Γιά μιά
χριστιανική πολιτική
(Πέρ’ ἀπό
τή θεοκρατία καί τήν πολιτειοκρατία)
Παναγιώτης
Ν. Γκουρβέλος, Καθηγητής
Θεολόγος
«Ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά τάσσεται ὑπέρ κανενός πολιτικοῦ κόμματος, ὅμως ἐμεῖς οἱ χριστιανοί σαφέστατα πρέπει νά ψηφίζουμε πολιτικούς πού ἐμπνέονται καί συγκινοῦνται ἀπό τά τά ἅγια ἰδανικά μας: τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, τήν Πατρίδα, τήν Οἰκογένεια καί φυσικά τήν Κοινωνική Δικαιοσύνη»: τήν ἁπλῆ καί ξεκάθαρη αὐτή θέση ὑποστηρίζω στό μικρό κείμενο πού ἀκολουθεῖ.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ρωμαίϊκη
(Βυζαντινή) πολιτική ἀρχή τῆς συναλληλίας ἤ συνεργασίας μεταξύ Ἐκκλησιαστικῆς
καί Πολιτικῆς ἐξουσίας -ἤ ὀρθότερα διακονίας (=ὑπηρεσίας ὑπέρ τοῦ λαοῦ)- διαχωρίζει
καισαρικά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τόσο ἀπό τόν παποκαισαρισμό ἤ θεοκρατία, τήν
ὁποία ἐφάρμοζε κατά τόν Μεσαίωνα ἡ Δυτική (Ρωμαιοκαθολική) Ἐκκλησία καί μέχρι
καί σήμερα ἐφαρμόζει ὁ Ἰσλαμισμός, ὅσο καί ἀπό τήν πολιτειοκρατία ἤ
καισαροπαπισμό, τήν ὁποία υἱοθέτησαν στούς Νεώτερους χρόνους οἱ Διαμαρτυρόμενοι
(Προτεστάντες). Μέ λόγια ἁπλά, θεοκρατία εἶναι τό πολίτευμα ἐκεῖνο κατά τό ὁποῖο
ταυτίζονται, ἀσκούμενες ἀπό τὀ ἴδιο πρόσωπο, ἡ ἐκκλησιαστική μέ τήν πολιτική ἐξουσία
καἰ ὅπου ἡ Ἠθική τῆς ἐπικρατούσης Θρησκείας ἐπιβάλλεται ὡς ὑποχρεωτικός νόμος ἀπό
τήν Πολιτική και ἐν ταὐτῷ Θρησκευτική ἐξουσία. Στόν ἀντίποδα αὐτοῦ, τό Προτεσταντικό μοντέλο τῆς πολιτειοκρατίας ἐνστερνίζεται
τόν πλήρη διαχωρισμό τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τό Κράτος, πράγμα πού σημαίνει τήν ὁλοκληρωτική
ἀδιαφορία τῆς Ἐκκλησίας γιά τά πολιτικά τεκταινόμενα.
Νομίζω πώς γιά
τόν ὅποιο καλοπροαίρετο χριστιανό καί ἐν ταὐτῷ Ἕλληνα πολίτη, τά δύο αὐτά πολιτεύματα,
θεοκρατίας καί πολιτειοκρατίας εἶναι ἐξ ἴσου ἀπαράδεκτα καί ἀπόβλητα, καθώς καί
τά δύο ὑπονομεύουν καί καταλύουν τό Χριστιανικό πολίτευμα τῆς συναλληλίας ἤ
συνεργασίας μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Ἀπό ἄποψη δηλαδή χριστιανική, ἀπορριπτέα
εἶναι καί τά δυό ἄκρα: τόσο τῆς θεοκρατίας, πού ὑποτάσσει τήν Πολιτική ἐξουσία
στήν Ἐκκλησιαστική, ὅσο καί τό ἀντίθετό του, τῆς πολιτειοκρατίας, σύμφωνα μέ
τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑποχείρια τοῦ Κράτους.
