Ἀνάποδες «ἀλήθειες» καί ἕνας (ἀρχιεπισκοπικός) μῦλος πού ὅλα τ’ ἀλέθει… (Σχόλια πάνω σέ μία τραγική συνέντευξη στήν καρδιά τοῦ…ἀνάποδου κόσμου)

Ἀνάποδες «ἀλήθειες» καί ἕνας (ἀρχιεπισκοπικός) μῦλος πού ὅλα τ’ ἀλέθει…

(Σχόλια πάνω σέ μία τραγική συνέντευξη στήν καρδιά τοῦ…ἀνάποδου κόσμου)

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

     Ἔχουμε χάσει πλέον πρό πολλοῦ τήν…ἰκανότητα νά ἀπομένουμε ἐνεοί, κάθε φορά πού διαβάζουμε δηλώσεις τοῦ προκαθημένου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Δέν χρειαζόμασταν συνεπῶς οὔτε τήν πρόσφατη συνέντευξη πού παραχώρησε, γιά νά καταλάβουμε τόν ἀπίστευτο πνευματικό του κατήφορο. Ὅλη του ἡ θητεία ἀποτελεῖ ἕνα πραγματικό ὄνειδος καί ὅσο καί ἄν ψάξει κανείς, εἶναι πραγματικά πολύ δύσκολο νά βρεῖ μία ἔστω φορά πού νά ἔλαβε σωστή θέση, ὅταν βρέθηκε μπροστὰ σέ σοβαρά πνευματικά, ἐκκλησιολογικά ἀλλά καί ἐθνικά θέματα (ὡς πρός τά τελευταῖα θυμίζω ἐνδεικτικά τό Μακεδονικό καί τό λαθρεποικιστικό). Εἰδικά ὅμως ἡ τελευταία τριετία - μέ τήν ψευτοπανδημία καί τό οὐκρανικό τερατούργημα - ἔριξε καί τίς τελευταῖες μάσκες, ἀποκαλύπτοντας μέ τόν πιό ἐφιαλτικό τρόπο ὅλη τή σήψη μέσα στή διοικοῦσα Ἐκκλησία καί συνάμα ὅλη τή ζοφερή τραγικότητα τῆς μορφῆς τοῦ προκαθημένου της. Ἡ πρόσφατη λοιπόν συνέντευξη, πού ἦταν κάτι σάν ἀπολογισμός τῆς (φεῦ) 15ετοῦς παρουσίας του στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο, ἀφαίρεσε ἕνα ἀκόμη κομμάτι ἀπό τή συνολική μάσκα - καί γι' αὐτό εἶναι χρήσιμη ἡ ἀξιοποίησή της πρός περαιτέρω πληρέστερη κατανόηση τοῦ γκρεμοῦ στόν ὁποῖο κουτρουβαλᾶμε.

     Δέν σκοπεύω νά σχολιάσω φυσικά τά περί κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας πού κάλυψαν μεγάλο μέρος τῆς συνέντευξης, γιατί σέ καιρούς τέτοιας δαιμονικῆς ἀποστασίας πού ζοῦμε, θεωρῶ ἀπολύτως ἐκ τοῦ πονηροῦ ἀκόμη καί τό νά συζητᾶς σοβαρά γιά ὅσους ἔχουν συμβάλει στό νά θεωρεῖται σήμερα ἀπό κάποιους ἡ Ἐκκλησία ὄχι κιβωτός σωτηρίας, ἀλλά κάτι σάν ἐξελιγμένη ΜΚΟ κοινωνικῆς δράσης (τή σημασία τῆς ὁποίας δράσης δέν παραβλέπουμε, ἀλλά ὀφείλουμε νά καταλάβουμε ἐπιτέλους ὅτι εἶναι κάτι ἀπολύτως δευτερεῦον). Και μόνο ὅμως πού ὑφίσταται μία τέτοια ταύτιση, τό ἐπισημαίνω ὡς πασιφανῆ ἀλλοίωση τῆς πραγματικότητας. Διαστρέβλωση πρώτη λοιπόν.

