Κυριακή της Σαμαρείτιδος

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ὁ Ὑψηλός Θεός ἐφάνη ἐπί τῆς γῆς, ταπεινός ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκῦσαι πρός τό Ὕψος, τούς ἐξουθενημένους, ἀπό τήν πλάνη καί τήν ἁμαρτία, ἀνθρώπους. Ἔρχεται λοιπόν σήμερα εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας, στήν πηγή τοῦ Ἰακώβ, νά συναντήσει καί νά σώσει τό ἀπολωλός. Ἐκεῖ στό φρέαρ, συναντᾶ τήν Ἁγίαν Φωτεινήν, ἡ ὁποῖα οὖσα καλοπροαίρετος ψυχή, ζητάει ἀπό τόν Ἰησοῦν, τό ζῶν ὕδωρ· δηλαδή νά μάθει ἀκριβῶς γιά τήν ἀληθινήν λατρείαν καί προσκύνησιν τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς ἀφοῦ τῆς ἀποκαλύφθηκε ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, μετά τοῦ ὁποίου αὐτήν τήν ὥρα, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ, συζητάει ἡ γυναῖκα· ἐκπληρώνει τήν σφοδράν ἐπιθυμία της, τόν πόθο, τήν καρδιακήν λαχτάρα καί τῆς ἀπαντάει γιά τό πῶς πρέπει νά προσκυνεῖται ὁ Θεός: «Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Θυμίζει ὁ Χριστός, στήν ἁγία Φωτεινή, τήν στιγμήν ἐκείνην τῆς δημιουργίας τοῦ Ἀδάμ, ὅταν ἐνεφύσησε στόν πηλό καί ἔγινε ψυχή ζῶσα.

«Τί εἶναι ἡ ψυχή;», ρώτησαν τόν Ἅγιο Πορφύριο. Ἀπήντησε ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὡς ἐξῆς: «πνευματική κτιστή ὑπόστασις κατ’ εἰκόνα Θεοῦ». Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἅγιοι Πατέρες, ὁμιλοῦν γιά τά δῶρα κατά Χάριν πού ἔλαβε, ἅμᾳ τῇ δημιουργίᾳ, ἡ ψυχή. Τοῦτ’ ἔστιν, τά δῶρα τῆς ἀρχεγόνου δικαιοσύνης, ὅπως τά ἀναφέρουν οἱ Θεολόγοι:

·       Τό δύνασθαι, μή ἁμαρτάνειν.

·       Τό δύνασθαι, μή ἀποθνήσκειν.  

·       Τό δύνασθαι, ἡ ψυχή νά κοινωνεῖ, κατά χάριν, μέ τόν Πλάστην Τριαδικόν Θεόν.

Ἔλαβε ἐπίσης δῶρα πνευματικά, τήν ἀξίαν· δηλαδή τό λογικόν, τό αὐτεξούσιον, τό ἄρχειν καί τό βασιλεύειν, ἐπί τῆς ὅλης κτιστῆς δημιουργίας. Καθώς ἐπίσης καί τήν δόξαν στό κατ’ εἰκόνα, ὅπως τήν δικαιοσύνην, τήν ἀλήθειαν, τήν ἀγάπην καί τήν ἔφεσιν νά κινεῖται ἡ ψυχή, διά τοῦ νοός, πάντοτε πρός τά ἄνω· φθάνοντας στό καθ’ ὁμοίωσιν. «Ἄνω θρώσκω», «Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας», «Ἔχωμεν πρός τόν Κύριον».

Σέ τελική ἀνάλυση, σεβαστή γερόντισσα, ὑπέδειξε ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς, στήν Ἁγία Φωτεινή, τήν σπουδαιότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἁγίαν τελείωσίν του, μέσα στήν Ὀρθόδοξον πνευματικήν λατρείαν· καταγγέλοντας τήν τυπικήν λατρείαν τῶν Ἰουδαίων καί τῶν Σαμαρειτῶν. Φωτισμένη καί χαριτωμένη πλέον ἡ Ἁγία Φωτεινή, μέ τήν θείαν γνῶσιν, τήν καλήν βούλησιν καί τήν τήρησιν τῶν ἐντολῶν, ἀπέκτησε τήν βεβαίαν πίστιν, τήν ἐλπίδα πού δέν καταισχύνει καί τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη πρός τόν Τριαδικόν Θεόν, καί ὅν ἀπέστειλε Μεσσίαν, Σωτῆρα, Ἰησοῦν Χριστόν, πού δέν ἐκπίπτει. Ὁ Παράκλητος, τήν ἀνέδειξε Ἰσαπόστολον καί Μεγαλομάρτυρα στήν Ἁγίαν, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί σῦν αὐτῇ, ὅλην τήν οἰκογένειά της.