Κατά τούς
νεώτερους χρόνους, ὑπό τήν ἐπίδραση τῶν ἰδεῶν τοῦ Διαφωτισμοῦ, τό μοντέλο τῆς
θεοκρατίας, στήν Χριστιανική Δύση, ἐγκαταλείφθηκε -καί σωστά! Στήν
Προτεσταντική ὅμως Βόρεια Εὐρώπη, ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά ὑφίσταται τό
πολίτευμα τῆς πολιτειοκρατίας, πού σημαίνει τήν ὁλοκληρωτική ἐπιβολή τῆς Κρατικῆς
ἐξουσίας ἐπί τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν, κατά τό ἀξίωμα τῶν Διαμαρτυρομένων: «eius
regio,
eius religio
(=ὅποιου ἄρχοντα, ἡγεμόνα εἶναι ἡ περιοχή, τό κράτος, τοῦ ἴδιου εἶναι, δηλ. αὐτός
καθορίζει καί τήν θρησκεία)»! Εἶναι ὅμως σωστό αὐτό; Δέν πρέπει ἡ Ἐκκλησία καί
οἱ χριστιανοί, ὄχι νά ἀσκεῖ πολιτική ἐξουσία -πρός Θεοῦ!, ἀλλά νά ἔχει λόγο γιά
τά πολιτικά μας πράγματα;
Κατά τήν ταπεινή
μου γνώμη, ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή ὅλοι ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι χριστιανοί ἀσφαλῶς και
πρέπει νά ἔχουμε λόγο γιά τά μείζονα πολιτικά ζητήματα. Διότι, ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει,
καταντᾶμε ἰδιῶτες, κατά πώς μέ περιφρόνηση τούς ἀποκαλοῦσαν οἱ ἀρχαῖοί μας
πρόγονοι, δηλαδή ἀνόητοι, βλάκες (=idiots), ὅπως λένε οἱ Βρεττανοί!
Ἡ Ἐκκλησία μας, ἐμεῖς
οἱ πιστοί δηλαδή, κλῆρος καί λαός μαζί, ὑπεραμύνεται
τῶν ἱερῶν ἰδανικῶν μας: τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης, τῆς Πατρίδας, τῆς Οἰκογένειας καί φυσικά τῆς
Κοινωνικῆς Δικαιοσύνης καί, κατ’ ἀντίστοφο λόγο, ἀντιμαχόμαστε ὅ,τι τά ἐπιβουλεύεται:
ὑπερασπίζοντας τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἀντιτασσόμαστε μέ πάθος -ναί μέ
πάθος!- στό ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων, τό ὁποῖο δυστυχῶς ἔχει θεσμοθετηθεῖ ἀπό τήν
Πολιτεία, μένοντας πιστοί στή διαυγέστατη χριστιανική διδασκαλία περί
δημιουργίας ἀπό τόν Θεό δύο φύλων, τοῦ ἄντρα καί τῆς γυναίκας, ἀντιμαχόμαστε
τήν καθιέρωση τοῦ παρά φύσιν καί παρά τό Θεῖο θέλημα μιαροῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων,
καθώς καί τήν υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό ἀφύσικα ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια. Ἀκόμη, ἀπορρίπτοντας
μέ βδελυγμία τόν μισάνθρωπο καί αἱμοβόρο καπιταλισμό (κεφαλαιοκρατία), ἀντιστρατευόμαστε
τά ἐπιβληθέντα πρός πλήρη ἐξουθένωσή μας -ἐδῶ καί δεκατρία ὁλόκληρα χρόνια!- οἰκονομικά
μνημόνια.