     Δέν θά σχολιάσω οὔτε τή θέση τοῦ ἀρχιεπισκόπου ὅτι «τό κράτος δέν εἶναι ἐχθρικό πρός τήν Ἐκκλησία». Μᾶλλον θά συμφωνήσω μάλιστα μέ τό πνεῦμα της. Και τοῦτο γιατί τό συγκεκριμένο ἀντίχριστο κράτος ἐχθρεύεται μέν καί διώκει τήν Ὀρθοδοξία, ἀπέναντι ὅμως στό νεοσεργιανικό καί ἐκκοσμικευμένο μαγαζί πού ἀντιλαμβάνεται καί κατονομάζει ὡς «Ἐκκλησία» ὁ ἴδιος ὁ Ἱερώνυμος καί τό εὐρύτερο δεσποτᾶτο τῆς ἀποστασίας, τῆς πλάνης καί τῆς μασονίας, πράγματι τό κράτος ὄχι μόνο δέν εἶναι ἐχθρικό, ἀλλά μαζί συναποτελοῦν μία μεγάλη καί ἀγαπημένη ἀγκαλιά. Αὐτό ὅμως βέβαια δεν αἵρει την δεδομένη θέση ὅτι ἡ πραγματική Ἐκκλησία διώκεται. Μία λοιπόν διαστρέβλωση και ἐδῶ. Δεύτερη ἀνάποδη «ἀλήθεια».

      Προφανῶς θά σχολιάσω ὅμως ὅσα τόλμησε ὁ ἀρχιεπίσκοπος νά ξεστομίσει γιά τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων, στό ὁποῖο ἐγκατέλειψε ξεκάθαρα τήν πάγια ἐκκλησιαστική θέση. Δέν μίλησε φυσικά ἀκόμη expressis verbis ὑπέρ τῶν ἐκτρώσεων (δέν γίνονται ἔτσι αὐτά τά πράγματα, λίγο-λίγο καί μεθοδικά πραγματοποιοῦνται τά βήματα), ἀλλά λείανε τίς γωνίες καί ἄφησε ἀνοικτό τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς κύησης σέ ὁρισμένες περιπτώσεις καί μέ κάποιες προϋποθέσεις (ἀρνούμενος νά πεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος καί πράξη ἀπαράδεκτη ἐν πάσῃ περιπτώσει καί ἀπροϋποθέτως). «Εἶναι μέγα θέμα» εἶπε χαρακτηριστικά μεταξύ ἄλλων. «Αὐτά τά προβλήματα δέν δέχονται γενικές ἀπαντήσεις. Οὔτε κάντε αὐτό, κάντε ἐκεῖνο. Γι' αὐτό λέμε ὅτι μᾶς χρειάζονται ἱκανοί ποιμένες»! Εννοώντας προφανῶς μέ τόν ὅρο «ἱκανοί ποιμένες» κάποιους μεταπατερικούς ἑρμηνευτές τῶν θείων ἐντολῶν, πού θά κρίνουν κατά τό δοκοῦν (καί δῆθεν με...διάκριση), ἀλλά θα παραβλέπουν το ὅτι δέν χωρᾶ «οἰκονομία» στά πάντα καί ὑπάρχουν πράγματα, ὅπως αὐτό, πού δέν ἐπιδέχονται ἐναλλακτικές ἑρμηνεῖες καί παρερμηνεῖες. Διαστρέβλωση τρίτη συνεπῶς.