Ἁγιάστηκαν μέ τά ἄχραντα μυστήρια, οἱ τρεῖς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας Τριάδος, δηλαδή τό λογιστικόν, τό θυμικόν καί τό ἐπιθυμητικόν, ὥστε μέ τό πρῶτον, νά γνωρίζει ἀκριβῶς καί ἀπλανῶς τήν ὀρθόδοξον δογματικήν διδασκαλίαν καθώς καί τήν ὅλην, θείαν ἐν Χριστῷ, οἰκονομίαν καί ἀποκάλυψιν. Δεύτερον, μέ τό θυμικόν, νά ἀνθίσταται μέ ὑπομονή καί σταθερότητα, ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας· καί τρίτον, νά ἐπιθυμεῖ πάντοτε ἡ ψυχή τά ἀθέατα κάλλη τοῦ Παραδείσου, ἀπό τά ὁποῖα κάποτε ἐξέπεσε· καί τότε ἡ προσκύνησις στόν ἀληθινό Θεό καί τόν Σωτῆρα Χριστό, νά γίνεται ἐν Πνεύματι καί νά καθίσταται ἀληθινή καί ἁγία.

Γνωρίζουμε ἀδελφοί μου, ἀπό τά ἀψευδῆ χείλη τοῦ Μεσσίου, ὅτι: «Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐάν μή ὁ Πατήρ ὁ πέμψας με ἑλκύση αὐτόν»[1]. Συνεπῶς, αὐτό συνέβη καί σήμερα μέ τήν Σαμαρείτιδα καί πάντοτε γίνεται μέ τόν κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο, ὅταν καί ὅποτε ζητᾶ τήν ἀγάπη καί τήν δικαιοσύνη ἐν ἀληθείᾳ· καί φεύγει, ὡς ἀπό μεγάλο κακό, νά στήσει τήν ἀνθρώπινη δική του ψευτοδικαιοσύνη· γιατί «πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης».

Ὁ Ἅγιος Θεός Πατέρας, ὁδήγησε τά βήματα τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς τῆς Σαμαρείτιδος, στόν Ἅγιον Υἱόν Θεάνθρωπον, Ἰησοῦν Χριστόν· καί ὁ Μεσσίας, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τόν Παράκλητον Θεόν, παρεκάλεσε τήν ψυχήν της καί γέμισε τήν καρδίαν μέ ἄκτιστον Τριαδικήν Χάριν, ὥστε ὁ παλαιός ἄνθρωπος τῆς Ἁγίας νά φθείρεται, νά ἀποθάνῃ καί ὁ νέος ἐν Χριστῷ, νά ἀναστηθεῖ μυστικά, μυστηριακά. «Μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου».

Σήμερα μέ σαφήνεια καί χάρη ἡ Ἁγία Φωτεινή μᾶς διδάσκει, ἀδελφοί μου, μέ τήν μετάνοιά της καί στή συνέχεια μέ τόν θαυμαστό βίο της καί τέλος τό μαρτύριό της, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ τέλειος Θεός, πού ἐνηνθρώπησε γιά νά ἀποκαλύψει στόν κόσμο αὐτά πού ἤκουσε ἀπό τόν Πατέρα, ὥστε ἐν Ἀγίῳ Πνεύματι, ἡ λατρεία πρός τόν Θεόν, νά τελεῖται ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ καί νά καθίσταται εὐάρεστη στόν Τριαδικόν Θεόν καί στόν Μεσσία Σωτῆρα Ἰησοῦν Χριστόν, ἔξω ἀπό τυπολατρεῖες καί ἀνούσια διλήμματα· ὥστε οἱ θέλοντες, νά ἀπαλλάσσονται ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί τόν αἰώνιο θάνατο. Στή συνέχεια, νά γίνεται φανερή, σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς, ἡ διαφορά τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί τῶν ἄλλων «πιστευμάτων». Χαρακτηριστικό γνώρισμα ἡ ταπείνωσις τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ, πού δέν μπορεῖ νά βιωθεῖ ἀπό ἄνθρωπο ἔξω ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, διότι ἔρχεται ὡς δωρεά ἄνωθεν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί βιώνεται ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ στήν Ὀρθόδοξον Λατρείαν. Ἔξω ἀπό αὐτήν τήν ταπείνωσιν, ἐμφωλεύει ἡ ἐπικατάρατη ὑπερηφάνεια· ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς.

Ἄς πάψουν, τό λοιπόν, νά ὁμιλοῦν βλάσφημα κάποιοι ἄφρονες ἤ ἀλλόφρονες καί νά ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ Θεός, μπορεῖ νά λατρεύεται σύμφωνα μέ τίς γνῶμες ἤ τά «πιστεύματα» ἀνθρώπων ἤ δαιμόνων, κατά τό δοκοῦν καί νά ὁμιλοῦν γιά δῆθεν μονοθεϊστικές θρησκεῖες· ἤ καί τήν ἑπάρατην Πανθρησκείαν, πού προσπαθοῦν νά ἐπιβάλλουν μέ κάθε τρόπο καί φιέστες σήμερα.

Μία εἶναι ἡ ἀληθινή πίστις, μία ἡ ἐλπίδα, ἕνα τό Θεῖον Βάπτισμα, ἕνα τό Θεῖο Χρῖσμα· ἕνας ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Τριαδικός καί ἕνας ὁ Σωτῆρας , ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ἑπομένως, μία καί μοναδική ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ, ἡ Ὀρθοδοξία.

Στήν Ἁγίαν, Ὀρθόδοξον, Καθολικήν, Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν· πού κάθε τί ἐπουράνιο, μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα γίνεται καί ἐπίγειο, ἡ Ἀλήθεια, τό Κράτος καί ἡ Αἰώνιος Ζωή, στούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ἰωάν. 6, 44)