Ἀγαπώντας κατά
φυσικό λόγο τήν Πατρίδα μας, ἀντιτασσόμαστε μέ παρρησία στήν κατάπτυστη
συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, πού έκχωρεῖ στούς Βουλγάρους τῶν Σκοπίων τό ἱερό ὄνομα τῆς
Μακεδονίας μας, ὅπως ἀντιτασσόμαστε καί στήν πιθανή μελλοντική παράδοση ἐδάφους
τῆς Πατρίδας μας στούς Τούρκους ἐχθρούς μας. Τασσόμενοι ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ
σύμπαντος κόσμου, ὅπως ἐγκαρδίως δέεται ἡ Ἐκκλησία μας καί κατά συνέπειαν
καταδικάζοντας ἀπερίφραστα τήν Ρωσσική στρατιωτική εἰσβολή στήν Οὐκρανία, δέν
παύουμε νά ἀγαπᾶμε τούς ὁμόδοξους Ρώσσους ἀδελφούς μας. Ὑπερασπιζόμενοι τήν ἐλευθερία
(«τό αὐτεξούσιον») τοῦ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ κτισθέντος ἱεροῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀντιταχθήκαμε
στά τυραννικά καί ἀπάνθρωπα μέτρα πού μᾶς ἐπιβλήθησαν ἐν ὀνόματι τῆς ἐπιδημίας
τοῦ κορωνοϊοῦ.
Τέλος, ἔχοντας
πλήρη ἐπίγνωση πώς διαμέσου τοῦ Ὀρθόδοξου μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τά παιδιά
μας μυοῦνται στήν Πίστη, στή λατρεία καί στό ἦθος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας,
καταπολεμοῦμε μέ νύχια καί μέ δόντια τήν φασιστική ἐπιβολή τῶν ἀλλοιωμένων καί ἀντορθόδοξων,
ἄοσμων καί ἄχρωμων Θρησκευτικῶν, τῶν ἐπιβληθέντων κατά παραγγελίαν τῆς
Πανθρησκείας, τοὐτέστιν κατά παραγγελίαν τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί τῆς
Παγκοσμιοποίησης. Συμπερασματικά, ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὀφείλουμε
νά ἀντιστεκόμαστε γενναῖα στά κελεύσματα τῆς φρικτῆς καί ἀντίχριστης Νέας Τάξης
Πραγμάτων, πού κάποιοι ἰσχυροί στήν πατρίδα μας ἀλλά καί παγκοσμίως θέλουν
στανικά νά μᾶς ἐπιβάλουν.
Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων,
ἀναφέρεται ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι συμβούλευσαν καί προέτρεψαν, ἐν Ἁγίῳ
Πνεύματι, τούς χριστιανούς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων νά ἐκλέξουν
τούς ἑπτά διακόνους γιά τήν διακονία τῶν τραπεζῶν, δηλαδή τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τῶν
χριστιανῶν, μέ κριτήρια τό νά ἔχουν καλή μαρτυρία ἀπό ὅλους, νά εἶναι ἔμπλεοι ἀπό
τό Πνεῦμα τό Ἅγιο καί νά ἔχουν σοφία (Πραξ. 6,3).
Ἐν ὄψει λοιπόν
καί τῶν ἐκλογῶν τῆς 25ης Ἰουνίου, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί (κλῆρος+λαός) ἔχουμε
ὑποχρέωση ἱερή νά ψηφίσουμε καί να στείλουμε στή Βουλή τῶν Ἑλλήνων ἄντρες καί
γυναῖκες, πού θά ἐμφοροῦνται ἀπό τά ἅγια ἰδανικά μας καί οἱ ὁποῖοι θά δεσμευτοῦν
πώς ἐπ΄οὐδενί λόγῳ δέν θά ψηφίσουν ἀντίχριστους καί ἀνήθικους καί ἄδικους
νόμους. Ἀμήν!
