ μᾶς συγκινοῦν περισσότερο ἀπὸ τὰ θεϊκά, διότι σ’ αὐτὰ βλέπει κανεὶς τὴν μεγάλη ἀγωνία τοῦ ἁγνοῦ ἥρωα, ποὺ δὲν ἔκλεινε μάτι καὶ σὲ κατάσταση μεταξὺ ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεως τὰ ἔβλεπε αὐτά… Ἐπέτρεψε ὁ Καλὸς Θεὸς νὰ ἰδῆ πολλὰ ὁράματα· τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ πολλοὺς Ἁγίους, γιὰ νὰ καταλάβουμε ἐμεῖς οἱ μεταγενέστεροι τὸν μεγάλο κίνδυνο ποὺ διέτρεχε τὸ Ἔθνος μας καὶ τὴν μεγάλη προστασία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων, σὰν νὰ ἔκαναν “παγκοινιά”, γιὰ νὰ μὴ μᾶς φραγκέψουν (ἐννοεῖται: οἱ Εὐρωπαῖοι)». Καὶ κατέληγε: «Ὁ Στρατηγὸς Μακρυγιάννης, τὸ γνήσιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἦταν ἀπὸ μικρὸς ἀναθρεμμένος, μεγαλωμένος καὶ καπνισμένος μὲ τὸ λιβάνι στὴν Ἐκκλησία. Καὶ στὴν συνέχεια σὰν γνήσιος πιὰ Πατέρας τοῦ Ἔθνους, μπαρουτοκαπνισμένος καὶ τραυματισμένος, ἔχυνε δάκρυα μὲ πόνο στὸν Θεὸ καὶ αἷμα γιὰ τὴν λευτεριά μας. Καί, ἂν θέλουμε νὰ τὸν γνωρίσουμε καλά, θὰ πρέπει νὰ ξεκαπνίσουμε τὴν καρδιὰ καὶ τοὺς λογισμούς μας».

Καὶ ὁ Ὅσιος Παΐσιος, ὡς «γνήσιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας, μὲ ὀρθόδοξη εὐαισθησία καὶ ἁγιοπατερικὴ ἀκρίβεια»**, θεωροῦσε ὅτι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους Ἕλληνες ἦταν ἡ πνευματικὴ ὑποδούλωσή τους. Ἀνησυχοῦσε πολὺ βλέποντας τήν ὅλο καὶ μεγαλύτερη ἐπίδραση τοῦ κοσμικοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ πνεύματος ἀκόμη καὶ σὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Πονοῦσε γιὰ τὶς διάφορες οἰκουμενιστικὲς κινήσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες ἔλεγε ὅτι εἶναι «κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου». Καὶ μὲ πόνο προσευχόταν νὰ φωτίσει ὁ Θεὸς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες, ὥστε νὰ μὴν θαμπώνονται ἀπὸ τὸ ψεύτικο φῶς τῆς Δύσεως, ἀλλὰ νὰ βλέπουν καθαρά, μὲ πνευματικὴ διαύγεια, γιὰ νὰ μὴν πέφτουν στὴν μεγάλη αὐτὴ παγίδα τοῦ διαβόλου.

Ἔγραψε σὲ ἐπιστολή του: «Δυστυχῶς ὁ Δυτικὸς Ὀρθολογισμὸς ἔχει ἐπιδράσει καὶ σὲ Ἀνατολικοὺς Ὀρθόδοξους Ἄρχοντας, καὶ ἔτσι βρίσκονται σωματικὰ μόνον στὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ὅλο τὸ εἶναι τους βρίσκεται στὴν Δύση ποὺ τὴν βλέπουν νὰ βασιλεύη κοσμικά. Ἐὰν ἔβλεπαν τὴν Δύση πνευματικά, μὲ τὸ φῶς τῆς Ἀνατολῆς, τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, τότε θὰ ἔβλεπαν τὸ πνευματικὸ ἡλιοβασίλεμα τῆς Δύσης, ποὺ χάνει σιγὰ-σιγὰ τὸ φῶς τοῦ νοητοῦ Ἡλίου, τοῦ Χριστοῦ, καὶ προχωροῦν γιὰ τὸ βαθὺ σκοτάδι. Μαζεύονται καὶ συνεδριάζουν, καὶ γίνονται συζητήσεις ἀτέλειωτες γιὰ πράγματα ποὺ δὲν χωράει συζήτηση, ποὺ οὔτε οἱ Ἅγιοι Πατέρες συζητήσανε ἐδῶ καὶ 2.000 χρόνια. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐνέργειες εἶναι τοῦ πονηροῦ, γιὰ νὰ ζαλίζουν καὶ νὰ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, καὶ νὰ τοὺς σπρώχνουν, ἄλλους στὴν αἵρεση καὶ ἄλλους σὲ σχίσματα, καὶ νὰ κερδίζει ἔτσι ἔδαφος ὁ διάβολος».

* Ἡ προσωνυμία «Μακκαβαῖος» δόθηκε στὸν Ἰούδα, τὸν ἡγέτη τῆς Ἰουδαϊκῆς ἐπαναστάσεως, ἡ ὁποία ἔγινε τὸ 166 π.Χ. κατὰ τοῦ Ἀντιόχου τοῦ Δ΄ τοῦ Ἐπιφανούς, ἀλλὰ καὶ στοὺς διαδόχους του. Οἱ Μακκαβαῖοι διακρίθηκαν γιὰ τοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς πατρῷας πίστεως καὶ τῆς ἐλευθερίας. (Β΄. Α΄, Β΄, Γ, Δ΄ Μακκαβαίων)

** Γιὰ τὸ κείμενο τοῦ Ὁσίου «Ὁ ἁγνὸς ἥρωας Στρατηγὸς Μακρυγιάννης», βλ. Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση, Ὑπαίθριο Ἀρχονταρίκι, Καταγραφὴ διδαχῶν τοῦ π. Παϊσίου, 3η ἔκδ. Κόνιτσα 1994, σελ. 55-62.

enromiosini