      Θά σχολιάσω ἐπίσης ὅσα ξεστόμισε γιά τούς...ἀκραίους ἐπισκόπους πού δέν τόν ἀκολουθοῦν ἄνευ ὅρων στόν κατήφορό του. Ἐρωτώμενος λοιπόν γιά ποιόν λόγο δέν κρατᾶ πιό αὐστηρή στάση ἀπέναντι στούς «σκληρούς» τῆς ἱεραρχίας πού «πολλές φορές μέ ἀκραῖες δηλώσεις κάνουν κακό στήν εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας» (ὁ πληθυντικός ἀριθμός βεβαίως ἀποτελεῖ μᾶλλον ἀποκύημα φαντασίας, καθότι ἐγώ αὐτή τή στιγμή μόνο τόν Κυθήρων Σεραφείμ μπορῶ νά σκεφτῶ καί οὐδένα ἕτερον), ἀπάντησε τά ἑξῆς καταπληκτικά: «Ἀπαντῶ με ἕνα κομμάτι τῆς Ἁγίας Γραφῆς: Εἶχε σπείρει κάποιος στάρι στό χωράφι. Βγῆκε τό στάρι ἀλλά μαζί καί ἀγριόχορτα. Οἱ ἐργάτες τοῦ πρότειναν νά τά ξεριζώσει. Ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε «ὄχι, μήν πᾶτε. Γιατί βγάζοντάς τα θά ξεριζώσετε καί τό στάρι. Θά ἔρθει ὁ καιρός τοῦ θερισμοῦ πού θά τά κόψουμε καί θά ξεχωρίσουν». Ἡ ζωή λοιπόν γνωρίζει πάρα πολλά. Ἄν οἱ 80 ἱεράρχες δουλεύουμε σωστά καί οἱ πέντε κάνουν κάτι ἄλλο, δέν εἶναι τίποτα σπουδαῖο. Πρέπει νά μάθουμε ὅλοι νά ἔχουμε μεγάλη καρδιά».

     Ἡ ἀπάντηση αὐτή συνιστᾶ βεβαίως ἕνα ἀκόμη μέγα μνημεῖο δαιμονικῆς διαστρέβλωσης τῆς ἀλήθειας, ἀπό αὐτά πού συνηθἰσαμε νά βλέπουμε καί νά ἀκοῦμε εἰδικά κατά τά τελευταῖα χρόνια. Πρόκειται γιά μία παραβολή τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. ιγ΄ 24-30), μέσῳ τῆς ὁποίας τονίζεται ὅτι ὁ Θεός ἀνέχεται καί τά ἔργα τῶν ὑπηρετῶν τοῦ διαβόλου (αὐτοί εἶναι τά ἀγριόχορτα) καί τούς ἀφήνει νά δροῦν ἀνάμεσα στούς δικαίους, ἀφήνοντας τήν τελική ἐπιλογή, τό τελικό ξεσκαρτάρισμα, γιά τή στιγμή τοῦ θερισμοῦ (δηλαδή τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσης). Αὐτό λοιπόν πού ὁ Χριστός λέει γιά τούς πονηρούς, τό παίρνει τώρα ὁ φερόμενος ὡς Ὀρθόδοξος προκαθήμενος καί τό διαστρέφει, δίνοντάς του τήν ἀκριβῶς ἀντίθετη σημασία: ὅτι τό «σιτάρι», ὁ καλός καί πολύτιμος καρπός, δέν εἶναι οἱ λίγοι ἱεράρχες πού προσπαθοῦν νά τηροῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, νά κρατοῦν τά δόγματα καί τήν Ἱερή Παράδοση, φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου τους, ἀλλά ἐκεῖνοι τῆς συντριπτικῆς πλειονότητας, πού βουλιάζουν ἑαυτούς καί ἀλλήλους στόν βοῦρκο τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐκκοσμίκευσης, τῆς μεταπατερικῆς ἀχρειότητας, τῆς ἐκκλησιολογικῆς ἐκτροπῆς, τῆς νεοσεργιανικής κατάντιας, ἐσχάτως δέ καί τῆς ἀποτρόπαιης ἐμβολιολαγνείας. Καί ὅτι οἱ ἄλλοι, οἱ ἀπειροελάχιστοι πού προσπαθοῦν νά βάλουν λίγο φρένο στόν κατήφορο, εἶναι τά ἀγριόχορτα, πού βρίσκονται σέ ἐκτροπή (καμμία σχέση με ἐμᾶς τούς 80 πού...«δουλεύουμε σωστά»), ἀλλά δέν τούς διώκουμε κιόλας, τούς ἀφήνουμε στόν Θεό γιά νά τούς κρίνει, μιά πού ἐμεῖς δέν εἴμαστε μόνο σωστοί, ἀλλά καί μεγαλόθυμοι, ἀνεκτικοί καί ἔχουμε...μεγάλη καρδιά!

