Οἱ πλούσιοι καί οἱ πτωχοί

 

Οἱ πλούσιοι καί οἱ πτωχοί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πάντα παρουσιάζει ἐνδιαφέρον καὶ προκαλεῖ συζητήσεις τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα: Πλούσιοι καὶ πτωχοί. Οἱ ἄνθρωποι συνήθως εἶναι χωρισμένοι σὲ δύο κατηγορίες. Οἱ πλούσιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἐργάστηκαν καὶ ἀπέκτησαν τὶς περιουσίες τους. Καὶ αὐτὸ ἦταν θεμιτὸ καὶ κανένας δὲν πρέπει νὰ τὸ ἀμφισβητεῖ. Οἱ πτωχοὶ κατηγοροῦν τοὺς πλούσιους ὅτι ἀπέκτησαν τὸν πλοῦτο τους μὲ ἀδικίες καὶ ἄγρια ἐκμετάλλευση τῶν συνανθρώπων τους, γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ παρέμβει τὸ κράτος καὶ νὰ μοιράσει τὸν πλοῦτο τους σ’ αὐτούς. Μόνο ἔτσι θὰ ὑπάρξει δικαιοσύνη στὴν κοινωνία.

Τὰ ἐπιχειρήματα τῶν πτωχῶν ἀνθρώπων δὲν στηρίζονται πάντα στὴν πραγματικότητα. Ὅλοι δεχόμαστε ὅτι ὁ ἐργατικὸς καὶ συγχρόνως ἱκανὸς ἄνθρωπος ἔχει περισσότερα οἰκονομικὰ ἀπὸ τὸν μὴ ἐργατικὸ καὶ κάποτε ἀδύναμο ἄνθρωπο, ποὺ μὲ τὶς μικρές του δυνάμεις προσπαθεῖ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ ἀναγκαῖα ὑλικὰ ἀγαθὰ, γιὰ νὰ ζήσει ὁ ἴδιος καὶ ἡ οἰκογένειά του. Μὲ δεδομένο ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἴδιοι οὔτε ἔχουν τὰ ἴδια χαρίσματα, εἶναι φυσικὸ νὰ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ κοινωνικὴ διαφορά, πλούσιοι καὶ πτωχοί.

Τὸ κράτος φυσικὰ πρέπει νὰ ἐνισχύει τοὺς πτωχοὺς καὶ νὰ τοὺς διευκολύνει στὶς δραστηριότητές τους. Οἱ πλούσιοι συνήθως ἔχουν καὶ πολιτικὴ δύναμη καὶ δὲν συμφωνοῦν νὰ στερηθοῦν μέρος τοῦ πλούτου τους γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν οἱ πτωχοί. Αἰχμάλωτοι τοῦ πάθους τῆς πλεονεξίας καθὼς εἶναι, ἐπιδικώκουν μὲ κάθε τρόπο καὶ μέσο νὰ αὐξήσουν τὸν πλοῦτο τους ἀδιαφορώντας γιὰ τοὺς πτωχούς, τοὺς ὁποίους περιφρονοῦν προκλητικά.

Σὲ ὅσες χῶρες ἔγιναν προσπάθειες νὰ περιορισθοῦν τὰ πλούτη τῶν πλουσίων δὲν εἶχαν ἀποτέλεσμα. Μπορεῖ νὰ ἦταν εὐχάριστες οἱ ἐξαγγελίες τῶν πολιτικῶν ὑπὲρ τῶν πτωχῶν, ἀλλὰ ποτέ δὲν μειώθηκε ὁ πλοῦτος στοὺς κατέχοντες. Καὶ στὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα δὲν τὸ εἶχαν πετύχει. Γιατί ἡ βία δὲν εἶναι ἀποτελεσματικὸς τρόπος γιὰ τέτοιες προσπάθειες. Καὶ αὐτὸ ἀποδείχτηκε, ὅταν ἔπεσαν καὶ ἐμφανίσθηκαν πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι μὲ ἀμύθητες περιουσίες, τὶς ὁποῖες προφανῶς ἀπέκτησαν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς φρικτῆς κομμουνιστικῆς δικτατορίας!

Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ σύγχυση φρενῶν, μὲ τὴν παραπληροφόρηση καὶ τὴν προπαγάνδα γιὰ τὴ δίκαιη κατανομὴ τοῦ πλούτου σὲ ὅλους τούς πολίτες, ἔρχεται ὁ Χριστὸς καὶ προτείνει στοὺς πλούσιους νὰ μοιράσουν τὶς περιουσίες τους στοὺς πτωχούς. Προτείνει, χωρὶς νὰ ἐπιβάλλει ἢ νὰ κάνει ἐπανάσταση. Ἁπλῶς δείχνει στοὺς χριστιανοὺς τὸ δρόμο τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης πρὸς τοὺς πτωχούς, καθῆκον ποὺ ἀπευθύνεται σὲ ὅλους γενικά τούς ἀνθρώπους. Οἱ πλούσιοι νὰ προσφέρουν ἀπὸ τὸ περίσσευμά τους καὶ οἱ πτωχοὶ ἀπὸ τὸ ὑστέρημά τους.

Ἐὰν ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔχει ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, κάθε προσπάθεια γιὰ τὴ λύση τοῦ αἰώνιου κοινωνικοῦ προβλήματος θὰ ἀποτυγχάνει. Ποτὲ ἡ βία καὶ οἱ κοσμικοὶ νόμοι δὲν ἔφεραν σταθερὰ καὶ μόνιμα ἀποτελέσματα. Χρειάζεται ἠθικὴ συγκρότηση τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ λύνονται τὰ προβλήματα, νὰ ἐπικρατεῖ ἡ δικαιοσύνη καὶ νὰ παύει ἡ ἀδικία, ἡ ὁποία ζεῖ καὶ βασιλεύει καὶ κάποτε προστατεύεται καὶ ἀπὸ τοὺς νόμους τῶν φιλολαϊκῶν κυβερνήσεων!

Ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος ἔλεγε ἕνα χαρακτηριστικὸ λόγο γιὰ τὸ θέμα τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος: «Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διακηρύσσει τὴν ἀνακατανομὴ τοῦ πλούτου, ὄχι ὅμως «δὲν ἔχω σοῦ παίρνω», ἀλλὰ «ἔχω σοῦ δίνω».

Ορθόδοξος Τύπος