Καθηγητής
Θεολόγος
Πάτρα
15 Ἰουνίου 2023
6 σχόλια:
Καλή η αρχή της συναλληλίας, αλλά ξέρετε αναρωτιέμαι αν εφαρμόστηκε και ποτέ, ή αν είναι ένα ωραίο θεωρητικό σχήμα για να αισθανόμαστε ωραία με την παράδοσή μας! Αν δε με απατά η μνήμη μου, στην Ιστορία του Λέοντος Διακόνου αναφέρεται πως το πρώτο πράγμα που έκανε ο ένδοξος Νικηφόρος Φωκάς όταν ανέβηκε στο θρόνο ήταν να πάψει τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και να τον αντικαταστήσει με ιεράρχη του Πατριαρχείου Αντιοχείας (μήπως και τον ίδιο τον Πατριάρχη Αντιοχείας, από μνήμης γράφω). Ο ιστοριογράφος μάλιστα επαινεί την πράξη αυτή, σα να ήταν κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο, και επαινεί και την ευσέβεια του νέου πατριάρχη. Κι αν αυτά γινόντουσαν επί βασιλείας του ενδόξου, ευσεβούς και λιτού Νικηφόρου, του επιστηθίου φίλου του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, ούτε θέλω να φαντάζομαι τι θα γινόταν στους προγενέστερους μακρούς αιώνες της βαθειάς παρακμής και της μακράς αλυσίδας αναξίων βασιλέων.
Εγώ για δύο πράγματα είμαι βέβαιος. Πρώτον, το μόνο τέλειο πολίτευμα είναι η απόλυτη μοναρχία, με απόλυτο μονάρχη το Θεό! Δεύτερον, ο νεωτερικός κοινοβουλευτισμός κακώς αποκαλείται δημοκρατία. Δεν είναι, ελάχιστη σχέση έχει. Σε σχέση με την μεσαιωνική φεουδαρχία ή την απολυταρχία των κάθε λογής "Λουδοβίκων" έχει κάποιες κατακτήσεις, αλλά πόρω απέχει απ' τη δημοκρατία. Κατακτήσεις τις οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, στην Ελλάδα ελάχιστα τις γευτήκαμε, ειδικά μετά την αναθεώρηση του 1980τόσο επί Ανδρέα Παπανδρέου. Όλα τ' άλλα είναι προς συζήτηση.
Και η διερώτηση-ταμπού, η διερώτηση του ενός εκατομμυρίου είναι, είναι άραγε πάντα χρήσιμη και επιθυμητή χωρίς προϋποθέσεις η δημοκρατία; Η δημοκρατία στην ακμή της έχτισε Παρθενώνα και στην παρακμή της τον παρέδωσε στον Δημήτριο τον Πολιορκητή να τον κάνει στέκι οργίων. Στην ακμή της ανέδειξε έναν Θεμιστοκλή, ο οποίος τελικά μήδισε, και έναν δίκαιο Αριστείδη, τον οποίο και εξόρισε γιατί παραήταν δίκαιος. Στην παρακμή της εκτέλεσε έναν σοφό Σωκράτη, γιατί παραήταν σοφός. Ο αρχαίος κόσμος είχε λίγες δεκαετίες ακμής, άντε 1-2 αιώνες αν θέλουμε να είμαστε large. Και πολλούς και μακρούς αιώνες βαθειάς παρακμής, ερίδων και πολέμων, ερήμωσης της υπαίθρου, ηδονισμού και σοφιστείας, απ' τα οποία δε λυτρώθηκε χάρη στη δημοκρατία. Χάρη στην Ανάσταση λυτρώθηκε, όταν, ασφαλώς, είδε κι απόειδε να "λακτίζει προς κέντρα" και αποφάσισε να Την αποδεχτεί.
Αν ισχύει η αναλογία ανάμεσα στον αρχαίο και στο νεωτερικό κόσμο που πολλοί μελετητές εντοπίζουν, τότε δεν μπορούμε παρά να είμαστε "Ηράκλειτοι" (απαισιόδοξοι). Έχουμε αιώνες πολιτισμικού μηδενός μπροστά μας. Αλλά από την άλλη, ξέρουμε πλέον ότι "κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι", επομένως να κάτι για να ελπίζουμε.
