Το «αυγό του φιδιού», οι «Ανεξάρτητες αρχές», η νεοταξίτικη αριστεροδεξιά και τα Θρησκευτικά

Το «αυγό του φιδιού», οι «Ανεξάρτητες αρχές»,

η νεοταξίτικη αριστεροδεξιά και τα Θρησκευτικά

Παναγιώτη Τσαγκάρη

Υπ. Δρ. Θεολογίας

Ο υπουργός Επικρατείας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, κ. Άκης Σκέρτσος, μιλώντας επί της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή στις 25/1/2023, τόνισε εμφαντικά, ως προς τον ρόλο των Ανεξάρτητων Αρχών, ότι  «ανεξάρτητη αρχή δεν σημαίνει ανεξέλεγκτη αρχή».  Τόνισε επίσης ότι «στις δημοκρατίες οφείλουν όλοι να σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους» και ότι «κανείς δεν ίσταται πάνω από τους νόμους, ούτε δικαιούται να τους ερμηνεύει κατά το δοκούν. Από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον πιο απλό πολίτη και από τους εκπροσώπους των τριών εξουσιών μέχρι και τις ανεξάρτητες αρχές». Υπογράμμισε ακόμη, ότι «την αποκλειστική αρμοδιότητα να κρίνουν τη συνταγματικότητα των νόμων την έχουν τα δικαστήρια και όχι οι ανεξάρτητες αρχές. Αυτό θα έπρεπε να το ξέρουν, πρώτα απ' όλους, οι συνταγματολόγοι μας».

Είναι αξιοσημείωτα όσα ανέφερε ο κ. υπουργός της Επικρατείας και αφορούν άμεσα συν τοις άλλοις και στο πολύπαθο μάθημα των Θρησκευτικών διότι μία υποτίθεται ανεξάρτητη αρχή, η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ), χρησιμοποιείται από τους γνωστούς πολέμιους του μαθήματος των Θρησκευτικών, ως η αιχμή του δόρατος, είτε για να υποτιμηθεί το ορθόδοξο χριστιανικό μάθημα των Θρησκευτικών από υποχρεωτικό σε προαιρετικό είτε για να μετατραπεί σε μάθημα Θρησκειολογίας ή Φιλοσοφίας.

Οι αποφάσεις όμως, του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) όρισαν σοφά ότι  το μάθημα των Θρησκευτικών «θά ἀπευθύνεται ἀποκλειστικά στούς ὀρθόδοξους χριστιανούς μαθητές» και ακύρωσαν τα συντεταγμένα από τα στελέχη του θεολογικού Συνδέσμου «Καιρός», πολυθρησκειακά Προγράμματα Σπουδών των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φίλη και κ. Γαβρόγλου. Για να επιτευχθεί, λοιπόν, η μείωση, και ο εξοβελισμός του ορθόδοξου μαθήματος των Θρησκευτικών από το ελληνικό σχολείο, μεθοδεύεται, από τους πολέμιους του μαθήματος, η βάπτιση της  ΑΠΔΠΧ ως Αρχή ανώτερη του Συντάγματος και του ΣτΕ, με στόχο την εφαρμογή και επικράτηση, με νύχια και με δόντια, των ερμηνευτικών γνωματεύσεων της ανωτέρω αρχής για μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών από υποχρεωτικό σε προαιρετικό,  σε καταφανή αντίθεση με τις πρόσφατε αποφάσεις του ΣτΕ.

Μάλιστα, ο πανταχού παρών και τα πάντα τακτοποιών μέσα από δοκησίσοφους  νομικούς συλλογισμούς, ο πνευματικός συνδαιτυμόνας των θεολόγων του «Καιρού», κ. Ευάγγελος Βενιζέλος  δηλώνει χαρακτηριστικά, με αφορμή το θέμα που προέκυψε με τη γνωμοδότηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Ισίδωρου Ντογιάκου για την Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) ότι «οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις και τις συγκυριακές επιλογές του κοινού νομοθέτη. Αυτό είναι το νόημα και η κανονιστική εισφορά της συνταγματικής κατοχύρωσής τους. Το ίδιο ισχύει και για τις προβλεπόμενες για το Δίκαιο της ΕΕ ρυθμιστικές αρχές όπως είναι η ΕΕΤΤ και η ΡΑΕ, τις οποίες ο εθνικός νομοθέτης δεν μπορεί να ευνουχίσει ή να απογυμνώσει από τις αρμοδιότητές τους».

Ο κ. Βενιζέλος φυσικά, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να θυμίζει σε όλους, τον πραγματικό λόγο, για τον οποίο δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές, δηλαδή, για να νομοθετούν ουσιαστικά αντίθετα από τις πρόνοιες του Συνταγματικού νομοθέτη. Μας αφήνει, δηλαδή, ίσως άθελά του, να υπονοήσουμε ότι εφευρέθηκε ένας εύσχημος τρόπος, ένας σύγχρονος «Δούρειος ίππος», για να παρακάμπτεται το Σύνταγμα και να ρυθμίζονται φλέγοντα ζητήματα σύμφωνα με τις εκάστοτε αντιλήψεις εκείνων των εμφανών ή αφανών παραγόντων που ελέγχουν τις υποτιθέμενες ανεξάρτητες αρχές. Αλλά, αν τελικά, δεν υποκρύπτει όλη αυτή η προσπάθεια μια απολυταρχική – αυταρχική  αντίληψη, νοοτροπία και συμπεριφορά, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα.