     Καί φυσικά, πλήν τῶν παραπάνω, προφανῶς ὀφείλω νά σχολιάσω ἐπίσης ὅσα εἶπε γιά τήν καύση τῶν νεκρῶν, ὅπου ἄφησε καί ἐδῶ ἀνοικτό τό ἐνδεχόμενο μελλοντικῆς ἐπανεξέτασης. Σέ ἐρώτηση ἄν θά ἀρνιόταν τήν ὀρθόδοξη κηδεία σέ ἄνθρωπο πού εἶχε ἐπιλέξει νά ἀποτεφρωθεῖ, δήλωσε ἐπί λέξει: «Κοιτᾶξτε, εἶναι ἕνα θέμα πρωτόγνωρο. Κατ' ἀρχάς ἀντιδρᾶμε αὐτόματα, γιατί δέν τό ἔχουμε συζητήσει καί δέν τό ἔχουμε μελετήσει ἀκόμα. Αὐτό εἶναι ἡ μία πλευρά. Τό ἄλλο εἶναι ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία δέν κάνει καθένας ὅ,τι θέλει. Ὁ Ὀργανισμός ἀποφασίζει. Ἑπομένως καθόλου ἀπίθανο δέν εἶναι κάποια στιγμή ἡ Ἐκκλησία νά τό δεῖ καί μέ ἕναν ἄλλο τρόπο. Ἐπειτα πρέπει νά σεβόμαστε καί τήν ἐπιθυμία τοῦ καθενός. Ἀλλά τό ἀφήνουμε σέ ἕνα συλλογικό ὄργανο νά πάρει μία ἀπόφαση εἴτε Οἰκουμενική Σύνοδος εἶναι αὐτή, εἴτε Ἱερά Σύνοδος»! Σέ νέα δέ ἐρώτηση ἄν ἀφήνει ἀνοιχτό τό ἐνδεχόμενο νά ἐπανεξετάσει τή θέση της ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἀπάντησε καθαρά: «Ναί, ὡς συλλογικό ὄργανο». Νά καί πάλι τό λίγο-λίγο, τό σταδιακό νέρωμα τοῦ κρασιοῦ, ἡ γνωστή μέθοδος τῆς μεταπατερικῆς ἀχρειότητας, πού τελικά ὁδηγεῖ στήν ἀναίρεση καί τό ξεχαρβάλωμα ὅσων ἔχουν θεσπιστεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐδῶ καί αἰῶνες.

     Και τελικά, αὐτό πού προκύπτει ὡς γενικό συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὅλα θά τά δοῦμε, ὅλα θά τά συζητήσουμε καί ὅλα ἴσως τά ἀναθεωρήσουμε ἤ θά τά διαστρέψουμε. Ὁ καλός ὁ μῡλος ὅλα τ’ ἀλέθει. Καί ἀφοῦ τ’ ἀλέσει, τά ὡραιοποιεῖ καί στή συνέχεια τά θεσμοθετεῖ. Δυστυχῶς, ὁ κατήφορος τοῦ θλιβεροῦ ἀρχιεπισκόπου εἶναι κυριολεκτικά ἀτελεύτητος. Καί φυσικά δέν εἶναι μόνος του σέ αὐτόν, γιατί μαζί του κουτρουβαλάει καί ἡ συντριπτική πλειονότητα τῆς ἱεραρχίας, ἀλλά καί μέγα μέρος τοῦ ὑπόλοιπου κλήρου. Ἀνάποδοι ρασοφόροι, γρανάζια ἀνάποδου κόσμου, πού παλεύουν μέ ἀνάποδα ἔργα, ἀνάποδα λόγια, ἀνάποδα κηρύγματα καί ἀνάποδα «ἐπιχειρήματα», γιά νά ἐπιβάλλουν τίς ἀνάποδες «ἀλήθειες» τους, κρατῶντας τήν πραγματική ἀλήθεια θαμμένη μέσα στά σκουπίδια. Καί ὅλοι αὐτοί ὡς «λύκοι βαρεῖς» παρασέρνουν μαζί τους στήν ἀπώλεια καί ἕνα ποίμνιο ἤδη παραζαλισμένο καί ἀκατήχητο. Πού ὄχι μόνο εἶναι ἀπρόθυμοι νά τό βοηθήσουν, ἀλλά καί καθημερινά τό σπρώχνουν λόγοις καί ἔργοις ὅλο καί πιό βαθιά μέσα στόν βόρβορο...