Η κουβέντα κάνει καλό, είναι το τρίτο πράγμα για το οποίο είμαι βέβαιος. Καλή εκλογική επιτυχία στον αρθρογράφο. Το σχόλιο είναι από έναν εκ των 172 χιλιάδων της 21ης Μαΐου, και, πρώτα ο Θεός, εκ των περισσοτέρων της 25ης Ιουνίου.
Χρειάζεται να επαινεθεί ο αξιότιμος συγγραφέας του άρθρου-και ως σημαίνον μέλος της Πανελλη-
νίου Ενώσεως Θεολόγων-γιατί μέσα σε λίγες γραμμές κατάφερε να δώσει να καταλάβουν οι πολλοί
αναγνώστες Ορθόδοξοι πιστοί και μη,τι σημαίνει να είσαι πιστός Χριστιανός και ταυτόχρονα να
μετέχεις ως ενεργός πολίτης στα κοινά αποφεύγοντας τα άκρα της Θεοκρατίας και Πολιτειοκρατίας.
Πρέπει να ενθαρρυνθεί να γράφει συχνότερα όπως και άλλοι της Π.Ε.Θ καθώς έχουν την ευκαιρία
να εκφράσουν με καθαρότητα και παρρησία ζητήματα που θα οριοθετούν την στάση των πιστών Χρι-
στιανών με γνώμονα το μέτρο ώστε αυτοί να μην παρεξηγούνται από αντιπάλους ως σκοταδιστές και
φανταμενταλιστές.Η Π.Ε.Θ έχει δείξει διαχρονικά ότι τηρεί το μέτρο που το Ορθόδοξο Φρόνημα υ-
παγορεύει,δηλαδή αποφυγή ακροτήτων και σεβασμού της ετερότητας.Η τωρινή Διοίκηση της το εγγυά-
ται.
Πολλά μπράβο
και στον αγαπητό, από 35 χρόνια γνωστό, τον Παναγιώτη τον Γκουρβέλο
(με ευχές για καλήν επιτυχία : οκτώ δαγκωτούς ψήφους απ' το σόι μας θα έχει η ΝΙΚΗ !),
αλλά και στον χθεσινό Ανώνυμο της 10:38 π.μ, που είπε πράγματα απολύτως ΚΑΙΡΙΑ.
Τούς ευχαριστούμε πολύ για την επιστημονικο-αγωνιστική κατάθεση ψυχής και γνώμης!
John Papadopoulos
Άξιος πολλών επαίνων ο αρθρογράφος !
Με κάθε σεβασμό, επιτρέψτε μου να σας διορθώσω. Δεν έχει ΚΑΜΙΑ σημασία εάν η δημοκρατία διέπραξε τρομερά λάθη, και εγκλήματα ακόμα, σε περιόδους παρακμής της. Επαναλαμβάνω, ΚΑΜΙΑ σημασία. Αυτό που είναι μοναδικό στη δημοκρατία είναι ότι τα εγκλήματα βαρύνουν ΑΠΕΥΘΕΊΑΣ τον ίδιο τον λαό και δεν μπορεί να τα μετακυλισει στους... αντιπροσώπους του. Συνεπώς, έστω και προσωρινά, η δημοκρατία είναι παιδαγωγική για τον λαό. Επίσης, δίνει μία βαθειά αίσθηση "ανήκειν" στα πολιτικά πράγματα. Ευχαριστώ.
Ευχαριστώ εγώ που ασχοληθήκατε. Ωραία θά 'ταν να τα συζητούσαμε από κοντά. Προς το παρόν ας μην ξεφεύγω άλλο απ' το θέμα του αρθρογράφου και ας μην καταχρώμαι τη φιλοξενία των διαχειριστών!
Δημοσίευση σχολίου