Σε αυτή την κατεύθυνση όμως, συνέβαλε με την ανοχή ή την αδιαφορία της και η σήμερα διαμαρτυρόμενη, για τις ενέργειες του Προέδρου της ΑΑΔΕ κ. Χρήστου Ράμμου, Νέα Δημοκρατία η οποία, ξαφνικά, διαπίστωσε ότι τρέφει στον κόρφο της ένα φίδι. Ένα φίδι θα συμπλήρωνε εύκολα κάποιος, που επωάζει το αυγό του. Και το «αυγό του φιδιού» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η με μαθηματική ακρίβεια γέννηση του φιδιού, η κατάλυση δηλαδή, των δημοκρατικών θεσμών και η επικράτηση ενός ιδιότυπου φασισμού, που φαίνεται να αναδύεται, πλέον,  με  το ένδυμα της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Αλλά ο κ. Σκέρτσος και τα υπόλοιπα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, που σήμερα μιλάνε για εργαλειοποίηση της ΑΔΑΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ, για παραμάγαζα του ΣΥΡΙΖΑ, για delivery boy του ΣΥΡΙΖΑ, πού ήταν άραγε, χθες, όταν δημιουργούνταν οι ανεξάρτητες αρχές και στελεχωνόταν από μέλη της ευρύτερης Αριστεράς; Πού ήταν, όταν όλα αυτά τα στελέχη χριόταν, ως ανεξάρτητα, επειδή ακριβώς στελέχωναν μια αρχή, που εξ  ορισμού ονομάστηκε ανεξάρτητη για να λειτουργεί ως η νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ, με προφανή σκοπό να εξαφανισθεί το οποιοδήποτε πολιτικό background του κάθε στελέχους της και να παρουσιασθούν κατόπιν αυτά στο δημόσιο πεδίο ως λευκές περιστερές που υποτίθεται θα λειτουργούν ανεξάρτητα και αμερόληπτα; Αλλά και πού θα είναι, άραγε, όλα αυτά τα πολιτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και τι θα υποστηρίζουν αύριο όταν οι αποφάσεις μιας ανεξάρτητης αρχής τυχόν τους ευνοούν;

Και σε αυτήν εδώ την περίπτωση είναι εμφανές το φοβικό, το υποχωρητικό αλλά και το καιροσκοπικό σύνδρομο της Δεξιάς πολιτικής παράταξης έναντι μιας ηγεμονεύουσας, στον εγχώριο πολιτικοϊδεολογικό ανταγωνισμό, Αριστεράς. Ως αποτέλεσμα αυτής της ιδιότυπης πολιτικής κατάστασης έχουμε την εμφάνιση πολιτικών προσώπων, εμφορούμενων από μια ερμαφρόδιτη αριστεροδεξιά πολιτική κουλτούρα, η οποία, όμως τελικά, συμπλέει απόλυτα με τα κελεύσματα της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ουσιαστικά, δηλαδή σήμερα, το αφήγημα της Αριστεράς είναι το αφήγημα της Νέας Τάξης Πραγμάτων και σε αυτό συγκλίνει αβίαστα και η πολιτική ατζέντα ενός μεγάλου μέρους των πολιτικών εκπροσώπων της Δεξιάς.

Ίσως γι΄ αυτόν το λόγον, τα παρακάτω λόγια από το τραγούδι «Ο Χορός των Μαγισσών» να αποκτάνε μια ιδιαίτερη σημασία για την ελληνική πολιτική σκηνή και για τους έλληνες πολιτικούς: 

«Λεν πως είν’ ένα χωριό, που οι μάγισσες το ζώνουν 

το φιλούν και το φυλάνε και με ομίχλες το θαμπώνουνε.

… στάζουν μέσα σου ενοχές και το κακό καλούν και το αθωώνουνε.

… Δένουν κόμπους τις ψυχές σπάζουνε κόκκαλα σε ξεριζώνουνε

… Και σε κάνουν να ξεχνάς τ’ όνομά σου και το δρόμο σου

και το φως σου ξεπουλάς και την ψυχή σου την ζυμώνουνε.

Κι αν στο δρόμο τους βρεθείς και τον φόβο σου μυρίσουν

ζγιάν διμούτσουνες οχιές δαγκωματιές θα σου κεντήσουνε».

Μέσα λοιπόν, σ΄ ένα απίστευτα συγκεχυμένο ελληνικό πολιτικό τοπίο και με μία Ποιμαίνουσα Εκκλησία, η οποία έχει αποδεχτεί και συμβιβαστεί με το ρόλο του απλού και μόνον παίκτη στο πολιτικό παιχνίδι, το μάθημα των Θρησκευτικών φαίνεται πως «μάγισσες το ζώνουν», πραγματικά είναι σαν να βρίσκεται στο λάκκο με τα φίδια και καταδικασμένο να βολοδέρνει κυριολεκτικά από «τη Σκύλλα στη Χάρυβδη»!

«Εὐτυχῶς ὅμως, ὑπάρχουν ἀκόμη δικασταί εἰς τάς Ἀθήνας» και τελικά, «εἰ ὁ Θεὸς μεθ' ἡμῶν οὐδεὶς καθ' ἡμῶν»!

«Ορθόδοξος Τύπος»,  3/2/2023